งานคนใช้

-------------

สภาพในตอนนี้ดูดีกว่าที่เจอในวันนั้นเยอะเลยแฮะ

แต่เธอกลับเด่นสะดุดตามากกว่าใครด้วยผิวขาวออร่าใบหน้าหมวยสวยใส ทำให้เหล่ามาเฟียที่ได้เข้ามาเยือนในคฤหาสน์แห่งนี้ต่างพากันเอ่ยปากชื่นชมอยากจะจับจองเธอไปเป็นคนข้างกาย 

"จากที่ให้ทั้งคนของเราและคนใช้จับตามอง เธอไม่มีความผิดปกติอะไรนะครับ กลับกันเธอแทบจะไม่ออกจากรั้วคฤหาสน์ของนายเลยด้วยซ้ำ เหมือนจะกลัวมากกว่า" 

"แล้วที่ให้มึงไปสืบหยินหลงตอนนี้เป็นไงบ้าง" 

ร่างแกร่งในเสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงสแล็คสีดำขลับ เดินตรงมานั่งยังเก้าอี้ตัวใหญ่พลางยกแก้ววิสกี้สีอำพันจรดริมฝีปาก 

"เป็นไปอย่างที่เธอบอกครับ ไอ้พวกนั้นมันพยายามตามหาตัวเธอเพื่อที่จะเอาไปเป็นเมีย เพราะเธอเข้าสังคมบ่อยจึงทำให้รู้จักผู้คนในแวดวงธุรกิจสีเทาค่อนข้างเยอะ ไม่แปลกที่มันพยายามจะตามหาตัวเธอ ผมคิดว่ามันคงจะอยากได้ทิราไปเป็นสื่อกลางในการเจรจาธุรกิจที่ยังค้างอยู่ละมั้งครับ" 

ลูกน้องคนสนิทตอบข้อสงสัยของผู้เป็นนายอย่างฉะฉาน แก้ววิสกี้ถูกวางลงบนโต๊ะอีกครั้งใบหน้าหล่อร้ายขบกรามแน่นคล้ายกำลังครุ่นคิดบางอย่าง

"กูว่าอีกไม่นานมันคงรู้ว่ายัยนั่นมันอยู่ที่บ้านเรา ส่งคนลาดตระเวนในย่านของเราให้ดี ไอ้พวกนี้มันหมาลอบกัดเดี๋ยวมันจะพาลทำร้ายคนในย่านเรา" 

"ครับนาย" 

"เดี๋ยว" 

ระหว่างที่เรดเตรียมจะเดินออกจากห้องเสียงเรียกของผู้เป็นนายรั้งเอาไว้ซะก่อน ร่างบึกบึนหันกลับมาหาผู้เป็นนายอีกครั้ง 

"เดี๋ยวมึงลงไปตามยัยนั่นขึ้นมาบนห้องกูหน่อย" 

"ครับ" 

เรดก้มหัวเล็กน้อยก่อนจะเดินหายไปจากห้อง ขณะนี้ภายในห้องเหลือเพียงร่างแกร่งมาเฟียหนุ่ม เขาทรุดตัวลงบนเก้าอี้ตัวใหญ่ สายตาเหลือมองดูกรอบรูปซึ่งถูกตั้งเอาไว้มุมหนึ่ง 

"การเป็นมาเฟียมันไม่เห็นจะง่ายอย่างที่พ่อบอกเลย" ชีวิตผมเคยอยู่อย่างเด็กหนุ่มธรรมดาทั่วไป แต่เพราะทางต้นตระกูลผมสืบทอดแก๊ง Death black มาหลายรุ่น ลูกน้องคนเก่าคนแก่เองก็มีครอบครัวที่สิบทอดมาด้วยเช่นกัน เพราะแบบนั้นจึงยุติลงไม่ได้ ผมยังจำวันนั้นได้เป็นอย่างดี วันที่ผมยืนช็อกอยู่หน้าห้องคนไข้วิกฤตโรงพยาบาล ภาพพยาบาลเข็นร่างพ่อกับแม่ไร้ลมหายใจออกมาจากห้อง ในสภาพถูกคลุมไปด้วยผ้าสีขาว เลือดเปรอะบนเตียง ภาพนั้นได้ปลุกปีศาจในตัวผมขึ้นมา ผมพุ่งตรงไปที่บ้านของมาเฟียคู่อริของพ่อจัดการกราดยิงพวกมันจนหมด เลือดสีแดงหลั่งไหลอาบพื้นไม่น่ามอง สำหรับผมแล้วมันกลับไม่ได้ดูน่ากลัวเลยแม้แต่นิด กลับกันผมดันรู้สึกดีจนต้องเอาตีนเปล่าลงไปเหยียบย่ำเลือดพวกนั้นพร้อมหัวเราะอย่างสะใจ ก่อนจะกลับบ้านมาจัดการเรื่องงานศพของพ่อและแม่พร้อมขึ้นรับตำแหน่งหัวหน้าแก๊ง จนตอนนี้ผมได้ดูแลแก๊งมาได้สี่ปีแล้วทุกอย่างยังคงสงบสุขเรื่อยมา กระทั่งไอ้เมธามันได้ทำร้ายคนของผม 

"ขออนุญาตค่ะ"

เสียงหวานของหญิงสาวคุ้นหูดังขึ้นมาบริเวณหน้าประตูห้อง สายตาและความคิดของฮิวโก้หยุดลงที่หน้าประตู

"เข้ามา"

ร่างบางในชุดแม่บ้านเดินเข้ามา หญิงสาวผู้สูงส่งเชิดหน้าชูตาในสังคมขณะนี้มีเพียงผ้ากันเปื้อนบนตัวเท่านั้น คนมองถึงกับหลุดยิ้มเย้ย

"มีอะไรหรือเปล่าคะ ถ้าจะเรียกฉันมาเพื่อจะหัวเราะเยาะ ดิฉันขอกลับไปทำงานของตัวเองต่อค่ะ"

มนทิราเอ่ยตอบเสียงเรียบ พลางจะเดินหมุนตัวเพื่อกลับไปในที่ของเธอ ทว่าเสียงเข้มกลับเรียกรั้งเธอไว้อีกครั้ง 

"ต่อให้ฉันจะเรียกเธอมาหัวเราะเยาะเธอก็ต้องทำตามที่ฉันสั่ง"

ร่างแกร่งขยับยันตัวเท้าแขนบนโต๊ะ จ้องมองทิราด้วยแววตาคู่คมบาดลึกลงกลางใจเธอจนต้องกลั้นหายใจ

"เพราะชีวิตของเธออยู่ในกำมือฉัน"

"ค่ะ"

มนทิรายืนตรงก้มหน้ารับชะตากรรมแต่ด้วยดี สีหน้าแววตาของเธอไม่มีท่าทีจะแสดงออกถึงความไม่พอใจ กลับกันลักษณะโดยรวมของเธอกลับดูดีกว่าตอนที่สวมชุดกี่เพ้าเสียด้วยซ้ำ 

"เย็นนี้เธอต้องไปออกงานกับฉัน"

"เกรงว่าจะไม่ได้หรอกค่ะ พะ----"

"ต้องให้ฉันพูดอีกกี่ครั้งเธอถึงจะเข้าใจ"

"อึก!" ทั้งที่เรื่องพึ่งผ่านมาไม่กี่เดือน ทำไมเขาถึงพาฉันไปออกงานสังคม เขาอยากสร้างสงครามระหว่างเจ้าพ่อและมาเฟียหรือไง

คำพูดทิราได้ถูกกลืนลงคอเม้มริมฝีปากแน่น เธอไร้สิทธิ์ที่จะปฏิเสธได้เพียงแต่ต้องยอมรับคำสั่งเท่านั้น 

"ถึงเวลาแล้วฉันจะให้ไอ้เรดไปตาม ส่วนเรื่องเสื้อผ้าหน้าผมจะให้คนไปทำให้ที่ห้อง อ่อลงไปอย่าลืมไปเรียกป้าอรขึ้นมาด้วยล่ะ"

"ค่ะ"

----------------