บทที่ 5

“เอาละ ๆ ในเมื่อไม่มีใครเอ่ยคัดค้านเรื่องนี้แล้วถ้าเช่นนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันกลับไปยังบ้านของตนเองได้แล้ว”

หลังจากที่คังหนานเอ่ยจบเหล่าชาวบ้านหนานเจียง ต่างก็พากันแยกย้ายกลับบ้านของตนเองอย่างรวดเร็ว

ดังนั้นในตอนนี้จึงเหลือเพียงครอบครัวบ้านเจียง หัวหน้าหมู่บ้านและสองสามีบ้านจางเพียงเท่านั้นที่ยังคงยืนพูดคุยกันต่ออีกเล็กน้อย

เมื่อได้ข้อสรุปที่ลงตัวเสร็จเรียบร้อยเจียงไห่จึงได้เดินเข้าไปภายในบ้านเพื่อหยิบโฉนดที่ดินที่เป็นชื่อของน้องสาวเพียงคนเดียวออกมามอบให้กับเจียงหลินผู้เป็นบุตรสาวคนโต

ต่อหน้าของหัวหน้าหมู่บ้านกับสองสามีภรรยาบ้านจางเพื่อให้ทั้งสามร่วมกันเป็นพยานในครั้งนี้

“นี่คือโฉนดที่ดินที่เป็นชื่อของเจียงหลันมารดาของเจ้าที่ทิ้งเอาไว้พวกเจ้าสามคนพี่น้อง”

เจียงไห่เอ่ยบอกกับหลานสาวคนโตพร้อมกับยื่นห่อม้วนกระดาษหนึ่งม้วนส่งไปให้กับเจียงหลินด้วยใบหน้าอบอุ่นเป็นครั้งแรก

“ขอบคุณท่านลุงไห่มากเจ้าค่ะ ท่านลุงทำหน้าที่ของตนเองได้ดีมากแล้วเจ้าค่ะ”

เจียงหลินที่หลังจากรับม้วนกระดาษออกจากมือผู้เป็นลุงมาถือเอาไว้แล้ว จึงได้เอ่ยบอกกับชายวัยกลางคนตรงหน้าด้วยความจริงใจเป็นครั้งแรกเช่นเดียวกัน

“ในเมื่อเรื่องราวจบลงแล้ว เช่นนั้นพวกเจ้าสามพี่น้องก็ย้ายออกไปตั้งแต่ตอนนี้เลยก็แล้วกันนะ บ้านข้าเองก็เหลือข้าวที่จะกรอกหม้อไม่พอสำหรับคนนอกแล้วเช่นกัน”

คำพูดของนางเจียงที่ออกปากไล่สามพี่น้องบ้านเจียงก็ดังขึ้นไล่หลังจากที่เจียงหลินยื่นมือออกมารับม้วนกระดาษจากมือของเจียงไห่เพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น

ราวกับว่านางต้องการเร่งให้สามพี่น้องออกไปให้พ้นจากบ้านของตนเองให้เร็วที่สุดอย่างไรอย่างนั้น

“ได้เจ้าค่ะ เสี่ยวหยวน เสี่ยวหลาน พวกเจ้ารีบเข้าไปเก็บของ ของตนเองให้หมดนะพี่จะพากลับไปทำความสะอาดบ้านของเรากัน”

เจียงหลินเมื่อได้ยินคำพูดของนางเจียงก็ได้เอ่ยตอบรับคำของอีกฝ่าย จากนั้นนางจึงได้ก้มหน้าลงไปพูดกับน้องทั้งสองของตนเองด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

เพื่อให้เด็กน้อยทั้งสองเลิกหวาดกลัวแล้วยอมผละจากร่างของตนเองไปเก็บข้าวของที่นางจำได้ผ่านความทรงจำของเจ้าของร่างว่ามีไม่กี่ชิ้นเพียงเท่านั้น

“ขอรับ / เจ้าค่ะ”

ทางด้านเจ้าสองแฝดเองก็รีบเอ่ยตอบรับคำของพี่สาวแล้วกำลังจะผละตัวออกไปเก็บของตามที่เจียงหลินเอ่ยบอก

แต่แล้วร่างของเด็กน้อยทั้งสองก็ต้องหยุดชะงักลงเพราะน้ำเสียงและคำพูดของนางเจียงผู้เป็นป้าสะใภ้ที่เด็กน้อยทั้งสองหวาดกลัวมากที่สุดในชีวิตดังขึ้น

“ไม่ได้! ในเมื่อตอนพวกเจ้ามาก็มาเพียงแค่ตัวเปล่า ๆ ตอนจากไปพวกเจ้าก็ต้องไปแต่ตัวเช่นเดียวกัน ข้าจะไม่มีทางยอมให้ข้าวของภายในบ้านต้องหายออกไปจากบ้านของข้าแม้แต่ชิ้นเดียว”

“เจียงหลี่เจ้าจะทำเกินไปหรือไม่ นั่นก็หลาน ๆ ของข้านะ เจ้าจะใจร้ายกับพวกเขาถึงขนาดนั้นได้อย่างไรกัน”

เจียงไห่รีบเอ่ยขึ้นกับภรรยาของตนเองอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่อีกฝ่ายเอ่ยออกมา ก่อนที่เขาจะเอ่ยขอร้องผู้เป็นภรรยาให้เปลี่ยนใจ

“ข้าพูดไปหมดแล้ว ถ้าใครยังกล้าขัดคำพูดของข้า เช่นนั้นก็อย่าหาว่าข้าใจร้ายก็แล้วกัน”

นางเจียงเอ่ยขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดจนเจียงไห่เองก็ไม่กล้าจะงัดข้อกับภรรยาของตนอีกแล้ว ทางด้านเจียงหลินเองก็เข้าใจถึงความลำบากของลุงของนางดี

เพื่อไม่ให้ท่านลุงของตนเองต้องมีปัญหากับภรรยาไปมากกว่านี้นางจึงได้เอ่ยขึ้นอีกครั้งเพื่อเป็นการจบปัญหาทุกอย่างลงโดยเร็วที่สุด เพื่อที่นางจะได้พาน้อง ๆ ทั้งสองกลับไปดูบ้านที่ถูกทิ้งร้างเอาไว้มาตั้งสองปีเสียที

“ในเมื่อท่านป้าเจียงเอ่ยขึ้นมาถึงขนาดนี้ เช่นนั้นข้ากับน้อง ๆ คงไม่ขอรับอะไรจากบ้านของท่านลุงอีกต่อไป จากนี้ไปพวกเราสองครอบครัวก็ถือเสียว่าไม่มีความเกี่ยวข้องใด ๆ กันอีกนะเจ้าคะ”

“และข้าหวังว่าท่านป้าสะใภ้จะไม่นำเรื่องบุญคุณเลี้ยงดูหรือว่าความเป็นญาติของพวกท่านมาเอาเปรียบพวกข้าสามคนพี่น้องในวันข้างหน้าเช่นกัน ขอให้ท่านหัวปู่หัวหน้าหมู่บ้านช่วยเป็นพยานให้กับข้าด้วยเจ้าค่ะ”

“ได้สิ ข้าจะเป็นพยานให้กับพวกเจ้าเอง รวมไปถึงพวกเจ้าด้วยนะ จางเจ๋อ นางจาง”

คังหนานเอ่ยตอบรับคำพูดของเด็กสาวตรงหน้าด้วยรอยยิ้มใจดีอีกครั้ง และยังเอ่ยบอกกับสองสามีภรรยาบ้านจางให้ร่วมกันเป็นพยานในครั้งนี้อีกแรง

เพราะพวกเขาสามพี่น้องเพียงมาอาศัยอยู่กับบ้านเจียงหาใช่ย้ายเข้ามาอยู่จึงไม่จำเป็นต้องทำหนังสือตัดขาดจากบ้าน

“ได้ / ได้”

“หึ! ข้าเกรงว่าจะเป็นพวกเจ้าเสียมากกว่าที่จะกลับมาทำตัวน่าสงสารให้สามีของข้าช่วยเหลือในวันข้างหน้า ถ้าเช่นนั้นท่านทั้งสามเองก็จงเป็นพยานให้กับข้าด้วยเช่นกัน”

“ว่าถ้าสามพี่น้องนี้กลับมาก่อความวุ่นวายที่บ้านของข้าอีกครั้ง ข้าจะจัดการอย่างไรกับพวกมัน พวกท่านก็ห้ามเข้ามายุ่งเกี่ยวโดยเด็ดขาดตกลงหรือไม่”

นางเจียงที่รู้สึกขบขันกับคำพูดของเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมของเจียงหลินก็แทบจะอดใจรอวันที่สามพี่น้องจะซมซานกลับมาให้สามีของนางช่วยเหลือไม่ไหวเลยทีเดียว

นางเจียงจึงได้วางข้อตกลงในการจัดการกับสามพี่น้องที่น่ารำคาญนี้อย่างที่ตนเองจะไม่ต้องมานั่งสนใจทั้งสามคนอีกต่อไป

“ได้/ได้/ได้”

คังหนานพร้อมกับสองสามีภรรยาแซ่จางต่างก็เอ่ยตอบรับคำของนางเจียงในทันที เพราะพวกเขาเองก็ขี้เกียจจะต้องมานั่งมีปัญหากับสตรีวัยกลางคนผู้นี้แล้วเช่นเดียวกัน

“เช่นนั้นก็ตกลงตามนี้เจ้าค่ะ ไปกันเถิดเสี่ยวหลานเสี่ยวหยวนพี่จะพาพวกเจ้ากลับไปอยู่บ้านของพวกเรากัน”

“เจ้าค่ะ / ขอรับ”

สองฝาแฝดเอ่ยขานรับคำพูดของพี่สาวอย่างพร้อมเพรียงกัน

“ข้าขอขอบคุณท่านปู่หัวหน้าหมู่บ้านกับท่านลุงจางท่านป้าจางมากนะเจ้าคะที่ช่วยออกหน้าเป็นธุระเรื่องในวันนี้ให้กับพวกข้าสามพี่น้อง ข้าขอตัวพาน้อง ๆ ไปทำความสะอาดบ้านก่อนนะเจ้าคะ”

เมื่อได้ข้อสรุปเป็นที่เรียบร้อยแล้วเจียงหลินจึงได้เอ่ยบอกกับน้องทั้งสองของตนเอง ก่อนที่นางจะหันกลับไปเอ่ยขอบคุณทั้งสามคนที่ช่วยออกหน้าให้กับนางในครั้งนี้ด้วยความซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก

หลังจากที่เอ่ยลาจบเจียงหลินก็ได้จูงมือของน้องฝาแฝดคนละข้างแล้วเดินออกจากบ้านเจียงที่เหมือนกับขุมนรกสำหรับตนและน้องทั้งสองของเจ้าเจียงหลินคนก่อน

ทุกย่างก้าวของเจียงหลินในตอนที่ก้าวเท้าออกจากบ้านหลังนี้มันทำให้นางรู้สึกเหมือนกับว่าภายในใจที่หนักอึ้งเหมือนมีหินมาถ่วงเอาไว้อยู่ตลอดเวลา

มันค่อย ๆ เบาขึ้นเรื่อย ๆ จนในที่สุดในก้าวสุดท้ายที่ร่างเล็กของเจียงหลินก้าวพ้นประตูรั้วบ้านออกไปได้นั้น ภายในใจของนางก็เบาหวิวขึ้นมาอย่างสบายใจ

เจียงหลินพาน้องทั้งสองของตนเองเดินตามถนนของหมู่บ้านเพื่อกลับไปยังบ้านของพวกตนตามความทรงจำเดิมของเจ้าของร่าง และได้คบคิดทบทวนความทรงจำตั้งแต่ลืมตาตื่นขึ้นมาในร่างของเด็กสาวนามว่าเจียงหลินผู้นี้อีกครั้ง

ดังนั้นตลอดทางที่สามคนพี่น้องบ้านเจียงเดินกลับไปจึงมีเพียงความเงียบงัน ส่วนเจ้าสองแฝดเองก็เหมือนจะรับรู้ว่าในตอนนี้พี่สาวของตนเองคงจะกำลังใช้ความคิดอยู่พวกเขาจึงได้ทำเพียงแค่เดินตามแรงจูงของผู้เป็นพี่สาวไปอย่างว่าง่าย

ใช้เวลาราว ๆ หนึ่งก้านธูปสามพี่น้องบ้านเจียงก็ได้เดินมาหยุดลงที่หน้าทางเข้าบ้านหลังเล็ก ๆ หลังหนึ่ง

มันคือบ้านของพวกเขาสามพี่น้องที่อาศัยอยู่กับมารดาเมื่อสองปีก่อน ก่อนที่มารดาของพวกเขาจะจากไปด้วยโรคร้าย

ในความทรงจำของเจียงหลินคนก่อนนั้น หมู่บ้านหนานเจียงแห่งนี้อยู่ติดกับภูเขาที่เป็นเขตแบ่งระหว่างแคว้นจ้าวกับแคว้นเหลียง ที่มีภูเขาขนาดหลายสิบลูกล้อมรอบเอาไว้

หมู่บ้านหนานเจียงแห่งนี้เป็นหมู่บ้านติดภูเขา อยู่ห่างจากตัวเมืองหนานหยางไม่ไกลมากนัก

ถ้าเดินทางด้วยเกวียนวัวของหมู่บ้านก็จะใช้เวลาเดินทางเพียงครึ่งชั่วยามเท่านั้น (ประมาณ1 ชั่วโมง)

แต่ถ้าหากว่าเดินทางด้วยเท้าก็จะใช้เวลาเดินทางถึงหนึ่งชั่วยามเลยทีเดียว ยังดีที่หมู่บ้านหนานเจียงแห่งนี้มีเกวียนวัวของหมู่บ้านอยู่จึงไม่ลำบากในการเข้าเมืองมากนัก

*****************************************************************************************************************

เอาละแยกบ้านแล้ว ได้เวลาออกไปเฉิดฉายแล้วเด็ก ๆ