บทที่ ๔/๒ แบกรับเอาไว้

ตกดึกค่ำคืนนั้น หานลั่วอิงนั่งเงียบอยู่ภายในห้องที่จัดเตรียมไว้สำหรับการรักษาตัวของถานอวิ๋นซี โดยมีไฉ่หงยืนอยู่ด้านข้างไม่ห่าง

ดวงตาของหานลั่วอิงเหม่อลอย และยังมีหยาดน้ำตาหลั่งไหลลงมา นางหวนคิดไปถึงเหตุการณ์ในอดีตเมื่อครั้งนั้น

ตอนที่ถานอวิ๋นซีได้รับตำแหน่งแม่ทัพทิศอุดร เขาอายุได้สิบเจ็ดปี ฮ่องเต้พระราชทานบรรดาศักดิ์นี้ให้เขา เพื่อเป็นเกียรติแก่ตระกูลหานและปลอมประโลมดวงวิญญาณของบิดาถานอวิ๋นซีที่เสียชีวิตในสนามรบ

ผ่านมาไม่กี่เดือนหลังจากบิดาของเขาจากไป ชนเผ่าเร่ร่อนก็รุกคืบเข้ามาที่เขตชายแดนตะวันตกอีกครั้ง

ถานอวิ๋นซีจึงนำกำลังพลออกไปต่อต้านข้าศึก และสุดท้ายเขาก็ได้ชัยชนะกลับมา แต่ระหว่างทางที่กลับสู่เมืองหลวง ก็ถูกสายลับของศัตรูที่แฝงกายอยู่ในแคว้นลอบโจมตี

ม้าตัวที่เขาควบขี่อยู่ถูกอาวุธลับ มันวิ่งเตลิดหนีเข้าไปในป่าตามสัญชาติญาณ ส่วนถานอวิ๋นซีก็ถูกธนูปักที่ท้อง

หานลั่วอิงนั้นเช้ามาลืมตาตื่นขึ้น นางไม่เคยคิดถึงคนอื่นนอกจากเขา อาศัยที่นางอยู่ใกล้ชิดท่านพ่อมาโดยตลอด จึงได้รับรู้เรื่องนี้ก่อนทุกคนที่อยู่ในเมืองหลวง

แม้จะมีอายุเพียงแค่สิบสองปี แต่หานลั่วอิงก็ลอบออกจากจวนไปจนได้ ความรั