เป็นของมาเฟีย

แลนด์ปาร์ค

ปิ๊งป่อง⁓

ทันทีที่เสียงกริ่งดังขึ้น แพรวพรรณก็ก้าวฉับ ๆ ไปยังประตู

แขนเรียวยกขึ้นเปิดในทันใด

“หายไปไหนมา ฉันคิดถึงแกมากนะรู้ไหม” เอ่ยออกไปแล้วหญิงสาวก็โผเข้ากอดคนที่ยืนอยู่เบื้องหน้าด้วยความคิดถึง ร่วมเดือนของการขาดการติดต่อกัน ข่าวคราวได้รับก็แทบไม่ได้ทำให้รู้สึกดีขึ้นมาได้เลย

สองมือกระชับแน่นอย่างต้องถ่ายทอดความรู้สึกนั้นออกไป

จากนั้นแพรวพรรณก็ผละกอด สำรวจเนื้อตัวเพื่อนสาวอย่างละเอียดเมื่อทุกอย่างปกติดีรอยยิ้มสดใสจึงฉายชัดขึ้น

“คิดถึงแกเหมือนกัน” เขมจิราจับมือของอีกคนบีบเบา ๆ

“มานี่เลยแม่ตัวดี” น้ำเสียงกระเง้ากระงอดเอ่ยต่อพลางดึงแขนเพื่อนเข้าไปยังห้องรับรอง

“ไหนว่ามาสิ ที่ต่างประเทศเนี่ยสัญญาณมันไม่มีเลยเหรอ ทำไมถึงติดต่ออะไรแกไม่ได้เลย” ทันทีที่นั่งข้างกัน เจ้าของห้องก็ถามสิ่งค้างคาใจอย่างคาดคั้น

“ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง คือ...จริง ๆ แล้วฉันไม่ได้ไปทำงานที่ไหนเลย อยู่แค่ในกรุงเทพนี่แหละ!”

คำตอบของเขมจิราทำให้คนฟังดวงตาเบิกกว้างด้วยความตื่นตกใจ ปากอ้าขยับคล้ายกับต้องการจะพูดอะไร แต่ทว่าไม่สามารถเรียงออกมาเป็นคำได้

กระทั่งรู้สึกถึงฝ่ามือเย็นเฉียบแตะหลังมือจึงดึงสติหลุดไปให้ก