บทที่ 38

บทที่ 38

“หมดฤทธิ์แล้วเหรอ ถ้าหมดฤทธิ์แล้ว ฉันจะได้ทำต่อ”

                “กรุณาเถอะนะคะ จันทร์ไม่ต้องการแบบนี้”

                “แล้วต้องการแบบไหน หรือว่าชอบแบบซาดิสม์ ฉันก็จัดให้ได้นะ อ้อ...บางทีเด็กจิตๆ อย่างเธออาจจะชอบแบบที่ว่าก็ได้ ทำไมฉันถึงโง่นักนะ”

                รังสิมันต์หัวเราะเสียงหื่นในลำคอ ก่อนจะละมือข้างหนึ่งมาคลายเนกไทน์ของตัวเองออก จากนั้นก็กระชากมันมา แล้วรวบแขนทั้งสองข้างของจันทริกามามัดข้อมือด้วยเนกไทน์เส้นนั้น หญิงสาวได้แต่เบิกตากว้างไม่คิดว่ารังสิมันต์จะทำอะไรรุนแรงอย่างที่เขาว่าจริงๆ

                “คุณตะวันคะได้โปรด...” เธอขอร้องเขาเสียงสั่น

                “ได้สิ แบบนี้ฉันก็สุดโปรดเหมือนกัน”

                เรียวปากหยักคลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์ ตาสาดประกายบางอย่างที่ทำเอาร่างบางสะท้าน และหลังจากนั้นจันทริกาก็ถูกผลักให้นอนหงายหลังลงไปบนโซฟา ก่อนที่รังสิมันต์จะจับสองมือที่ถูกมัดด้วยเนกไทน์ขึ้นวางไว้เหนือศีรษะของเธอ

                ร่างบางนอนตัวเกร็งขณะที่เขาเริ่มลงมือถลกชายเสื้อของเธอขึ้นไปกองไว้เหนือเนินอก ตามด้วยเสื้อชั้นในลูกไม้สีหวาน เปิดเปลือยส่วนสำคัญช่วงบนให้เป็นอิสระ ก่อนที่ปากและมือของเขาจะทำตามใจตัวเอง จันทริกาเกร็งร่างกายรอรับความเจ็บปวดจากการกระทำแบบซาดิสม์อย่างที่รังสิมันต์บอกไว้ ทว่าเพียงครู่เดียวร่างของเธอก็เปลี่ยนเป็นอ่อนระทวย เพราะความซาดิสม์ของเขามันช่างเร่าร้อนเหลือคณา

                เรี่ยวแรงเหมือนจะหายไปหมดสิ้น แขนขาเหมือนจะอ่อนเปลี้ย หากแต่บางส่วนกลับเกร็งชูชันสั่นระริกและเบ่งบานขึ้นรับสัมผัสจากปากและลิ้นร้อนๆ ของเขา ไม่ต่างอะไรกับดอกไม้ที่ถูกหยาดฝนหลั่งชโลมใส่ไม่ขาดสาย

                รังสิมันต์เชยชมความกลมกลึงอวบอิ่มอย่างตะกละตะกลาม ทว่าเร่าร้อนสุดๆ ก่อนที่ใบหน้าของเขาจะเคลื่อนต่ำลงไปเรื่อยๆ และหลังจากนั้นไม่นานความเย็นวาบก็มาเยือนร่างกายส่วนล่างของจันทริกา เมื่ออาภรณ์ทั้งสองชิ้นถูกปลดเปลื้องออกไป

                “คุณตะวัน...อื้อ...”

                ชื่อนั้นถูกเรียกซ้ำแล้วซ้ำเล่า ใบหน้าสวยหวานสะบัดไปมา เมื่อเรียวขาทั้งสองข้างถูกผลักให้แยกห่างจากกัน ก่อนที่ปากและลิ้นจะแตะต้องลงบนความสาวสด แล้วสูดซดเอาความหอมหวานตามชอบใจ

                ปากอิ่มได้แต่หวีดร้องครั้งแล้วครั้งเล่า มือทั้งสองที่ถูกมัดเอาไว้อยากจะตวัดกอดเขาตามความเคยชิน หากแต่จันทริกากลับทำไม่ได้ มันเป็นความทรมานที่ปะปนมากับความซ่านสยิวอย่างรุนแรง จากนั้นความรู้สึกทั้งหมดก็ทะยานโลดขึ้นอีกหลายเท่าตัว เมื่อบางสิ่งบางอย่างโจนจ้วงเข้ามาเติมเต็มในกายเธอ

                โซฟาตัวยาวนั้นสั่นไหวตามแรงโยกขยับของร่างกายแข็งแรงที่เต็มไปด้วยพละกำลัง เขาถาโถมใส่เธอครั้งแล้วครั้งเล่า เรียกเสียงหวีดครางให้ดังระงมไปทั่วห้องนั่งเล่นต่อเนื่องอยู่หลายนาที กว่าที่รังสิมันต์จะยอมปลดปล่อยตัวเองสู่ความอุ่นนุ่มจนหมดสิ้น...       

                ร่างสูงลุกจากเก้าอี้ประจำตำแหน่งหลังจากเคลียร์เอกสารบนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว ลำขาแข็งแรงก้าวออกจากห้องทำงาน และเดินสำรวจดูบรรยากาศของห้างสรรพสินค้าอย่างที่เคยทำเป็นประจำ เขาเดินปะปนกับลูกค้าและหมั่นสังเกตสิ่งเล็กๆ น้อยๆ เพื่อนำมาปรับปรุงงานให้ดีขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งน้อยคนนักจะรู้ว่าเขาคือผู้บริหารสูงสุดของห้างสรรพสินค้าแห่งนี้ ส่วนใหญ่คนที่รู้จะเป็นพวกเจ้าของร้านซึ่งมาใช้บริการเช่าพื้นที่เสียมากกว่า

                รังสิมันต์พาตัวเองเดินไปถึงบริเวณหน้าห้องน้ำชั้นสี่ ก็เห็นว่าผู้จัดการห้างกำลังยืนคุยอยู่กับหัวหน้าแม่บ้านด้วยสีหน้ายุ่งยากใจ รังสิมันต์จึงเดินตรงเข้าไปถามทันที

                “มีปัญหาอะไรกันหรือเปล่า”

                “เอ่อ...คือเราโดนลูกค้าคอมเพลนเรื่องความสะอาดของห้องน้ำน่ะครับคุณตะวัน” ผู้จัดการห้างเป็นคนตอบคำถาม สีหน้าเจื่อนไปเล็กน้อย เพราะกลัวว่ารังสิมันต์จะดุเอา

                “ทำไมล่ะ คนทำความสะอาดไปไหนเสียหมด”

                “แม่บ้านลางานพร้อมกันสองคนครับ คนหนึ่งลาล่วงหน้าไปงานศพญาติที่ต่างจังหวัดสามวัน อีกคนเพิ่งจะลาฉุกเฉินเพราะปวดท้องไส้ติ่งครับ หมอต้องผ่าตัดด่วน ส่วนคนที่เหลือก็วิ่งขึ้นวิ่งลงทำความสะอาดทีละชั้นแต่ไม่ทันครับคุณตะวัน”

                “ไม่เป็นไร ผมมีคนว่างอยู่เดี๋ยวจะเรียกมาช่วย”

                บอกเสร็จรังสิมันต์ก็หยิบเอาโทรศัพท์มือถือของตัวเอง กดหาเบอร์ของจันทริกาแล้วจัดการโทร.ออกทันที 

                “จันทริกามาหาฉันที่ห้าง” เขาออกคำสั่งทันทีเมื่อจันทริกากดรับสาย

                “มีเรื่องอะไรเหรอคะ จันทร์ยังทำงานบ้านไม่เสร็จ” เสียงหวานถามกลับมาอย่างงงๆ

                “เธอมีหน้าที่ทำตามคำสั่ง ไม่ได้มีหน้าที่ถาม เดี๋ยวฉันจะให้อุ้ยคำมาส่ง เสร็จธุระทางนี้แล้ว เธอค่อยกลับไปทำงานบ้านต่อ”

                “ค่ะ”

                จันทริกาได้แต่รับคำ จากนั้นก็ปิดเตารีด และเก็บผ้าที่รีดเสร็จบางส่วนขึ้นไปไว้ที่ห้องนอนของรังสิมันต์ พอกลับลงมาก็เห็นว่าอุ้ยคำมารออยู่แล้ว

                อุ้ยคำขับรถมาส่งจันทริกาที่ห้างสรรพสินค้า แล้วพาเธอขึ้นไปหารังสิมันต์ที่ห้องทำงานตามที่เขาบอกไว้ ร่างสูงลุกจากเก้าอี้ บอกสั้นๆ ว่าให้จันทริกาเดินตามเขาไป และหญิงสาวก็เดินตามไปเงียบๆ โดยไม่กล้าเอ่ยปากถามใดๆ

                “คนที่ผมบอกว่าจะช่วยล้างห้องน้ำอยู่นี่แล้ว พาตัวไปได้เลย อ้อ...อย่าลืมไปหาชุดแม่บ้านให้ใส่ด้วยล่ะ ส่วนวิธีทำความสะอาดไม่ต้องสอน เพราะเด็กคนนี้ถนัดอยู่แล้ว” รังสิมันต์บอกกับสินชัยผู้จัดการห้าง และจันทริกาก็เพิ่งรู้ตอนนั้นเองว่ารังสิมันต์เรียกเธอมาที่นี่เพราะอะไร

                “ตามผมมา”