คุณนายตกอับ

------------

"ไม่ได้"

"!!!"

ราวกับสายฟ้าฟาดเข้ากลางหน้า ความหวังที่จะเริ่มชีวิตใหม่ของมนทิราได้จบลงแล้ว หากเธอหนีไปจากย่านในความดูแลของฮิวโก้ มีหวังคงโดนตามล่าลากตัวกลับไปบำเรอ ไนท์ ลูกน้องคนสนิทตั้งตนขึ้นมาเป็นใหญ่แทนเจ้าพ่อเมธาเป็นแน่ ทางรอดเดียวในชีวิตเธอต้องยอมอยู่ใต้โววาทการปกครองของหมาบ้าล่าวิญญาณ

"ขอร้องละค่ะ ให้ฉันทำงานอยู่ในย่านของคุณเถอะนะคะ หากฉันไม่ได้อยู่ที่นี่คงต้องตายแน่ๆ"

ร่างบางในชุดนอนทรุดนั่งลงบนพื้น ซึ่งบนเก้าอี้ไม่ไกลจากเตียงนักมีร่างแกร่งของฮิวโก้นั่งไขว้ทางกอดอกท่าทางไม่สนใจไยดีเธอแม้แต่น้อย 

"จะเป็นอะไรก็ได้ค่ะ ขอแค่ที่อยู่กับอาหารเท่านั้นก็พอ"

"หื้ม? นี่ฉันหูฟาดไปหรือเปล่าคุณนายของหยินหลงกำลังนั่งพนมมือขอร้องฉันอยู่งั้นเหรอ เหอะ ไม่สมกับตำแหน่งคุณนายเลยแฮะ"

"อึก"

ฝ่ามือใหญ่บีบแก้มนุ่มทั้งสองอย่างแรงจนมันเริ่มแดงช้ำ ทว่าสีหน้าแววตาวิงวอนของทิรากลับไม่เปลี่ยนผัน ต่างจากการแสดงออกทางร่างกายมือซึ่งพนมสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้ 

"ขอแค่ที่ซุกหัวนอนสินะ ได้งั้นมาทำงานในบ้านฉันแล้วกัน"

"ขอบคุณค่ะ!"

เมื่อรู้ว่าตัวเองรอดตาย ร่างบางยกมือไหว้ขอบคุณครั้งแล้วครั้งเล่า ม่านน้ำตาเคลื่อนเข้ามาบดบังการมองเห็น ไม่ทันจะได้ใจเท่าไหร่ปลายนิ้วจากชายป่าเถื่อนตรงหน้าเชิดปลายคางเธอ ทำให้สายตาทั้งสองนั้นมองผสานกันอีกครั้ง 

"แต่ถ้าเมื่อใดที่ฉันจับได้ว่าเธอเป็นสายให้พวกนั้น รู้ใช่ไหมว่าจุดจบของเธอจะเป็นอย่างไง"

น้ำเสียงเย็นชาทำเอาขนลุกไปทั้งตัว แววตาไร้ความปรานีรอยยิ้มมุมปากแสยะยิ้มไม่ต่างอะไรกับโรคจิต เป็นรอยยิ้มที่ทิราไม่อาจลืมเธอพยักหน้ารับด้วยสีหน้าซีดเซียว 

"ฉันสัญญาค่ะ จะไม่มีทางหักหลังคุณอย่างแน่นอน"

"ดี"

"อ๊ะ"

เขาผละร่างบางถอยห่างพลางลุกขึ้นเดินตรงไปยังประตูห้อง ทอดสายตามองหาลูกน้องคนสนิท

"ไอ้เรด"

"ครับ"

เรดซึ่งยืนรออยู่ไม่ไกลนัก รีบเดินตรงเข้ามาหาผู้เป็นนายพร้อมก้มหัวเล็กน้อยเพื่อรอคำสั่ง

"เดี๋ยวพายัยนั่นกลับบ้านด้วย แล้วพาไปหาป้าอรบอกว่าฉันรับเธอเข้ามาเป็นคนใช้"

"แต่ธะ เธอเป็นเมียของ..."

เรดชะงักไปครู่หนึ่ง เพราะคนใช้คนใหม่นั้นคือภรรยาเจ้าพ่อเมธาแต่เมื่อมองแววตาดุดันของฮิวโก้ เขากลับน้อมรับคำสั่งอย่างง่ายดาย 

"ครับ ผมจะจัดการให้ครับนาย"

"กลับ"

ร่างแกร่งมาเฟียป่าเถื่อนเดินออกไปตัวบ้านไม่ทันที่เขาจะก้าวเท้าออกจากประตู เหล่าเด็กต่างวิ่งกรูเข้าไปห้อมล้อมเกาะขาจับมือราวกับไม่เกรงกลัว ทำเอามนทิราถึงกับตกใจ 

"เรื่องปกติน่ะ วันไหนที่คุณฮิวโก้มาที่นี่เหล่าเด็กๆ เขาจะดีใจกันแบบนี้แหละ"

ทิพย์คนดูแลที่นี่พูดขึ้นขณะเล่าด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน ทิราได้แต่เงียบเอาแต่จ้องมองภาพที่หาดูยากอยู่แบบนั้น กระทั่งเสียงของเรดดังขึ้น 

"เธอตามฉันมาทางนี้"

"อะ อ๋อค่ะ"

มนทิราเดินตามเรดขึ้นมายังรถอีกคัน ภายในรถมีเพียงแค่เรดซึ่งเป็นคนขับและทิราเท่านั้น ขณะที่รถแล่นผ่านท้องถนนภายในหัวมนทิราไม่อาจจะลบภาพรอยยิ้มของฮิวโก้ขณะที่เล่นกับเด็กๆ ในสถานสงเคราะห์ได้เลย

ผู้ชายโหดป่าเถื่อนฆ่าคนโดยไม่สะทกสะท้านอย่างเขามีมุมแบบนี้ด้วยเหรอ รอยยิ้มและแววตาอบอุ่นแบบนี้ราวกับคนละคนกับคนเมื่อวาน 

"ฉันได้รับเรื่องจากนายมาแล้ว เธอจะเข้าไปเป็นคนใช้ที่บ้านสินะ"

คนขับรถที่นั่งเงียบมานานเริ่มพูดคุยขึ้นมา ลดบรรยากาศความตึงเครียดในรถลงได้เยอะพอสมควร ทิราจึงตอบกลับด้วยเสียงหวาน

"ค่ะ ฝากนะ----"

"ฉันจะจับตามองเธอทุกฝีก้าว ถ้าคิดทำเรื่องไร้สาระหยุดคิดซะ"

แววตาที่มองผ่านกระจกมานั้นไม่มีความเป็นมิตรแม้แต่น้อย ชายผิวแทนหน้าคมคร้ามขบกรามแน่นหวังจะข่มขวัญหญิงสาวตัวเล็กๆ แต่ถึงแบบนั้นทิรากลับไม่มีท่าทีที่จะกลัว เธอเพียงยกยิ้มเพื่อเป็นการตอบกลับด้วยจิตใจบริสุทธิ์

"ไม่ต้องห่วงค่ะ ฉันเพียงแค่ต้องการที่หลบภัยเท่านั้น ไม่มีทางจะทำให้ที่หลบภัยของตัวเองเป็นอันตรายอย่างแน่นอน ^^ "

เรดไม่ได้ตอบกลับสิ่งใด เขาเพียงหันกลับมาตั้งใจขับรถเช่นเดิมกระทั่งถึงบ้านหลังใหญ่ของมาเฟียหมาบ้า

------------

ภายในห้องชั้นบนสุดของคฤหาสน์ใหญ่สถานที่ ที่หัวหน้าแก๊ง Death black มักจะใช้เป็นห้องสั่งการคำสั่งต่างๆ แก่ลูกน้องในแก๊ง แต่ในวันนี้เขากลับทอดมองลงไปยังลานในสวนข้างบ้าน มีร่างสาวใช้คนหนึ่งกำลังเดินเก็บกวาดใบไม้อย่างขยันขันแข็ง ซึ่งเธอคนนั้นก็คือ มนทิราอดีตเมียเจ้าพ่อที่ขณะนี้ตกอับเป็นเพียงสาวใช้ในบ้านมาเฟียหนึ่งเท่านั้น 

"จากที่จับตาดูมาหลายเดือนมึงคิดว่าไงเรด" 

ฮิวโก้เอ่ยถามลูกน้องคนสนิทขึ้นมาโดยที่สายตายังไม่ละจากร่างบางในชุดยูนิฟอร์มแม่บ้าน และแม้ถึงจะอยู่ในชุดยูนิฟอร์เฉิ่มๆ 

สภาพในตอนนี้ดูดีกว่าที่เจอในวันนั้นเยอะเลยแฮะ

----------------