บทที่ 35 ณิชเป็นสมบัติของผม

บทที่ 35 ณิชเป็นสมบัติของผม

ณิชชาแทบไม่เหลือทางเลือกเลยเพราะหากดื้อดึงที่จะอยู่ตรงนี้แสงอักษรคงไม่ลังเลเลยที่จะพูดจาร้าย ๆ ให้เธอต้องเจ็บช้ำน้ำใจต่อหน้าคนที่นี่อีกและช่วงระหว่างที่มัวแต่คิดอยู่นั้น คนหน้าเดิม ๆ ที่เธอเคยเห็นว่าไปล้อมรอบคอนโดของตนเมื่อสองปีก่อน ก็ปรากฏตัวขึ้น ร่างเล็กได้แต่เดินตามไปเงียบ ๆ พร้อมกับกลุ่มคนอีกสองสามคนที่เดินล้อมรอบตัวของเขา ทำให้แทบไม่มีใครเห็นร่างเล็กเลยสักนิด

“คุณหญิงมีเรื่องอะไรจะพูดกับดิฉันเหรอคะ” ณิชชาถามเมื่อถูกทิ้งไว้เพียงลำพังกับแสงอักษรในซอกหลืบด้านหลังห้องจัดงาน ขณะที่กลุ่มชายฉกรรจ์นั้นยืนห่างออกไป

“ไม่รู้จริง ๆ เหรอ งั้นฉันจะถามล่ะนะ” แสงอักษรกดเสียงต่ำ และเบาพอที่จะได้ยินกันแค่สองคน “เลิกยุ่งกับอัคหรือยัง”

“พี่อัคไม่ได้ติดต่อมาตั้งนานแล้วค่ะ” ณิชชาตอบด้วยความสัตย์จริง

“อย่ามาโกหกนะ ไม่ได้ติดต่อกันยังไง เขาถึงยังพร่ำเพ้อถึงเธออยู่ รู้ใช่มั้ย ถ้ายังใกล้ชิดลูกชายฉันอยู่อะไรจะเกิดขึ้น”

ณิชชารู้สึกงุนงงกับคำพูดของแสงอักษรเหลือเกิน เธอพูดราวกับว่าอัครชัยอยู่ใกล้ ๆ ตลอดไม่ได้ไปไหน 

“พี่อัค คือ...เขา...” 

“อย่าทำให้ฉันหมดความอดทนกับเธอนะ ไม่อย่างนั้นฉันจะ

ยัดเยียดผู้ชายทุกคนที่บ้านฉันให้ได้เป็นผัวเธอ...ยกเว้นอัค”

“คุณอย่าเสียเวลามาขู่ดิฉันเลย ผมไม่ได้เจอพี่อัคมานานมากแล้วจริงๆ” ณิชชาสูดหายใจลึก แปลกใจที่เสียงตัวเองยังราบเรียบทั้งที่หัวใจยังสั่นไหวได้ทุกครั้งเมื่อได้ยินชื่ออัครชัย หรืออาจจะเป็นเพราะถูกข่มขู่ ถูก

ดูหมิ่นดูแคลนจนร่างกายมันชาดิกไปแล้ว

“อย่าคิดว่าพูดจาสามหาวแบบนี้แล้วฉันจะกลัวเธอนะ เมื่อก่อนฉันกำจัดเธอได้แบบไหน ตอนนี้ก็ไม่ต่างกันอย่าคิดว่า ฉันไม่รู้ว่าเธอกับลูกชายติดต่อกันอยู่”

“คุณหญิงจะคิดอะไรก็เรื่องของคุณหญิงเถอะค่ะ ดิฉันขอตัว”

ณิชชาหันหลังกลับเพราะไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงอีกแล้ว ต่อให้อธิบายจนเส้นเสียงพัง ผู้หญิงตรงหน้าก็คงจะเชื่ออย่างที่ตัวเธอเองอยากจะเชื่ออยู่ดี แต่ทันทีที่ณิชชาหันหลังกลับ แขนก็ถูกกระชากเอาไว้อย่างแรง เสียงมือกรีดอากาศปะทะที่แก้มของณิชชาดังไม่เบาเลย วินาทีนั้นเหมือนทุกอย่างหยุดนิ่งสนิท ตาต่อตาประสาน

“มีอะไรกันครับ” เสียงนิ่งดังมาจากทิศทางที่ทั้งสองคนไม่ทันเห็น ทั้งคู่หันกลับไปมองพร้อม ๆ กัน มือหนาโอบเอวบางเอาไว้แล้วดึงเข้าหาตัวทันทีที่มาถึง 

แสงอักษรมองกิริยาปกป้องนั้นอย่างไม่สบอารมณ์นักแต่แววตาของคนมาใหม่ไม่ได้มีความเกรงกลัวอะไรเลย ยังจ้องกลับดวงตามาดร้ายนั้นเขม็ง

“มีอะไรกับคนของผมครับ” ชลาสินธุ์ถามย้ำอีกรอบ

“ฉันพูดไปหมดแล้ว คุณก็ดูแล ‘คนของคุณ’ ให้ดีก็แล้วกัน” พูดจบแสงอักษรก็เดินจากไปนิ่งๆ

“ไหน มีอะไรกัน ทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้ได้” เขาถามพร้อมกับใช้

หลังมือลูบไล้บริเวณแก้มที่โดนฝ่ามือจนเป็นรอยแดงขึ้นมา ชลาสินธุ์พยายามมองหาณิชชาสักพัก แต่หาเท่าไรก็ไม่เจอ เขาเดินตามหาที่ห้องน้ำแต่ก็ไม่พบอีก กระทั่งเห็นเงาของใครบางคนทอดยาวออกไปจากตรงนี้จึงเดินเข้ามาดู แล้วก็ทันได้เห็นจังหวะที่ณิชชากำลังถูกทำร้ายเข้าพอดี

ชลาสินธุ์โอบกอดร่างเล็กเอาไว้กับตัว ลูบไล้แผ่นหลังบางปลอบโยนร่างเล็ก ๆ ที่กำลังเสียขวัญ ก่อนจะบีบที่มือเบา ๆ 

ณิชชารับความรู้สึกอาทรนั้นด้วยใจ แต่ความอ่อนโยนของเขาทำให้ณิชชายิ่งอยากแสดงความอ่อนแอน้ำตาเม็ดน้อยค่อย ๆ หยดจากแววตาเศร้า ก่อนที่ร่างทั้งร่างจะสั่นสะอื้นอย่างควบคุมไม่ได้ 

เขาจึงต้องโอบหญิงสาวไว้ในอ้อมกอดอีกครั้งเพื่อให้คลายจากความเศร้าโศกและหวาดกลัวทั้งหมดที่มี

“ไม่เป็นไรนะ”เสียงกระซิบอ่อนโยนดังอยู่ที่ข้างหู ขณะที่ณิชชา เอียงศีรษะซบอกแกร่งที่เหมือนกำแพงวิเศษคอยปกป้องเธอไว้จากอันตรายทั้งปวง

“ฉันอยากกลับบ้านแล้ว” ร่างเล็กพูดเบา ๆ เคล้าเสียงสะอื้น

“ไปสิ ฉันจะพาเธอกลับบ้าน ‘ของเรา’”

ชลาสินธุ์คิดอยากจะพาณิชชาออกจากงานตรงประตูด้านข้างโรงแรมซึ่งเป็นประตูที่อยู่ใกล้บริเวณนั้นมากที่สุด แต่การที่เขาหายตัวไปเฉย ๆ ก็ดูจะเป็นการเสียมารยาทมากจนเกินไป  เขาจึงขอเข้าไปในงานเพื่อร่ำลาผู้หลักผู้ใหญ่ในงานเสียก่อน

เมื่อเข้าไปถึงในงาน ณิชชาขอตัวไปยืนอยู่กับกลุ่มของคุณวสพลที่กำลังควบคุมงานของพนักงานอยู่ ชลาสินธุ์พยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต แต่ยังไม่ทันที่ณิชชาจะเดินไปถึง ก็ต้องพบกับคนที่ไม่อยากเจอเข้าเสียก่อน

“สวัสดีครับคุณณิช ไม่เจอกันซะนานเลยนะครับ” เสียงสดใสทักทายขึ้น ทำให้ร่างบางโล่งใจได้เล็กน้อย เพราะร่างกายของคนตรงหน้าคงจะหายดีแล้ว แต่ณิชชาก็เก็บอาการดีใจนั้นไว้เงียบๆ

“คุณชิน” ณิชชาพึมพำเบา ๆ สบตากับคนตรงหน้าเพียงผ่าน ๆ แล้วหันไปมองยังที่ที่ร่างสูงอีกคนยืนอยู่อย่างเป็นกังวล  ตอนนี้ชลาสินธุ์หันหลังให้ และกำลังพูดคุยกับผู้ใหญ่คนหนึ่งอยู่ ณิชชาจำได้ว่า เขาคือคนสำคัญของกระทรวงสักกระทรวงหนึ่ง

“เกลียดผมแล้วเหรอครับ ไม่เห็นคุยกับผมเลย”

“เปล่าค่ะ แต่ณิชคิดว่า เราไม่น่าจะใกล้กัน ณิชกลัวคุณสินธุ์จะโกรธ แล้วเอ่อ...” ยังไม่ทันพูดจบ  ยังไม่ทันพูดว่ากลัวว่าชลาสินธุ์จะทำร้ายชินวุฒิ อีกฝ่ายก็ขัดขึ้นเสียก่อน

“แล้วเขาจะทำร้ายคุณ?”

“ไม่หรอกค่ะ เขาไม่ทำร้ายณิชนานแล้ว” ณิชชาตอบ “เอ่อ คือ ณิชดีใจนะคะที่คุณชินปลอดภัย”

“ผมก็ดีใจที่วันนี้คุณไม่ดูอมทุกข์เหมือนเมื่อก่อนนี้แล้ว”

“ค่ะ” ณิชชายิ้มให้กับคำพูดนั้น “ว่าแต่ทำไมคุณชินมาที่นี่ได้ล่ะคะ ก็ที่นี่น่ะ มันเป็นโรงแรมของเอ่อ...”

“ของครอบครัวสินธุ์?”

“ค่ะ”

“ก็ผมก็ได้รับการ์ดเชิญเหมือนกันนี่ครับ ทำไมจะมาไม่ได้ล่ะ

จริงไหม?” ชินวุฒิ ตอบสบาย ๆ เขายังคงเป็นคนอารมณ์ดี และยิ้มแย้มแจ่มใสเสมอ “ว่าแต่นี่มันเกิดอะไรขึ้นครับ ความสัมพันธ์ของคุณกับเขา ตอนนี้เป็นอย่างไร ดูคุณมีความสุขขึ้นนะ เขาเลิกยุ่งวุ่นวายกับคุณแล้วหรือ”

ยังไม่ทันที่ณิชชาจะตอบ เสือร้ายที่หวงของสุดฤทธิ์ก็คว้าหมับเข้าที่แขนของณิชชาไว้ซะก่อน

“ไม่ต้องรู้หรอก รู้แค่ว่า ณิชเป็นสมบัติของผม และถ้ามายุ่งกับ

พวกเราอีก คราวนี้ผมไม่ยอมแน่ ๆ”

เสียงแข็งกระด้างเอ่ยขึ้นด้านหลัง เพราะมัวแต่คุยกับสองคน ชลาสินธุ์มาอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไร ไม่มีใครรู้เลย

“เราก็แค่ทักทายกันน่ะ”

“เราไม่ต้องรู้จักกันก็ได้ ผมไม่อยากให้คนของผมเดือดร้อนอีก   อ้อ อย่างพี่คงไม่สนใจใยดีคำว่า ‘คนของผม’ นักหรอก แต่ถ้าขู่ว่า เลขาของผมจะเดือดร้อน พี่คงยอมถอยออกไป”

เสียงนั้นติดนิ่งก็จริง แต่ณิชชาได้ยินเสียงของความโกรธเกลียดที่คุ้นเคยนั้นอีกครั้ง

“นายพูดเรื่องอะไรน่ะ นายพูดเรื่องอะไรที่ฉันไม่รู้เรื่องมาหลายปีแล้วนะ”

“หึ คนดี ๆ อย่างพี่คงไม่ค่อยได้ยินเรื่องเลว ๆ แบบนี้หรอก”

 “คุณสินธุ์ เรากลับบ้านกันเถอะ” เสียงหวานเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่า เรื่องราวมันเริ่มจะไปไกลมากกว่าที่คิด

ร่างหนาหันมามองเธอเพียงแวบเดียวก็เดินลงเท้าหนัก ๆ จากไป   ทิ้งให้คนตัวเล็กต้องวิ่งตามไปอย่างเหนื่อยหอบ

“โกรธฉันเรื่องคุณชินเหรอ”  ณิชชาถามเมื่อถึงบ้านและอยู่ในห้องนอนกันสองต่อสองเรียบร้อยแล้ว อันที่จริงเธออยากจะถามมันซะระหว่างอยู่ในรถเลยด้วยซ้ำ แต่ก็กลัวว่า คนตัวใหญ่จะโกรธจนขับรถเกิดอุบัติเหตุได้ จึงรอให้ถึงบ้าน ให้ได้อาบน้ำอาบท่าอารมณ์ดี ๆ เสียก่อน

“ณิช ฉันไม่ชอบทำตัวเหมือนหมา ที่คอยแต่วิ่งหวงเธอไปมา”

“เราแค่ทักทายกันเฉย ๆ ไม่ได้ทำอะไรเลย” คนตัวเล็กพยายามจะอธิบาย เพราะตอนนี้ชลาสินธุ์ไม่ใช่คนเดิมที่คอยแต่จะทำร้ายเธออีกแล้ว แต่ร่างหนากลับทำหน้าผิดหวังในพฤติกรรมของเธอ ซึ่งมันเจ็บแปลบที่ใจมากกว่าซะอีก

“ฉันเหนื่อย” ชลาสินธุ์พูด ทำท่าจะเดินออกไปที่ระเบียง แต่

หญิงสาววิ่งเข้าไปประชิดแล้วโอบกอดคนตัวใหญ่จากด้านหลังเสียก่อน

“คุณเหนื่อยเพราะตัวคุณเอง” เสียงณิชชาอู้อี้เพราะริมฝีปากแนบอยู่กับแผ่นหลังกว้าง “ฉันไม่ได้ทำอะไรจริง ๆ คุณไม่จำเป็นต้องมาเหนื่อยเพราะเรื่องนี้เลย ถึงยังไงฉันก็ทำตามที่เคยสัญญาเสมอ อย่ามาเสียเวลาเหนื่อยด้วยเรื่องนี้เลย” ณิชชาพูดจบก็บรรจงจูบแผ่นหลังผ่านชุดนอนที่ร่างหนาสวมใส่อยู่ ชลาสินธุ์ไล้มือไปบนมือบางที่กอดเอวเขาแน่น

“ระยะหลังมานี้ ฉันแพ้เธอตลอดเลยนะ” เขาพูดพลางหันหน้ามาหาทั้ง ๆ ที่ณิชชายังไม่ได้คลายอ้อมแขนออก ตอนนี้ใบหน้าของณิชชาจึงแนบอยู่กับอกแกร่งแทน

“ไม่ได้อยากเอาชนะคุณ แค่ไม่อยากให้คุณไม่สบายใจ”

“แล้วเธอล่ะ สบายใจแล้วหรือยัง มีปัญหาอะไรกับผู้หญิงคนนั้น”

“...”

“ณิช เล่ามา ไม่อย่างนั้นฉันจะไปสืบเองแล้วมันกลายเป็นเรื่องใหญ่ได้นะ ผู้หญิงคนนั้นน่ะ ฉันเคยเจอหน้าบ้าง แต่ไม่รู้จัก ตกลงเขาเป็นใคร”  พูดเสียงดังและห้วนสั้นออกไป แล้วก็ได้สติเมื่อหัวใจของคนตัวเล็กที่แนบอยู่กับลำตัวเขามันมันเต้นตุบ ๆ แรง ๆ จนเขาเองก็รู้สึกได้

“คุณหญิงแสงอักษร”

ชลาสินธุ์หงุดหงิดเล็กน้อย

...ชื่อคุณหญิงสักชื่อเนี่ยไม่ได้หายากนักหรอกนะ...

“เป็น?”

“เป็นแม่พี่อัค” ณิชชาตอบไม่เต็มเสียงนัก ไม่รู้ว่าคนตรงหน้าจะโกรธอะไรอีกหรือเปล่า

“อ้อ”ชลาสินธุ์ขานรับเบา ๆ หัวใจของเขาหวิวไหวไปเล็กน้อย “แล้วเขาทำแบบนั้นกับเธอทำไมล่ะ?”

“เขากลัวว่า พี่อัคจะกลับมาหาฉันน่ะ”

“เธอก็คุยกับพี่อัคของเธออยู่จริง ๆ ไม่ใช่เหรอ ในไลน์น่ะ”

“เปล่า แต่เอ๊ะ? นี่คุณแอบดูโทรศัพท์ฉันเหรอ” หญิงสาวทำตาโตเงยหน้าขึ้นมามองอีกฝ่ายแบบเอาเรื่อง

“ใครว่า ฉันดูในคอมตอนที่เธอไม่อยู่ที่โต๊ะต่างหาก”

“เหมือนกันแหละ นั่นมันเรื่องส่วนตัวนะ” หญิงสาวพึมพำ แต่ก็ทำอะไรมากไม่ได้ เพราะหัวถูกกดให้ซบลงไปที่แผ่นอกกว้างเหมือนเดิม

“ว่าต่อสิ”

“ที่คุณเห็นน่ะไลน์เก่า ฉันกับพี่อัคไม่ได้คุยกันมาตั้งนานแล้ว

ส่วนใหญ่พี่อัคจะติดต่อมาเอง แต่นี่ก็ไม่ได้ติดต่อกลับมาหลายเดือนแล้ว”

“คิดถึงหรือไง” น้ำเสียงที่ใช้ถามห้วนจัดจนณิชชาสัมผัสได้ถึงอารมณ์ที่ครุกรุ่น

“เปล่าสักหน่อย อยู่กับคุณจะให้คิดถึงใครล่ะ” เสียงเล็ก ๆ ตอบ

อู้อี้ด้วยความเขิน พูดเสร็จก็ลองเงยหน้าขึ้นมาสบตากับคนที่มองอยู่ก่อนแล้ว แล้วก็อดยิ้มแบบเขิน ๆ กับสิ่งที่ตัวเองพูดออกไปไม่ได้ 

“หยุดยิ้มเดี๋ยวนี้” เสียงห้วนจัดออกคำสั่ง หวงนะ ยิ่งคนเป็นแม่มาดิ้นพล่านอยู่ใกล้ ๆ ขนาดนี้แสดงว่าต้องได้กลิ่นอะไรบางอย่างเกี่ยวกับลูกตัวเอง ไม่อย่างนั้นเป็นถึงคุณหญิงคงไม่มาแสดงตัวกับเด็กที่อาจจะเรียกได้ว่า คนละชั้น อย่างณิชชาแบบนี้หรอก

“ทำไมล่ะ  ยิ้มให้ไม่ได้หรือไง” เสียงบ่นกระปอดกระแปด

“ถ้ายังยิ้มแบบนี้อีก ฉันปล้ำได้นะ!” พูดจบก็แกล้งกอดรัดร่างบางเอาไว้แรง ๆ

“คุณนี่มัน...” ณิชชาเขินอายจนหน้าแดง ไม่กล้าสบตาเจ้าของอ้อมกอดแกร่งที่กำลังโอบตัวเองเอาไว้อีก

“แล้วก็...”

“หืม?”

“อย่ายิ้มแบบนี้ให้ใคร นอกจากฉัน” ณิชชามองหน้าชลาสินธุ์เห็นเจ้าตัวอมยิ้มไว้จึงยิ้มแบบเดิมแล้วเพิ่มเติมความหวานเข้าไปด้วย

“อืม ฉันจะยิ้มแบบนี้ให้คุณคนเดียว”