ตอนที่ 54

เมื่อร่างหนาล้มตัวลงนอน ซูเจียวก็นอนลงบ้างเช่นเดียวกัน แม้จะเตรียมตัวมาบ้างแล้ว ทว่านางก็ยังรู้สึกเกร็งอยู่มากเลยทีเดียว ไม่คิดไม่ฝันว่าบุรุษผู้นี้จะยังเลือกนางอยู่

เห็นเขานอนสงบนิ่งไม่ไหวติง นางจึงใจกล้าขยับมือของตนเองไปสัมผัสฝ่ามือหยาบที่ร้อนผ่าว จากนั้นทั้งสองก็ประสานมือเข้าด้วยกัน ซูเจียวรู้สึกพอใจไม่น้อยกับท่าทางเช่นนี้ แต่ยังไม่ทันจะหลับตา ร่างหนาที่คิดว่าหลับไปแล้วก็พลิกตัวขึ้นคร่อมร่างของนางเอาไว้

“องค์รัชทายาท” ซูเจียวเรียกชื่อเขาเสียงแผ่วเบา

“ท่านพี่ อยู่ด้วยกันสองคนให้เจ้าเรียกข้าว่าท่านพี่ดังเช่นฮูหยิน จวนอื่นเรียกขานกัน อยู่กับเจ้าสองคนข้าก็จะเรียกเจ้าว่าฮูหยินเช่นเดียวกัน” เซ่าหมิงหยวนสบดวงตาดอกท้อคู่นั้น ใบหน้าของทั้งสองห่างกันเพียงลมหายใจกั้นเท่านั้น กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของใบชา ทำให้สมองของนางกระจ่างแจ้ง

“เจ้าค่ะ ท่านพี่”

สิ้นคำนั้นริมฝีปากร้อนที่อยู่ด้านบนก็เข้ามาประกบริมฝีปากหวานในทันที ความเร็วในการรุกล้ำเข้ามานั้นเริ่มจากจังหวะช้าเนิบนาบ ผ่านไปสักพักก็เพิ่มความหิวกระหายเข้าไป จนทำเอาสตรีใต้ร่างหายใจแทบไม่ทัน

เมื่อเห็นว่านางเริ่มประท้วง เขาก็ผ่อนแรงลง ละริมฝีปากออก  แทะเล็มความหอมจากพวงแก้ม ลามไปที่ซอกคอขาว ปล่อยให้นางได้สูดลมหายใจ จากนั้นก็เข้าไปดูดดึงความหวานในโพรงปากครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไม่รู้สึกเบื่อ

ความใหญ่โตเริ่มขยายจนซูเจียวสัมผัสได้ ลอบกลืนน้ำลายเหนียวลงคออย่างห้ามไม่อยู่ ตอนนี้เขากำลังสนุกอยู่กับเนินเนื้อทั้งสองข้างของนาง ดูดดึงบีบเคล้นไปมา คล้ายกลัวว่าอีกข้างจะน้อยใจ จึงทำทั้งสองข้างอย่างตั้งใจ เต้าหนึ่งก็ใช้ปากร้อนครอบครองดูดดึงเหมือนทารกที่หิวกระหาย อีกข้างก็ถูกมือสากกอบกุมบีบเคล้นเอาไว้อย่างมันมือ

ความเสียวซ่านแผ่เข้าไปทั่วทั้งร่างจนขนลุกขนชัน เนื่องจากความรู้สึกแปลกใหม่เพิ่มเข้ามา “อือ” เสียงครางที่แสนน่าอาย ทว่าไม่สามารถกักเก็บได้อีกต่อไป

นางแอ่นรับสัมผัสที่แสนร้อนแรงอย่างเอียงอาย ทว่าลึก ๆ แล้วอยากจะให้เขาสัมผัสมากกว่านี้

“เจียวเจียว ช่างงดงามเหลือเกิน” ชายหนุ่มละริมฝีปากจากเนินเนื้อ เงยหน้าสบตาคู่หวาน เอ่ยชมความงามของนางไม่ขาดปาก

ผู้ใดจะคาดคิด ว่าท่านแม่ทัพผู้เกรียงไกรจะปากหวานมากถึงเพียงนี้ การกระทำที่แสนอ่อนโยนเป็นเพียงเปลือกนอก ที่หลอกล่อให้น้ำหวานไหลออกมามากเท่านั้น

ไม่มีผึ้งตัวไหน ที่เห็นน้ำหวานจากเกสรดอกไม้ แล้วจะไม่มาตอม เขาก็เป็นหนึ่งในนั้นเช่นเดียวกัน เลื่อนตัวลงไปเพื่อดูดเลียความหอมหวานแปลกใหม่ อยากจะสัมผัสมาเนิ่นนาน แม้ว่าจะดูในตำรามาบ้างแล้ว ทว่ากลับไม่เหมือนของจริงเลยสักนิด

“อื้อ” ซูเจียวยกเอวของนางขึ้นสูง ทันทีที่ลิ้นร้อนสอดเข้ามาในโพรง ทว่านั่นกลับทำให้เขาดูดเม้มเอาความหวานได้ง่ายขึ้น

สองมือประคองเอวกลมยกขึ้น จากนั้นใช้ลิ้นสอดเข้าไปตามความต้องการ ดูดดึงเอาน้ำหวานที่ไหลเยิ้มออกมา นางทั้งหอม ทั้งหวานไปทั้งตัว จนไม่สามารถทนได้อีก

ปลดเปลื้องอาภรณ์ของตนเอง แท่งหยกร้อนผงาด ซูเจียวเผลอมองกึ่งกลางลำตัวของพระสวามี ใจเต้นแรง ไม่คิดว่ามันจะเข้าไปข้างในได้

“ท่านพี่” เกิดความลังเลชั่วขณะ เวลานี้เซ่าหมิงหยวนไม่อาจทน  ได้อีก รีบประกบปากเพื่อมอมเมาให้นางเลิกกังวลถึงจุดนั้น มือไม่อยู่นิ่ง   มือซ้ายกอบกุมความใหญ่โตของเนินเนื้อ นิ้วชี้เขี่ยยอดที่ชูชัน มือขวาควักแท่งหยกถูไถกับกลีบงามที่มีน้ำไหลเยิ้มเพื่อเปิดทาง

กึก ความคับแน่นบีบรัดจนเขาต้องหยุด เงยหน้าสูดลมหายใจด้วยรู้สึกปวดไม่ต่างกัน ซูเจียวกรีดร้อง แต่เพียงชั่วครู่เท่านั้น เมื่อได้รับการจูบปลอบโยนก็เริ่มผ่อนคลาย

ในคืนนั้นเสียงแปลก ๆ ดังออกมานอกห้อง นางกำนัลที่คอยอยู่เวรรับใช้ต่างก้มหน้า ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาสบตากัน ใบหูพวกนางแดงก่ำ เสียงร้องงอแง ปนแง่งอนของพระชายาดังออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า แว่วมาว่าคืนเดียวคนข้างในเรียกหาน้ำล้างตัวถึงสามรอบ

เช้าวันถัดมาซูเจียวตื่นขึ้น รู้สึกปวดร้าวไปทั้งร่าง ไม่อยากจะลุกไปไหน ทว่านางยังต้องไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้และฮองเฮา จึงเรียกสาวใช้ข้างกายเข้ามาดูแล

ฉินซินเข้ามาก็ไม่พูดไม่จา เซ่าหมิงหยวนมอบผ้าขาวให้ขันทีไปตั้งแต่ช่วงเช้ามืดแล้ว เวลานี้เขากำลังอยู่ที่ลานฝึกยุทธ์ สั่งนางกำนัลเอาไว้ ว่าหากพระชายาไม่เรียกใช้ ห้ามทุกคนรบกวน

เมื่อพระสวามีเข้ามา นางก็ทำตาเขียวใส่ ด้วยเวลานี้สายเกินกว่าจะขอเข้าเฝ้าได้ “เพราะท่านคนเดียวทำข้าเป็นเช่นนี้” ซูเจียวตำหนิเขาด้วยสีหน้าแง่งอน นางไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ใดแล้ว ฉินซินสาวใช้คนสนิทก็มีสีหน้าเขินอายตอนเข้ามารับใช้นาง

“ฮูหยินอารมณ์เสียเรื่องอันใดหรือ” เซ่าหมิงหยวนเข้ามาในห้องด้วยท่าทางกระปรี้กระเปร่า ร่างกายได้รับการปลดปล่อยก็รู้สึกสบายตัว อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

“ยังจะมีหน้ามาถามอีกหรือเพคะ เพราะท่านกินมูมมามจนข้า    ไม่มีแรง มิหนำซ้ำวันนี้ยังไม่ได้ไปเข้าเฝ้าเสด็จพ่อ เสด็จแม่อีก” ซูเจียวโมโหจนอยากจะร้องไห้ พูดจามั่วไปหมด ยิ่งเห็นสีหน้ายียวนของเขานางก็ยิ่งโมโห คนหน้าหนา

“ที่แท้ฮูหยินก็กังวลเรื่องนี้นี่เอง เมื่อคืนนี้เสด็จพ่อไปที่ตำหนักฉงจื้อ กำชับมาว่าเช้านี้ห้ามผู้ใดรบกวน พรุ่งนี้เช้าถึงจะทรงอนุญาตให้พวกเราเข้าเฝ้าได้” เซ่าหมิงหยวนรู้แล้วว่าพระชายาโมโหด้วยเรื่องอันใด จึงอธิบายให้นางฟังอย่างใจเย็น

“เช่นนั้นหรือเพคะ หิวหรือยังเพคะ” เมื่อได้ยินเช่นนั้นก็วางใจลง รีบเปลี่ยนเรื่องเพื่อเอาใจทันที

“หิว แต่ว่าหิวอย่างอื่นมากกว่า”

ซูเจียวทำหน้างุนงง หรือเขาจะอยากกินอย่างอื่นที่ไม่ใช่ข้าว     นางพยักหน้าเข้าใจ เตรียมตัวจะไปสั่งนางกำนัลให้เตรียมสำรับมาใหม่   แต่กลับถูกกอดจากทางด้านหลังเอาไว้เสียก่อน

“ฮูหยินจะไปที่ใดหรือ” คนกอดถามเสียงกระเส่าข้างหู

“ไปเตรียมสำรับให้ใหม่เพคะ” ซูเจียวตอบอย่างใสซื่อ

“ข้าบอกว่าหิวอย่างอื่นที่ไม่ใช่ข้าว แต่เป็นเนื้อหวาน ๆ ของฮูหยิน มากกว่า”

สิ้นคำพูดนั้น เนื้อหวานก็ถูกอุ้มไปวางไว้บนเตียง ปล่อยให้หมาป่าเจ้าเล่ห์จับกินครั้งแล้วครั้งเล่า แม้ว่าจะอับอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี ทว่านางก็เต็มใจให้เขาตักตวงความหวานจากร่างกาย ซูเจียวมองหน้าชายอันเป็นที่รัก ความทรงจำต่าง ๆ มากมายผุดขึ้นมา

“ยามเมื่อท่านอยู่ข้างกายข้า ความทรงจำต่าง ๆ ผุดขึ้นมามากมาย ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ราวบทกวีที่งดงาม เรื่องราวในอดีตฉายชัดขึ้นมาอีกครา สะท้อนผ่านดวงตาของชายที่ข้าหลงลืม”

“บัดนี้ข้าเฝ้าภาวนา อ้อนวอนเพื่อจะได้พบท่านอีกครา เพื่อที่เรา ทั้งสองจะได้ดูท้องนภา พร่างพราวไปด้วยดวงดารา ข้าจะจับมือท่านเอาไว้ให้มั่น จักเป็นชายาที่ทำให้ท่านยิ้มได้ เฝ้ารอคอยให้ความรักของเราได้ ทวงคืน อีกครั้ง”

จบบริบูรณ์