ตอนที่ 4 รักนี้เกินห้ามใจไหว

ตอนที่ 4

รักนี้เกินห้ามใจไหว

        

ถังซูเจินออกไปนอกจวนโดยบอกมารดาว่าไปพบสหายอย่างเช่นทุกครั้ง แต่ความจริงนางนัดพบกับคุณชายรองเหยียนต่างหาก

รถม้ามุ่งหน้าออกนอกเมืองไปที่โรงน้ำชาเจ้าประจำ สาวใช้ส่วนตัวของหญิงสาวก็ไม่เคยแพร่งพรายเรื่องนี้ออกไปแม้แต่น้อย

เมื่อมาถึงสองนายบ่าวก็ถูกเชิญขึ้นไปยังห้องเดิม เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็เห็นคุณชายรองเหยียนป๋อเหวินรออยู่ในห้องแล้ว สาวใช้รู้หน้าที่จึงปิดประตูให้นายสาวก่อนจะลงไปรอด้านล่าง

“น้องซูเจินพี่คิดถึงเจ้ายิ่งนัก” เหยียนป๋อเหวินเข้าไปสวมกอดคนรักของตนทันที

“ปากหวานเสียจริงนะเจ้าคะ” ถังซูเจินเอ่ยพลางตีแขนเขาไปเบา ๆ อย่างเอียงอาย

“จะหวานเท่าปากของเจ้าได้หรือ” เขาเอ่ยพร้อมกับประกบริมฝีปากตนกับริมฝีปากบางของหญิงสาวอย่างหิวกระหาย

“อื้อ!!...อื้ม!!! ดะ เดี๋ยวก่อนเจ้าค่ะ” ถังซูเจินเคลิ้มไปเล็กน้อยก่อนจะผลักอกชายหนุ่มออก

“ทำไมล่ะ สามวันที่ไม่ได้พบหน้าพี่คิดถึงเจ้ามากนะรู้หรือไม่” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ใบหน้าก็เริ่มซุกไซร้ที่ซอกคอขาวผ่องแล้วสูดดมกลิ่นกายสาวเข้าไปเต็มปอด

มือไม้เริ่มเลื้อยไปทั่วตัวหญิงสาวจนนางต้องเผลอร้องครางออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

“อื้ม...อ๊า...อย่าใจร้อนสิเจ้าคะ...อุ้ย...ท่านพี่” ถังซูเจินครางเสียงหวานเมื่อมือใหญ่เริ่มล้วงเข้าไปใต้ร่มผ้าพร้อมบีบเคล้นหน้าอกนางอย่างมันมือ

“ทำไมล่ะ พี่คิดถึงเจ้าจะตายอยู่แล้วรู้หรือไม่ วันนั้นที่จวนเจ้าก็เกิดเรื่องขึ้นทำให้เราไม่ได้ออกมาข้างนอกด้วยกันเลย”

เหยียนป๋อเหวินกระซิบเสียงแหบพร่า ตอนนี้น้องชายเขาแข็งจนปวดหนึบไปหมดแล้ว

เขาอยากจะสอดประสานกับร่างกายสาวตรงหน้าเต็มทน ยิ่งภาพตรงหน้าที่หญิงสาวนอนเสื้อผ้าหลุดรุ่ยอยู่บนโต๊ะ ยิ่งทำให้อารมณ์กำหนัดเขาพลุ่งพล่าน

“ท่านพี่ก็เป็นแบบนี้ทุกทีนั่นแหละ แต่ข้าก็ชอบท่านที่เป็นเช่นนี้นะเจ้าคะ” เอ่ยพร้อมกับแหวกสาบเสื้อออกอย่างเชิญชวน จนเห็นเนินอกอวบขาวเนียน

“เจ้ายั่วยวนพี่เก่งเหลือเกินนะ” เอ่ยจบก็ก้มลงดูดดื่มดอกบัวตูมตรงหน้าสลับกับขบเม้มเบา ๆ จนมันขึ้นสีระเรื่อ

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

ยังไม่ทันได้ทำอะไรกันต่อ เสียงเคาะที่หน้าประตูก็ดังขึ้นขัดจังหวะคนทั้งสองเสียก่อน

ทั้งสองชะงักไปเล็กน้อย แต่เพียงครู่เดียวเหยียนป๋อเหวินก็เริ่มซุกไซร้กายสาวต่อ

“เดี๋ยวเจ้าค่ะพี่เหวิน ไม่ออกไปดูหน่อยหรือเจ้าคะ” ถังซูเจินเอ่ยอย่างไม่จริงจังนัก

“ช่างเถอะ ถ้าเราไม่สนใจเดี๋ยวก็ไปเองแหละ” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! ผลั๊วะ!!!!

คราวนี้เสียงเคาะตามมาด้วยเสียงกระชากประตูให้เปิดออก ทำให้คนในห้องที่กอดกายกันบนโต๊ะรีบผละออกจากกัน

กรี้ดดดดดดดด!!!!!

ถังซูเจินกรีดร้องอย่างตกใจ เมื่ออยู่ ๆ ก็มีคนเปิดประตูเข้ามาตอนที่นางกับคนรักกำลังทำกิจกรรมเรื่องอย่างว่ากันอยู่

“คุณชายรองเหยียน นี่หรือคือการที่ท่านบอกว่ารักข้าหนักหนาหรือ แล้วนี่มันอะไรกัน!!!” สตรีใบหน้างดงามเอ่ยทั้งน้ำตา สายตาของนางเต็มไปด้วยความผิดหวังและเสียใจ

“ถิงเอ๋อร์!!! เจ้ามาได้อย่างไร!!” เหยียนป๋อเหวินเอ่ยถามอย่างตื่นตระหนก

“หมายความว่าอย่างไรเจ้าคะพี่เหวิน!!” ถังซูเจินเอ่ยถามคนรักอย่างต้องการคำตอบ

“อะ เออ...” ชายหนุ่มอ้ำอึ้งพลางมองสลับไปมาระหว่างสตรีทั้งสองนาง

“จะอะไรเสียอีกล่ะ คุณชายรองเหยียนก็คือคนรักข้านะสิ เขาสัญญากับข้าไว้ว่าหากแต่งเจ้าเข้าจวนแล้ว จะแต่งข้าเป็นฮูหยินรองทันที แถมยังบอกว่ารักข้าเพียงคนเดียว ที่เขาต้องแต่งกับเจ้าเพราะสัญญาหมั้นหมายระหว่างตระกูลเท่านั้น เจ้ารู้เอาไว้ซะ!!!”

ลี่ถิงบุตรสาวคหบดีอันดับแปดของเมืองหลวงตะโกนใส่หน้าถังซูเจินเสียงดังลั่น

เสียงทะเลาะกันของคนบนชั้นสองเรียกให้คนสนใจไม่น้อย จนเริ่มมามุงดูกันเกือบเต็มโรงน้ำชา

แต่คนต้นเรื่องทั้งสามหาได้สนใจไม่ เพราะความโกรธและเสียใจจึงไม่มีใครสนใจสิ่งรอบตัว

“ไม่จริงนะน้องซูเจิน ลี่ถิงเจ้าเอาอะไรมาพูดข้ารักน้องซูเจินเพียงคนเดียว เป็นเพราะเจ้าตามตื้อข้าแล้วข้าไม่สนใจสินะ ถึงได้มาใส่ร้ายข้าต่อหน้าน้องซูเจินเช่นนี้” เหยียนป๋อเหวินแก้ตัวอย่งหน้าด้าน

“พี่ป๋อเหวินท่านกล้าพูดเช่นนี้กับข้าได้อย่างไร ไม่ใช่ท่านหรือที่ดื่มกินของของข้า แถมยังพร่ำบอกว่ารักข้าอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ที่สำคัญเรามีสัมพันธ์ลึกซึ้งกันแล้วนะเจ้าคะ” ลี่ถิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“ว่าอย่างไรนะ!! พี่เหวินนางพูดจริงหรือไม่เจ้าคะ” ถังซูเจินเริ่มโกรธ แต่ยังสามารถสงบสติอารมณ์ตนเองไม่ให้อาละวาดต่อหน้าคนรักได้อยู่

“ไม่จริงเลยนะ!!” เสียงเหลียนป๋อเหวิน

“จริงสิ!!” เสียงลี่ถิง

“เรื่องนี้ข้าไม่อาจตัดสินใจได้ แต่ข้าจะรอฟังคำอธิบายที่จวนนะเจ้าคะ” ถังซูเจินเอ่ยตับบท เพราะนางเห็นว่ามีคนมามุงดูกันเยอะแล้ว

นางไม่อยากมีชื่อเสียงเสื่อมเสียก่อนที่จะแต่งเข้าจวนสามีในอีกสามเดือนข้างหน้า

แต่มีหรือที่ลี่ถิงจะปล่อยศัตรูหัวใจไปง่าย ๆ เมื่อถังซูเจินเดินผ่าน นางจึงจิกหัวหญิงสาวไว้ แล้วตบไปเต็มแรงจนถังซูเจินหน้าหันไม่ตามแรงตบ

เพี๊ยะ!!!

“จะหนีไปไหน อย่างไรวันนี้ก็เกิดเรื่องแล้วขอข้าตบให้หายแค้นใจหน่อยเถอะ” ลี่ถิงเอ่ยพร้อมกับขึ้นคร่อมร่างของถังซูเจินไว้ แล้วตบหน้าหญิงสาวไปอีกสามครั้งรวด

เพี๊ยะ!!! เพี๊ยะ!!! เพี๊ยะ!!!

กรี้ด!!!!!!!

เสียงฝ่ามือกระทบใบหน้าตามมาด้วยเสียงกรีดร้องของถังซูเจินดังระงมไปทั่วชั้นสองของโรงน้ำชา จนได้ยินไปถึงถนนด้านหน้าทำให้เรียกความสนใจจากคนที่ผ่านไปผ่านมาได้มากกว่าเดิม

“หยุดนะลี่ถิง!!!” เหยียนป่อเหวินเข้าไปจับตัวของลี่ถิงให้ออกห่างจากถังซูเจิน ก่อนจะให้บ่าวช่วยจับตัวนางไว้

“พี่เหวินข้าเจ็บจังเลยเจ้าคะ ฮึก!!” ถังซูเจินเอ่ยพร้อมกับซบหน้าที่แผงอกคนรัก

“ไม่เป็นไรนะ เรื่องนี้พี่ไม่ให้มันจบลงง่าย ๆ แน่ พี่จะทวงความเป็นธรรมให้เจ้าเอง” เหยียนป๋อเหวินเอ่ยให้สัญญา

“หึ!! หน้าไม่อาย! ทุกคนมาดูเร็ว มาดูหน้าบุรุษกับสตรีหน้าไม่อายที่แอบมาพลอดรักกันกลางวันแสก ๆ ไม่รู้ว่าในท้องของสตรีนางนี้จะมีเด็กอยู่แล้วหรือยัง เป็นถึงบุตรสาวขุนนางแต่กลับกระทำตนราวกับหญิงคณิกา!!!”

ลี่ถิงตะโกนเสียงดัง ทุกคนที่มุงดูได้ยินเข้าต่างทำหน้าตาตื่น ก่อนจะหันไปซุบซิบกัน

“บุตรสาวขุนนางบ้านใดกันเหตุใดจึงกระทำตนเช่นนี้ มารดาไม่สั่งสอนเลยหรืออย่างไร” เสียงหนึ่งดังขึ้น

“ข้าจำได้นางคือคุณหนูถังซูเจิน บุตรสาวคนรองของท่านรองเจ้ากรมพิธีการกับฮูหยินรอง”

“จริงหรือ!!”

“จริงสิ! ส่วนบุรุษก็คือคุณชายรองเหยียนนั่นไงล่ะ”

“ที่ถอนหมั้นจากคนพี่เป็นคนน้องแทนน่ะรึ”

“ใช่ ๆ”

แล้วเสียงวิพากวิจารณ์ก็เริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ จนถังซูเจินทนไม่ไหววิ่งฝ่าฝูงชนออกไป ตามด้วยสาวใช้คนสนิท