02 แย่งชิงพื้นที่

คำพูดนั้นราวกับน้ำเย็นถังใหญ่ที่สาดใส่หน้าทุกคนจนชาไปทั้งตัว

ผู้ใหญ่บ้านสือไม่กล่าวอะไรอีก เขาหันหลังกลับและเดินจากไป ทิ้งให้เหล่าหนุ่มสาวผู้สูงศักดิ์จากเมืองใหญ่ยืนเผชิญหน้ากับชะตากรรมอันโหดร้ายของตนเอง

สายลมเย็นยะเยือกพัดผ่านช่องโหว่ของกระท่อมเข้ามา วูบหนึ่งราวกับเสียงหัวเราะเยาะเย้ยในโชคชะตา เหล่ายุวชนมองหน้ากันเลิ่กลั่ก บางคนเริ่มน้ำตาซึม บางคนก็ถอนหายใจอย่างสิ้นหวัง

และเมื่อร่างของผู้ใหญ่บ้านสือลับหายไป ความเงียบอันน่าอึดอัดก็เข้าปกคลุมบ้านยุวชนหลังใหม่แห่งนี้ชั่วครู่ ก่อนที่มันจะพังทลายลงด้วยเสียงโวยวายของเหล่าปัญญาชนผู้สิ้นหวัง

“สวรรค์! นี่มันที่ซุกหัวนอนของคนหรือนี่!”

“ดูฝุ่นนั่นสิ หนาเป็นนิ้ว ฉันจะนอนลงไปได้ยังไง”

ภายในกระท่อมดินขนาดใหญ่ มีเพียง¹เตียงดินที่ก่อขึ้นจากดินเหนียวเรียงรายอยู่หลายแท่น แต่ละแท่นมีสภาพแตกต่างกันไป บางแท่นอยู่มุมอับชื้น บางแท่นอยู่ใต้รอยรั่วบนหลังคาที่เห็นได้อย่างชัดเจน และมีเพียงไม่กี่แท่นที่ดูแห้งสนิทและอยู่ในตำแหน่งที่ดีที่สุด บริเวณที่ห่างจากประตูซึ่งมีลมโกรกและอยู่ลึกเข้าไปด้านใน

กฎของผู้แข็งแกร่งกว่าย่อมปรากฏผลในยามคับขัน กลุ่มหนุ่มสาวที่แข็งแรงและว่องไวกว่าต่างกรูกันเข้าไปจับจองพื้นที่ที่ดีที่สุดอย่างไม่รีรอ กลุ่มของชิงเหอก็เช่นกัน เธอและสหายอีกสองคนรีบพุ่งไปยึดครองเตียงดินที่ดูสะอาดและมั่นคงที่สุด พลางวางสัมภาระของตนลงแสดงความเป็นเจ้าของ

หลังจากที่ได้ที่นอนอันน่าพึงพอใจแล้ว ชิงเหอก็หันกลับมามองหลินเสวี่ยหรงที่ยังคงยืนนิ่งอยู่กลางห้องด้วยสายตาหยามเหยียด เมื่อเห็นโอกาสที่จะได้เอาคืนความอัปยศบนรถไฟแล้ว

“โอ๊ย ดูสิ! ยังมีที่ว่างตรงมุมนั้นอีกที่หนึ่ง” ชิงเหอแสร้งร้องขึ้นด้วยน้ำเสียงดัดจริต พลางชี้ไปยังเตียงดินที่อยู่มุมในสุด ติดกับผนังที่มีรอยแตกและคราบน้ำซึมเป็นทางยาว “ช่างเป็นทำเลทองเสียนี่กระไร”

สหายของเธอรีบกล่าวเสริมอย่างรู้งาน

“เหมาะกับคุณหนูผู้บอบบางอย่างสหายหลินนัก เผื่อร้อนจะได้มีลมโกรกให้เย็นสบายตลอดคืน” คำพูดนั้นช่างเสียดสีจนคนโง่ก็ยังฟังออก

หลินเสวี่ยหรงปรายตามองไปยังจุดที่พวกเธอชี้ ก่อนจะหันไปมองกลุ่มของชิงเหอที่กำลังส่งยิ้มเยาะมาให้ เธอไม่ได้โต้เถียงหรือแสดงความไม่พอใจใด ๆ

กลับกัน เธอทำเพียงเดินตรงไปยังมุมนั้นอย่างว่าง่าย ท่าทางนั้นทำให้ชิงเหอรู้สึกเหมือนตนเป็นฝ่ายชนะอย่างใสสะอาด

ทว่าเสวี่ยหรงก็หยุดเดิน ก่อนที่เธอจะหันกลับมา เดินตรงไปยังเตียงดินที่กลุ่มของชิงเหอยึดครองอยู่ สายตาของเธอไม่ได้มองพวกชิงเหอแม้แต่น้อย แต่กลับแหงนขึ้นมองคานไม้เก่าแก่ที่พาดอยู่เหนือศีรษะของพวกเธอ

เธอก้มลงหยิบแท่งไม้ไผ่ยาวที่วางพิงผนังอยู่ขึ้นมา แล้วค่อย ๆ ยื่นปลายไม้ไผ่ขึ้นไปกระทุ้งเบา ๆ ที่คานไม้เส้นนั้น

พรึ่บ!

เศษดินและฝุ่นผงร่วงกราวลงมาบนหัวของชิงเหอ และสหายราวกับหิมะถล่มย่อม ๆ ทำเอาพวกเธอร้องวี้ดว้ายกันยกใหญ่

“ว้าย!!!”

หลินเสวี่ยหรงลดไม้ไผ่ลง ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“ฉันไม่ได้มีความรู้เรื่องการก่อสร้างมากนัก” เธอเว้นจังหวะ ปล่อยให้สายตาทุกคู่จับจ้องมาที่เธอ “แต่เสียงคานไม้เหนือหัวพวกเธอตรงนั้น ฟังดูกลวง ๆ พิกลนะ”

หัวใจของชิงเหอและสหายกระตุกวูบ

หลินเสวี่ยหรงกล่าวต่อด้วยรอยยิ้มบางเบา “ฉันตัวเบา คงไม่เป็นไรหรอก แต่น้ำหนักของพวกเธอสามสี่คนรวมกัน.. ก็ไม่แน่”

เธอทิ้งท้ายด้วยประโยคที่ทำให้ทุกคนขนลุกซู่ “ระวังนอน ๆ ไปแล้วจะได้สนิทกับ²พระแม่ธรณีเร็วกว่าที่คิดล่ะ”

เพียงเท่านั้น!

ใบหน้าของชิงเหอและสหายก็ซีดเผือดเป็นไก่ต้ม พวกเธอรีบแหงนมองคานไม้เหนือหัวด้วยความหวาดผวา ความคิดที่ว่ามันอาจจะถล่มลงมาทับพวกเธอจนแบนแต๊ดแต๋นั้นน่ากลัวกว่าการนอนในมุมอับชื้นเป็นร้อยเท่า

“ย..ย้าย! รีบย้ายเร็วเข้า!”

กลุ่มของชิงเหอรีบคว้าข้าวของของตนเผ่นออกจากเตียงดินนั้นราวกับหนีตาย ปล่อยให้มันว่างลงในทันที

ทว่าหลินเสวี่ยหรงกลับไม่ได้สนใจจะเข้าไปยึดครองบัลลังก์ที่ว่างเปล่านั้น เธอเพียงเดินอย่างสงบไปยังเตียงดินแท่นหนึ่งที่อยู่ถัดเข้ามา ซึ่งแม้จะไม่ใช่จุดที่ดีที่สุด แต่ก็แห้งสนิทและดูมั่นคงปลอดภัย เธอวางสัมภาระของตนลงเบา ๆ เป็นการประกาศอาณาเขตของตนโดยสมบูรณ์

ยามค่ำคืนในหมู่บ้านต้าซานนั้นเงียบสงัด มืดมิดยิ่งกว่าก้นบ่อไร้แสงจันทร์ เสียงลมหวีดหวิวนอกกระท่อมผสานกับเสียงกรน เสียงละเมอของเหล่าสหายยุวชนที่หลับใหลด้วยความอ่อนเพลีย แต่สำหรับหลินเสวี่ยหรงแล้ว ค่ำคืนนี้กลับยาวนานราวกับไม่มีที่สิ้นสุด

ร่างกายของเจ้าของร่างเดิมนี้ช่างอ่อนแอยิ่งนัก ทั้งความเครียดจากการเดินทาง อาหารที่ขาดแคลน และการที่ต้องปะทะคารมตลอดทั้งวัน ส่งผลให้ศีรษะของเธอปวดร้าวราวกับจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ

เธอรู้ดีว่าหากปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป ไม่ช้าก็เร็ว ร่างกายนี้จะต้องล้มป่วยลงอย่างแน่นอน และในยุคสมัยที่ขาดแคลนยารักษาโรคแบบนี้ การเจ็บป่วยธรรมดาก็อาจหมายถึงความตายได้

‘ไม่ได้ ฉันจะมาตายอีกครั้งในสภาพที่น่าสมเพชแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด’

รุ่งเช้ามาเยือนพร้อมกับแสงอาทิตย์ที่ส่องผ่านรอยรั่วบนหลังคาลงมา

เหล่ายุวชนเริ่มทยอยตื่นขึ้นด้วยสภาพอิดโรย อวี๋ซินที่นอนอยู่ไม่ไกลสังเกตเห็นใบหน้าซีดเผือด และเหงื่อที่ผุดซึมตามไรผมของหลินเสวี่ยหรง จึงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

“สหายหลิน เธอไม่สบายเหรอ? สีหน้าของเธอตอนนี้ดูไม่ดีเลย”

หลินเสวี่ยหรงใช้หลังมือแตะหน้าผากของตนเบา ๆ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

“ฉันปวดหัวนิดหน่อย” เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยราวกับกำลังอดทนต่อความเจ็บปวด “สงสัยเมื่อคืนจะโดนลมมากไปหน่อย คงต้องขอพักสักครู่”

เมื่อเห็นว่าหลินเสวี่ยหรงดูท่าจะไม่ไหวจริง ๆ ประกอบกับวีรกรรมที่เธอสร้างไว้เมื่อวาน ทำให้ไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่งวุ่นวาย ทุกคนจึงทยอยกันออกไปทำธุระส่วนตัว และรอรับการมอบหมายงานจากผู้ใหญ่บ้าน ทิ้งให้หลินเสวี่ยหรงนอนพักอยู่ในกระท่อมที่ว่างเปล่าตามลำพัง

ทันทีที่แน่ใจว่าปลอดคนแล้ว หลินเสวี่ยหรงก็รีบลุกขึ้นนั่งทันที

สีหน้าอ่อนแอเมื่อครู่มลายหายไปสิ้น เหลือเพียงแววตาที่มุ่งมั่นและเด็ดเดี่ยว เธอหลับตาลง รวบรวมสมาธิทั้งหมดไปที่จุดกึ่งกลางระหว่างคิ้ว..

วูบ

ความรู้สึกราวกับถูกดูดเข้าไปในอุโมงค์ที่เต็มไปด้วยแสงสีขาวสว่างจ้าเกิดขึ้นชั่วพริบตา เมื่อเธอลืมตาขึ้นอีกครั้ง ทิวทัศน์รอบกายก็แปรเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

จากกระท่อมดินที่มืดมิดและอับชื้น บัดนี้กลับกลายเป็นพื้นที่กว้างขวางสว่างไสวภายใต้ท้องฟ้าจำลองสีครามสดใส อากาศบริสุทธิ์ และสดชื่นจนเธอต้องสูดหายใจเข้าเต็มปอดเพื่อซึมซับความรู้สึกที่ห่างหายไปนาน เบื้องหน้าของเธอคืออาณาจักรฟาร์มอัจฉริยะแห่งศตวรรษที่ยี่สิบห้า ของเธอ!

ชั้นวางสำหรับปลูกพืชไร้ดินเรียงรายสุดลูกหูลูกตา ผักผลไม้ทุกชนิดล้วนแต่สมบูรณ์ เปล่งประกายสีสันสดใสดุจอัญมณี เสียงหึ่ง ๆ ของระบบควบคุมอุณหภูมิและความชื้นดังคลอเบา ๆ ราวกับเสียงดนตรีขับกล่อมสวรรค์ น้ำในลำธารจำลองใสสะอาดราวกับกระจกเงา

“ในที่สุด..” น้ำเสียงของเธอสั่นเครือด้วยความตื้นตัน “สมบัติของฉัน แกตามฉันมาจริง ๆ ด้วย”

หลินเสวี่ยหรงไม่รอช้า เธอเดินตรงไปยังส่วนที่เป็นคลังพัสดุ และห้องทดลองขนาดเล็กที่อยู่มุมหนึ่งของมิติ บนชั้นวางเต็มไปด้วยเมล็ดพันธุ์พืชที่ผ่านการดัดแปลงพันธุกรรม ปุ๋ยชีวภาพสูตรเข้มข้น และเครื่องมือการเกษตรล้ำสมัย แต่เป้าหมายแรกของเธอในตอนนี้คือตู้เก็บยาและอาหารเสริม

เธอเปิดตู้ออก หยิบขวดวิตามินรวมสูตรเข้มข้นออกมาหนึ่งขวด และโปรตีนบาร์ให้พลังงานสูงอีกหนึ่งแท่ง เธอแกะโปรตีนบาร์เข้าปากทันที รสชาติหวานมัน และสารอาหารที่เปี่ยมล้นแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายที่หิวโหย ความรู้สึกมีเรี่ยวมีแรงกลับคืนมาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะตามด้วยวิตามินรวมอีกหนึ่งเม็ดเพื่อฟื้นฟูร่างกายจากภายใน

“เอาล่ะ ต่อไปนี้จะไม่มีใครมารังแกฉันได้อีก” แววตาของหลินเสวี่ยหรงทอประกายคมปลาบ

เธอใช้เวลาอีกเล็กน้อยสำรวจอาณาจักรของตนอย่างรวดเร็ว ก่อนจะจำใจต้องออกจากมิติไป เพราะไม่สามารถเสี่ยงให้ใครมาพบเห็นได้

เมื่อกลับสู่กระท่อมดินอันซอมซ่ออีกครั้ง ความรู้สึกอึดอัดก็กลับมาเยือน แต่ภายในใจของหลินเสวี่ยหรงนั้นแตกต่างจากเดิมโดยสิ้นเชิง เธอทอดกายลงบนเตียงดินแข็งกระด้าง หลับตาลงอย่างสงบ แต่ในใจนั้นกำลังวางแผนการใหญ่อยู่

…

ช่วงบ่ายของวันนั้น ขณะที่คนอื่น ๆ ถูกเกณฑ์ไปทำงานในไร่นาจนเหงื่อไหลไคลย้อย หลินเสวี่ยหรงก็ค่อย ๆ ลุกจากเตียงดิน เธอเดินไปหาอวี๋ซินที่กำลังนั่งซ่อมเสื้อผ้าอยู่เงียบ ๆ

“สหายอวี๋ ฉันรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ยังเจือความอ่อนเพลียเล็กน้อย “การนอนอุดอู้อยู่แต่ในห้องคงไม่ดีแน่ ฉันว่าจะลองออกไปเดินเล่นในป่าแถวนี้สักหน่อย เผื่อจะหาผักหญ้าอะไรกลับมาทำอาหารเย็นได้บ้าง”

อวี๋ซินเงยหน้าขึ้น มองเธอด้วยความเป็นห่วง “แต่เธอเพิ่งจะฟื้นไข้ จะไหวเหรอ?”

“ไม่เป็นไร ฉันจะไปแค่บริเวณชายป่าเท่านั้น” หลินเสวี่ยหรงส่งยิ้มบางเบาเพื่อให้เธอสบายใจ

ชิงเหอที่นั่งพักอยู่ไม่ไกลได้ยินบทสนทนาก็แค่นเสียงหยัน

“เหอะ! ไปเดินเล่นหรือไปหลงป่ากันแน่ ระวังจะกลายเป็นอาหารเย็นให้หมาป่าเสียล่ะ!”

หลินเสวี่ยหรงทำเพียงปรายตามองเธอแวบหนึ่งราวกับมองธาตุอากาศ ก่อนจะหันไปหยิบตะกร้าสานใบเล็กแล้วเดินออกจากกระท่อมไป ทิ้งให้ชิงเหอกระทืบเท้าปึงปังด้วยความขัดใจที่เธอไม่ยอมตกหลุมพรางทางอารมณ์

เมื่อเข้าสู่เขตป่าทึบ บรรยากาศรอบกายก็พลันเปลี่ยนไป

แสงแดดที่สาดส่องลงมาถูกบดบังด้วยเรือนยอดของต้นไม้สูงใหญ่ บรรยากาศเย็นชื้นและเงียบสงัด มีเพียงเสียงนกและแมลงที่ดังระงมอยู่เป็นระยะ ธรรมชาติพวกนี้ช่างแตกต่างจากระบบนิเวศจำลองอันสมบูรณ์แบบในมิติของเธอโดยสิ้นเชิง

ทว่าด้วยความรู้ด้านพฤกษศาสตร์จากโลกอนาคต ป่าที่ดูรกชัฏในสายตาคนอื่น กลับกลายเป็นคลังสมบัติในสายตาของหลินเสวี่ยหรง

เธอเดินไปไม่นานก็พบต้นชิงไช่ ซึ่งเป็นผักป่ารสขมที่ชาวบ้านส่วนใหญ่มักเมิน แต่หลินเสวี่ยหรงรู้ดีว่าหากนำไปต้มให้ถูกวิธีรสขมจะหายไป และมันยังอุดมไปด้วยวิตามิน เธอจึงเก็บมันมาหนึ่งกำมือ นอกจากนี้เธอยังขุดหัวซานเย่า ซึ่งเป็นสมุนไพรบำรุงร่างกายขึ้นมาได้อีกจำนวนหนึ่ง

หลังจากเก็บของป่าได้พอประมาณแล้ว เธอก็เดินลึกเข้าไปยังบริเวณที่ลับตาคน เมื่อแน่ใจว่าปลอดภัยดีแล้ว จึงหลับตาเข้าสู่มิติของตนเอง

เธอเลือกสรรเห็ดหอมสดใหม่ดอกอวบอ้วนขนาดเท่าฝ่ามือเด็กออกมาหนึ่งกำใหญ่ เห็ดเหล่านี้มีเนื้อแน่นและส่งกลิ่นหอมเย้ายวน เป็นของดีที่ไม่มีทางจะหาพบได้ง่าย ๆ ในป่าธรรมชาติแบบนี้อย่างแน่นอน เธอนำเห็ดออกมาคลุกกับดินเล็กน้อยเพื่อให้ดูสมจริง ก่อนจะนำไปวางแอบไว้ใต้โคนต้นไม้ใหญ่ แล้วจึงแสร้งทำเป็นเดินไปค้นพบมันโดยบังเอิญ

เมื่อกลับถึงบ้านยุวชนในตอนเย็น ตะกร้าของหลินเสวี่ยหรงก็สร้างความฮือฮาขึ้นมาทันที

“สวรรค์! สหายหลิน เธอไปเจอเห็ดหอมพวกนี้มาจากที่ไหนกัน!?” ชายหนุ่มคนหนึ่งร้องถามด้วยความตกตะลึง ขณะที่คนอื่น ๆ มองมาที่เธอด้วยสายตาเหลือเชื่อ

หลินเสวี่ยหรงยิ้มบาง ๆ ตอบด้วยท่าทีถ่อมตน

“ฉันเองก็โชคดีน่ะสิ พอดีมันขึ้นอยู่หลังโขดหินใหญ่ก้อนหนึ่ง แต่ไม่มีใครเห็น”

คำตอบที่ดูเหมือนจะธรรมดาแต่กลับน่าทึ่งยิ่งนัก การเข้าป่าเพียงครั้งแรกก็ได้ของดีกลับมามากมายแบบนี้ จะเรียกว่าโชคดีอย่างเดียวคงไม่ได้เสียแล้ว

“เหอะ! ก็แค่โชคช่วยเท่านั้นแหละ!” ชิงเหอพึมพำด้วยความอิจฉา แต่ก็ไม่สามารถหาข้อโต้แย้งใด ๆ มาหักล้างภาพตรงหน้าได้ เพราะเห็ดหอมดอกงามเหล่านั้นเป็นของจริงอย่างแน่นอน

หลินเสวี่ยหรงไม่สนใจคำแขวะของเธอ เธอยื่นตะกร้าให้กับหญิงสาวที่รับหน้าที่ทำอาหารเย็น

“ฉันเจอมันมานิดหน่อย เอาไปทำซุปบำรุงร่างกายให้ทุกคนเถอะ จะได้มีแรงทำงานในวันพรุ่งนี้”

การกระทำที่แสดงความมีน้ำใจนี้ ทำให้สายตาที่คนอื่นมองเธอยิ่งเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น ความรู้สึกนับถือเริ่มเข้ามาแทนที่ความระแวงสงสัย

ค่ำคืนนั้น กลิ่นหอมของซุปเห็ดก็ลอยฟุ้งไปทั่วบ้านยุวชน เป็นมื้ออาหารที่ดีที่สุดนับตั้งแต่พวกเขาเดินทางมาถึงหมู่บ้านต้าซานแห่งนี้ ขณะที่ทุกคนกำลังซดซุปร้อน ๆ อย่างเอร็ดอร่อย ไม่มีใครสังเกตเห็นรอยยิ้มอันชาญฉลาดที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหลินเสวี่ยหรงเลยสักคน