บทที่ 4

“ออกตัวแทนขนาดนี้หรือว่านายชอบเธอภูมิ” เอ่ยจบวิชญ์ก็หันมาจ้องหน้าลูกน้องคนสนิท ที่รีบส่ายหน้าปฏิเสธพร้อมตอบกลับในทันที 

“เปล่าครับเปล่า”

“ไปทำตามที่ฉันสั่ง ยังไงฉันก็ไม่เชื่อว่าเธอจะไม่รู้เรื่องพี่สาว”

“ครับ” ภูมิเอ่ยรับแล้วไปจัดการตามที่วิชญ์สั่งอย่างไร้ซึ่งข้อสงสัยใดๆ เพราะหากสงสัยหรือกล้าที่จะแย้งมากเกินไป เขาก็อาจจะตกงานแถมถูกขึ้นแบล็คลิสต์เสียเอง 

เมื่อไปถ่ายทอดคำสั่งจากวิชญ์ให้ผู้จัดการฝ่ายบุคคลรับทราบแล้ว ภูมิก็กลับมาสมทบกับผู้เป็นเจ้านาย ที่กำลังเดินเข้าลิฟต์เพื่อประชุมกับผู้บริหารคนอื่นๆ 

ในขณะที่คำสั่งของเขากลับทำลายความหวังของมารีญา จนก่อให้เกิดอาการนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ เมื่อรู้ผลการสอบสัมภาษณ์ในทันทีว่าเธอนั้นสอบไม่ผ่านทั้งๆ ที่เธอมั่นใจว่าทำแบบทดสอบได้ดี รวมถึงตอนสัมภาษณ์ทั้งภาษาไทยและอังกฤษก็ตอบโต้ได้อย่างชัดเจน หรือเธอยังขาดประสบการณ์ทำงาน 

แม้จะพยายามขอถามถึงเหตุผลว่าเพราะอะไร แต่ทว่ากลับไม่มีใครให้คำตอบเธอได้เลย 

“แล้วฉันมีสิทธิ์กลับมาสมัครงานที่นี่ได้อีกไหมคะ”

“ค่ะ” ผู้จัดการฝ่ายบุคคลเอ่ยรับ ทั้งๆ ที่ได้รับคำสั่งมาอีกอย่างแต่ทว่าก็ไม่กล้าบอกให้มารีญารู้ตรงๆ เพราะหากไม่ติดคำสั่งนั้นมารีญาคงได้ทำงานที่นี่

และแม้จะสงสัยว่าเพราะอะไรเจ้านายอย่างวิชญ์ถึงได้ขึ้นแบล็คลิสต์มารีญา แต่ก็คงได้ต้องเก็บความสงสัยเหล่านั้นเอาไว้ 

มารีญากลับออกไปจากบริษัทด้วยใจห่อเหี่ยว นั่นเพราะเธอคาดหวังเอาไว้สูงว่าจะได้ทำงานที่นี่ แต่กลับมาเจอความผิดหวังเสียแล้ว ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ยอมถอดใจง่ายๆ ในเมื่อที่นี่ไม่รับก็คงต้องมีสักบริษัทที่รับเธอเข้าทำงานแน่ โดยระหว่างนี้คงต้องไล่ยื่นใบสมัครให้มากขึ้น

แต่ทันทีที่กลับมาถึงบ้าน เธอก็ต้องตกใจสุดขีด เมื่อได้เจอกับ...แก้วกาญ

“พี่แก้ว!”

“อย่าเสียงดังไป เดี๋ยวมีคนได้ยิน” แก้วกาญรีบเข้ามาเอามือปิดปากน้องสาวไว้ ซึ่งมารีญาก็พยักหน้ารับ แก้วกาญจึงลดมือลง 

“พี่แก้วมาตั้งแต่เมื่อไหร่”

“เมื่อกี้ เอานี่ไป” เอ่ยจบแก้วกาญก็ยัดเงินก้อนโตใส่มือมารีญา แต่เธอกลับส่งเงินก้อนนั้นคืนให้พี่สาวอย่างไม่ลังเลพร้อมเอ่ยปฏิเสธ

“มายด์ไม่เอาค่ะ”

“ทำไมถึงไม่เอา ไหนบอกอยากได้เงินไปซ่อมบ้านไม่ใช่หรือไง” แก้วกาญนิ่วหน้าเพราะเธออุตส่าห์เสี่ยงเอาเงินมาให้มารีญาถึงที่บ้าน แต่น้องสาวกลับบอกไม่เอา 

“ใช่...แต่เงินนี่มันเป็นเงินที่พี่แก้วไปขโมยของคนอื่นมา มายด์ไม่รับ”

“นี่เธอรู้แล้วเหรอ” สีหน้าของแก้วกาญบ่งบอกว่าตกใจที่มารีญารู้เรื่องนี้แล้ว นั่นยิ่งทำให้เธอกลัวการพบหน้าเจ้าของเงินมากขึ้นไปอีก ยังไงก็ต้องหนีให้ห่างเขาให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้

เพราะหากถูกคนของวิชญ์พบตัวเข้า เธออาจรักษาชีวิตตัวเองไว้ไม่ได้ รวมถึงชีวิตของคนที่เธอเลือกซึ่งไม่ใช่วิชญ์เช่นกัน เพราะโทษของการหักหลังวิชญ์ร้ายแรงจนถึงตาย 

“ค่ะ...มายด์รู้แล้ว”

“เธอรู้ได้ยังไง”

“ก็เจ้าของเงินเขามาตามหาตัวพี่ถึงที่บ้าน” มารีญาเอ่ยบอกอย่างร้อนใจ เพราะดีไม่ดีตอนนี้อาจมีคนของวิชญ์จับตามองเธออยู่ก็เป็นได้ 

“คิดไว้แล้วไม่มีผิด” แก้วกาญหน้าเครียดทันที เธอรู้ว่ายังไงวิชญ์ต้องส่งคนมาที่นี่เพื่อตามหาตัวเธอหรือถามที่อยู่ของเธอจากมารีญา แต่ที่คิดไม่ถึงคือชายหนุ่มจะมาด้วยตัวเอง 

“ทำไมพี่แก้วถึงทำแบบนี้ คุณวิชญ์เขาตบตีหรือทำร้ายพี่เหรอคะ” มารีญาเอ่ยถามพี่สาวด้วยเสียงสั่นเครือ เพราะเมื่อวานตอนวิชญ์มาหาเธอนั้น สีหน้าและแววตาเขาดูน่ากลัวมาก เธอจึงอดกลัวไม่ได้ว่าแก้วกาญอาจจะถูกวิชญ์ทำร้ายเข้า

“เปล่า”

“เปล่าแล้วทำไมถึงทำ” 

“เพราะพี่...ช่างเถอะ พี่กำลังจะหนีออกนอกประเทศและคงไม่กลับมาที่นี่อีก ถ้าได้ที่อยู่ที่แน่นอนยังไงจะติดต่อเธอมาอีกที ฉะนั้นเธอต้องรับเงินนี่ไว้” เอ่ยจบแก้วกาญก็ยัดเงินก้อนเดิมใส่มือมารีญา ซึ่งคนรับก็ยังคงแสดงท่าทางไม่เต็มใจที่จะรับแต่อย่างใด

“พี่แก้วเอาเงินกับทุกอย่างไปคืนให้คุณวิชญ์เถอะนะคะ เขาจะไม่เอาเรื่อง”

“ของพี่ เรื่องอะไรพี่จะต้องคืน” คำปฏิเสธดังมาจากพี่สาว ในเมื่อตัดสินใจเดินทางนี้แล้วแก้วกาญก็ไม่นึกเสียใจอีก ต่อให้การอยู่กับวิชญ์เธอจะมีชีวิตที่แสนสุขสบาย อยากได้อะไรก็ได้ไม่ว่าข้าวของพวกนั้นจะราคาแพงขนาดไหน อยากไปเที่ยวที่ไหนบนโลกใบนี้ก็ได้ไป 

แต่ชีวิตแบบนั้นกลับขาดอิสระ ต้องอยู่ในสายตาของเขาแทบตลอดเวลา เหมือนเธอถูกขังอยู่ในกรง แม้เขาจะรักแต่กลับไม่เคยพาไปเปิดตัว นานๆ ครั้งเขาถึงจะพาเธอออกไปดินเนอร์นอกบ้าน บรรดาเพื่อนหรือญาติพี่น้องของเขาแทบไม่รู้ว่าเธอมีตัวตนด้วยซ้ำ 

จากความสุขก็เริ่มเป็นอึดอัดและคนที่เข้ามาทำให้เธอยิ้มรวมถึงทำให้กลับมามองโลกใบนี้สวยงามขึ้นคือพศิน กระทั่งตัดสินใจจะหนีไปด้วยกัน โดยเธอหยิบฉวยเงินสดและเครื่องเพชรในตู้เซฟมาด้วย ซึ่งของบางส่วนนั้นเป็นของเธอที่วิชญ์ซื้อให้ จึงไม่รู้ผิดที่จะเอามาด้วยแต่อย่างใด 

“แต่ถ้าพี่หนีพี่ก็ต้องหนีไปตลอดชีวิตนะ”