ตีสุนัขขี้เรื้อน 4

"มาขอรับ ข้าช่วยนวด" ตงเทียนอาสาอย่างร้อนใจ หมิงเสวี่ยทีแรกจะยื่นมือไปนวดเอง แต่ก็จนใจเพราะติดท้องอันใหญ่โตของตัวเอง ได้แต่ชี้มือบอกเขา "ข้างซ้าย!! เจ็บๆ!"

ตงเทียนยังนวดให้อย่างเก้ๆ กังๆ โดยมีหมิงเสวี่ยชี้ตำแหน่งเรื่อยๆ พอเห็นว่าไม่ได้ผล ก็จับข้อเท้าหมิงเสวี่ยยกขึ้นวางบนหน้าขาตัวเอง ถอดรองเท้านางออก

"ตงเทียน!" จื่อหนี่ร้องห้าม เพราะการที่บุรุษเห็นเท้าสตรีนั้นไม่ควรอย่างยิ่ง

แต่ตงเทียนไม่สนใจ เขาวางฝ่ามือหนาแนบเท้าของหมิงเสวี่ยและดันไปข้างหน้าจนเท้านางพับเข้าหาตัวนางอย่างแรง

"อ๊ากกกก!"

"อดทนหน่อยนะขอรับ"

"อึ๊ก..." หมิงเสวี่ยร้องเสียงเครือ รู้สึกว่าอาการเจ็บคลายลงมาก

ตงเทียนผ่อนแรงลงและทำซ้ำอีกสองสามครั้ง ยามที่ตงเทียนดันเท้านางเข้ามามันเจ็บปวดมาก แต่พอเขาผ่อนแรงลง นางรู้สึกดีขึ้นทันที จนเมื่อขาและเท้าไม่เกร็งอย่างเดิมและกลับมาขยับได้เป็นปกติ ตงเทียนจึงสวมรองเท้าคืนให้ "ขออภัยนะขอรับ ฮูหยิน" ตงเทียนเอ่ยเรียบๆ

"เจ้าไปเรียนมาจากที่ใดกัน?"

"ศิษย์ในสำนักสอน เวลาต้องนั่งสมาธิหรือฝึกลมปราณนานๆ น่ะขอรับ"

"ดีจริงเลย ระยะนี้เจ้าก็คอยอยู่ข้างๆ ข้าหน่อยได้หรือไม่ เวลาข้าเป็นตะคริวขึ้นมาจะได้มีเจ้า