บทที่ 33 ขัดใจ

เสียงนาฬิกาปลุกแผดร้องในตอนเจ็ดโมงเช้า ณิชชาตื่นขึ้นมาเอื้อมมือปิดมันเหมือนทุกวัน หญิงสาวยังนอนอยู่ในอ้อมกอดแกร่งของชลาสินธุ์ ร่างบางยิ้มแม้ร่างกายจะอ่อนเพลีย แต่ก็เป็นความเพลียที่เกิดขึ้นจากความสุข และเกือบจะเคลิ้มหลับไปอีกครั้งหากไม่มีรอยจูบปริศนามาประทับอยู่ที่มุมปาก มันเป็นรอยจูบที่สนิทเสน่หาอย่างไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน แค่เมื่อคืนก็นุ่มนวลอย่างไม่เคยได้รับ แต่ตอนนี้รอยจูบที่กำลังกว้านลิ้นของเขาให้จนมุมนี้กลับเต็มไปด้วยความรักใคร่และหวงแหน

“อื้อ...พอเถอะค่ะ พวกเราต้องไปทำงานนะ”

“ทำงานเหรอ เบื่อจัง ไม่อยากไปทำงานเลย”

“คุณเจ้าของบริษัทคะ คุณต้องไปดูแลงานของคุณนะคะ” ณิชชาแกล้งกระเซ้า

 “คุณเมียเจ้าของบริษัทครับ คุณต้องไปดูแลผมด้วยนะครับ”

 “คุณนี่มัน...” ณิชชาหน้าแดงอย่างเห็นได้ชัดเมื่อโดนเล่นงานกลับ

“ไหน  เขินหรือไง ดูหน้าคนเขินหน่อยซิ” ชลาสินธุ์พูดอย่างเดียวไม่พอ ยังช้อนคางเล็กให้เงยหน้าขึ้นมาสบตากันอีก

ณิชชาพยายามหลบสายตาเลยได้รับการทำโทษเป็นหอมแรง ๆ ที่แก้มนุ่ม

“ฉันมีอะไรจะให้” ชลาสินธุ์พูด พลางลุกขึ้นจากเตียง ทำให้ณิชชารู้ว่าร่างหนาใส่เพียงแค่บ็อกเซอร์ตัวเดียว ที่รั้งลงมาเกาะไว้ที่สะโพกเผยให้เห็นแทบจะทุกส่วนในร่างกาย ร่างบางแค่มองก็เขินซะแล้ว เธอได้แต่ดึงขาตัวเองมากอดแล้วหันหน้าออกไปจากร่างหนาซะ

ชลาสินธุ์กลับมาที่เตียงแล้วจับมือบางไว้พร้อมกับใส่แหวนเพชรตัวเรือนเป็นทองคำขาว ด้านในสลักชื่อ NICH-SINTHU ที่นิ้วนางข้างซ้าย เมื่อใส่เสร็จเขาก็บรรจงจูบที่นิ้วนั้นเบา ๆ

“หืม? คุณทำไว้นานแล้วเหรอ”

“ฉันทำไว้ตั้งแต่กานต์บอกให้ฉันเปิดใจกับเธอน่ะ คิดว่าถ้ารักเธอจริง ๆ ขึ้นมาก็ควรจะมีเอาไว้ก็เลยทำ แล้ววันนี้ก็ได้ใช้”

“ถ้าคุณกานต์ไม่บอก คุณก็คงไม่ทำ” ร่างเล็กพึมพำเบา ๆ

“กานต์น่ะ บอกให้ฉันเปิดใจ แต่เรื่องแหวนนี้ฉันทำเอง โอเคมั้ยครับคุณเมีย อย่างอนฉันเลยน่า ฉันน่ะง้อใครเป็นซะที่ไหน” ชลาสินธุ์พูดพลางโอบกอดร่างเล็กไว้ในอ้อมแขน  

ณิชชาก็ได้แต่หัวเราะ เพราะรู้ว่าคำพูดของชลาสินธุ์ทั้งหมดนั้นเป็นเรื่องจริง คนอะไรไม่เคยปิดบังความรู้สึกอะไรเลย จะเกลียด จะรักก็แรงไปหมด

“อ๊า”

“เป็นอะไร  ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ?!”  ณิชชาถามร้อนรน เมื่อเห็นสีหน้าของชลาสินธุ์ไม่ดีเลย

 “ฉันไม่ไหว”

 “ไม่ไหว?”

 “เห็นเธอเปลือยทั้งตัวแล้วฉันอดใจไม่ไหว”

“เฮ้ย!!”

นั่นเป็นสิ่งเดียวที่ณิชชาได้ร้องออกมา เพราะที่เหลือจนถึงเกือบ

สิบโมงเช้าก็เป็นเสียงครางล้วน ๆ สรุปว่า เช้านี้ทั้งเจ้าของบริษัท และเมียเจ้าของบริษัทก็ไปทำงานสายตามระเบียบ

วันนั้นณิชชาจัดการสะสางทุกอย่างอย่างรวดเร็ว พอตกบ่ายแก่สองคนจึงพากันไปที่โรงแรมชลจิรา แอร์พอร์ต เรสซิเดนซ์ ซึ่งมีการจัดงานประชุมวิชาการของนักธุรกิจในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ มีผู้มาร่วมงานหลายร้อยคน สาคเรศจึงอยากให้พี่ชายและว่าที่พี่สะใภ้ไปช่วยเป็นเกียรติในงานสักหน่อย เพราะตัวเขาต้องเป็นหนึ่งในแขกในงานด้วย

เมื่อมาถึงหญิงสาวขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ชลาสินธุ์จึงยืนรออยู่ด้านนอก ตอนที่จัดการธุระส่วนตัวเสร็จกำลังเดินกลับออกมา ณิชชาก็ต้องชะงัก

เพราะรู้สึกขนลุกซู่ที่คอเหมือนมีคนจ้องมองอยู่ เธอลองมองไปรอบ ๆ ก็ไม่เห็นว่ามีใครที่อยู่ตรงนั้นมองมาที่ตนเอง จึงเลิกไม่สนใจเพราะคิดว่าอาจจะแค่รู้สึกไปเองเท่านั้น แล้วหันไปพูดคุยกับแขกของโรงแรมไปเรื่อย ๆ เพราะชลาสินธุ์เองก็กำลังติดคุยอยู่กับนักธุรกิจต่างชาติคนหนึ่งเช่นกัน แต่ความรู้สึกว่ามีคนมองอยู่ก็ไม่หายไปไหน  

ณิชชาตัดสินใจมองรอบ ๆ อีกครั้ง ครั้งนี้เธอเพ่งมองอย่างละเอียด  แล้วก็ต้องตัวชาวาบ เมื่อเจอแผ่นหลังบางในชุดผ้าไหมเข้ารูป สง่างาม อยู่ไกลออกไปไม่มากนัก ณิชชาไม่แน่ใจว่าผู้หญิงคนนั้นเห็นเธอหรือไม่ และเป็นผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่าที่จ้องมองเธออยู่ตลอด แต่ตอนนี้เขามองไปที่ร่างนั้นอย่างตกตะลึงไปแล้ว

“ณิช? ณิช! ณิชเป็นอะไร”

“เอ่อ...คะ?”

“เป็นอะไร ฉันเรียกตั้งนานแล้ว” ชลาสินธุ์บอก เพ่งสายตาไปยังจุดที่คิดว่าเป็นจุดเดียวกับที่ณิชชามองอยู่

“เอ่อ...เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร” ร่างบางตอบ

“ถ้าไม่มีอะไร งั้นจ้องอะไร ทำไมหน้าเครียด ๆ แล้วก็ดูเหมือนจะตกใจมากขนาดนั้น” ชลาสินธุ์ถาม เขายังคาใจและรู้สึกเป็นห่วงร่างเล็กนี่มาก ๆ ด้วย

...เป็นผัวเป็นเมียกันแล้ว มีสิทธิ์เต็มที่ที่จะห่วงและหวงไม่ใช่เหรอ...

“คือ...ฉันคิดว่า...”

“หืม? คิดว่าอะไร” ชลาสินธุ์คาดคั้น

ณิชชาลองมองไปยังจุดเดิมอีกครั้งก็ไม่เห็นผู้หญิงคนนั้นแล้ว จึงไม่รู้ว่าตัวเองควรจะบอกชลาสินธุ์ดีหรือไม่

“นี่ ณิช?” ร่างหนาเรียกซ้ำเสียงเข้ม

“คือ ฉันคิดว่า ฉันเห็นแม่พี่อัคน่ะ”

“ฉันไม่ไปกับคุณไม่ได้เหรอ ระหว่างที่คุณกลับไปดูแลที่บ้านก็ให้ฉันไปนอนคอนโดของฉันสิ”  เสียงงอแงของณิชชาดังขึ้นในตอนเย็นวันศุกร์    เมื่อชลาสินธุ์บอกกับเขาว่าจะต้องไปดูแลบ้านสักหน่อยเพราะบ้านนั้นร้างเจ้าของมานานแล้ว จะอยู่ก็แต่แม่บ้านกับคนรถเท่านั้น

“อย่างี่เง่าน่าณิช มีผัวแล้วจะไปอยู่คอนโดเล็กๆ คนเดียวนั่นทำไม”

ไอ้ท่าทางงอแงนั่นก็น่ารักอยู่หรอก แต่เธอชอบขัดใจเขาน่ะสิ

“เล็กอะไร คุณเองก็เคยไปอยู่ตั้งหลายวัน” ถูกว่าแบบนั้นณิชชาก็รู้สึกเคืองไม่น้อย

“ก็ถ้าไม่เป็นเพราะเธอน่ะ คิดว่าคนอย่างฉันจะไปมั้ยเหรอ” พูดจบคนตัวใหญ่ก็อยากจะกัดลิ้นตัวเอง

...นี่สารภาพความในใจอะไรออกไปหรือเปล่า เฮ้อ หน้าร้อนจัง...

“คือ ฉันไม่ได้กลับไปที่นั่นตั้งนานแล้ว ป่านนี้หยากไย่เกาะแล้วมั้ง ให้ฉันไปดูแลหน่อยเถอะ”

“ไม่ ขายที่นั่นไปเลย แล้วไปอยู่ที่บ้านฉันหรือที่คอนโดนี่ก็ได้”

“ไม่ได้หรอก...เผื่อแม่ฉันมาเยี่ยม” ณิชชาอ้างเหตุผล

“ก็ให้ไปอยู่ที่บ้านฉันไง”

“อย่าเลย แม่ไม่ชิน ฉันกลัวแม่เป็นห่วง”

“เฮ้อ” ชลาสินธุ์ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย  ก็รู้แหละว่าคนตรงหน้าเป็นคนดื้อ แต่ไม่คิดว่าณิชชาจะดื้อได้ขนาดนี้

“งั้นเย็นนี้ฉันจะไปส่งที่คอนโดเธอ เธอก็ดูแลไป เสร็จแล้วกลับบ้านฉันพร้อมกัน”

ณิชชามองหน้าร่างหนาที่แววตาเข้มดุ พร้อมจะกินเธอตลอด เวลา ก่อนที่ชลาสินธุ์จะคว้ามือของเธอแล้วเดินออกไปทันที โดยไม่ต้องถามความสมัครใจ

...เฮ้อ คนเอาแต่ใจ ก็ยังคงเป็นคนเอาแต่ใจอยู่วันยังค่ำนั่นแหละนะ... 

“ไม่อยากมาอยู่กับฉันที่นี่หรือไง” ชลาสินธุ์ถาม หลังจากที่พวกเขาเข้าไปดูแลคอนโดของณิชชาและกลับมาที่บ้านของชลาสินธุ์เรียบร้อยแล้ว สายตาดุมองไปที่จานข้าวที่ไม่พร่องลงไปสักนิดของณิชชา ทำให้ร่างเล็กรู้ตัวว่ากำลังจะถูกดุในเรื่องใดบ้าง

“เปล่า ไม่ใช่อย่างนั้น”

“เปล่า? งั้นก็เต็มใจทานข้าวหน่อย”

“ฉันไม่ค่อยหิวน่ะ” ร่างบางบอก ตอนนี้หญิงสาวไม่ค่อยหิวจริง ๆ เพราะการที่ต้องไปทำความสะอาดคอนโด ถึงแม้จะเล็กๆ แต่มันไม่ได้ถูกดูแลมาร่วมเดือนก็ทำให้เหนื่อยมาก ตอนนี้สิ่งที่ณิชชาต้องการมากที่สุดจึงเป็นการอาบน้ำแล้วนอนพักผ่อนมากกว่า

ร่างสูงที่ได้ยินอย่างนั้น ถอนหายใจแรงๆ จ้องตามองร่างเล็กตรง หน้า แต่ก็ไม่ได้พูดดุอะไรออกมา กลับนั่งกินของตัวเองจนเสร็จ แล้วลุกออกไปทันทีโดยไม่ชวนณิชชาซักคำ ร่างเล็กเหวอ ถึงขั้นทำตัวไม่ถูก จึงได้แต่เดินตามเร็ว ๆ

...ไม่อยากให้เขารู้สึกไม่ดี...

เมื่อเข้ามาถึงที่ในห้องส่วนตัว เอวบางก็ลอยหวือเข้าไปในอ้อมกอดของชลาสินธุ์ ก่อนที่จะถูกรัดแน่น ริมฝีปากก็ถูกสูบลมหายใจจนอีกคนแทบหมดสติ เป็นนานกว่าจะยอมปล่อยปากอย่างอ้อยอิ่ง

“วันนี้ฉันเหนื่อยน่ะ ไม่ทำได้มั้ย”

“ไม่ได้หรอก ฉันบอกเธอแล้วว่าให้กินข้าวเยอะ ๆ แต่เธอก็

บ่ายเบี่ยง ตอนนี้ถ้าเธอจะไม่มีแรงก็โทษฉันไม่ได้นะ” เสียงหัวเราะในลำคอดังขึ้นที่เหนือศีรษะเล็ก ๆ ก่อนจะรั้งสะโพกให้เบียดแน่นกับสะโพกของเขา ลิ้นหนาก็ไล่เกี่ยวพันลิ้นเล็กของณิชชาอย่างเร่าร้อนเอาแต่ใจ โทษฐานที่

ช่วงนี้คนตรงหน้าขัดใจบ่อยเหลือเกิน

ถ้าดีด้วยแล้วขัดใจแบบนี้ก็เจอโหมดเอาแต่ใจไปก็แล้วกัน 

“คุณ อ๊ะ คุณ เดี๋ยว อื๊อ...” ณิชชาพยายามส่ายหน้าหลบ แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล เพราะอีกคนก็เอาแต่ไล่จูบ ไล่กัดที่ริมฝีปากบาง จนตอนนี้กลายเป็นสีแดงไปหมด

ชลาสินธุ์ส่งเสียงรำคาญเล็กน้อยในลำคอ ก่อนจะใช้มือข้างหนึ่ง จับที่ท้ายทอยของหญิงสาว ทำให้ใบหน้าเล็กเงยขึ้นรับจูบหนัก ๆ ของเขาได้พอดิบพอดี มือหนาที่ต้นคอก็ไม่เบาแรง ริมฝีปากที่ดึงดัน ดูดรั้งนั่นก็เช่นกัน  

ณิชชากำเสื้อที่อกของชลาสินธุ์แน่น เพื่อคลายความเจ็บปวดที่ได้รับตรงริมฝีปาก แต่มันแทบไม่ได้เป็นผลเลย เหมือนว่าคนตัวใหญ่กว่าจะไม่รู้สึกอะไรเลยด้วยซ้ำ จนกระทั่งร่างของณิชชาเกร็งเพราะหายใจไม่ออก   และมีเสียงครางเบา ๆ ออกมานั่นแหละ เขาถึงยอมคลายอ้อมกอดที่รัดแน่นจนแทบบดกระดูกละเอียดกับละริมฝีปากซะ แต่ก็ยังไม่วายจูบซ้ำ ๆ อยู่ตรงแก้มเรื่อยๆ

“คุณ” ณิชชาร้องเสียงหอบ ร่างสั่นไหว เพราะขาดอากาศหายใจไปนาน น้ำตาหยดน้อยเกาะอยู่ที่หางตา  

คนตัวใหญ่เห็นก็จูบซับ ก่อนจะพึมพำถามเสียงนุ่ม เพราะเริ่มรู้สึกว่าแพ้น้ำตาของคนในอ้อมกอดได้ง่าย ๆ ตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้

“ทำไมชอบขัดใจนัก?”

“ฉันเปล่าสักหน่อย คุณนั่นแหละที่ไม่เห็นใจคนอื่นเลย” เมื่อได้ยินเสียงนุ่มหู ก็เลิกกลัวเขาขึ้นมาได้บ้าง

“นั่นไง ถามไม่ตอบ แล้วยังทำตัวงี่เง่าอีก”

“อื๊อออ” ร่างเล็กครางเสียงเบาเมื่อชลาสินธุ์แกล้งรัดร่างแน่น ๆ

“ฉันเหนื่...อ๊า” ณิชชาร้องลั่นเมื่อมือหนาแปะหมับเข้าที่เนินเนื้อที่คุ้นเคย ซ้ำยังเคล้าคลึงจนร่างบางเกร็งอย่างไม่ได้ตั้งใจ

“ฉันบอกว่าให้มาที่นี่ไม่ต้องแวะไปทำความสะอาดคอนโด เธอก็ขัดใจ”

“อ๊า...อื้อ...”

“ฉันบอกให้กินข้าวเยอะ ๆ เธอก็กินเหมือนแมวดม”

“อ๊ะ...” เสียงคร่ำครวญออกมาทุกครั้งที่ร่างใหญ่พูด เพราะใน

ทุก ๆ คำพูดที่เขาเน้นนั้น มือที่เล่นสนุกอยู่กับเนินเนื้อก็เน้นเข้าไปถึงปุ่มปมหฤหรรษ์ด้วย

ใบหน้าทรมานของร่างเล็กกลายเป็นสีแดงระเรื่อ ยิ่งกระตุกอารมณ์ของชลาสินธุ์ได้ง่ายขึ้น

“งั้นถ้าฉันยอมตามใจคุณ อ๊า...ขอรอบเดียวได้ไหม ฉันเหนื่อย

จริง ๆ”