ตอนที่ 52

เนื่องจากว่าก่อนหน้านี้ได้กระอักเลือดออกมาแล้วรอบหนึ่ง ทำให้ครั้งนี้อาการของชินอ๋องน่าเป็นห่วง อีกทั้งหนึ่งเดือนที่ผ่านมาพักผ่อนน้อย ทั้งยังสู้รบ ทำให้ร่างกายและพละกำลังถดถอย

“เจ้า” ชินอ๋องไม่มีแม้กระทั่งแรงจะเรียกชื่อหลานชายเสียด้วยซ้ำ

“แต่ไม่ต้องห่วง เวลานี้บุตรชายที่รักของท่าน กำลังรออยู่ที่คุกหลวง โทษฐานลอบสังหารรัชทายาทเช่นข้า ท่านอาจจะคิดว่าเขานิสัยไม่เหมือนท่าน แต่ข้ากลับคิดว่า เขากล้าหาญกว่าท่านมากนัก เพราะกว่าที่ท่านจะกล้าลงมือก็นานนับสิบปี ตีเหล็กต้องตีตอนที่ยังร้อนเหมือนที่สวีเฮ่าทำ เพราะ ถ้ามัวแต่รอแบบท่าน สุดท้ายแล้ว เมื่อเหล็กเส้นนั้นหายร้อน นอกจากตีเป็นดาบไม่ได้ ปล่อยไว้นานวันเข้าสนิมก็เริ่มเกาะกิน เหมือนเช่นภายในใจท่านที่เกิดความลังเล” ดวงตาเซ่าหมิงหยวนฉายแววเหี้ยมโหดออกมา

“ฮ่า ๆ อ๋องอย่างข้า ไม่จำเป็นต้องให้เด็กเมื่อวานซืนอย่างเจ้ามาชี้นำ หากพวกเจ้าสองพ่อลูกไม่ใช้แผนสกปรก มีหรือที่ข้าจะพ่ายแพ้ คนแพ้ไม่สามารถเรียกร้องสิ่งใดได้ ระหว่างข้ากับเจ้า ไม่สามารถอยู่ร่วมโลกกันได้ วันนี้ข้าผู้เป็นอ๋องอยู่ไม่สู้ตาย”

พูดจบเซ่าเยี่ยนก็สั่งทหารที่ซุ่มอยู่โจมตีในทันที ทั้งสองฝ่ายต่างต่อสู้กันอย่างไม่ยอมแพ้ ผลัดกันรุกผลัดกันรับ น่าเสียดายที่ทหารติดตามชินอ๋องต่อสู้เป็นเวลานานเกินไป ทำให้ร่างกายได้รับบาดเจ็บ คนที่บาดแผลหายแล้ว แต่พละกำลังก็ยังไม่ฟื้นกลับคืนมาเต็มที่

ต่างจากทหารกล้าของเซ่าหมิงหยวน ที่ยังสดใหม่และกระหายเลือด ทำให้ฝ่ายของเขาได้เปรียบเป็นอย่างมาก

เซ่าหมิงหยวนกระโจนตัวลงจากอานอาชา แล้วพุ่งตรงไปที่ชินอ๋องในทันที อาหลานประมือกันอยู่เจ็ดกระบวนท่า สุดท้ายเป็นหลานชายที่สามารถบั่นคอของผู้เป็นอาลงได้

เสียงโห่ร้องเฮลั่นด้วยความดีใจ ม้าเร็วรีบวิ่งไปแจ้งข่าวให้ทาง เมืองหลวงได้ทราบ ต้นเดือนหกเซ่าหมิงหยวนนำหัวของชินอ๋องกลับมา พร้อมทั้งแห่รอบเมืองหลวง

ฮ่องเต้สั่งให้เสียบหัวของชินอ๋องประจานที่ประตูเมือง ก่อนที่จะมีการสำเร็จโทษคนในตระกูลชินอ๋องที่เหลือ

หลี่เจียวทราบข่าวถึงกับอดรู้สึกหดหู่ใจไม่ได้ ที่สะเทือนใจมากที่สุด คงหนีไม่พ้นเรื่องที่ชินอ๋องเป็นชู้กับฮองเฮา จนให้กำเนิดสายเลือดต้องห้ามออกมา

“หม่อมฉันขอไปเยี่ยมพวกเขาได้หรือไม่เพคะ” หลี่เจียวอยากจะไปเห็นหน้าของชายที่นางเคยรักจนหมดใจครั้งสุดท้าย

ตั้งแต่กลับมาในชาตินี้ น่าแปลกที่นางไม่เคยเห็นหน้าเขาอีกเลย องค์หญิงเก้าที่ว่าพบยากแล้ว ก็ยังเคยเจอถึงสองครั้งด้วยกัน

“ไปทำไม” เซ่าหมิงหยวนตีหน้านิ่ง ไม่พอใจที่นางจะไปพบหน้า  คนรักเก่าเมื่อชาติที่แล้ว หรือแท้จริงแล้วชาตินี้นางก็ยังมีสวีเฮ่าอยู่ในดวงใจ คิดได้เช่นนี้ความไม่พอใจก็ยิ่งทวีคูณ อยากจะจับนางกดเพื่อลงโทษให้รู้แล้วรู้รอดกันไป

“ไปพบหน้าเป็นครั้งสุดท้ายเพคะ” หลี่เจียวไม่สามารถบอกความจริงกับเขาได้ ว่านางต้องการไปพบหน้าหญิงโฉดชายชั่ว ที่ทำร้ายตนเมื่อชาติก่อน

อยากจะไปดูให้เห็นกับตา ว่าแท้จริงแล้วสวรรค์ไม่ได้กลั่นแกล้งคนดี เข้าข้างคนชั่วดังเช่นที่นางเข้าใจมาโดยตลอด

เซ่าหมิงหยวนพยายามมองลึกเข้าไปในดวงตาของอีกฝ่าย กลับมีเพียงความเฉยชาที่แสดงออกมาเท่านั้น หาได้มีความห่วงหาอาดูรดังเช่นที่เขาเป็นกังวลไม่ จึงพยักหน้าตอบตกลง พรุ่งนี้จะเป็นวันตัดสินโทษประหารชีวิตของพวกเขา เพราะใช้ชีวิตบิดเบี้ยว ไม่ยอมรับต่อโชคชะตา จึงทำให้ชีวิตที่เหลืออยู่ต้องจบลงเช่นนี้

ภายในคุกหลวงที่อับชื้น ฮองเฮากรีดร้องด้วยความไม่ยินยอม    เซ่าหรงร้องไห้จนเหนื่อย รู้สึกอับอายในชาติกำเนิดของตนเอง อยู่ไม่สู้ตายกับความอัปยศที่นางไม่ได้ก่อ ในที่สุดนางก็ตายตาหลับเสียที ว่าเหตุใดนางกับเซ่าสวีเฮ่าถึงแต่งงานกันไม่ได้

ส่วนเซ่าสวีเฮ่าตอนนี้นิ่งเงียบ ยังรอคอยอย่างมีความหวังว่าบิดาจะต้องมาช่วยตนออกไปจากที่นี่ แน่นอนว่าเขาไม่รู้ข่าวคราวของบิดา รู้เพียงพรุ่งนี้จะเป็นวันตายของตนเองเท่านั้น แม้ว่าภายในใจจะรู้สึกไม่ยินยอมก็ตาม

เสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ เรียกความสนใจของแต่ละคนที่ตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตนเองได้เป็นอย่างดี “องค์รัชทายาท พระชายาทรงระวังด้วยพ่ะย่ะค่ะ” หัวหน้าผู้คุมขังคุกหลวงเป็นคนนำทางด้วยตนเอง

หลี่เจียวเดินตามหลังเซ่าหมิงหยวน มีเขาอยู่ข้าง ๆ ทำให้นางรู้สึกอุ่นใจ

“ในที่สุดเจ้าก็มา” หลี่เจียวหันไปมองตามเสียง พบว่าบุรุษที่เคยได้ชื่อว่าเป็นสามีของนางในชาติก่อน กำลังจ้องมองมาที่นางอย่างยินดี

“พระชายามีจิตใจโอบอ้อมอารี อยากจะมากล่าวลาพวกเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย” เซ่าหมิงหยวนพูดขึ้น จากนั้นเดินไปบังตัวของหลี่เจียวเอาไว้ ไม่ให้เซ่าสวีเฮ่ามองเห็นนางได้

“ฮึ นับว่าเป็นวาสนาของฮองเฮาเช่นข้าเสียจริง น่าเสียดาย        ที่ครั้งแรกแม่สามีและลูกสะใภ้ได้พบหน้ากัน กลับกลายเป็นสถานที่อัปมงคลเช่นนี้ ฮ่า ๆ” ซุยฮองเฮาคล้ายคนเสียสติเข้าไปทุกวัน นางระเบิดเสียงหัวเราะออกมาเสียงดัง

“ฮองเฮา ไม่ต้องทรงน้อยพระทัยไปหรอกพ่ะย่ะค่ะ ถึงแม้ว่าพรุ่งนี้จะเป็นวันตายของพระองค์ แต่หม่อมฉันรับรองว่าพระองค์จะไม่ทรงเดียวดายอีกต่อไป” เซ่าหมิงหยวนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

“เจ้าพูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร” ซุยฮองเฮาลนลาน รีบถาม เอาความกับอีกฝ่าย นางถูกขังในคุกหลวงมาหลายวันแล้ว รู้เพียงว่าเซ่าเยี่ยนพ่ายแพ้ศึก ทว่ายังไม่มีผู้ใดพบเขาไม่ใช่หรือ

“ฮองเฮาคงจะยังไม่ทรงทราบว่า เสด็จอากำลังรอพวกท่านอยู่ที่ปรโลก ข้าเป็นคนส่งเขาไปเองกับมือ ต่อไปนี้พวกท่านจะได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา เสด็จพี่เองก็คงจะรอพวกท่านนานแล้วเช่นกัน”

คำพูดนี้หนาวลงไปในกระดูก ซุยฮองเฮากรีดร้องออกมาเหมือนคนขาดใจ องค์หญิงเก้าหลับตาลง นางไม่เหลือน้ำตาให้ไหลอีกต่อไป คิดไม่ถึงว่าพี่ชายที่ตนรักและเคารพ จะกลายเป็นคนเดียวกับคนที่เอาชีวิตบิดาแท้ ๆ ของตน

เซ่าสวีเฮ่ากลับไม่ได้ยินคำพูดใดอีก ตั้งแต่หลี่เจียวก้าวเข้ามา     เขาก็ไม่สนใจสิ่งใด เอาแต่จ้องชายกระโปรงที่โผล่พ้นร่างออกมาเท่านั้น

“ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อใดกัน ที่พี่สวีเฮ่ากลายเป็นคนที่น่ากลัวสำหรับเจ้า เจียวเจียว ออกมาให้ข้าได้เห็นหน้าเจ้าก่อนตายได้หรือไม่” เซ่าสวีเฮ่าพูดออกมาเหมือนคนไม่มีหัวคิด คำพูดนี้คล้ายเป็นคมดาบ เร่งบั่นคอเขาให้เร็วขึ้น ทว่าอีกฝ่ายก็ยังยืนยันที่จะพูดมันออกมา ด้วยกลัวว่าจะไม่มีโอกาสนั้นอีกต่อไป

“ญาติผู้พี่” เซ่าหรงแทบไม่เชื่อหูของตนเอง แม้ว่านางจะรู้แล้วว่าชายที่นางรัก คือพี่ชายต่างมารดา แต่ความรักมันเปลี่ยนกันได้ง่ายเพียงนั้นเชียวหรือ แม้ว่าชาตินี้ไม่ได้ครองคู่ ทว่าความรักที่มีต่ออีกฝ่ายไม่เคยลดน้อยลง

“เซ่าสวีเฮ่า แม้ว่าชาตินี้ ข้ากับท่านเราจะไม่ได้พบหน้ากันอีก    ทว่าข้ากลับให้อภัยกับสิ่งที่พวกท่านทำกับข้าไม่ได้ นับว่าสวรรค์ยังเมตตา ส่งคนชั่วกลับสู่ปรโลก นับแต่นี้ต่อไป ข้าและพวกท่าน อย่าได้พบเจอกันอีกเลย” หลี่เจียวพูดในสิ่งที่ตนอยากจะพูดออกมา แต่นางกลับไม่ยอมให้เขาได้เห็นใบหน้างดงามของนางแม้เพียงน้อย

พูดจบเซ่าหมิงหยวนก็จูงมือคนรักออกไป ปล่อยให้เซ่าสวีเฮ่า    ร้องเอะอะโวยวายคนเดียวเพียงลำพัง ภาพแปลกใหม่มากมายเข้ามาในหัว มีทั้งภาพที่นางนั่งรถม้าของตำหนักชินอ๋อง ภาพที่นางขึ้นเกี้ยวแปดคนหามเข้าตำหนักชินอ๋อง ภาพที่นางใส่ชุดเจ้าสาว มีเขาใส่ชุดเจ้าบ่าว ร่วมกันคำนับฟ้าดิน

ภาพที่ทั้งสองร่วมหอ รวมไปถึงภาพที่นางร้องไห้แทบขาดใจ เมื่อรู้ว่าเขาไม่เลือกนางกลับเลือกสตรีอีกคน

“ฮ่า ๆ แท้จริงแล้วเจ้าก็เคยเป็นของข้า เจ้าเป็นสตรีของข้า เจ้าเป็นชายาซื่อจื่อเช่นข้า”

เซ่าหรงมองคนที่นางรักกลายเป็นคนบ้า ที่เอาแต่เอ่ยบอกคำพูดต่าง ๆ มากมาย แม้แต่นางเองก็แปลกใจ เขาไปแต่งงานกับหลี่เจียวตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่คิดว่าญาติผู้พี่จะเสียใจ จนกลายเป็นคนเสียสติไปแล้ว ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดใจ ไม่รู้เลยว่าเรื่องราวลงเอยเช่นนี้ได้อย่างไรกัน

หลังจากนั้นวันถัดมา เพชฌฆาตก็ลงดาบ เลือดสีแดงเจิ่งนองไปทั่วลานประหาร ผู้คนต่างมามุงดูคนชั่ว เรื่องราวฉาวโฉ่ของชินอ๋องและอดีตฮองเฮา ต่างเป็นที่กล่าวขานทั่วทั้งเมืองหลวง รวมไปถึงประณามความชั่วของซื่อจื่อ ที่ลอบสังหารรัชทายาทจนได้รับบาดเจ็บสาหัส คำสาปแช่งดังไปทั่วลานประหาร ยากนักที่วิญญาณคนเหล่านั้นจะสามารถไปเกิดได้อย่างสงบสุข