7 เค้กก้อนนี้จะอยู่ไปตลอดชีวิตของฉัน

7

เค้กก้อนนี้จะอยู่ไปตลอดชีวิตของฉัน

         ปราบกลับมาที่กองถ่ายตามเดิม เขาเริ่มทำงานทันทีโดยไม่ได้สนใจเรื่องที่ผ่านมาและเขาก็ไม่ได้ตำหนิผู้ช่วยของเขาอย่างรมิดาเพราะเขาทำงานนี้มานานเขารู้จักนิสัยของนักแสดงดี บางคนก็นิสัยดี ง่าย ๆ สบาย ๆ บางคนก็เอาแต่ใจนิสัยเสียมาก ๆ ก็มี

         “วันนี้ไม่ต้องห่วงนะเรนโบว์พี่จัดการเอง” ปรีติพูดขึ้นมาพลางยักษ์คิ้วให้กับเธอ

            “หยุดก็หยุดถูกวันซะด้วย วันนี้ทำไมไม่หยุดเทพบุตรของฉันมาทั้งคนฉันไม่กลัวใครทั้งนั้น” รมิดาพูดขึ้นมาพร้อมกับมองหน้าของปรีติงอน ๆ แล้วก็เดินไปจากตรงนั้นเพื่อทำหน้าที่ของเธอ

            วันนี้รมิดาไม่ยอมไปคุยบทกับจูเลียและชนาธิปเพราะเธอขอร้องให้พี่อ้อมเป็นคนไปคุย ส่วนเธอก็เลือกไปคุยกับธันวาแทน ในตอนแรกพี่อ้อมก็ไม่ยอมแต่เธอขอร้องจนพี่อ้อมยอมทำตามที่เธอขอในที่สุด

            “พี่อ้อมน่ารักที่สุดเลย ไว้หนูเลี้ยงหมูกระทะนะคะพี่อ้อมคนสวย” รมิดาพูดขึ้นมาแล้วก็มองหน้าของเธออย่างอารมณ์ดีที่ได้อย่างใจที่เธอต้องการ

            “พี่ตามใจอย่างนี้อารมณ์ดีเชียวนะ” อ้อมพูดแซว ๆ เธอที่โดนตามใจจนอารมณ์ดีขึ้นมา

            “ขอบคุณมากนะคะ ตอนนี้หนูต้องไปหาพี่ธันวาสุดหล่อก่อนนะคะ” รมิดาพูดขึ้นมายิ้ม ๆ พร้อมกับหยิบบทละครของธันวาเพื่อไปให้เขา

            “คุณธันวาคะ ขออนุญาตนะคะ” รมิดาเอ่ยขึ้นมาเมื่อเธอเดินเข้าไปหาธันวาเพื่อที่จะคุยเรื่องบทละครของเขา

            “ไม่ต้องเรียกคุณหรอกเรียกพี่ก็ได้คนกันเองทั้งนั้น เรายังต้องทำงานกันอีกนานเลยนะ” ธันวาพูดขึ้นมาพร้อมกับมองหน้าของเธอยิ้ม ๆ และเอ็นดูในความน่ารักใสซื่อของเธอ

            “ค่ะพี่ธันวา” รมิดาดีใจมาก ๆ ที่เธอได้เรียกเขาว่าพี่ธันวาเพราะเธอเองก็เรียกเขาว่าพี่ธันวาอยู่แล้วแต่เธอให้เกียรติเขาเลยเรียกเขาว่าคุณธันวา

            “เรียกอย่างนี้สิค่อยไม่เกร็ง เรื่องบทวันนี้พี่อ่านมาหมดแล้ว ว่าแต่มีอะไรเพิ่มเติมหรือเปล่า” ธันวาเอ่ยถามเธอขึ้นมาแล้วก็ยิ้ม ๆ

            “บทก็เหมือนเดิมค่ะ ผู้กำกับไม่ได้เพิ่มบทอะไรค่ะ นี่ค่ะบทสำหรับวันนี้ ถ้าพี่ธันวาสงสัยอะไรถามเรนโบว์ได้ตลอดเลยนะคะ” รมิดายื่นบทละครให้กับเขาแล้วก็หันหลังกลับมายิ้มจนแก้มแทบแตกทั้งเขินทั้งดีใจที่ได้อยู่ใกล้ ๆ เขาอย่างนี้

            “อย่าเพิ่งไปสิ พี่มีอะไรจะให้” ธันวาพูดขึ้นมารมิดาก็ไม่มั่นใจว่าเป็นเธอหรือเปล่าที่เขาหมายถึง

            “พี่ธันวาหมายถึงเรนโบว์หรือเปล่าคะ” รมิดาเอ่ยถามเขาด้วยความสงสัยเพราะเธอก็ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองสักเท่าไร

            “ใช่พี่หมายถึงหนูนั่นแหละ พี่ซื้อเค้กมาฝากกินเยอะ ๆ นะพี่เห็นหนูทำงานตลอดเวลาคงเหนื่อยน่าดูกินเยอะ ๆ นะครับ” ธันวายื่นถุงเค้กให้กับเธอพร้อมกับรอยยิ้มหล่อ ๆ ที่บาดใจของเธอมาก ๆ

            “ขอบคุณนะคะ” รมิดาเอ่ยขอบคุณเขาพร้อมกับรอยยิ้มหวาน ๆ ของเธอแล้วก็ยื่นมือไปรับเค้กจากเขา

            รมิดากลับมาที่นั่งของเธอแล้วก็นั่งยิ้มมองเค้กจนทีมงานแซวเธอว่าหนุ่มคนไหนให้มาทำไมนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างนี้

            “นี่แกเป็นอะไรของแกเนี่ยถึงได้นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างนี้” ป้ายุวดีแม่ครัวประจำกองถ่ายเอ่ยถามเธอขึ้นมา

            “ก็พี่ธันวาสุดหล่อให้มาจะไม่ให้ยิ้มได้ยังไง” รมิดาพูดออกมาเสียงเบา ๆ เหมือนตอนนี้เธอกำลังลอยอยู่ในอากาศที่บางเบาอบอวลไปด้วยหัวใจสีชมพูฟู ๆ นุ่ม ๆ

            “ของเหลือจากแฟนคลับหรือเปล่า แฟนคลับอาจจะให้มาก็ได้แล้วเขาไม่กินเพราะเขาควบคุมน้ำหนัก” ไพลินเพื่อนของเธอที่เดินเข้ามาได้ยินก็พูดแซวเธอขึ้นมาในทันที

            “นี่แกอย่ามาดับฝันของฉันหน่อยได้มั้ยยัยไพลินแกมันก็ดีแต่ดับฝันของฉันทีแกฝันอย่างเป็นเมียพระเอกเกาหลีฉันยังไม่เห็นดับฝันของแกอย่างนี้เลย” รมิดาพูดสวนกลับไพลินทันที

            รมิดากับไพลินเป็นเพื่อนรักกันมานาน ทั้งสองรู้ใจของกันและกันมาก ๆ แม้แต่ไซส์บราเซียทั้งสองก็รู้ว่าต้องซื้อไซส์ไหน

            “ฉันก็แค่ล้อเล่นไม่เห็นต้องจริงจังขนาดนี้” ไพลินพูดขึ้นมายิ้ม ๆ แล้วก็ไปหยิบเค้กที่ธันวาให้เธอขึ้นมาดู

            “ขอชิมหน่อยได้มั้ยว่าอร่อยหรือเปล่า” ไพลินเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับจะแกะกล่องเค้กเพื่อนำมากิน

            “กรี๊ด!!! นี่แกหยุดเดียวนี้เลยนะไพลิน ฉันไม่ให้ใครกินทั้งนั้น เค้กชิ้นนี้ฉันจะเอาไปแช่แข็งไว้ดูตลอดชีวิตของฉัน ฉันจะใส่สารกันบูดไม่ให้มันเน่ามันบูดเด็ดขาด

            “แกก็เว่อร์ไปเรนโบว์เขาให้กินไม่ได้ให้มาเก็บสักหน่อย” ไพลินไม่เข้าใจเพื่อนของเธอเลย

            “ก็ช่างฉันจะเก็บมันก็เรื่องของฉันเข้าใจมั้ย” รมิดาเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับเก็บเค้กไว้ในกล่องเก็บของอย่างดี

            “เรนโบว์ ๆ ๆ เกิดเรื่องแล้ว” พี่อ้อมกึ่งเดิน กึ่งวิ่งเข้ามาหารมิดาที่กำลังวุ่นวายเก็บเค้กเข้าไว้ในกล่อง

            “มีเรื่องอะไรตกใจหมดเลย” รมิดาพูดขึ้นมาพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมามองหน้าของพี่อ้อม

            “ก็นักแสดงคู่อริของเธอบอกว่าจะให้เธอไปคุยเรื่องบทเอง เขาไม่ยอมคุยกับพี่ วันแรกใครเป็นคนคุยเรื่องบทก็ต้องเป็นคนนั้นจนกว่าจะปิดกล้องยกเว้นไม่ได้มาทำงานเท่านั้น” อ้อมบอกกับเธอด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่าเธอเหนื่อยที่จะคุยกับเขามาก ๆ

            “อย่างนี้ก็มีด้วยหรอเนี่ย ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวเรนโบว์ไปเองก็ได้ค่ะ” รมิดาบอกกับอ้อมแล้วเธอก็หยิบบทละครมาจากมือของอ้อมแล้วก็เดินไปหาชนาธิปทันที

            “มันจะอะไรกันนักกันหนา คนอย่างนายเนี่ยมันยิ่งกว่าตัวร้ายเสียอีกอย่างนายมันเรียกว่าตัวเลว” รมิดาบ่นพึมพำไปคนเดียวระหว่างทางที่เดินไปหาเขาที่นั่งอยู่ที่เต็นท์ส่วนตัวที่มีแอร์เคลื่อนที่เย็นฉ่ำ