บทที่ 12 ข่าวดีของเมืองถู่หยางที่มาพร้อมกับซิกแพค

บทที่ 12

ข่าวดีของเมืองถู่หยางที่มาพร้อมกับซิกแพค

        ข่าวของท่านเจ้าเมืองถูกติดประกาศตามพื้นที่ต่าง ๆ รอบเมืองถู่หยาง ชาวเมืองต่างก็มาดูประกาศกันอย่างตื่นเต้น ในเมื่อประกาศจากจวนเจ้าเมืองยืนยันเป็นที่แน่ชัดว่าท่านเจ้าเมืองของพวกเขาฟื้นแล้วทุกคนต่างก็ดีใจมาก ถึงขั้นจัดฉลองกันใหญ่

        โดยเฉพาะบรรดาหญิงสาวที่ชื่นชอบท่านเจ้าเมือง พวกนางดีใจจนถึงกับน้ำตาไหล ต่างจับมือกันอย่างปลาบปลื้ม บ้างกราบไหว้ฟ้าดินไม่หยุดพร่ำพูดว่าขอบคุณสวรรค์ที่เมตตา

        พวกนางยังคงไปยืนออกันอยู่ที่หน้าประตูจวนเจ้าเมืองเช่นเคย คราวนี้เหมือนว่าพวกนางจะรวมตัวกันเยอะกว่าเดิมเสียอีก ของเยี่ยมต่าง ๆ ถูกนำมาให้เหล่าองครักษ์ขนกลับเข้าจวนไปนับไม่ถ้วน แต่ถึงอย่างไรพวกนางก็ยังคงไม่ได้เข้าไปเยี่ยมท่านเจ้าเมืองอยู่ดีเพราะเขายังไม่แข็งแรงพอที่จะพบผู้ใดนอกเสียจากหมอเท่านั้น

ที่โรงน้ำชาแห่งหนึ่งถึงกับเลี้ยงน้ำชาบรรดาลูกค้าที่เข้ามาเพื่อเป็นการขอบคุณสวรรค์ที่ทำให้ท่านเจ้าเมืองของพวกเขารอดตาย ทำให้โรงน้ำชาเนืองแน่นไปด้วยผู้คนซึ่งเข้ามาจิบชาพูดคุยกัน หัวข้อในวันนี้ก็หนีไม่พ้นเรื่องการแสดงความยินดีที่ท่านเจ้าเมืองฟื้นแล้ว

        "ต้องขอบคุณสวรรค์ที่ทำให้ท่านเจ้าเมืองฟื้นขึ้นมา ไม่อย่างนั้นละก็เมืองถู่หยางของพวกเราต้องแย่เป็นแน่" ชายผู้หนึ่งกล่าวขณะวางถ้วยชาลงบนโต๊ะ

        ชาวเมืองถู่หยางส่วนใหญ่ล้วนเชื่อในเรื่องของบัญชาสวรรค์เป็นอย่างมาก ไม่ว่าจะเกิดเหตุอะไรขึ้นพวกเขามักจะร้องขอจากสวรรค์ก่อนเป็นอันดับแรก และที่ผ่านมาหลายวันนี้พวกเขาต่างก็ร้องขอกับสวรรค์เพื่อให้ต่อชีวิตของท่านเจ้าเมืองเช่นกัน

        ชายชราอีกผู้หนึ่งใช้มือลูบเคราะที่ยาวลงมาของตนเองแล้วพยักหน้า "นี่ก็เป็นเพราะว่าท่านเจ้าเมืองเป็นคนดี คนดีสวรรค์ย่อมคุ้มครอง และที่ท่านเจ้าเมืองบาดเจ็บนั้นก็เพราะว่าเขาทำเพื่อปกป้องบ้านเมืองดังนั้นสวรรค์จึงเมตตา เขาถึงรอดพ้นความตายมาได้อย่างไรเล่า"

        คนที่นั่งล้อมรอบเขาในโรงน้ำชาต่างก็พยักหน้าเห็นด้วยและนั่งฟังเขาอย่างตั้งใจ

        ที่ทุกคนมารายล้อมเขาก็เป็นเพราะว่าชายชราผู้นี้มีนามว่าเถียนอันหนาน เป็นซินแสชื่อดังของเมืองถู่หยาง ผู้คนต่างให้ความเคารพนับถือเป็นอย่างมาก เขาเปิดสำนักอยู่ที่บ้านของตัวเองซึ่งอยู่ที่ถนนหลักใจกลางเมืองทั้งยังขายเครื่องรางอยู่ที่วัดไป๋ถ่าด้วย

        "ท่านซินแส ท่านดูดวงของท่านเจ้าเมืองหน่อยดีหรือไม่ ตอนนี้ท่านเจ้าเมืองเจ็บหนักมากเพียงใดอยากรู้ว่าจะหายเมื่อไร" ชายวัยกลางคนผู้หนึ่งกล่าว

        "เรื่องนี้เจ้าควรไปถามหมอมิใช่มาถามข้า" ซินเแสกล่าวอย่างหัวเสีย

        "โถ่ท่านซินแส พวกเราไม่มีโอกาสได้พบกับท่านหมอหลิวสักหน่อย พวกเราเป็นห่วงท่านเจ้าเมือง ทำได้ก็แค่ถามท่านแล้ว" ชายคนเดิมพูด

ซินแสเถียนพยักหน้าอีกครั้งพลางทำมือนับนิ้วตรวจดวงชะตา ผ่านไปครู่ใหญ่จึงกล่าว "พวกเจ้าไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ตามที่ข้าตรวจดวงชะตาดูแล้วท่านเจ้าเมืองคงจะใช้เวลาไม่นานในการรักษาตัว แต่…"

        "แต่อะไรหรือขอรับ" เสี่ยวเอ้อโรงน้ำชาที่ฟังอยู่ตั้งนานแล้วถาม

        "แต่ข้ารู้สึกว่าพื้นดวงชะตะของท่านเจ้าเมืองนั้นไม่เหมือนเดิน รู้สึกว่ามีอะไรเปลี่ยนไป ข้าเองก็ไม่สามารถตอบได้เช่นกัน" ซินแสเถียนกล่าวพร้อมถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง

        คนที่ฟังอยู่บ้างเข้าใจบ้างไม่เข้าใจ เหตุใดพื้นดวงชะตาของท่านเจ้าเหมือนถึงเปลี่ยน แต่เรื่องนี้ก็ไม่ใช่ประเด็นอะไร เพียงแต่ว่าท่านเจ้าเมืองฟื้นขึ้นมาพวกเขาก็ดีใจมากแล้ว

       

        ที่หน้าร้านซาลาเปาเด็กชายคนหนึ่งวิ่งไปทั่วตลาดพลางร้องตะโกนไปอย่างดีใจว่า "ท่านเจ้าเมืองฟื้นแล้ว ๆ" คนทั้งตลาดก็ดีใจกันยกใหญ่ ฟางหนิงฮวาเองพอได้ยินเสียงของเขาก็วิ่งออกมาดูที่หน้าร้านเช่นกัน เด็กชายคนนั้นมาหยุดยืนหอบหายใจอยู่ที่หน้าร้านพอดี

        ฟางหนิงฮวายื่นกระบอกไม้ไผ่ใส่น้ำไปให้เขากระบอกหนึ่ง "เสี่ยวเสีย พักกินน้ำก่อน"

        เสี่ยวเสียวิ่งตะโกนมาตั้งแต่หน้าจวนเจ้าเมืองจนถึงตลาดด้วยที่อยากจะบอกข่าวดีกับทุกคน พอมาถึงหน้าร้านซาลาเปาซึ่งเป็นจุดใจกลางของตลาดพอดีก็ประกาศเสียงดังลั่น

"เมื่อสักครู่เจ้าว่าท่านเจ้าเมืองฟื้นแล้วนั้นเป็นความจริงหรือ" ฟางหนิงฮวาถาม

"เป็นความจริงขอรับ ข้าไปดูประกาศที่หน้าจวนท่านเจ้าเมืองมาด้วยตัวเองเลย ถึงแม้ว่าข้าจะอ่านไม่ออกทว่าองครักษ์ที่หน้าจวนบอกว่าเขาฟื้นแล้ว" เสี่ยวเสียตอบ

เด็กชายดื่มน้ำเสร็จก็รีบวิ่งไปป่าวประกาศข่าวดีนี้ต่อ เสียงของเขายังคงก้องตามทางเดินไปเรื่อย ๆ จนถึงท้ายตลาด

บรรยากาศภายในร้านซาลาเปาเป็นไปอย่างครึกครื้นยิ่ง บิดามารดาของฟางหนิงดีใจมากที่ได้รู้ข่าวว่าท่านเจ้าเมืองฟื้นแล้ว ฟางหนิงฮวาเองก็รู้สึกดีใจขึ้นมาเหมือนกัน อาจจะเพราะว่านางกลายเป็นชาวเมืองถู่หยางไปแล้วก็คงไม่แปลกที่จะมีจิตสำนักรักษาบ้านเมืองรักเจ้าเมืองของตนเอง

เช้าวันต่อมาฟางหนิงฮวาก็ตื่นเช้าขึ้นมาตามเวลาปกติ สิ่งแรกที่ต้องทำก็คือการปั้นแป้งซาลาเปาให้ได้สามร้อยลูกตามเดิม จากนั้นค่อยเตรียมซาลาเปาที่นึ่งเสร็จใหม่ ๆ เอาไปส่งตามจวนต่าง ๆ แต่วันนี้ไม่ต้องไปส่งที่สถานศึกษากับจวนคหบดีเพราะว่าเป็นวันหยุดของสถานศึกษาส่วนที่จวนคหบดีไม่มีคนอยู่เพราะพวกเขาไปค้าขายที่ต่างเมือง ดังนั้นจึงมีซาลาเปาเพียงแค่หนึ่งกล่องสำหรับส่งที่จวนท่านเจ้าเมืองที่เดียว

"หนิงฮวา อย่าเพิ่งไปเดี๋ยวรอพ่อตุ๋นน้ำแกงไก่สมุนไพรก่อน จะให้เจ้าเอาไปให้ท่านเจ้าเมืองดื่มบำรุงร่างกายด้วย" ฟางตวนกล่าวกับบุตรสาวที่กำลังยืนปั้นแป้งอยู่ แต่ทว่าเขายุ่งอยู่กับการนึ่งซาลาเปามือไม่ว่างเสียที

"ท่านพ่อทำงานต่อเถอะเจ้าค่ะ เดี๋ยวข้าทำให้เอง ข้าปั้นแป้งซาลาเปาเสร็จแล้ว" ฟางหนิงฮวาบอก จากนั้นจึงไม่รอช้าเดินเข้าครัวไปจัดการตุ๋นไก่ทันที

การตุ๋นไก่ต้องใช้เวลา หากจะทำจริง ๆ ก็คงต้องมีอย่างต่ำครึ่งชั่วยาม แต่ว่าชาติที่แล้วฟางหนิงฮวาเป็นถึงเชฟระดับรางวัล เรื่องการตุ๋นไก่ให้เปื่อยภายในเวลาไม่ถึงสองเค่อนั้นสบายมากเพราะนางมีเคล็ดลับอยู่ เพียงครู่เดียวนางก็เดินออกมาพร้อมน้ำแกงไก๋ตุ๋นถ้วยหนึ่งที่ส่งกลิ่นหอมฉุยทำเอาบิดามารดาของนางถึงกับงุนงง

"ไก่เจ้าเปื่อยแล้วอย่างนั้นหรือ เวลาผ่านไปเพียงแค่สองเค่อเท่านั้น" ฟวงตวนถาม

"เปื่อยแล้วเจ้าค่ะถึงได้ตักมาให้ท่านพ่อท่านแม่ชิมดู" ฟางหนิงฮวาพูดพร้อมยื่นถ้วยน้ำแกงไก่ให้กับบิดา

ทั้งสองชิมดูแล้วก็พบว่าไก่ตุ๋นเปื่อยจริง ๆ ทั้งยังมีรสชาติที่ดีมากอีกด้วย จะว่าไปน้ำแกงไก่ตุ๋นที่ฟางหนิงฮวาทำในครั้งนี้อร่อยกว่าที่ฟางตวนทำเสียอีก

เมื่อได้รับการยืนยันจากบิดาแล้วฟางหนิงฮวาก็ตักน้ำแกงตุ่นไก่ใส่ถ้วยและเก็บเข้าในกล่อง มืออีกข้างก็คว้ากล่องซาลาเปาจากนั้นจึงมุ่งหน้าไปยังจวนเจ้าเมือง จะว่าไปแล้วตนเองในตอนนี้ก็เหมือนเหล่าแฟนคลับผู้คลั่งไคล้ไอดอลอยู่เหมือนกันเพราะนางลงทุนตุ๋นน้ำแกงไก่ไปให้ท่านเจ้าเมืองถึงที่ ความรู้สึกนี้เหมือนตอนที่จัดดอกไม้ไปให้หยางจื้อเจ๋อไม่มีผิด แต่ว่าฟางหนิงฮวายังไม่เคยพบท่านเจ้าเมืองเลยแล้วความรู้สึกคลั่งไคล้เช่นนี้มาจากที่ใดกัน

ในครัวที่จวนเจ้าเมืองวันนี้วุ่นวายยิ่งเพราะต้องเตรียมอาหารให้ท่านเจ้าเมืองที่เพิ่งฟื้นขึ้นมาด้วย เขายังคงบาดเจ็บสหัสอยู่ยังกินอาหารปกติทั่วไปไม่ได้ดังนั้นพ่อครัวจึงจำเป็นต้องพิถีพิถันเป็นพิเศษ

"หนิงฮวา มาแล้วหรือ เอาวางไว้ที่โต๊ะตรงนั้นแหละ" พ่อครัวใหญ่ทักทายอย่างคุ้นเคยเช่นเดิม

ฟางหนิงฮวายิ้มให้เขาทีหนึ่งแล้วตอบกลับไป "พวกเราได้ยินว่าท่านเจ้าเมืองฟื้นแล้ว ท่านพ่อเลยสั่งให้ทำน้ำแกงไก่ตุ๋นสมุนไพรมาให้ท่านเจ้าเมืองด้วยเจ้าค่ะ"

"อ้อ…ดีเลย ฝากเจ้าของคุณพี่ฟางด้วยด้วยนะ เอานี่เงินค่าซาลาเปา" พ่อครัวใหญ่ยื่นเงินให้ฟางหนิงฮวา

"ขอบคุณเจ้าค่ะ" นางรับเงินแล้วก็เดินจากมา

ก่อนออกจากจวนฟางหนิงฮวาก็แอบมองเข้าไปทางหน้าต่างของเรือนนอนของท่านเจ้าเมือง เห็นชายผู้หนึ่งนั่งอยู่ ร่างกายท่อบบนของเขาเปลือยเปล่า ทั่วทั้งแผ่นอกนั้นมีรอยแผลเป็นทางยาวหลายแผล แต่ทว่าภายใต้รอยแผลนั้นกลับเป็นกล้ามเนื้อที่แน่น กล้ามท้องของเขาเรียงตัวสวยงามยิ่งจนนางถึงกับตกใจเบิกตาโตขึ้นมา แต่ด้วยผ้าม่านที่บังอยู่ทำให้ไม่สามารถเห็นใบหน้าของเขาได้ แต่นางค่อนข้างมั่นใจว่าคงเป็นท่านเจ้าเมือง ยืนมองอย่างหลงไหลอยู่พักใหญ่ เลือดกำเดาก็ไหลออกจากจมูกข้างหนึ่ง

อยู่ ๆ ก็มีศีรษะของคนผู้หนึ่งโผล่มาที่หน้าต่าง ใบหน้าของเขาดุดันจริงจัง กล่าวเสียงเข้มใส่ฟางหนิงฮวาว่า "ผู้ใดให้เจ้ามาแอบดูบุรุษเปลือยกายเช่นนี้ หาได้มีท่าทีของสตรีที่สงวนตัวไม่"

ผู้ที่โผล่หน้ามาคือหมอหลิว ฟางหนิงฮวาตกใจจนถอยกรูด นางรีบกล่าวขอโทษแล้วเดินจากมาในทันที หน้าตาท่าทางของหมอหลิวนั้นทำเอานางนึกถึงอาจารย์สอนวิชาคณิศาสตร์ที่บังคับให้ทำโจทย์ยาก ๆ ไม่มีผิด เห็นแล้วขนลุกอยู่ไม่น้อย