ตอนที่ 49

พริบตาเดียวอีกเพียงสามวัน ก็ถึงวันงานอภิเษกสมรสระหว่าง  องค์หญิงเก้าและซื่อจื่อ ทว่าที่ตำหนักชินอ๋องกลับไม่มีความเคลื่อนไหวใด ๆ

หลายวันที่ผ่านมานี้ พ่อบ้านอยากจะกรอกยาพิษใส่ปากตัวเอง   วันละหลายร้อยรอบ ทว่ากลับทำไม่ลง เนื่องจากสงสารซื่อจื่อ อยู่ไม่สู้ตาย หลายวันที่ผ่านมาเขาจึงเป็นคนจัดการเตรียมงานทุกอย่าง ดีที่มีคนจากในวังเข้ามาช่วยจัดการ ทำให้ทุกอย่างเป็นระเบียบมากขึ้น

งานอภิเษกองค์หญิงออกนอกวัง ไม่ยุ่งยากเท่ากับการรับพระชายาเข้าวัง เนื่องจากแต่งออกไปแล้วก็ถือว่าเป็นคนของตำหนักชินอ๋อง ถึงอย่างนั้นขั้นตอนและพิธีการต่าง ๆ ก็ถือว่าซับซ้อนมากกว่าคนทั่วไปมากนัก

“ซื่อจื่อ องค์ชายแปดมาขอรับ” ต้าหลางลนลานเข้ามารายงาน

“อืม” เขาไม่แปลกใจที่เห็นเซ่าหมิงหยวนมาที่นี่ ด้วยความสามารถของอีกฝ่ายแล้ว ย่อมสามารถหลบหลีกสายตาของเหล่าองครักษ์เงาได้เป็นอย่างดี

เซ่าหมิงหยวนเดินเข้ามาในห้องหนังสือ แท้จริงแล้วภายในห้องนี้ ยังมีเส้นทางลับสำหรับออกไปข้างนอก ซึ่งเขาก็ใช้ทางลับนี้เข้ามายังที่นี่ด้วยเช่นกัน เดิมทีคิดว่าญาติผู้น้องคนนี้ต้องหาทางติดต่อกับเขา แต่กลับกลายเป็นว่าอีกฝ่ายเก็บตัวเงียบ ยอมทำตามคำสั่งของชินอ๋องโดยง่าย

“จะแต่งงานในอีกสองวันข้างหน้านี้แล้ว เหตุใดซื่อจื่อถึงยังเก็บตัวเงียบอยู่อีก” เซ่าหมิงหยวนพูดพร้อมทั้งเดินไปใกล้อีกฝ่ายมากขึ้น

“เป็นฝีมือของเจ้าอีกตามเคยสินะ” เซ่าสวีเฮ่าไม่ตอบคำถาม แต่เป็นฝ่ายถามคำถามกลับคืน ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่เขาปฏิเสธความหวังดีจากคนตรงหน้า รู้สึกว่าตนไม่ได้ต้องการให้เรื่องดำเนินไปเช่นนี้

“ข้าคิดว่าเจ้าอยากจะแต่งงานกับน้องเก้าเร็ว ๆ เสียอีก” อีกคน  ยักไหล่ไม่ทุกข์ร้อน พูดจบก็นั่งลงฝั่งตรงข้ามพร้อมทั้งยกน้ำชาขึ้นดื่ม สายตาสำรวจไปรอบ ๆ ห้องคล้ายไม่ใส่ใจ

“ท่านพ่อไปธุระไม่ทราบเวลากลับที่แน่ชัด ข้าจะแต่งงานรับภรรยาเข้าตำหนักได้อย่างไร” เซ่าสวีเฮ่าถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย บางครั้งความหวังดีหากมากเกินไป ก็จะกลายเป็นการก้าวก่าย

เซ่าหมิงหยวนขมวดคิ้ว รู้สึกไม่พอใจกับคำตอบของอีกฝ่าย ไม่ใช่ว่าต้องยิ้มดีใจหรอกหรือ ในเมื่อความรักของพวกเขาล้วนแต่มีอุปสรรค หากไม่ได้รับความเมตตาจากเขางานแต่งของทั้งสองจะสามารถเกิดขึ้นได้หรือ

“ข้ากลับคิดว่าเป็นเรื่องดีที่เสด็จอาไม่อยู่ หาไม่แล้ว เจ้าคิดหรือว่าพวกเจ้าสองคนจะสามารถครองคู่กันได้” น้ำเสียงติดเย็นชาเมื่อพูดถึงชินอ๋อง

“ท่านไม่คิดว่าจะเป็นการหมิ่นเกียรติของหรงหรงหรอกหรือ แต่งเข้าตำหนักชินอ๋องกลับไร้เงาพ่อสามีรับน้ำชา ข้าไม่อาจปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปได้” เซ่าสวีเฮ่ายกเหตุผลง่าย ๆ ขึ้นมาอ้าง เรื่องนี้หากจะมองให้ลึกลงไปล้วนมีเหตุผลมากพอ เพราะแต่งองค์หญิงผู้สูงศักดิ์เข้าสกุล นับว่าเป็นเกียรติสูงสุด

“ลำพังเพียงแค่ฮองเฮา เสด็จพ่อก็พอจะรับมือให้พวกเจ้าได้อยู่ แม้ว่าจะไร้เงาพ่อสามี แต่จะเป็นไรไปในเมื่อมีเสด็จพ่ออยู่” มีฮ่องเต้เป็น  หัวเรือในงานแต่ง ไยจะต้องเกรงกลัวสิ่งใดอีก นับว่าเป็นเกียรติสกุลเสียด้วยซ้ำ

“น่าแปลก” เซ่าสวีเฮ่านิ่งเงียบไปนาน จากนั้นก็พูดขึ้นมา

“อย่างไรหรือ” แต่ไหนแต่ไรเซ่าหมิงหยวนก็ไม่อาจหยั่งรู้ถึงความคิดของอีกฝ่าย เนื่องด้วยเป็นคนที่เก็บความรู้สึกได้เก่ง

“เจ้าไม่คิดว่ามันแปลกหรือ ทั้งท่านพ่อแล้วก็เสด็จป้าฮองเฮา    ต่างคัดค้านงานแต่งครั้งนี้ ข้าได้ยินมาว่าหรงหรงขังตัวเองอยู่ในห้อง      เพื่อประท้วงฮองเฮาให้ทรงอนุญาตให้พวกเราได้แต่งงานกัน ทว่าเสด็จลุงฮ่องเต้ ผู้ซึ่งเมื่อก่อนเกือบจะยกหรงหรงให้กับรัชทายาทแดนใต้ แต่กลับมอบสมรสพระราชทานให้กับข้าแทน ไม่ว่าคิดอย่างไรข้าก็คิดไม่ตกเกี่ยวกับเรื่องนี้ ไม่รู้ว่าผิดพลาดตรงที่ใด” เซ่าสวีเฮ่าทำหน้าครุ่นคิด แล้วก็สังเกตสีหน้าอีกฝ่ายไปด้วย

“นั่นเพราะข้าทูลขอรางวัลไม่ใช่หรือ หาไม่แล้วเจ้าคงได้ครองตนเป็นโสดไปจนวันตาย” เซ่าหมิงหยวนแสยะยิ้ม ตอบอย่างไม่สบอารมณ์

เซ่าหมิงหยวนมาในวันนี้ ก็เพื่อดูท่าทีของเซ่าสวีเฮ่า หากกระตือรือร้นที่จะแต่งงานก็แล้วไปเถิด แต่เขากลับรู้สึกว่าอีกฝ่ายมีแต่คำถามในหัวเต็มไปหมด คล้ายไม่ยินยอมกับงานแต่งงานในครั้งนี้

“ถึงอย่างนั้นก็ไม่ควรเร็วเพียงนี้ เจ้าว่าไม่แปลกหรอกหรือ เดิมทีควรเป็นพวกเจ้าที่ต้องแต่งคุณหนูสกุลหลี่เข้าตำหนักไปเสียก่อน ถึงอย่างไรหรงหรงก็เป็นน้องสาว ตามลำดับขั้นแล้ว มองอย่างไรก็หาได้สมควรไม่” เซ่าสวีเฮ่ามองอีกฝ่ายนิ่ง ทว่าสายตากลับไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

เซ่าหมิงหยวนยืนขึ้น รับรู้ได้ถึงอันตราย เซ่าสวีเฮ่าที่เขารู้จักไม่ใช่คนแบบนี้ เขาถอยหลังไปหนึ่งก้าวเพื่อตั้งรับ

“ตั้งแต่เล็กจนโต ข้าล้วนฟังเจ้าเพราะคิดว่าเจ้าเป็นเหมือนพี่ชายแท้ ๆ ไม่รังเกียจในชาติกำเนิดของข้า ทว่าการกระทำของเจ้าในวันนี้ทำให้ข้ารู้แจ้งแล้วว่าคนที่หวังดียังคงเป็นบิดาของข้า” เซ่าสวีเฮ่าตวาดลั่น รู้สึกผิดหวัง เสียใจ และเคียดแค้น ทุกอย่างล้วนส่งออกมาทางสายตาทั้งสิ้น

“ข้าไม่รู้เจ้ากำลังพูดถึงอะไร เจ้าทำใจให้สบาย เตรียมตัวเป็นเจ้าบ่าวเถิด” เซ่าหมิงหยวนตีสีหน้าเย็นชา พร้อมทั้งแผ่ไอสังหารออกมา เขาพอเดาได้ว่าทั้งภายในและภายนอกล้วนมีนักฆ่าซ่อนตัวอยู่เต็มไปหมด

“องค์ชายแปด แม้ว่าข้าจะไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วจุดประสงค์ของเจ้า คือสิ่งใด เพียงแต่วันนี้ข้าไม่สามารถปล่อยให้เจ้าไปสังหารบิดาของข้าได้ ขอเพียงศึกครั้งนี้บิดาข้าเป็นผู้กุมชัยชนะ วันหน้าจะแต่งหรงหรงเป็นพระชายาก็ยังไม่สาย” เซ่าสวีเฮ่ามองหน้าพี่ชายที่เป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็กด้วยความรู้สึกผิด หากแต่เพียงชั่ววูบหนึ่งเท่านั้น

ตั้งแต่เล็กจนโต เขามักจะได้รับการปกป้องจากเซ่าหมิงหยวน    อยู่เสมอ จึงรู้ว่าคนผู้นี้จะต้องลอบเข้ามาหาแน่ ตนจึงทำได้เพียงเป็นกบจำศีลอยู่แต่ในจวน รอเพียงวันที่เหยื่อเข้ามาติดกับเท่านั้น

การที่จะกำจัดองค์ชายแปด แม่ทัพผู้เกรียงไกรนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย เพียงแต่เขาไม่เชื่อหรอกว่า คนผู้หนึ่งซึ่งอยู่ท่ามกลางมือสังหารนับสามสิบชีวิต จะสามารถเอาชีวิตรอดออกไปได้ ต่อให้มีปีกก็ยากที่จะหลบหนี

วี้ด…ยังไม่ทันที่เซ่าสวีเฮ่าจะส่งสัญญาณ อีกฝ่ายก็เป่าปากเรียก สัตว์เลี้ยงคู่ใจ เจ้าเหยี่ยวอวี้เปิงบินถลาเข้ามาทางหน้าต่าง ใต้อุ้งเท้าของมัน มีกระบอกควันที่อัดแน่นไปด้วยพิษ กว่าที่มือสังหารจะรู้ตัว ก็สูดดมควันพิษไปแล้วหลายชีวิต

เจ้าเหยี่ยวใช้กรงเล็บของมันจัดการกับมือสังหารที่ถือดาบมาทางนายของตน ความเร็วของมันยากจะมีผู้ใดต่อกร นัยน์ตาสีแดงแผ่ไอสังหารไม่ต่างจากผู้เป็นนาย กรีดร้องเสียงดังจนแสบแก้วหู คล้ายต้องการแสดงอำนาจให้ศัตรูได้เห็น กรงเล็บแหลมคมเล่นงานไปที่ดวงตาของอีกฝ่าย ทำให้ทิศทางของการเหวี่ยงดาบเปลี่ยนไป ตามมาด้วยเสียงร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด

“ควันพิษ ห้ามสูดดม อารักขาซื่อจื่อ” มือสังหารตะโกนบอกพี่น้องของเขา แต่ไม่ทันแล้ว เพราะมัวแต่หลบซ่อนตัวเพื่อรอสัญญาณ ควันพิษนี้ทันทีที่สูดดม ก็ทำให้พวกเขาไร้เรี่ยวแรง แม้กระทั่งจะส่งสัญญาณบอกคนข้างนอกยังไม่สามารถทำได้

“คิดจะต่อกรกับข้า แม้แต่บิดาของเจ้ายังสู้ข้าไม่ได้ แล้วนับประสาอะไรกับบัณฑิต ที่ไม่รู้แม้กระทั่งวิธีถือกระบี่เช่นเจ้า ครั้งนี้ข้าจะไว้ชีวิต เพราะยังถือว่าเจ้าเป็นพี่น้อง แต่ครั้งหน้าข้ากับเจ้าคือศัตรู เจอกันข้างนอกไม่ข้าก็เจ้าที่ต้องตาย เจ้าเลือกทางนี้เองนะ เซ่าสวีเฮ่า” เซ่าหมิงหยวนพูดจบก็ทะยานตัวออกไป ท่ามกลางพายุธนูนับร้อยที่หมายเอาชีวิตเขาด้วยเช่นกัน

เซ่าสวีเฮ่ามองดูอีกฝ่ายกระโจนตัวหนีออกไป แต่ไม่สามารถทำอะไรได้ ดีที่เขาใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดจมูกเอาไว้ ทำให้สูดดมควันพิษเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่ถึงกระนั้นก็ยังรู้สึกเรี่ยวแรงหายไปเกินครึ่ง

เซ่าสวีเฮ่าหัวเราะเสียงดังเหมือนคนเสียสติ ยังคงเป็นญาติผู้พี่ที่นำเขาไปก้าวหนึ่ง คิดได้ตอนนี้จะมีประโยชน์อันใด ในเมื่อเขากระทำการลบหลู่เบื้องสูง ลอบสังหารเชื้อพระวงศ์ นึกไปถึงใบหน้างดงามของอีกคน ลึก ๆ ในใจของเขากลับไม่ยินยอม เหตุใดผู้ที่อยู่ในใจถึงไม่ใช่หรงหรง แต่กลับเป็นเจ้าหลี่เจียว