บทที่ 11 ท่านเจ้าเมืองฟื้นแล้ว

บทที่ 11

ท่านเจ้าเมืองฟื้นแล้ว

เมื่อลืมตาขึ้นมาหยางจื้อเจ๋อก็พบกับแสงสว่างอีกครั้งแต่เป็นแสงสว่างที่ส่องผ่านม่านหน้าต่างเข้ามาในห้องที่นอนอยู่ เขากวาดตามองไปรอบห้องช้า ๆ ไม่สามารถหันหน้าได้ถนัดเนื่องจากรู้สึกเจ็บปวดที่ต้นคออยู่ไม่น้อย

        ห้องที่นอนอยู่นั้นมองแล้วรู้สึกไม่คุ้นตาเป็นอย่างยิ่ง ทุกอย่างภายในห้องดูเหมือนจะไม่ใช่โลกปัจจุบันที่เขาเคยอยู่ ทั้งรูปแบบการตกแต่งห้องที่แปลกตา ข้าวของเครื่องใช้ต่าง ๆ ดูแล้วนะจะเหมือนจวนของชนชั้นสูงในยุคโบราณมากกว่า

        แต่ที่แปลกกว่านั้นก็คือเหตุใดอยู่ ๆ เขามีมีอาการเหมือนคนได้รับบาดเจ็บ หรือว่าจะเป็นเพราะเหตุการณ์รถชน พอคิดดูอีกครั้งก็รู้สึกว่ามันไม่น่าจะเป็นไปได้เพราะว่าเขาเองก็ตายไปแล้วและร่างก็ถูกฝังไปเมื่อสักครู่นี้ซึ่งเขาเห็นมันด้วยตาของตัวเอง

หยางจื้อเจ๋อพยายามยามยันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งแต่ทว่าความรู้สึกเจ็บจากแผลที่แขนทำให้ต้องอุทานออกมาคำหนึ่ง "โอ๊ย"

        สาวใช้สองคนที่เฝ้าอยู่ภายในห้องเมื่อได้ยินก็รีบมาตามเสียงนั้นทันที เมื่อมาถึงก็เห็นว่าผู้เป็นนายฟื้นขึ้นมาแล้วจึงดีใจกันยกใหญ่ สาวใช้นางหนึ่งวิ่งออกจากห้องไปประกาศเสียงดังลั่น

        "ท่านเจ้าเมืองฟื้นแล้ว ๆ" สาวใช้นางนั้นวิ่งไปตะโกนเสียงดังได้ยินไปจนถึงคนที่เดินไปเดินมาอยู่หน้าจวน ในที่สุดนางก็วิ่งไปจนถึงห้องรับรองที่มีหมอและองครักษ์ข้างกายของท่านเจ้าเมืองนั่งคุยกันอยู่

        "ท่านหมอ ท่านหัวหน้าองครักษ์กู้ ท่านเจ้าเมืองฟื้นแล้วเจ้าค่ะ" สาวใช้กล่าว

        ทั้งสองได้ยินดังนั้นก็วิ่งมาที่ห้องนอนของเจ้าเมืองทันที เห็นเจ้าเมืองฟื้นขึ้นมาแล้วจริง ๆ หัวหน้าองครักษ์กู้ก็ดีใจจนแทบจะร้องให้ออกมา ส่วนหมอหนุ่มนั้นไม่รอช้ารีบจับดูชีพจรของเขาทันที

        "ท่านเจ้าเมือง…ท่านฟื้นแล้ว" หัวหน้าองครักษ์กู้กล่าวอย่างดีใจ

        "อืม" หยางจื้อเจ๋อเล่นบทไปตามน้ำ เพราะว่าเมื่อสักครู่ก่อนที่หมอกับหัวหน้าองครักษ์จะเข้ามานั้นความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมก็ได้พรั่งพรูเข้ามาในหัวของเขาแล้ว แม้จะเป็นเวลาเพียงชั่วครู่แต่ทว่าความทรงจำนั้นได้ถูกถ่ายทอดมาให้จนหมดรวมถึงสิ่งที่เขาจะต้องรับผิดชอบต่อจากนี้ด้วย

เจ้าของร่างเดิมแท้จริงแล้วเป็นชายที่เขาพบก่อนหน้านี้ตอนที่ยืนดูพิธีศพของตนเองอยู่ที่สุสานบรรพชนตระกูลหยาง เขาคือชายที่อยู่ในชุดนักรบที่เลือดอาบคนนั้น เป็นเจ้าเมืองถู่หยางนามว่าเซียวป๋อเหวิน ชายหนุ่มอายุยี่สิบสี่ปี ซึ่งได้รับการแต่งตั้งให้มาเป็นเจ้าเมืองที่เมืองถู่หยางแห่งนี้ได้สองปีแล้ว

        เซียวป๋อเหวินเป็นขุนนางน้ำดีที่ถูกส่งมาจากเมืองหลวง ที่ต้องมาที่เมืองถู่หยางก็เป็นเพราะว่าสถานการณ์ที่เมืองเหนือละแวกนี้ไม่ค่อยดีนัก ถูกรุกรานจากพวกโจรภูเขาอยู่บ่อยครั้ง เป็นปัญหาที่ต่อเนื่องมายาวนานหลายปี แต่ทว่าก็ไม่มีผู้ใดสามารถจัดการได้เสียที จนเซียวป๋อเหวินรู้สึกได้ว่าต้องมีเบื้องลึกเบื้องหลังอยู่ไม่น้อยมิเช่นนั้นโจรภูเขาพวกนี้เหตุใดถึงได้เหิมเกริม มิหนำซ้ำยังอยู่มาได้ยาวนานถึงเพียงนี้

        แท้จริงแล้วเซียวป๋อเหวินเป็นถึงบุตรคนเล็กของชินอ๋องพระอนุชาของฮ่องเต้ มีความสามารถที่โดดเด่น เก่งทั้งบุ๋นและบู๊ ทั้งยังมีใจที่จงรักภักดีและทำเพื่อชาวเมืองอย่างแท้จริง ก่อนที่จะถูกส่งมาที่นี่ฮ่องเต้ทรงตรัสถามเขาแล้วว่าเขาไม่ต้องการตำแหน่งที่ใหญ่กว่านี้จริงหรือ นี่เป็นเพียงตำแหน่งเจ้าเมืองในเมืองชายแดนเล็ก ๆ เท่านั้นคงไม่สมเกียรติของเขา แต่เขาก็เป็นคนยืนยันเองว่าเขาจะมาที่นี่และจัดการกับปัญหาโจรภูเขาเหล่านี้ให้ได้

เมื่อมาอยู่ที่นี่แล้วเขาก็ดูแลเมืองถู่หยางเป็นอย่างดี สร้างกองกำลังทหารที่แข็งแกร่งขึ้นมา ถึงแม้ว่าจะมีกำลังไม่มากแต่ทว่าก็มีฝีมืออยู่ไม่น้อย ตลอดสามปีที่ผ่านมาก็สามารถปกป้องเมืองถู่หยางกับเมืองในละแวกนั้นให้ปลอดภัยจากการรุกรานของพวกโจรภูเขาได้

แต่มาปีนี้พวกโจรภูเขามีมากมายหลายเท่าตัวจนกองกำลังของเขาไม่สามารถต้านทานไหว แต่กระนั้นเขาก็ยังไม่ยอมแพ้นำกองกำลังบุกกำจัดพวกโจรภูเขาต่อไป จนครั้งนี้ถึงได้เสียทีกลับมาได้รับบาดเจ็บสาหัสหมดสติไปก็หลายวัน จนในที่สุดก็เสียชีวิตลงโดยที่มีวิญญาณของหยางจื้อเจ๋อมาเข้าร่างแทน

        "เป็นอย่างไรบ้างขอรับท่านหมอหลิว" หัวหน้างองครักษ์กู้เอ่ยถาม

        หมอหนุ่่มถอนมือออกจากแขนข้างที่จับชีพจรก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ อย่างโล่งอก "ชีพจรเต้นปกติแล้ว นอกจากอาการบาดเจ็บที่แผลภายนอกก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ทุกอย่างปกติดี"

        "ท่านหมอหลิวจะเขียนเทียบยาเลยหรือไม่ขอรับ ข้าจะได้ออกไปซื้อ" หัวหน้าองครักษ์กู้กล่าวอย่างกระตือรือร้น

        หมอหลิวยกมือขึ้นห้าม "ไม่ต้องหรอกเรื่องดูแลเขาให้เป็นหน้าที่ของข้าเอง รบกวนหัวหน้าองครักษ์กู้ไปบอกเด็กที่บ้านข้าว่าให้เขาปิดร้านต่อไป หากผู้ใดมาถามบอกว่าข้ายังไม่กลับมา"

        "รับทราบขอรับ" หัวหน้าองครักษ์กู้รับคำแล้วเดินออกไป

        "พวกเจ้าเองก็ออกไปเถอะ ข้ามีเรื่องสำคัญต้องพูดคุยกับท่านเจ้าเมือง" หมอหลิวหันไปบอกกับสาวใช้อีกสองคนที่ยืนอยู่ใกล้กับประตู สาวใช้ได้ยินคำสั่งแล้วก็เดินออกไปแต่โดยดีและปิดประตูให้อย่างมิดชิด

        เจ้าของร่างเดิมกับหมอหลิวนั้นเป็นสหายกันตั้งแต่ก่อนที่เขาจะย้ายมาอยู่ที่เมืองถู่หยางแล้ว หมอหลิวเข้าไปร่ำเรียนวิชาแพทย์ที่เมืองหลวงพบกับเซียวป๋อเหวินที่โรงเตี้ยมที่เขาพักอยู่ และด้วยอายุที่ไล่เรี่ยกัน ความคิดความอ่านที่คล้าย ๆ กัน ทั้งยังสามารถปรึกษาปัญหากันได้ทุกเรื่องจึงทำให้เซียวป๋อเหวินกับหลิวซ่างเอินสนิทสนมกัน ทั้งสองไม่ได้คบสหายมากมาย สำหรับเซียวป๋อเหวินนอกจากทหารของเขาแล้วก็มีหมอหลิวนี่แหละที่เขาสนิทที่สุด ส่วนหมอหลิวนั้นไม่ได้มีสหายผู้อื่นเลยนอกจากเซียวป๋อเหวิน ดังนั้นพอได้ยินว่าเซียวป๋อเหวินจะย้ายมาเป็นเจ้าเมืองที่เมืองถู่หยางนั้นเขาก็ดีใจเป็นอย่างมาก

และครั้งนี้ตอนที่เซียวป๋อเหวินได้รับบาดเจ็บนั้นหมอหลิวที่เดินทางไปรักษาผู้ป่วยอยู่ที่หมู่บ้านไกลออกไปก็รีบกลับมา แต่กว่าจะเดินทางกลับมาถึงเมื่อถู่หยางก็กินเวลาไปสามวัน หากชาวบ้านไม่ลือกันว่าท่านเจ้าเมืองได้รับบาดเจ็บเขาก็คงยังไม่รู้เรื่องเป็นแน่

        "หากข้าไม่กลับมาเจ้าก็ไม่ฟื้นอย่างนั้นหรือ ช่างเป็นคนเอาแต่ใจเสียนี่กระไร" หมอหลิวกล่าวเป็นเชิงหยอกล้อ

        "ข้าเอาแต่ใจที่ไหนกัน ผู้ใดจะไปรู้เล่าว่าตนเองจะฟื้นขึ้นมาเมื่อใด" เซียวป๋อเหวินกล่าวพร้อมทำหน้านิ่วคิ้วขมวด

        "เอาเถอะ เจ้าคงจะขยับตัวไปไม่ได้อีกหลายวัน ช่วงนี้ข้าจะเป็นคนดูแลแผลของเจ้าเอง เจ้าวางใจได้" หมอหลิวกล่าว

        "ขอบคุณมาก ลำบากเจ้าแล้ว" เซียวป๋อเหวินพยักหน้าที่ขยับได้เพียงน้อยนิดให้เขา

คำพูดของเซียวป๋อเหวินทำเอาหมอหลิวชะงักไปครู่หนึ่ง "ขอบคุณอย่างนั้นหรือ ปกติแล้วเจ้าน่าจะพูดว่า แน่นอนอยู่แล้วมันเป็นหน้าที่ของเจ้า เช่นนี้มิใช่หรือ"

"เจ้าอย่าได้ถือสาเลยน่า" เซียวป๋อเหวินรีบบ่ายเบี่ยงเพราะเพิ่งรู้ตัวว่าคำพูดเมื่อสักครู่มิใช่แบบที่เจ้าของร่างเดิมเคยพูดกับสหาย

"สงสัยว่าที่ศีรษะคงจะได้รับการกระทบกระเทือนถึงได้ไม่เหมือนเดิม เอาเป็นว่าเจ้าพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวข้าจะกลับไปที่บ้านเตรียมยามาให้" หมอหลิวว่า พลางลุกขึ้นจัดแจงเครื่องแต่งกายของตัวเองก่อนจะเดินออกจากห้องไป

"อืม" เซียวป๋อเหวินส่งเสียงตามหลัง

บรรยากาศในห้องกลับมาเงียบอีกครั้ง เซียวป๋อเหวินเริ่มคิดพิจารณาตนเอง ภารกิจที่เขาได้รับจากเจ้าของร่างเดิมนั้นยิ่งใหญ่นัก ไม่ใช่เพียงแค่เป็นเจ้าเมืองดูแลเมืองถู่หยางเท่านั้นแต่ทว่านี่หมายถึงการทำสงคราม ยิ่งเมื่อทบทวนสิ่งที่เจ้าของร่างสืบมาได้นั้นยิ่งแน่ใจเข้าไปอีกว่าแคว้นของศัตรูมีส่วนร่วมกับโจรภูเขา อีกไม่นานต้องมีสงครามอย่างแน่นอน เมื่อถึงตอนนั้นเขาจะทำอย่างไร เขาเป็นเพียงแค่นักแสดงคนหนึ่งไม่ใช่นักรบเสียหน่อย

"เซียวป๋อเหวิน เหตุใดท่านไม่ไปเลือกผู้อื่นเล่า เหตุใดจึงต้องเป็นข้าด้วย" เขาบ่นพึมพำ