พี่บัดดี้

หลังจากที่ได้รับเสียงประกาศให้เรียกรวมเหล่ารุ่นน้องก็พากันมานั่งรวมกันที่ลานเกียร์โดยลำดับการนั่งนั้นเรียกตามรายชื่อของคนที่ลงทะเบียนในวันแรกซึ่ง ตอนนี้จันทร์เจ้ากับเพื่อนได้เป็นอันดับสุดท้ายของแถว จึงทำให้พวกเธอมีสีหน้าที่ไม่ค่อยจะเอ็นจอยเท่าไหร่นัก

“ทำไมพวกเราต้องมาอยู่ลำดับสุดท้ายด้วยวะ เพื่อนคนอื่นออกเดินตามหาหมดแล้วเนี่ย” ไต้ฝุ่นบ่นออกมาเมื่อนั่งรอเวลาเรียกชื่อมาสักพักจนแทบจะไม่มีใครอยู่ในลานเกียร์แล้วนอกจากพวกเธอ

“เอาน่า เดี๋ยวก็ถึง.......” ตะวันเอ่ยปลอบยังไม่ทันจบประโยคดี เสียงรุ่นพี่ก็เรียกเพื่อนของเธอออกไปเสียก่อนจึงทำให้ตอนนี้เหลือเพียงเธอกับจันทร์เจ้าที่นั่งบ่นอะไรไม่รู้พึมพำคนเดียว

“มึงท่องอะไร ไอ้จันทร์” เห็นมันท่องนานแล้วไม่รู้บ่นอะไรนักหนา

“มึงอย่าพึ่งกวนกูขอท่องแปบ”

ตะวันได้แต่ขมวดคิ้วงุนงงแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อปล่อยให้มันท่องของมันไปแบบนั้นเดี๋ยวมันก็หยุดเอง

“เสร็จแหละ”

“มึงท่องอะไร”

“กูขอเจ้าแม่ทางไกล ให้กูจับได้พี่บัดดี้เป็นพี่เข็มสุดหล่อ”

ยังไงวันนี้เธอก็ต้องจับเขามาเป็นบัดดี้ให้ได้ เพราะตอนที่ทำกิจกรรมที่ไปค่ายรุ่นน้องกับพี่บัดดี้ต้องตัวติดกันแทบจะตลอดเวลาเธอจะใช่วิธีนี้แหละ จีบเขาให้อยู่หมัด

“ถามจริง นี่มึงถึงกับบนบานเลย” ไม่อยากจะเชื่อก็ต้องเชื่อเพราะมันพยักหน้าตอบกลับมา เหอะ ยอมใจมันจริงๆ

“กูจะใช้เวลานี้แหละจีบเขาให้ติด เพราะถ้าหลังนั้นน้อยมากที่จะมีโอกาสได้ใกล้ชิด” ว่าจบก็ทำหน้าละห้อยเมื่อคิดไปว่าหากจบการรับน้องเธอก็จะเจอเขาน้อยลงถึงแม้จะเรียนคณะเดียวกัน แต่เพราะเขาอยู่ปีสามคงต้องเตรียมตัวที่จะฝึกงานอีก

“ชอบเขาได้ แต่เผื่อใจหน่อยก็ดี”

“กูก็เผื่อใจอยู่”

“ยังไง”

“เผื่อไม่ได้ใจ ได้ตัวเขาก็ดี”

“อิเวร!” ตะวันสบถออกมาทันทีที่ได้ฟังจบประโยค เหลือจะเชื่อกับความคิดของมันจริงๆ แต่ละอย่าง เล่นเอาเอปวดหัวเลยทีเดียว

“น้องจันทร์เจ้ากับตะวันเชิญพร้อมกันเลยครับ”

คนตัวเล็กลุกเดินขึ้นไปยังรุ่นพี่ที่ถือกล่องจับฉลากอยู่พร้อมกับตะวัน พลางหันไปมองหน้าตะวันเป็นการส่งสัญญาณว่าให้มันเป็นคนจับก่อนแล้วเธอจะเป็นคนสุดท้าย

“มึงรอเปิดพร้อมกูนะ” หันไปบอกมันที่จับฉลากขึ้นมาแล้วและมันก็พยักหน้ารับ

มือเรียวเล็กสั่นเล็กน้อยในตอนที่ล้วงเขาไปในกล่องใบนั้นก่อนจะหยิบกระดาษแผ่นนั้นที่เหลือเพียงแผ่นเดียวขึ้นมาด้วยใจที่ลุ้นระทึกสุดขีด เธอหันไปพยักหน้าให้ตะวันเป็นเชิงว่าให้เปิดกระดาษแผ่นนั้นออก

จันทร์เจ้าหลับตาปี๋มือก็คลี่กระดาษแผ่นนั้นจนเมื่อรู้สึกว่ากระดาษที่ม้วนอยู่มันเปิดสุดแล้ว เธอหายใจเข้าออกพยายามสงบนิ่งให้ได้มากที่สุด ก่อนจะค่อยๆเปิดเปลือกตาทีละนิดจนกระทั่งเห็นมันครบทุกตัวอักษรเท่านั้นแหละ

กริ๊ดดดดดดดดดดดดดด

อีกด้าน

เข็มทิศนั่งมองเพื่อนสองคนที่แลกไลน์กับรุ่นน้องบัดดี้ของตัวเองก็ได้แต่ลุ้นว่าของเขาจะได้เป็นน้องผู้หญิงหรือผู้ชายเพราะเพื่อนสองคนมันได้เป็นผู้ชายหมด เขาก็ขอให้ตัวเองได้เหมือนกันเพราะหากได้เป็นผู้หญิงคงดูแลลำบากน่าดู

“ของมึงยังไม่มีรุ่นน้องตามหาอีกเหรอ” อาทิตย์ถามขึ้นเมื่อเห็นยังไม่มีรุ่นน้องคนไหนมาตามหาเพื่อนเขาสักที

“มึงให้คำใบ้ยากเหรอวะ” สมุทรที่คุยรายละเอียดกับรุ่นน้องเสร็จก็หันกลับมาถามเหมือนกัน

“ไม่”

“แล้วทำไม...” กำลังจะถามต่อก็มีน้ำเสียงสดใสดังแทรกขึ้นมาพร้อมกับเจ้าตัวที่วิ่งเข้ามาด้วยรอยยิ้มเบิกบาน

“พี่เข็มสุดหล่อ!”

“เชี่ย!”

ริมฝีปากหนาถึงกับสบถออกมา เมื่อเห็นว่าใครที่กำลังเดินมาหา เขาได้แต่ภาวนาว่าของให้ไม่ใช่อย่างที่คิด แต่เหมือนจะไม่ทันการณ์ เพราะทันทีที่คนตัวเล็กมาถึงทุกอย่างก็เป็นแบบที่คิดจริงๆ

นี่วันอะไรวะเนี่ย

“สวัสดีค่ะ พี่บัดดี้สุดหล่อ” คนตัวเล็กเอ่ยด้วยรอยยิ้มก่อนจะหันไปพยักหน้าทักทายพี่ๆ อีกสองคนที่นั่งตรงข้ามกันซึ่งพวกเขาก็ยิ้มตอบรับเธอ

“คำใบ้พี่ใช่ไหมคะ” เธอวางกระดาษแผ่นลงบนโต๊ะตรงหน้าเขา

นัยน์ตาสีนิลรัตติกาลมองแผ่นกระดาษตรงหน้าด้วยแววตาเย้ยหยันตัวเอง อุตส่าห์ภาวนาให้ตัวเองได้เป็นบัดดี้ผู้ชายแต่กลับได้ผู้หญิงเท่านั้นไม่พอยังเป็นคนที่เขาไม่อยากจะเจอด้วยนี่สิ

“รู้ได้ไงว่าเป็นฉัน” เงยหน้าถามเธอที่ยืนค้ำหัวเขาอยู่ เด็กไม่มีมารยาท

“ใช้ในการนำทาง คำใบ้ง่ายขนาดนี้เป็นเด็กอนุบาลก็เดาออกค่ะ” ใครบ้างเดาไม่ออกหรือนอกจากเขามีคนที่ชื่อเข็มทิศอีกงั้นเหรอ ใบหน้าสวยเริ่มมีสีหน้าลังเลเล็กน้อย เธอหันไปสบตาเขาเป็นการตั้งคำถามว่าไม่ใช่เขาจริงเหรอแต่ได้รับเพียงรอยยิ้มที่ดูเย้ยหยันยังไงไม่รู้

หรือมีคนชื่อเหมือนเขาจริงๆ

“หึ เธอคงมาเสียเที่ยวแล้วแหละ เพราะฉันไม่ใช่พี่บัดดี้ของเธอ” ยักคิ้วถามเธอกวนๆ

“อ้าวเมื่อกี้กูเห็นว่ามึง.......” สมุทรเป็นต้องเงียบปากลงเมื่อเห็นสายตาของเพื่อนรักที่จ้องมองมาราวกับจะฆ่ากันถ้าหากเขาพูดอะไรออกไป

“เห็นอะไรเหรอคะ พี่สมุทร” คนตัวเล็กหันไปถามเพื่อนเขาเมื่อเห็นท่าทีที่ดูเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็เงียบไป

“เปล่าครับ” จะให้พูดได้ไงไอ้ตัวดีมันมองตาเขียวขนาดนี้

“สรุปว่าพี่ไม่ใช่พี่บัดดี้ของหนูจริงๆ เหรอ”

“ใช่” ตอบเธอแค่นั้นชิงหนีออกไปทันทีกลัวว่าอยู่นานกว่านี้เพื่อนเขาจะหลุดปากบอกอะไรไปอีก

จันทร์ได้แต่มองตามด้วยแววตาผิดหวังที่ไม่ได้เขามาเป็นพี่บัดดี้ตามที่คิดไว้ เธอหันหลังเตรียมจะเดินกลับแต่ทว่าสายตานั้นดันไปเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งตกอยู่บนพื้น เธอหยิบมันขึ้นมาแล้วกางมันออกถึงได้เห็นว่าเป็นคำใบ้เดียวกับที่เธอได้

เหอะคิดจะหลอกกันเหรอ