เหตุการณ์ปล้นสะดม ณ เขาเศียรมังกร 4

ส่วนที่โรงเตี๊ยม พวกนางถูกสั่งห้ามเด็ดขาดในการขโมยของจากแขกที่เข้าพัก เพราะหากทำเช่นนั้น โรงเตี๊ยมนี้จะถูกเล่าปากต่อปากว่าเป็นโรงเตี๊ยมโจรอย่างแน่นอน และหากเป็นอย่างนั้น พวกเขาก็จะไร้ที่ซุกหัวนอนอย่างแท้จริง แน่ล่ะ สิ่งที่หลางหงเช่อกับหมิงเสวี่ยทำคือแอบสอดส่องว่าใครมีทรัพย์สินอะไร เมื่อแขกออกจากโรงเตี๊ยมไปค่อยหาโอกาสขโมย

"เจ้าเห็นข้าเป็นพวกเจ้าชู้ไก่แจ้ตั้งแต่เมื่อไรกัน" หลางหงเซ่อเอากำปั้นเคาะบนศีรษะนางเบาๆ อย่างหยอกเย้า และหันมาทำเสียงจริงจัง "ใจข้ามีแต่เจ้า และจะมีเพียงเจ้าตลอดไปเท่านั้น หมิงเสวี่ย"

หญิงสาวยิ้มพลางก้มหน้าซ่อนแก้มที่แดงปลั่ง นางเอามือตบต้นแขนชายหนุ่มแก้เขิน

"เจ้าบ้า มาพูดเรื่องนี้กลางถนนทำไมกัน ข้าไม่พูดกับเจ้าแล้ว"

หลางหงเช่อยืนหัวเราะ มองตามร่างเล็กนั้นไปด้วยความรักที่ลุกโชนในแววตา

"นายท่าน อดทนอีกนิดนะขอรับ ข้าจะรีบไปตามหมอมา" เฉี่ยวเหมยเอ่ยอย่างรีบร้อน หลังจากพาเจ้านายของตนมาหลบภัยที่จวนร้างหลังหนึ่ง หน้าผากที่เริ่มเป็นสีคล้ำของร่างสูงทำให้เขาไม่อาจนิ่งเฉยได้อีกต่อไป

แต่ก่อนจะออกไป เฉี่ยวเหมย ก็จัดแจงเอาฟืนแห้งที่เก็บมาตั้งแต่กลางวันก่อนฝนจะตกนำมาก่อไฟด้วยหินไฟที่พกติดตัวไว้ จากนั้นจึงสละเสื้อคลุมตัวนอกออกมาคลุมร่างของไป๋ไป๋จิ้งเหอเอาไว้เพื่อให้ความอบอุ่น แต่ตอนนีตัวเองนั้นหนาวเหน็บไปจนถึงขั้วหัวใจ ได้แต่พยายามกัดฟันไม่ให้ตัวเองหนาวจนหมดสติไปเสียก่อน

เขาจะไม่ยอมตายอยู่ในดินแดงห่างไกลเช่นนี้เป็นอันขาด

สามวัน สามวันมาแล้วตั้งแต่พวกเขาอยู่ในจวนร้าง อาการเจ้านายเขาย่ำแย่ลงทุกที ไม่ว่าเขาจะไปตามหมอมากี่คน แต่เพียงแค่เอ่ยปากว่าอยู่ที่จวนร้างแห่งนี้ก็ไม่มีใครยอมมา หรือบางทีเขาก็หลอกว่าอยู่อีกที่ แต่พอเดินมาทางจวนนี้ พวกหมอตาขาวเหล่านั้นก็รีบวิ่งหางจุกตูดหนีเปิดกันไปทุกราย

มีเงินแล้วอย่างไร ในเมื่อเงินซื้อความกลัวไม่ได้

เขาหาโอกาสส่งพิราบสื่อสาร แจ้งไปที่จวนสกุลไป๋แล้วว่าให้ตามหมอเทวดามาด่วน แต่คำตอบที่ได้คือหมอเทวดาจะมาถึงในอีกเจ็ดวัน

เจ็ดวัน!! เจ้านายเขาจะทนได้ถึงหรืออย่างไรกัน!!

ไม่นึกว่าการที่เขาอาศัยตำนานเล่าขานถึงความน่าสะพรึงกลัวของจวนร้างผีสิง เป็นเกราะป้องกันพื้นฐานไม่ให้คนภายนอกหรือศัตรูเข้ามาติดตามค้นหาจะกลายเป็นดาบสองคมเช่นนี้ แต่ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ต้องหาทางช่วยเหลือเจ้านายของเขาให้จงได้

แต่...ฝนบ้า เหตุใดต้องมาตกเอาตอนนี้ด้วยนะ!! แถมตกราวกับฟ้ารั่วเสียอีก!

เฉี่ยวเหมยเหลียวกลับมามองห้องด้านในที่ไป๋ไป๋จิ้งเหอพักอยู่ อึดใจนั้นก็มีเสียงร้องโหยหวนออกมาจากห้องนั้น นั่นยิ่งทำให้เฉี่ยวเหมยกระวนกระวายมากขึ้นอีก

พิษที่เจ้านายเขาได้รับ กลางวันนั้นไม่ค่อยออกฤทธิ์เท่าไร แต่พอถึงยามค่ำที่พระอาทิตย์ลับฟ้าไปแล้วนี่สิ เป็นต้องร้องโหยหวนเพราะความเจ็บที่กัดลึกถึงกระดูกและเส้นเอ็น

เขากัดฟัน ใจจริงอยากกลับไปดูอาการให้แน่ใจอีกครั้ง แต่เมื่อตระหนักว่าถึงไปก็ไม่ได้ทำให้อะไรๆ ดีขึ้น สุดท้ายจึงต้องหักใจ ทำเป็นเพิกเฉยต่อเสียงร้องทรมานนั้น ก่อนออกวิ่งไปท่ามกลางสายฝนอย่างรวดเร็ว