บทที่ 12 ขนมอร่อย

บทที่ 12 ขนมอร่อย

หลังจากที่ซูเม่ยเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเธอเดินลงมาด้านล่างเห็นชิงเถากับยูร์เหยามานั่งเล่นที่ห้องนั่งเล่นทั้งสองจ้องมองเธอด้วยสายตาไม่พอใจอย่างมากก่อนที่แม่สามีจะลุกเดินมาหาเธอ

“แหม แหมแต่งตัวอย่างนี้คิดจะยั่วยวนให้เฉาจื่อลูกชายของฉันไม่ยอมหย่ากับเธอใช่ไหม ไหนปากบอกว่าจะหย่ากับลูกชายของฉันเมื่อเขากลับมาอย่างไรล่ะ”

"ฉันเองก็อยากจะหย่ามาก ๆ ค่ะ แต่ไม่ว่าจะพูดอย่างไรลูกชายของคุณแม่ไม่ยอมหย่าสักที คุณแม่ไม่ลองพูดเรื่องนี้กับลูกชายเองละคะ ส่วนเรื่องเสื้อผ้าไม่ว่าจะแต่งแบบไหนถ้าเขาไม่สนใจก็ไม่สามารถดึงดูดเขาได้หรอกคะ " ซูเม่ยพูดก่อนจะเดินออกไปรอด้านนอกเห็นท่าทางของชิงเถาที่อยากขับไล่เธออกจากบ้านเต็มทน จนเธอไม่อยากจะมีปากเสียงด้วย

ไม่นานเฉาจื่อได้เดินลงมาด้านล่างพร้อมอ้ายเยว่

เด็กน้อยเห็นคุณย่ารีบวิ่งไปหาเธอทั้งรอยยิ้ม

"คุณย่าครับวันนี้คุณย่ามีแขกเลยไม่ได้ไปเที่ยวกับอ้ายเยว่แต่คุณย่าไม่ต้องเสียใจไปนะครับเดี๋ยวผมจะซื้อขนมอร่อย ๆ มาฝากเอง " ชิงเถาที่ยืนอารมณ์เสียอยู่เมื่อได้ยินคำพูดของหลานชายเธอใบหน้ายิ้มแย้มทันที

"โธ่ ๆ หลานชายของย่าทำไมถึงจิตใจดีอย่างนี้นะเที่ยวให้สนุกนะ " เธอลูบหัวของเด็กชายเบา ๆ ก่อนจะโบกมือลา

เฉาจื่อพาอ้ายเยว่มาที่รถในตอนแรกคิดว่าซูเม่ยจะยังไม่มาเสียอีกแต่เมื่อมาถึงรถเห็นเธอยืนคอยอยู่แล้วเขาได้พูดออกมาเบา ๆ

"เพราะลูกสินะเธอถึงได้ยอมทำตามเร็วอย่างนี้"

"ว๊าววว ^ ^ วันนี้แม่ของอ้ายเยว่สวยที่สุดเลยใช่มั้ยครับคุณพ่อ" เด็กน้อยกตะตุกมือของคุณพ่อให้มองดูแม่ของตัวเอง วันนี้ซูเม่ยเลือกใส่ชุดใหม่ที่เธอซื้อมามื้อวานนี้เป็นชุดเดรสทรงแนววินเทจส่วนบนของชุดมีคอปกสีขาวที่ตัดกันและกระดุมที่เรียงเป็นแถว ส่วนล่างของชุดเป็นทรงสวิงที่พลิ้วไหวและให้ความรู้สึกที่เป็นผู้หญิงเข็มขัดที่เอวช่วยเพิ่มความเพรียวบางโค้งเว้าให้กับรูปร่างของเธอ ชุดสีฟ้าที่ดูเหมาะสมกับใบหน้ายิ่งทำให้เธอน่ามองยิ่งกว่าเดิม เขาตะลึงเล็กน้อยไม่คิดเลยว่าผู้หญิงคนที่เขาเคยเกลียดชังจะมีใบหน้างดงามได้ขนาดนี้

"นั่นสิ " ใบหูของเฉาจื่อแดงระเรื่อเมื่อซูเม่ยหันมามอง

"อ้ายเยว่มาแล้วเหรอ วันนี้อ้ายเยว่ของแม่ก็หล่อมาก ๆ เลยรู้มั้ย" เด็กชายปล่อยมือของเฉาจื่อวิ่งไปสวมกอดซูเม่ยแนบแน่น

"อ้ายเยว่ดีใจที่สุดเลยที่เราจะได้ไปเที่ยวด้วยกัน คุณพ่อครับรีบไปกันเถอะอ้ายเยว่อยากเห็นแล้วว่าที่คุณพ่อพาไปจะเป็นอย่างไร " เฉาจื่อรีบเดินไปเปิดประตูรถให้ซูเม่ยขึ้นไปนั่งกับอ้านเยว่วันนี้เขาตั้งใจจะพาทั้งสองไปที่สวนสาธารณะก่อนจะไปนั่งรถไฟชมเมือง

ช่วงนี้อากาศเย็นสบายนั่งรถมาได้ไม่นานก็ถึงสวนสาธารณะเด็ก ๆ พากันวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน อ้ายเยว่ตื่นตาตื่นใจ เฉาจื่อจอดรถและให้ซูเม่ยพาอ้ายเยว่ลงไปรอก่อน วันนี้ที่สวนสาธารณะมีผู้คนมาผ่อนคลายกันมากมายอ้ายเยว่เห็นเด็กชายรุ่นราวคราวเดียวกันจึงขอแม่ไปเล่นกันเพื่อ ๆ ซูเม่ยปล่อยให้อ้ายเยว่ได้พบเพื่อนใหม่ ๆ เธอยืนคอยจนกระทั่งเฉาจื่อเดินถือของมาใกล้ ๆ

"อ้ายเยว่ไปไหนเสียแล้วทำไมไม่ดูลูกให้ดี ๆ "

"นี่ก่อนจะด่าฉันช่วยดูก่อนได้มั้ยอ้ายเยว่วิ่งเล่นกับเพื่อนใหม่อยู่ตรงหน้านั้นไง ตาบอดหรือไงถึงมองไม่เห็นหรือว่าตั้งใจจะหาเรื่องกันอย่างนี้ยิ่งกว่าตาบอดแต่เป็นใจบอดซ่ะมากกว่า" เฉาจื่อมองไปตามนิ้วมือของซูเม่ยที่ชี้ไปด้านหน้าเห็นรอยยิ้มของเด็กชายหัวเราะออกมาอย่างร่าเริง ทำให้เขาฉุดคิดเวลาผ่านมาตั้ง 5 ปีทำไมเขาถึงไม่อยากกลับมากันนะ เพราะคุณแม่ที่ใส่ร้ายซูเม่ยหรือเพราะเขาไม่มีความรู้สึกกับผู้หญิงคนนี้กัน

"ฉันไม่ได้ตาบอดหรือใจบอดทั้งนั้น ฉันเป็นห่วงอ้ายเยว่กลัวเกิดอันตรายนะสิ"

"มาห่วงเอาอะไรตอนนี้ หากเป็นห่วงและรักลูกจริงคงไม่ปล่อยให้ลูกต้องลืมตามาดูโลกถึงห้าปีหรอกนะ ถามจริง ๆ เถอะในเมื่อคุณเองก็ไม่ได้รักฉัน และฉันเองก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับคุณทำไมเราไม่หย่ากันให้สิ้นเรื่อง " ซูเม่ยถามระหว่างที่เฉาจื่อกำลังปูเสื่อที่นำมาด้วยลงสนามหญ้า

"ฉันจะไม่ให้มันเกิดเรื่องอย่างที่เคยเกิดขึ้นมาตลอดห้าปี ช่วยทนอยู่อีกสักหน่อยได้มั้ยให้อ้ายเยว่โตกว่านี้สักหน่อยแล้วเราค่อยมาคุยเรื่องนี้กันอีกครั้งเธอไม่เห็นหรือไงว่าวันนี้อ้ายเยว่ยิ้มกว้างมากแค่ไหน วันนี้อากาศดีเลิกพูดเรื่องหย่าให้อารมณ์ขุ่นมัวกันเลย" ซูเม่ยกอดอกเบะปากไม่เข้าใจชายร่างใหญ่ตรงหน้าเลย ต่อให้ช้าหรือเร็วก็ต้องหย่าอยู่ดีสู้หย่าตอนนี้เลยไม่ดีกว่ารึไงกัน!

เธอไม่พูดอะไรนั่งลงเงียบ ๆ สายตาจ้องมองไปที่อ้ายเยว่ ส่วนเฉาจื่อเขาจัดแจงที่เสร็จได้นั่งลงด้านหลังของซูเม่ย เขามองเธอผ่านแผ่นหลังนึกแล้วก็เจ็บจี้ดที่หัวใจคำพูดที่เธอพูด

'เธอเป็นผู้หญิงแบบไหนกันนะ! ทำไมถึงไม่เสียใจสักนิดที่จะหย่ากับฉันหรือเธอเจอคุณแม่รังแกจนไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว' เขาคิดในใจก่อนจะเอ่ยถามเธอขึ้นมา

"ฉันพอรู้แล้วนะว่าระหว่างตลอดห้าปีที่ผ่านมาเธอต้องพบเจออะไรมาบ้าง หากเธอไม่อยากอยู่ที่นี่ไปอยู่ที่กรมทหารกับฉันมั้ย ที่นั้นแม้จะเป็นกรมทหารแต่ก็มีร้านค้ามากมาย แถมยังมีโรงเรียนให้อ้ายเยว่ได้เข้าเรียนด้วย " ซูเม่ยได้ยินกลับหัวเราะออกมาเสียงดัง

"ฮ่า ฮ่า นี่ขนาดคุณรู้แล้วว่าฉันเจออะไรมายังอยากให้ฉันไปอยู่กับคุณเหรอไม่เอาด้วยหรอก ฉันยังยืนยันคำเดิมว่าฉันจะหย่า อีกอย่างคุณเองก็เกลียดฉันมากไม่ใช่หรือไงกัน วันนี้พูดจาแปลก ๆ น่าขนลุก" เธอตอบเขาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นทำเอาคนที่ฟังเริ่มคิดหนัก

ครั้นนั้นอ้ายเยว่ได้วิ่งมาหาทั้งสองจึงไม่ได้พูดเรื่องนี้ต่อ

"คุณแม่ครับอ้ายเยว่สนุกมากเลย เพื่อน ๆ ใจดีแบ่งปันขนมให้อ้ายเยว่ด้วย" เด็กชายชูขนมที่เพื่อนแบ่งให้ทั้งสองดูอย่างดีใจ

"ในเมื่อเพื่อน ๆ มีน้ำใจอ้ายเยว่ต้องมีน้ำใจกลับ นี่ขนมที่พ่อเตรียมมานำไปให้เพื่อนสิแล้วค่อยกลับมานั่งกิน "

"ครับได้ครับ "เด็กชายวางขนมที่อยู่ในมือก่อนจะจับขนมที่เฉาจื่อเตรียมมาไปให้เพื่อนตามที่พ่อบอก

"นี่คุณไปเตรียมของพวกนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน คิดว่าเป็นถึงท่านนายพลจะทำเป็นเพียงแค่จับปืนกับออกคำสั่งเท่านั้นเสียอีก"

"ฉันทำอะไรได้มากกว่านั้นอีก และสิ่งหนึ่งที่ฉันทำให้ดูคืออ้ายเยว่ไม่ใช่หรือไง" ซูเม่ยอ้าปากค้างไม่คิดว่าเขาจะพูดคำนี้ออกมา

"เฮอะ! หมดคำจะพูด "

"พ่อครับเพื่อนดีใจที่ได้รับขนมจากอ้ายเยว่ด้วยครับ"

"มานั่งกินขนมเถอะ ดูสิเหงื่อไหลทั้งตัวแล้ว" ซูเม่ยดึงผ้าเช็ดหน้าของเธอมาเช็ดเหงื่อที่ไหลของอ้ายเยว่ก่อนจะใช้ผ้าเช็ดมือรักษาความสะอาดให้เด็กชายอีกด้วย

การกระทำของเธออยู่ในสายตาของเขา เขายิ้มกริ่มอย่างพึงพอใจ ไม่คิดว่าการกลับมาครั้งนี้จะให้เขาได้เห็นอะไรหลาย ๆ อย่าง

"คุณแม่ครับขนมนี่่น่ากินจังคุณแม่ป้อนผมหน่อยสิครับ" อ้ายเยว่เห็นพ่อกับแม่ไม่แสดงความรักต่อกันและเขาเองก็ไม่เคยเห็นทั้งสองอยู่ด้วยกันเหมือนคนอื่น ๆ เขาจึงคิดหาทางให้พ่อกับแม่ใกล้ชิด

"ได้สิจ้ะ! อ้าปากนะ อ้ำ..อร่อยมั้ย" เธอจับขนมใส่ปากของอ้ายเยว่เขาเคี้ยวเต็มปากใบหน้าเต็มไปด้วยความเอร็ดอร่อยเมื่อกลืนจนหมดปากได้บอกให้แม่ป้อนคุณพ่อบ้าง

"คุณพ่อครับขนมนี่อร่อยมาก ๆ เลยครับ หากไม่เชื่อคุณแม่ลองป้อนคุณพ่อให้ได้ชิมด้วยสิครับจะได้รู้ว่าอร่อยแค่ไหน" ซูเม่ยหันขวับมองหน้าเฉาจื่อ เธอไม่อยากใกล้ชิดเขาสักนิดทำไมอ้ายเยว่ต้องบอกให้เธอทำอย่างนี้ด้วย

"อ้ายเยว่พ่อของลูกก็มีมือให้จับกินเองเถอะนะมือแม่สกปรก"

"แล้วทำไมแม่ป้อนอ้ายเยว่ได้ละครับไม่สกปรกเหรอครับ?รู้มั้ยว่าจับกินเองกับคุณแม่ป้อนแตกต่างกันขนาดไหน" อ้ายเยว่เงยหน้ามองซูเม่ยส่งสายตากระพริบ ๆ มีหรือที่เธอจะไม่ใจอ่อน

"ก็ได้ ก็ได้" ซูเม่ยจำใจจับขนมป้อนให้เขาถึงปาก ตอนนั้นเองเฉาจื่อได้รู้เจตนาของลูกชายว่าเขาต้องการอะไร เขาอ้าปากกินขนมพร้อมรอยยิ้มก่อนจะตอบลูกชาย

"อื้ม... ขนมที่แม่ป้อนอร่อยอย่างที่ลูกชายบอกจริง ๆ อย่างนี้วันนี้แม่ของลูกคงต้องป้อนพ่อกับอ้ายเยว่ทั้งวันแล้วล่ะ" เขาพูดจบหันไปสบตากับซูเม่ยแต่เธอกลับถลึงตาใส่อย่างน่ารำคาญรีบเช็ดมือที่แตะปากของเขาเมื่อครู่