หัวขโมยตัวน้อย 1

"อย่ามัวชักช้า ส่งห่อผ้าออกมาให้พวกข้าตรวจเร็วๆ ฝนก็ตก หนาวจะตายอยู่แล้ว!"

ทหารหนุ่มรูปร่างสูงกำยำในชุดเกราะพร้อมตราประจำหน่วยทหารทำให้คนทั่วไปพอจะดูออกว่าพวกเขาเป็นทหารรักษาเมือง คืนนี้เป็นคืนที่มีงานเลี้ยงเปิดตัวอนุภรรยาคนใหม่ของนายอำเภอ เลยมีผู้คนเดินเข้าออกหนาตา อันที่จริงแล้วเวรยามไม่เข้มงวดเพียงนี้ แต่สามวันก่อนเกิดเหตุการณ์ปล้นขบวนสินค้าของคหบดีคนสำคัญของเมืองหลวง เวรยามเลยหนาแน่นเป็นพิเศษ มีการตรวจค้นคนที่เข้าออกอย่างเข้มงวด

เมื่อมีงานเลี้ยง ย่อมต้องมีอาหาร สุรา และสาวงาม ในด้านอาหารนั้น นายอำเภอว่าจ้างภัตตาคารเทียนหมินอันเป็นเหลาสุรานามกระเดื่องของซีหนิงมาให้จัดงานนี้ และเมื่อคนของร้านไม่เพียงพอกับการใช้งาน ร้านเทียนหมินจึงต้องหยิบยืมสาวใช้จากร้านอื่นมาช่วย หมิงเสวี่ยก็มาด้วยเหตุผลนี้เช่นกัน

โอกาสดีงามเช่นนี้ จะหลุดรอดน้ำมือแมวขโมยตัวน้อยไปได้อย่างไร

เมื่อครึ่งชั่วยามก่อนนางก็สบโอกาสเล็ดรอดเข้าไปในห้องหนังสือที่ผู้มีอันจะกินทั้งหลายชอบซุกซ่อนของมีค่าเอาไว้ หลังจากรื้อๆค้นๆอยู่ครึ่งก้านธูปนางก็เจอห่อผ้าแพรซ่อนอยู่ในหีบไม้เล็กๆใต้ตู้หนังสือ แต่ไม่ทันได้แกะออกดูว่าเป็นของล้ำค่าประเภทใดก็มีเสียงคนเปิดประตูเข้ามา

"ทำอะไรอยู่น่ะ นังหนู?" เป็นเสียงชายชราคนหนึ่งเปิดประตูเข้ามา เขาหรี่ตามองด้วยความไม่พอใจนักที่นางถือวิสาสะเข้ามา

หมิงเสวี่ยรีบเก็บงำความรู้สึกหวาดกลัวและตกใจเอาไว้ใต้ใบหน้าจิ้มลิ้มทันที และเพียงพริบตาเดียวงิ้วนางหนึ่งก็พร้อมจะออกโรง

น้ำตาหยดโตร่วงหล่นบนแก้ม เข่าทั้งสองกดลงบนพื้นอย่างแรง มือทั้งสองกุมอยู่ตรงหน้าท้องและเริ่มโขกศีรษะ

"นายท่าน ข้า...ข้าน้อยผิดไปแล้ว อภัยให้ข้าน้อยด้วยเจ้าค่ะ!"

"นี่เจ้าตั้งใจมาขโมยของสินะ นางแมวขโมย!!" อีกฝ่ายเดินเข้ามาหา มือข้างหนึ่งจับแขนเล็กไว้แน่น ส่วนมืออีกข้างเงื้อขึ้นสูงหมายตบตีร่างเล็กนั้น "เป็นคนของที่ไหนกัน ถึงได้สันดานเสียแบบนี้!"

"ข้า...ข้าน้อยเปล่านะเจ้าคะ! ข้าน้อยเปล่าขโมยเจ้าค่ะ!!" หมิงเสวี่ยรีบตอบ มือข้างที่ถือของไว้รีบปัดไว้ด้านหลัง "นายท่านได้โปรดเมตตาข้าน้อย อย่าตีข้าน้อยเลยเจ้าค่ะ!"

"หึ ข้าไม่ตีเจ้าก็ได้ แต่ข้าจะจับเจ้าส่งทางการ!" ชายชราบีบมือน้อยไว้แน่น ดวงตากลมเบิกกว้าง เมื่อได้ยินอีกฝ่ายตะโกน "มีใครอยู่ไหม มาช่วยข้าจับนางขโมยนี่...อั่ก!"

ยังไม่ทันได้ลากนางออกไป หญิงสาวกลับดึงชายกางเกงเขาเอาไว้จนสะดุดล้ม อารามตกใจและกราดเกรี้ยว ชายชราก็หันมาชี้หน้านาง

"นังตัวดี! กล้าทำร้ายข้าเชียวรึ!"

"ข้าไม่ได้ตั้งใจเจ้าค่ะ นายท่านได้โปรดใจเย็นก่อนเจ้าค่ะ" หมิงเสวี่ยร้องไห้โฮพร้อมยื่นสองมือออกมาดึงขากางเกงชายชราไว้อีกโดยที่มือก็ยังถือของบางอย่างเอาไว้อยู่

ชายชราขณะนี้เต็มไปด้วยโทสะ ตัดสินใจเอาขาอีกข้างที่ไม่ถูกดึงถีบเข้าที่มือน้อยๆ คู่นั้น และของในมือก็กระเด็นหวือมาตกลงตรงหน้าชายชรา

"ของที่เจ้าขโมยสินะ!...เอ๊ะ?..."

ในห่อกระดาษสีขาวที่กระเด็นมาอยู่ตรงหน้าเขากลับไม่ใช่ของหรูหราแสนสำคัญใด แต่มันคือ...น่องไก่ที่มีรอยถูกกัด

"เจ้า...เจ้า...น่องไก่นี่..." ชายชราเพ่งมองใบหน้าหวานกระจุ๋มกระจิ๋มนั้นสลับกับน่องไก่เบื้องหน้า

รอบปากเล็กๆ นั้นมีคราบน้ำมันเกาะอยู่พราว แม้แต่ในซอกฟันก็ยังมีเนื้อไก่ติดอยู่...

"ข้าไม่ได้เข้ามาขโมยของเจ้าค่ะนายท่าน ข้า เอ่อ...ข้าเพียงอยากกินน่องไก่เท่านั้น..." นางว่าพลางทำน้ำตาร่วงต่ออีกหลายหยด "...ข้าเป็นเพียงสาวใช้เจ้าค่ะ วันนี้มีอาหารมากมาย เห็นมีน่องไก่เหลือทิ้งอยู่หลายอัน ข้า ข้าไม่เคยกิน จึงแอบเก็บมากินที่นี่เจ้าค่ะ"

ชายชราใจหล่นวูบ เขาเกือบทำร้ายเด็กสาวตัวเล็กๆ เข้าแล้ว "ทำไมไม่ไปกินที่อื่นเล่า นังหนูเอ๊ย!"