ตอนที่ 50

เซ่าหมิงหยวนแม้ว่าจะรวดเร็วเพียงใด แต่ก็ยังได้รับบาดเจ็บจนได้ หนำซ้ำยังเป็นธนูที่อาบยาพิษอีกด้วย

ฮ่องเต้ทราบข่าวทรงพิโรธหนัก เร่งส่งองครักษ์เสื้อแพรพร้อมทั้งทหารในวังเข้าล้อมตำหนักชินอ๋องในทันที ไม่มีผู้ใดสามารถออกมาได้ ซื่อจื่อถูกขังไว้ในคุกหลวงรอวันลงอาญา

จากนั้นออกราชโองการแต่งตั้งองค์ชายแปดเป็นองค์รัชทายาท พร้อมทั้งออกประกาศติดไปทั่วทั้งเมืองหลวง ตำหนักชินอ๋องก่อกบฏ   ลอบสังหารองค์รัชทายาท มีโทษประหารเก้าชั่วโคตร

ข่าวนี้ค่อนข้างเป็นที่ฮือฮาของชาวเมืองหลวง ทุกคนต่างเก็บตัวเงียบ ปิดประตูบ้านเรือน ไม่มีแม้กระทั่งสัตว์สักตัวเดินอยู่บนถนนมีเพียงทหารเวรยามเดินสวนไปสวนมา เพื่อรักษาความสงบเท่านั้น

ทางด้านจวนราชครูต่างอกสั่นขวัญแขวนไปกับข่าวที่ได้ยิน ด้วยไม่คิดว่าซื่อจื่อจะกล้ากระทำการอุกอาจเช่นนี้ แม้กระทั่งชินอ๋องยังไม่เคยทำเรื่องเช่นนี้มาก่อน

“สวรรค์ นับว่าสกุลหลี่ยังพอมีวาสนาอยู่บ้าง หากเกี่ยวดองกับตำหนักอ๋อง มีหวังได้ถูกประหารเก้าชั่วโคตรไปด้วย” ฮูหยินผู้เฒ่ากลัวจนตัวสั่นเมื่อได้ยินข่าวจากบุตรชาย

“ข้ายังต้องเร่งเข้าวัง ครั้งนี้ฝ่าบาททรงพิโรธหนัก องค์รัชทายาท  ถูกพิษบาดเจ็บสาหัส น่าแปลกที่ทุกอย่างช่างดูเหมาะเจาะมากจนเกินไป  จนอดคิดไม่ได้ว่าเป็นการล่อเสือออกจากถ้ำเสียมากกว่า ข้าคิดเช่นไรก็คิดไม่ออก เหตุใดองค์ชาย เอ่อ องค์รัชทายาทถึงไปยังตำหนักชินอ๋องได้” ราชครูหลี่อดสงสัยไม่ได้

“ถึงอย่างไรเจ้าก็ต้องแสดงออกมาให้ชัดเจน ว่าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอันใดกับชินอ๋อง แล้วก็ต้องทำให้องค์รัชทายาทเชื่อพระทัยในตัวเจ้า ใช่ ยังมีเจียวเอ๋อร์ เจ้าต้องหาข้ออ้างไปเยี่ยมนางบ้าง” ฮูหยินผู้เฒ่านึกเสียใจ ที่ปล่อยให้หลี่เจียวไปอยู่ในวังโดยง่าย แต่ในตอนนั้นนางกำลังโกรธและสงสารหลานสาวคนรอง

ทว่าในตอนนี้เป็นตายร้ายดีอย่างไร ก็ต้องดึงหลี่เจียวเข้ามาเป็นพวกให้ได้ก่อน ไม่เช่นนั้นสกุลหลี่ของนางได้มีอันจบสิ้นแต่เพียงเท่านี้เป็นแน่

“ท่านแม่อย่าได้พูดจาไร้สาระ เจียวเอ๋อร์อยู่ตำหนักเสวียนกุ้ยเฟย แม้แต่ฮ่องเต้ยังต้องทรงส่งคนไปแจ้งก่อน มีเพียงเดือนละครั้งเท่านั้นที่สามารถเข้าตำหนักนั้นได้ พวกเราคงเสียนางไปแล้วละขอรับ” ราชครูหลี่ตอบอย่างสิ้นหวัง

“ต้องมีสักทาง ข้าจะแกล้งป่วยแล้วเรียกตัวนางกลับมาดูแล      ถึงอย่างไรเสวียนกุ้ยเฟยต้องเห็นเรื่องกตัญญูเป็นสำคัญ เจ้าไม่ต้องพูดแล้ว เอาตามนี้ ขอเพียงส่งข่าวไปที่ตำหนักกุ้ยเฟย ข้าเชื่อว่าถึงอย่างไรนางก็ต้องมา”

หลี่หานเห็นด้วยกับความคิดของมารดา เขามองว่าการมีบุตรสาวคนโตอยู่ที่จวนนานเท่าไหร่ ความมั่นคงของสกุลหลี่ย่อมมีมากเท่านั้น

เซ่าหมิงหยวนรักษาตัวอยู่ที่ตำหนักของตน ยังไม่ได้ย้ายเข้าตำหนักบูรพา ข่าวการบาดเจ็บของเขาครั้งนี้ไม่สามารถปิดบังหลี่เจียวได้ เพราะถึงอย่างไรข่าวแต่งตั้งองค์รัชทายาทก็ต้องรู้กันทั่ววังหลวงอยู่ดี

“เจียวเจียวไม่ต้องเป็นห่วง มีท่านหมอหลวงซูทั้งคน รัชทายาทย่อมไม่เป็นอะไร” เสวียนกุ้ยเฟยปลอบใจลูกสะใภ้ ทั้งที่ภายในใจกลับร้อนรน อยากจะเป็นคนทำแผลให้บุตรชายด้วยตัวเองเสียด้วยซ้ำ

“เสด็จแม่ หม่อมฉันทราบดีเพคะ องค์รัชทายาทฝีมือล้ำเลิศ พระองค์จะต้องปลอดภัยเพคะ” หลี่เจียวมั่นใจว่าเขาจะต้องปลอดภัย แต่ถึงอย่างไรก็บอกเรื่องนี้กับกุ้ยเฟยไม่ได้ นางรู้ดีว่าตอนนี้แม่สามีไม่สามารถสงบนิ่งได้อีกต่อไป แม้จะพูดปลอบใจตน ทว่าใบหน้ากลับซีดเซียว

“ฮ่องเต้เสด็จ”

ระหว่างที่แม่สามีกับลูกสะใภ้พูดปลอบใจกันไปมาอยู่นั้น ขันทีก็กล่าวขึ้นมา ก่อนหน้านี้เสวียนกุ้ยเฟยบอกกับทุกคนเอาไว้แล้ว หากฮ่องเต้เสด็จมาให้เปิดประตูตำหนักทันที เวลานี้มีเพียงถามข่าวจากฮ่องเต้เท่านั้น จึงจะสามารถทราบถึงอาการขององค์รัชทายาทได้

“ถวายบังคมฝ่าบาท ขอทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่น ๆ ปี” ทุกคนต่างกล่าวคำถวายพระพร รวมไปถึงเสวียนกุ้ยเฟย

“ลุกขึ้น” ฮ่องเต้หมิงคังโบกมือบอกให้ทุกคนลุกขึ้น ส่วนพระองค์ตรงเข้าไปประคองเสวียนกุ้ยเฟย

“กุ้ยเฟยไม่ต้องเป็นห่วง รัชทายาทปลอดภัยดี เพียงแต่ช่วงนี้เขาต้องพักผ่อนให้มาก ไม่สามารถให้ผู้ใดรบกวนได้” ฮ่องเต้ทรงตรัสปลอบกุ้ยเฟย

“แม้กระทั่งหม่อมฉันหรือเพคะ” กุ้ยเฟยพูดปนน้ำเสียงน้อยใจ

“คุณหนูหลี่ ราชครูหลี่แจ้งข่าวกับเรา ว่าตอนนี้ฮูหยินผู้เฒ่าหลี่   ล้มป่วย อยากจะให้เจ้ากลับไปดูแล” เป็นครั้งแรกที่ฮ่องเต้ทรงรับสั่งกับสะใภ้ พร้อมทั้งสังเกตท่าทางของอีกฝ่ายไปด้วย รู้สึกพอพระทัยที่ลูกสะใภ้ไม่ได้เลอะเลือนไปกับบิดาด้วย กล้าดีเช่นไรมาขอคนจากตำหนักกุ้ยเฟย

ทางด้านจวนสกุลหลี่ ตอนนี้กำลังรอคอยการกลับมาของคุณหนูใหญ่ จนกระทั่งรถม้าแปลกตาเข้ามายังเขตของจวน เวรยามจึงส่งคนเข้าไปแจ้งกับเจ้านาย

ฮูหยินผู้เฒ่าทราบข่าว ก็รีบให้สาวใช้พยุงตนเองออกมารอต้อนรับหลานสาวถึงลานหน้าจวน แต่แล้วก็ต้องตะลึงจนตาค้าง เมื่อเห็นคนที่ลงจากรถม้า

“ไม่ได้เจอกันนานนะ หลี่ซื่อ” ฮูหยินผู้เฒ่ามองบุรุษผมสีดอกเลาตรงหน้า ภายในใจรู้สึกหวั่นกลัวอย่างบอกไม่ถูก

คนที่ฮ่องเต้ส่งมาไม่ใช่หลี่เจียว แต่เป็นหมอหลวงซู ขันทีถ่ายทอดคำสั่งจนทำเอาคนในจวนสกุลหลี่ถึงกับสั่นด้วยความกลัว

“ฝ่าบาทถ่ายทอดรับสั่ง ทราบข่าวเรื่องการป่วยของฮูหยินผู้เฒ่าหลี่แล้วทรงเป็นกังวลมาก ด้วยอายุปูนนี้แล้ว จำเป็นต้องระวัง ทั้งคำพูดและการกระทำ คุณหนูหลี่ไม่ใช่หมอ แม้นกลับมาก็คงจะดูแลอะไรไม่ได้ จึงส่งหมอหลวงฝีมือดีอันดับหนึ่งของวังหลวงมา” ขันทีพูดจบก็ปรายตามองคนป่วยที่เดินเหินสะดวก ไม่มีวี่แววของคนป่วยเดินไม่ได้เลยสักนิด

“เป็นพระมหา...” ฮูหยินผู้เฒ่ายังพูดไม่ทันจบ ขันทีก็พูดแทรกขึ้นมาอีก

“ยังมีรับสั่งขององค์รัชทายาท ขอฮูหยินผู้เฒ่าอย่าเพิ่งพูดแทรก” สายตาตำหนิอย่างปิดไม่มิดของขันทีใหญ่ ทำเอาฮูหยินผู้เฒ่าถึงกับหน้าชาที่กลายเป็นคนไม่มีมารยาท “นับว่าพระชายาให้ความสำคัญกับครอบครัวเป็นอย่างยิ่ง ทั้งที่องค์รัชทายาทได้รับบาดเจ็บอยู่ แต่ก็ทรงเลือกให้หมอหลวงซูมาดูแลอาการป่วยท่านย่าของพระชายา ทว่าคนสกุลหลี่กลับกำเริบสืบสาน อาศัยอำนาจของพระชายาในทางไม่ถูกไม่ควร เห็นแก่ความกตัญญูของพระชายาที่มีต่อผู้มีพระคุณ จึงไม่สั่งลงโทษ เพียงแต่คาดโทษเอาไว้ อย่าได้มีเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นอีกเป็นอันขาด”

ทั้งแม่สามีและลูกสะใภ้สกุลหลี่ ต่างล้มพับไปตาม ๆ กัน รู้สึกได้ถึงอันตรายที่กำลังคืบคลานเข้ามา

“ท่านหมอหลวง มีสิ่งใดจะทำก็รีบจัดการเถิด ฝ่าบาทยังทรงรอท่านไปดูอาการขององค์รัชทายาทอย่างใกล้ชิด” ขันทีพูดจบก็เดินเลี่ยงไปอีกทาง เพื่อให้หมอหลวงซูพูดอย่างสะดวก

“ที่ข้ามาครั้งนี้ เพื่อที่จะมาเตือนคนสกุลหลี่ ว่าอย่าได้บังอาจมาอาศัยบารมีของหลานสาวข้าอีก สองแม่ลูกตัดขาดจากสกุลหลี่ตั้งแต่วันที่พวกเจ้าเนรเทศทั้งสองคนออกจากจวนแล้ว บัดนี้เจียวเจียวคือคนของสกุลซู หาใช่คนสกุลต่ำช้าเช่นพวกเจ้าไม่” หมอหลวงซูอยากจะพูดมากกว่านี้ แต่เพราะความคับแค้นมันจุกอยู่ที่อก ทำให้เขาหายใจไม่สะดวก แต่เพียงเท่านี้ก็น่าจะพอแล้ว กระต่ายตาขาวเช่นสกุลหลี่ คงจะกลัวกันจนหัวหด