อารมณ์ที่ไม่มั่นคงของกู้จิ่งเหยียน

“โอ้ย!! หนิงเอ๋อเหตุใดเจ้าถึงทำร้ายข้า”

ลู่หยวนซีส่งเสียงหึ!ออกมาเสียงหนึ่ง ก่อนใช้สายตามองต่ำลงไปยังบัณฑิตชุดขาวที่นอนกลิ้งเกลือกอยู่บนพื้น

“กล้าเอ่ยวาจาล่วงเกินคุณชายของข้า ลองเป็นง่อยดูบ้างเป็นอย่างไร บางทีอาจจะทำให้เจ้าเลิกปากเสียแล้วเอาเวลาไปดูแลขาของเจ้าแทน”

เอ่ยจบร่างบางที่แบกชายหนุ่มเอาไว้บนหลังก็เดินจากไป ทิ้งให้บุรุษอีกหกคนที่ยืนมองดูอยู่ห่างๆ ตกตะลึงกับการกระทำของนาง สตรีผู้นี้ฝีเท้ารวดเร็วเหลือเกิน ปากไม่พูดแต่กลับตีคนอย่างหน้าตาเฉย ลู่หยวนซีเดินไปได้สักพัก นางก็หันกลับไปมองพรรคพวกอีกหกคนที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม

“พวกท่านไม่ไปหรือ”

นางตะโกนถามพวกเขาก่อนออกเดินไปข้างหน้าอย่างไม่สนใจ เฮ่อเหวินเจ๋อและคนของเขาได้สติกลับมาหลังจากเสียงเรียกของนางดังขึ้น ทุกคนรีบก้าวยาวๆ ตามไปเพื่อเดินให้ทันนาง

“คุณชายท่านอย่าได้ใส่ใจคำพูดที่ออกมาจากปากเน่าๆ ของเจ้าบัณฑิตนั่นเลยนะเจ้าคะ เมื่อก่อนข้าอาจเลอะเลือนและดูแลท่านได้ไม่ดี แต่ตอนนี้ข้าเปลี่ยนเป็นคนใหม่แล้ว ข้าสัญญาว่าจะหาทางรักษาท่านให้หายดี ขอเพียงท่านเชื่อมั่นในตัวข้าก็พอ”

ลู่หยวนซีเอ่ยเสียงเบากับคนที่นางกำลังแบกเอาไว้บนหลัง ไร้เสียงตอบกลับมาของชายหนุ่ม นางคิดว่าเขาคงจะกำลังโกรธนางอยู่เป็นแน่ ช่างเถอะ เอาไว้ถึงที่พักนางค่อยหาทางง้อเขาให้กลับมาคืนดีก็แล้วกัน

หลังจากคนทั้งแปดเดินทางมาถึงที่พักที่เฮ่อเหวินเจ๋อ เรือนหลังหนึ่งก็ถูกมอบให้เป็นที่พักชั่วคราวของลู่หยวนซีและกู้จิ่งเหยียน คราแรกเฮ่อเหวินเจ๋อคิดที่จะจ้างสาวใช้มาช่วยนางดูแลกู้จิ่งเหยียนเพื่อให้นางได้มีเวลาพักผ่อน แต่ลู่หยวนซีก็ได้ตอบปฏิเสธไปเพราะนางรู้ดีว่ากู้จิ่งเหยียนไม่มีทางยอมเปิดใจให้ใครง่ายๆ ตัวนางเองยังใช้เวลาตั้งนานกว่าเขาจะยอมโอนอ่อนผ่อนตามและฟังที่นางพูด

“คุณชาย ข้าอาบน้ำสระผมให้ท่านดีหรือไม่ ท่านจะได้นอนหลับสบาย หรือว่าจะทานอาหารก่อนดี ข้าลืมไปเลยว่าท่านยังไม่ได้ทานมื้อเที่ยง”

ลู่หยวนซีพยายามพูดเอาใจบุรุษที่นั่งทำหน้าตูมอยู่บนเก้าอี้เอนหลังที่ตั้งอยู่หน้าเรือน ก่อนหน้านี้หลังจากที่คนทั้งสองมาถึงที่นี่ นางก็จัดแจงวางเบาะนุ่มเอาไว้ให้เขาเป็นอย่างดี เผื่อว่าครั้งหน้าจะได้พาเขามานั่งรับแดดที่หน้าเรือนอีกครั้ง

ไร้เสียงหรือสัญญาณตอบกลับใดๆ รังสีที่เปล่งออกมารอบกายบ่งบอกว่าเขากำลังโกรธเป็นอย่างมาก มันดูออกได้อย่างง่ายดายถึงแม้ว่าชายหนุ่มจะมิได้เอ่ยสิ่งใดออกมาก็ตาม ร่างบางถอนหายใจออกมาอย่างจนใจ นางควรทำอย่างไรดีนะให้เขาลืมเรื่องในวันนี้ไป หรือจะลองทุบหัวเขาดู เผื่อว่าความทรงจำในวันนี้ของเขาจะหายไปแบบในหนัง

“อืม”

ร่างสูงที่เอนหลังหลับตาอยู่ส่งเสียงออกมาเบาๆ ลู่หยวนซีไม่แน่ใจนักนางจึงขยับเข้าใกล้ชายหนุ่มแล้วเอียงหูเข้าไปใกล้ใบหน้าของเขา กลิ่นหอมที่โชยออกมาจากกายนางทำให้กู้จิ่งเหยียนลืมตาขึ้น และเป็นช่วงเวลาที่ลู่หยวนซีหันมามองเขาเช่นกัน สองสายตาสบประสานกันชั่วอึดใจ ก่อนที่ลู่หยวนซีจะร้องขึ้น

“ว้าว!! คุณชาย ท่านรู้หรือไม่ว่าดวงตาของท่านไม่ได้เป็นสีม่วงแล้ว มันเกิดขึ้นได้อย่างไร ใบหน้าของท่านอีกข้าไม่ทันได้สังเกตเลยสักนิด รอยตะขาบไฟพวกนั้นหายไปแล้ว”

ลู่หยวนซีจับใบหน้าที่ขาวนวลเนียนของกู้จิ่งเหยียนหมุนไปมาอย่างตื่นเต้น แม้จะใกล้เพียงนี้แต่กลับมองไม่เห็นรูขุมขนของเขาเลยสักนิด ช่างน่าอิจฉาเสียจริง กู้จิ่งเหยียนที่ยังคงตกตะลึงที่ตนเองอยู่ใกล้กับหญิงสาวจนริมฝีปากของทั้งสองเกือบจะแตะกัน จึงไม่ทันได้ขัดขืนการกระทำของนาง

“คุณชาย ท่านรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงอะไรหรือไม่ หรือว่ามองเห็นจุดสีขาวเล็กๆ บ้างไหม บางทีนี่อาจเป็นนิมิตหมายอันดีที่บ่งบอกว่าร่างกายของท่านกำลังจะหายดี”

ลู่หยวนซีหัวเราะออกมาเสียงดังราวกับคนเสียสติ นางใกล้จะได้เป็นอิสระกลับไปยังโลกเดิมของตนแล้ว ถ้าหากกู้จิ่งเหยียนหายดีนางก็จะได้โบกมือลาภารกิจห่วยแตกที่ต้องเอาชีวิตไปเสี่ยงนี่เสียที

“ข้าหายดีทำให้เจ้าดีใจมากเพียงนั้นเชียวหรือ”

ลู่หยวนซีพยักหน้าขึ้นลง แต่นางพึ่งนึกขึ้นได้ว่าเขามองไม่เห็นจึงส่งเสียงอืมอย่างอารมณ์ดี

“แน่นอนว่าย่อมต้องเป็นเช่นนั้น ท่านเองก็จะได้ทำตามความฝันของตนอีกครั้งมิใช่หรือ หน้าที่การงานของท่านและสตรีที่ท่านรัก หลังจากที่คุณชายหายดีก็จะสามารถกลับไปยังจวนตระกูลกู้ได้อย่างสง่าผ่าเผย และตัวข้าก็จะได้เป็นอิสระเสียที”

นั่นเป็นเรื่องที่เขาเฝ้าฝันอยู่ทุกเวลา แต่เหตุใดเมื่อคำพูดเหล่านั้นออกจากปากของนาง มันทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดและวูบโหวงอย่างไรบอกไม่ถูก เหมือนกับว่านางกำลังจะทิ้งเขาไปหลังจากที่เขาหายเป็นปกติดี

“เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าเจ้าเองยังเป็นสาวใช้ของตระกูลกู้อยู่ หลังจากที่ข้าหายดีตัวเจ้าก็ยังต้องกลับไปพร้อมข้าด้วยเช่นกัน เพราะหนังสือขายตัวของเจ้ายังอยู่ที่ฮูหยินใหญ่กู้”

เมื่อกู้จิ่งเหยี่ยนเอ่ยออกมาเช่นนั้น ลู่หยวนซีที่กำลังตื่นเต้นดีใจก็ตระหนักได้ว่าตนเองคงจะคิดน้อยไปหน่อย ที่นี่เป็นยุคโบราณใช่ว่าจะเดินเพ่นพ่านไปที่ใดก็ได้ หากไม่มีหนังสือยืนยันตัวตนมีหรือจะสามารถเข้าเมืองหรือเดินทางไปยังแคว้นอื่นได้ โชคร้ายครั้งที่สองได้มาเยือนนางอีกครั้ง คงไม่ใช่ว่านางต้องมาเป็นสาวใช้ไปตลอดชีวิตหรอกนะ ลู่หยวนซีหันกลับไปมองชายหนุ่มด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย ก่อนส่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างแห้งแล้ง

“แน่นอนว่าข้าไม่ได้ลืม จะลืมได้อย่างไร เอาเถอะเรื่องนี้เราค่อยคุยกันอีกทีหลังจากที่หาทางรักษาท่านจนหายดีแล้ว ข้าว่าตอนนี้ข้าทำอาหารให้ท่านทานดีกว่าเจ้าค่ะ”

ใบหน้าที่แสนเศร้าสร้อยของนาง กู้จิ่งเหยียนล้วนเห็นอยู่ในสายตา นางมิใช่สาวใช้ตัวจริงของเขาแน่นอนว่านางย่อมต้องจะไม่ยินดีตามเขากลับไปที่ตระกูลกู้แน่นอน หรือว่าเขาจะขอหนังสือสัญญาขายตัวของนางจากฮูหยินใหญ่กู้มา เพื่อให้นางได้เป็นอิสระดี

เมื่อกู้จิ่งเหยียนคิดได้ดังนั้นความคิดสายหนึ่งก็เอ่ยปฏิเสธขึ้นภายในหัว ถ้าเขายอมปล่อยนางไปเขาคงไม่มีวันได้พบกับนางอีก เขาต้องการให้เป็นเช่นนั้นหรือ แน่นอนว่าคำตอบคือ ไม่!!

ความคิดเหลวไหลบางอย่างก็ผุดขึ้นมาอีกครั้ง ถ้าเขาไม่หายดี เช่นนั้นก็หมายความว่านางก็จะต้องอยู่กับเขาตลอดไป ชายหนุ่มส่ายหน้าไปมาเพื่อสลัดความคิดบ้าๆ นั้นทิ้งไป เขาคือกู้จิ่งเหยียนเขามีวิธีอีกมากมายเพื่อให้นางไม่สามารถจากไปได้ เช่นการแต่งงาน แต่เขาไม่รู้ว่าสตรีผู้นี้เป็นใครมาจากไหนแล้วนางจะยอมแต่งงานกับเขาอย่างนั้นหรือ ดูจากท่าทางของนางแล้วมิใช่ผู้ที่จะยอมทำตามความคิดของผู้อื่นได้ง่ายๆ

กู้จิ่งเหยียนที่ยังตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตน ไม่ทันได้สนใจว่าลู่หยวนซีเดินเข้ามาใกล้ จนกระทั่งนางแตะไปที่ข้อมือของเขาแผ่วเบา ทำให้ร่างสูงหันกลับไปมองนางอย่างไม่รู้ตัว และปฏิกิริยาของเขาทำให้ลู่หยวนซีนึกสงสัย