ตอนที่ 4 ในฝัน 1.3

หกเดือนผ่านไป

 ร่างระหงกำลังหลับสนิทท่ามกลางความมืดมิดในยามราตรีและอากาศอันหนาวเหน็บ ด้วยภายนอกปรากฏหิมะตกลงมาอย่างไม่ขาดสาย ทั่วบริเวณมีแต่สีขาวโพลนดาษดื่นเต็มไปหมด ภายในห้องนอนมีเครื่องทำความร้อนเพื่อเพิ่มไออุ่นผ่อนคลายความหนาวเหน็บลงไปได้มากเลยทีเดียว จึงทำให้สาวสวยคนงามหลับสนิทอย่างมีความสุข และเธอกำลังตกอยู่ในภวังค์แห่งความฝัน

 ในฝันนั้นร่างระหงกำลังก้าวเดินอยู่ในท่ามกลางหมู่มวลดอกไม้หลากสี กลิ่นหอมโรยรื่นส่งกลิ่นรัญจวนอยู่ตลอดเวลา มือเรียวสวยสัมผัสดอกตูมของดอกไม้งามตรงหน้าด้วยความชื่นชม

 “หอมจัง!” หญิงสาวรำพึงออกมาเบาๆ

 “กลิ่นหอมของดอกไม้ใด ก็ไม่หอมเท่ากลิ่นกายของเจ้าแม้แต่น้อยชิงเชียง” เสียงทุ้มกังวานแทรกดังขึ้น

 ใบหน้าสวยเงยหน้าขึ้นมองไปรอบๆ กาย ทว่ากลับมิปรากฏผู้ใดแม้แต่น้อย คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่นเข้าหากันทันทีเมื่อมองหาเท่าไรก็ไม่พบต้นตอของเสียง

 “แปลกจังเลย... ได้ยินแต่เสียงแต่ทำไมไม่เห็นตัวคนนะ” เสียงหวานเอ่ยพึมพำ 

 ร่างระหงก้าวเดินไปเรื่อยๆ จนมาหยุดยืนตรงหน้าประตูขนาดใหญ่ ศิลปะการออกแบบอยู่ในยุคสมัยโบราณแลดูเหมือนที่พักอาศัยที่มักเห็นในหนังและตามซีรีส์จีนที่เคยดูผ่านทางทีวี เหนือประตูมีป้ายชื่อขนาดใหญ่ระบุเอาไว้อย่างชัดเจนว่าที่แห่งนั้นคือสถานที่ใด

 “กรุ๊งกริ๊ง! กรุ๊งกริ๊ง! กรุ๊งกริ๊ง!” เสียงกระดิ่งลมที่ทำมาจากดินเผากระทบเข้าหากันดังก้องกังวานอยู่ชายระเบียงเมื่อสัมผัสกับสายลมอ่อนๆ ที่พัดมาผสมกับกลิ่นหอมรัญจวนของดอกไม้หลากสีที่ขึ้นอยู่ดาษดื่นโดยรอบ

 ใบหน้าสวยแหงนหน้ามองป้ายชื่อขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงเหนือขอบประตูพร้อมเอ่ยขึ้น

 “ตำหนักจันทรา” เสียงหวานอ่านป้ายชื่อดังกล่าวออกมาเบาๆ

 “ชื่อแบบนี้เป็นที่พักระดับเชื้อพระวงศ์อย่างนั้นเหรอ... แล้วเป็นของใครกันนะ” เธอส่งเสียงพึมพำด้วยความสงสัยพลางยืนเอามือไพล่หลังเอียงคอไปมาพร้อมมองป้ายชื่อตำหนักตรงหน้ากำลังครุ่นคิดตามว่าสถานที่แห่งนี้เป็นของใครกันหนอ

 ทันใดนั้นเอง

 “ตำหนักของข้าเอง เจ้าลืมแล้วอย่างนั้นเหรอว่าที่นี่คือตำหนักของข้าและเจ้า” เสียงทุ้มกังวานดังขึ้นอยู่ด้านหลังของเธอ

 “เฮือก!” ร่างระหงสะดุ้งจนสุดตัว เมื่อท่อนแขนแข็งแกร่งสอดเข้ารวบเอวคอดกิ่วทางด้านหลังของเธอพร้อมดึงร่างบางแนบชิดติดเรือนกายใหญ่ของเขา พลางซุกไซ้ใบหน้าลงบนลำคอขาวผ่องด้วยความโหยหาและคิดถึงอย่างสุดหัวใจ ท่ามกลางอาการตกใจของสาวเจ้า

 “ปล่อยฉันนะ! คุณเป็นใคร” หญิงสาวเอ่ยพร้อมพยายามดิ้นรนให้หลุดจากการกกกอดแบบประชิดถึงเนื้อถึงตัวตัวเช่นนี้โดยที่เธอไม่ทันได้ระวัง

 “ชู่ววววว! ข้าเองชิงเชียง” เสียงทุ้มกระซิบแผ่วอยู่ชิดริมหูของสาวเจ้าและนั่นทำให้ร่างระหงหยุดชะงักไปทันทีเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยบอกกับเธอ

 “คิดถึงเจ้าเหลือเกิน” เสียงทุ้มกังวานยังเพียรเฝ้าบอกอยู่เช่นนั้น

 และนั่นทำให้หญิงสาวเกิดอาการประหม่าทำอะไรไม่ถูกเมื่อได้ยินคำกล่าวเช่นนั้น

 “อะ... เอ่อ... ปล่อยเถอะนะคะ กอดเอาไว้แบบนี้รู้สึกอึดอัด แล้วที่นี่คือตำหนักอยู่ส่วนไหนของวังอะไรอย่างนั้นเหรอคะ” เธอบอกกับคนร่างใหญ่ที่กำลังกกกอดด้วยแรงเสน่หาอยู่ในขณะนี้ พร้อมถามในสิ่งที่กำลังสงสัย

 “เจ้าอยู่ในตำหนักจันทราของข้า ที่ซึ่งเจ้ากำลังยืนอยู่ในเวลานี้คือพระราชวังเสียนหยางแห่งแคว้นฉิน”

 “หา!” เสียงหวานอุทานออกมาทันทีเมื่อได้ยินเช่นนั้น แต่ยังมิทันจะกล่าวสิ่งใดเสียงทุ้มนุ่มนวลกระซิบแผ่วอยู่ชิดริมหูของเธออีกครา

 “ชิงเชียงจ๋า...” เสียงนุ่มเรียกชื่อของเธอพร้อมประทับริมฝีปากร้อนผ่าวลงบนแก้มนวลทันใด

 “เฮือกกกก!!!” ร่างระหงสะดุ้งจนสุดตัวจนหลุดจากภวังค์แห่งความฝัน

 ดวงตากลมโตมองไปรอบๆ บริเวณ ร่างงามค่อยๆ ลุกจากที่นอนขึ้น มาช้าๆ เมื่อล่วงรู้ว่าอยู่ในห้องนอนของตัวเอง มือเรียวสวยยกขึ้นลูบไล้แก้มนวลของเธอไปมาเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ ยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกเขินอาย

 “คนบ้า! คราวนี้แอบหอมแก้มกันทางด้านหลังกันเลยเหรอ ขโมยหอมในฝันแบบนี้ก็มีด้วย อ๊ายยยย” หญิงสาวรู้สึกขวยเขินอย่างบอกไม่ถูก พลางซุกใบหน้าลงบนหมอนหนุนเมื่อถูกบุรุษที่อยู่ในความฝันแอบหอมแก้มโดยไม่ทันได้ตั้งตัว

 “ใจเต้นระรัวเลย อย่าทำแบบนี้บ่อยนะ หัวใจจะวาย หน้าก็ไม่เคยเห็นสักที ได้ยินแต่เสียง นี่ฉันเป็นอะไรไป ทำไมถึงรู้สึกเขินอายจนทำอะไรไม่ถูกแบบนี้ด้วยนะ” รินรณีย์รำพึงรำพัน ใบหน้ายังคงซุกอยู่กับหมอนหนุนบิดไปบิดมาอยู่เช่นนั้นกับเตียงนอน 

 แต่แล้วเหมือนสาวเจ้าจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ใบหน้างามรีบผละออกจากหมอนหนุนเงยหน้าขึ้นมาทันที ก่อนจะมองออกไปทางหน้าต่าง ท้องฟ้าด้านนอกยังคงมืดครึ้มและอึมครึม สายตามองไปทางนาฬิกาที่ตั้งอยู่โต๊ะข้างเตียงทันที

 “หา! เจ็ดโมงแล้วเหรอ! ตายแล้วฉัน! ไปทำงานสายแล้ว!!!” คนงามแผดเสียงก้องออกมาทันใด ร่างระหงกระโดดจากเตียงนอนวิ่งหายเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

            

 ณ บริษัท John Pawson

 “อะไรนะคะ! ต้องบินไปที่ประเทศจีนอย่างนั้นเหรอ”

 ดวงตากลมโตกะพริบขึ้นลงติดๆ กัน ใบหน้าสวยเงยหน้าขึ้นและก้มลงอ่านเอกสารที่อยู่ในมือซ้ำแล้วซ้ำเล่า เมื่อบริษัทชั้นนำทางด้านการออกแบบของกรุงลอนดอน ซึ่งเธอเพิ่งเข้าทำงานเป็นพนักงานฝึกหัดหลังจากเรียนจบปริญญาตรีได้เพียงไม่นาน กำลังแจ้งข่าวให้หญิงสาวบินไปสมทบกับทีมงานทางประเทศจีน

 “ถูกต้องแล้ว คุณอ่านไม่ผิดหรอก มีอะไรอย่างนั้นเหรอ ท่าทางคุณจะตกใจก็ไม่ใช่จะดีใจก็ไม่เชิง” หัวหน้างานวัยกลางคนกล่าวกับเธอด้วยความแปลกใจ

 หญิงสาวยิ้มกว้างออกมาทันใดเมื่อได้ยินหัวหน้างานของเธอกล่าวออกมาเช่นนั้น มือเรียวค่อยๆ เก็บเอกสารที่อยู่ในมือไว้ในสมุดบันทึกส่วนตัว

 “เรนี่ดีใจต่างหากล่ะคะที่ได้ไปประเทศจีน อาการก็เลยออกมาแบบนั้น แต่ที่หัวหน้าเห็นอาการตกใจก็เพราะไม่คิดว่า พนักงานใหม่แถมยังฝึกหัดอยู่ด้วยและทำงานยังไม่ถึงสามเดือนจะได้รับโอกาสให้ได้ทำงานสำคัญๆ แบบนั้นต่างหากล่ะคะ”

 “อ่อ...” เสียงของหนุ่มใหญ่ชาวอังกฤษลากเสียงยาวเมื่อได้ยินเธอกล่าว พร้อมพยักหน้าขึ้นลงเมื่อได้ยินเช่นนั้น

 “ทีมงานก็ใช้เวลาพอสมควรที่จะต้องคัดเลือกบุคลากรซึ่งมีความรู้ความสามารถกับโปรเจกต์งานชิ้นนี้ แม้ว่าอายุงานของคุณจะเพิ่งเริ่มต้นแต่คุณมีพรสวรรค์ทางด้านการออกแบบประยุกต์ผสมผสาน ซึ่งสอดคล้องกับโจทย์ใหม่ที่ทางการจีนเพิ่งมอบหมายให้บริษัทของเราทำ” หัวหน้างานวัยกลางคนกล่าวพร้อมมองใบหน้าสวยคมตรงหน้าก่อนจะเอ่ยสำทับ

 “และที่สำคัญคุณก็สามารถพูด อ่าน เขียนภาษาทางการของประเทศจีนได้อย่างคล่องแคล่ว ซึ่งช่วยทีมงานทางนั้นได้มากเลยทีเดียว ซึ่งโปรเจกต์งานนี้จะทดสอบความสามารถของคุณโดยตรงและทำให้การเรียนในระดับปริญญาโทที่ได้รับทุนจากบริษัทไป เรียนสำเร็จเร็วกว่ากำหนดอีกด้วยนะ”

 “ที่แท้ก็เป็นแบบนี้เอง” หญิงสาวรำพึงออกมาเบาๆ ก่อนจะถามกลับไป

 “หัวหน้าบอกว่าโจทย์ใหม่ของทางการจีนที่เพิ่งมอบหมายให้บริษัททำคืออะไรเหรอคะ” หญิงสาวถามกลับไปด้วยความอยากรู้

 หัวหน้างานวัยกลางคนยกมือหนากระดกแว่นสายตาของตนเองขึ้นลง พลางมองใบหน้าสวยคมลูกครึ่งไทยจีนตรงหน้าเขาพร้อมเอ่ยขึ้น

 “งานนี้คือการออกแบบสร้างพระราชวังโบราณ ที่เมืองซีอานในสมัยโบราณเรียกกว่าเมืองเสียนหยาง นั่นคือโจทย์ใหม่ล่าสุดที่บริษัทของเราได้รับมา”

 สิ้นเสียงกล่าวสาวน้อยคนงามนั่งนิ่งไปโดยพลัน ภาพในความฝันถึงพระราชวังโบราณที่เธอเห็นจากในฝันมาตั้งแต่เก้าขวบจนถึงวันนี้เข้าปีที่สิบสองแล้วเริ่มผุดขึ้นมาทันที คิ้วเรียวสวยค่อยๆ ขมวดเข้าหากันพร้อมเอ่ยขึ้น

 “พระราชวังโบราณของจักรพรรดิจิ๋นซีใช่ไหมคะ” เธอถามกลับไปเพื่อความแน่ใจ

 “ก็ไม่เชิงซะทีเดียว” หัวหน้าของเจ้าหล่อนตอบกลับมา

 “ก็ไม่เชิงซะทีเดียวอย่างนั้นเหรอคะ... หมายความว่ายังไงเรนี่ไม่เข้าใจ พระราชวังโบราณในยุคจิ๋นซีฮ่องเต้ ไม่เคยมีผู้ใดล่วงรู้สถาปัตยกรรมการออกแบบนี้เลย ขนาดพระราชวังต้าหมิงกงของราชวงศ์ถัง ก็จำลองแบบมาจากการวาดรูปของจิตรกรเอกในสมัยโบราณที่ขุดค้นพบ นี่มันโจทย์ที่เหมือนงมเข็มในมหาสมุทรเลยนะคะหัวหน้า"

 รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของผู้สูงวัยกว่าพร้อมเอ่ยตอบกลับไป

 “ก็นี่แหละ...ทีมงานจึงต้องคัดเลือกคนที่มีความรู้ทางด้านประวัติ-ศาสตร์และศิลปะประยุกต์ในการออกแบบผสมผสานส่งไปทำงาน และตัวคุณมีทุกอย่างที่ตอบโจทย์ของทางการจีน”

 คำกล่าวของหัวหน้างานทำให้หญิงสาวนั่งนิ่งงันไปเลยทีเดียว

 “เรนี่ชอบอ่านหนังสือและศึกษาประวัติศาสตร์เป็นวิชาโทก็เลยพอทราบบ้างค่ะ แต่ก็ยังต้องหาข้อมูลเพิ่มเติม ถ้าเราออกแบบจำลองพระราชวังโบราณโดยไม่มีข้อมูลทางด้านประวัติศาสตร์เป็นหลักฐานการยืนยันและกล่าวอ้างในการทำงาน โปรเจกต์นี้จะไม่มีทางผ่านกับทางการจีนเลยนะคะ เท่าที่ทราบมายังไม่มีหลักฐานเกี่ยวกับโครงสร้างหรือแม้แต่ภาพวาดของพระราชวังโบราณนี้เลย” หญิงสาวรำพึงรำพันพร้อมครุ่นคิดตาม

 “ที่ผมบอกกับคุณว่าก็ไม่เชิงซะทีเดียว ก็เพราะว่าทางทีมงานได้รับหลักฐานทางประวัติศาสตร์ซึ่งมีแนวโน้มว่าน่าจะเป็นพระราชวังโบราณในอดีตกาล แต่เป็นยุคก่อนจิ๋นซีฮ่องเต้จะรวบรวมแผ่นดินจีน เห็นข้อมูลบอกว่าอาจจะเป็นที่พำนักของเจ้าผู้ครองแคว้นรัฐฉินในยุคจ้านกว๋อ ซึ่งถ้าเป็นเช่นนั้นจริงๆ ก็เท่ากับว่าทางการจีนได้ค้นพบหลักฐานเค้าโครงพระราชวังโบราณที่เก่าแก่กว่ายุคจิ๋นซี”

 “โอโห!” หญิงสาวส่งเสียงอยู่ในลำคอ ร่างงามนั่งนิ่งไปชั่วขณะ เพียงครู่ใบหน้าสวยปรากฏรอยยิ้มกว้างเมื่อได้ยินคำอธิบายเช่นนั้น

 “เรนี่รู้สึกตื่นเต้นและดีใจจังเลยค่ะที่มีส่วนร่วมในการทำงานครั้งนี้ แล้วมีกำหนดเดินทางไปประเทศจีนเมื่อไรคะหัวหน้า” หญิงสาวถามกลับไปด้วยความอยากรู้

 “ทันทีที่คุณพร้อม” เสียงของหัวหน้างานตอบกลับไปทันทีโดยไม่ต้องคิดก่อนจะกล่าวสำทับตามติดมา

 “ทีมงานกำลังรอคุณอยู่ เพราะล่ามที่เราจ้างมาไม่รู้เป็นอะไร ทำงานไม่ทนเอาเสียเลยแต่ละคนทำได้ไม่พออาทิตย์จู่ๆ ก็หายหน้าไม่มาทำงานเสียดื้อๆ จะว่าไปแล้วไม่ใช่อุปนิสัยของชาวจีนแม้แต่น้อยเท่าที่ผมรู้จักมา ชาวจีนส่วนใหญ่เป็นคนมีความรับผิดชอบและทำงานอดทนแต่ตอนนี้ทีมงานกลับต้องปวดหัว และนี่คือเหตุผลที่คุณต้องเดินทางไปทันทีที่พร้อม ตอนนี้การทำงานล่าช้ามากยังไม่สามารถออกแบบหรือจำลองพระราชวังโบราณได้เลย”

 ใบหน้าสวยพยักหน้าขึ้นลงติดๆ กันเมื่อได้ฟังรายละเอียดจากหัวหน้างาน

 “ถ้าเช่นนั้นเรนี่พร้อมเดินทางทันทีค่ะหัวหน้า ขอเวลาเก็บของใช้ส่วนตัวบางส่วนก็ออกเดินทางได้พรุ่งนี้เลยค่ะ” หญิงสาวตอบกลับไป

 คำกล่าวของหญิงสาวทำให้หัวหน้างานของเธอยิ้มกว้างด้วยความดีใจเมื่อลูกน้องสาวของเขาใช้เวลาเตรียมตัวเดินทางรวดเร็วกว่าที่คาดการณ์เอาไว้

 “ผมตัดสินใจเลือกไม่ผิดจริงๆ ถ้าเป็นคนอื่นคงต้องใช้เวลาเตรียมตัวพอสมควรเป็นอาทิตย์เลยกระมัง แต่คุณกลับตรงกันข้าม ถ้าเช่นนั้นก็ดี ผมจะแจ้งให้ทางฝ่ายธุรการจองตั๋วเครื่องบินและจองห้องพักในโรงแรมที่เมืองซีอานให้กับคุณ”

 “เรื่องที่พักไม่ต้องหรอกค่ะหัวหน้า แค่จองตั๋วเครื่องบินก็พอ” เสียงหวานตอบกลับไป

 “อ้าวทำไมล่ะ” หัวหน้างานของเธอถามกลับไปด้วยความสงสัย

 “คุณพ่อของเรนี่มีกิจการที่ประเทศจีน ท่านมีบ้านพักอยู่หลายแห่ง และมีอยู่ที่เมืองซีอานด้วย ถ้าจำไม่ผิดนะคะดังนั้นเรื่องที่พักไม่มีปัญหา จัดการแค่ตั๋วเครื่องบินก็พอแล้วค่ะหัวหน้า”

 “โอเคเรนี่... เดี๋ยวตั๋วเครื่องบินจะเอาไปให้ที่โต๊ะทำงานของคุณก่อนเลิกงานวันนี้ ขอให้คุณเดินทางด้วยความปลอดภัยและสนุกกับการทำงานของเรา ยินดีมากนะที่ได้คุณร่วมงาน”

 หญิงสาวฉีกยิ้มกว้างออกมาทันทีเมื่อได้ยินเช่นนั้น

 “เรนี่ต้องขอบคุณมากค่ะที่ไว้ใจและมอบหมายงานสำคัญระดับใหญ่แบบนี้ให้รับผิดชอบ สัญญาค่ะว่าจะไม่ทำให้ผิดหวัง” หญิงสาวกล่าวขอบคุณด้วยความซาบซึ้งใจ ก่อนจะก้าวออกมาจากห้องทำงานดังกล่าวมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าประตูด้านนอก

 “นี่เราฝันไปหรือเปล่า ได้มีโอกาสออกแบบโปรเจกต์พระราชวังโบราณนครเสียนหยางในอดีตกาล” หญิงสาวเอ่ยพึมพำพลางครุ่นคิดถึงความฝันเมื่อเช้าของเธอ

 “แต่ว่าตำหนักจันทราที่เราฝันเห็นบ่อยๆ ก็อยู่ในพระราชวังเสียนหยางของแค้วนฉิน เสียงของเขาคนนั้นบอกกับเราในความฝัน จะเป็นไปได้เหรอว่าที่เราเห็นในฝันนั้น เป็นศิลปะการออกแบบของคนโบราณในยุคสามพันกว่าปีล่วงเลยมาแล้ว... โอ้โห เล่าให้ใครฟังจะมีคนเชื่อเราบ้างไหมนะ” ริณรณีย์รำพึงรำพัน

  ร่างระหงค่อยๆ ก้าวเดินกลับไปยังห้องทำงานของตัวเองพลางครุ่นคิดถึงความฝันของตัวเองอยู่ตลอดเวลา ก่อนจะรีบสลัดออกไปอย่างรวดเร็วเตรียมตัวเก็บเอกสารที่จำเป็นในการเดินทางไปประเทศจีน

24