บทที่ 4

เมื่อนางเจียงได้ยินสิ่งที่ผู้เป็นสามีเอ่ยขึ้นมา ก็ทำให้เลือดในกายของนางพลุกพล่านขึ้นมาเป็นอย่างมาก

จนนางเจียงนั้นแทบอยากจะพุ่งเข้าไปข่วนใบหน้าของสามีตนเองด้วยความไม่พอใจอย่างถึงที่สุด

“เอาละ ๆ พวกเจ้าก็พอกันทั้งคู่นั่นแหละ ข้าจะเป็นคนตัดสินให้เองว่าเรื่องราวในวันนี้จะจบลงเช่นไร”

คังหนานเอ่ยขึ้นห้ามทัพระหว่างสามีภรรยาตรงหน้า ก่อนที่เขาจะหันไปมองใบหน้าเรียวเล็กรูปไข่ของเจียงหลินอย่างใช้ความคิด

เพราะเรื่องในครั้งนี้มีความสำคัญต่อชาวบ้านภายในหมู่บ้านไม่น้อย อาจจะด้วย แคว้นจ้าว เมือง หนานหยาง แห่งนี้เป็นเมืองที่ล้อมรอบไปด้วยภูเขาเป็นส่วนใหญ่

อาชีพของชาวเมืองเองก็มีเพียงอาชีพเกษตรกรและเลี้ยงสัตว์ บ้างก็เข้าไปขายแรงงานภายในเมืองบ้าง จึงทำให้พวกชาวบ้านนั้นมีความเป็นอยู่ที่ค่อนข้างจะยากจนอยู่ไม่น้อย

เนื่องจากว่าบางปีก็ได้ผลผลิตที่น้อย บางปีก็ประสบปัญหาภัยแล้ง จนทำให้การเก็บเกี่ยวของชาวเมืองนั้นมีจำนวนที่น้อยกว่าความต้องการของชาวเมืองทั่วทั้งแคว้น

อย่างปีนี้เองก็ถึงช่วงที่จะต้องทำการเพาะปลูกกันในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้แล้ว เพื่อสร้างความสามัคคีให้กับพวกชาวบ้านเขาที่เป็นหัวหน้าหมู่บ้านจะต้องจัดการเรื่องนี้ให้ดี

เพื่อเป็นตัวอย่างสำหรับครอบครัวอื่น ๆ ที่กำลังมีปัญหาครอบครัวเช่นนี้ แต่ก็ต้องยอมรับว่ามีเพียงครอบครัวสกุลเจียงเพียงหลังเดียวที่หนักถึงเพียงนี้

“เช่นนั้นก็แล้วแต่ท่านหัวหน้าหมู่บ้านจะตัดสินเลยขอรับ แต่ข้าในฐานะหัวหน้าครอบครัวขอประกาศว่าไม่ต้องการที่จะฮุบเอาสิ่งของที่เป็นสินเดิมเพียงชิ้นเดียวของน้องสาวมาเป็นของตนเองอย่างแน่นอน”

เจียงไห่ที่ได้ตัดสินใจเด็ดขาดแล้วว่าอย่างไรเสียวันนี้เขาก็ควรจะต้องทำหน้าที่ลุงและพี่ชายที่ดีให้กับเด็ก ๆ ทั้งสามสักครั้งในชีวิตให้ได้

ดังนั้นเขาจึงได้ชิงเอ่ยขึ้นด้วยความเด็ดขาดต่อหน้าชาวบ้านเกือบทั้งหมู่บ้านได้รับรู้โดยทั่วกัน

เพื่อใช้สายตาของพวกชาวบ้านอุดปากภรรยาของตนเองไปเสีย เพราะถึงแม้นางเจียงจะละโมบและเห็นแก่ตัวมากแค่ไหน นางก็ยังต้องรักษาหน้าตาของตนเองเพื่อบุตรสาวของตนเองอยู่เหมือนกัน

“ท่านนี่มัน…”

ทางด้านนางเจียงเมื่อได้ยินคำพูดของสามีก็ทำได้เพียงสะกดกลั้นความไม่พอใจลงท้องไป เพราะถึงอย่างไรนางก็ไม่สามารถทำสิ่งใดต่อไปได้แล้ว

ในเมื่อสามีเอ่ยขึ้นมาถึงเพียงนี้ ถ้านางยังคงดื้อดึงอยู่ก็คงจะต้องขายขี้หน้าพวกสอดรู้สอดเห็นเรื่องของบ้านคนอื่นเป็นแน่

อีกทั้งภายในใจของนางเองในตอนนี้ก็ได้คิดแผนการบางอย่างออกมาได้แล้วเพื่อที่จะทำให้นางใช้มาเป็นเครื่องต่อรองที่จะเอาที่ดินนี้มาเป็นของตนเองอย่างถูกต้องได้แล้ว

“ในเมื่อเจียงไห่พูดมาถึงขั้นนี้แล้ว ถ้าอย่างนั้นที่ดินผืนนั้นก็คงต้องมอบให้กับเสี่ยวหลินเป็นผู้ดูแลต่อจากมารดาของนางแล้วละ ว่าอย่างไรนางเจียงเจ้ามีสิ่งใดขัดข้องหรือไม่”

ในเมื่อหัวหน้าครอบครัวเจียงเอ่ยขึ้นมาถึงขั้นนั้นแล้ว คังหนานจึงสามารถหาข้อสรุปในเรื่องนี้ได้ง่ายขึ้น ชายชราจึงได้เอ่ยคำตัดสินเกี่ยวกับเรื่องที่ดินผืนที่เป็นปัญหาพร้อมกับหันหน้าไปเอ่ยถามนางเจียงที่ยืนเงียบอยู่ด้านข้างของสามีตนเอง

“ข้าไม่มีสิ่งใดจะค้านแล้วเจ้าค่ะ เพียงแต่เรื่องที่จะให้เจียงหลินพาน้องทั้งสองที่ยังเด็กออกไปลำบากด้วยกันข้าเห็นว่ามันดูจะไม่สมควรสักเท่าไหร่”

“ดังนั้นข้าจึงคิดว่าจะให้เจียงหลินนั้นกลับไปอยู่ที่บ้านของนางได้ แต่เด็กทั้งสองยังจะต้องอยู่กับข้าที่บ้านหลังนี้ต่อไป”

“!!!”

“ไม่ได้!”

เพียงแค่จบคำพูดของนางเจียงใบหน้าของเจียงหลินกับเจียงไห่ก็ถึงกับตื่นตระหนกขึ้นมาด้วยความคาดไม่ถึงว่านางเจียงจะใช้เด็กทั้งสองคนเป็นข้อต่อรองในเรื่องนี้

ด้านเจียงหลินถึงกับเอ่ยสวนกลับนางเจียงเสียงดังอย่างไม่ยินยอมในเรื่องที่หญิงวัยกลางคนตรงหน้าเอ่ยขึ้นมา

“เสี่ยวหลิน เจ้าเองก็เป็นเพียงแค่เด็กสาวที่ยังไม่พ้นวัยออกเรือนเลยนะ เจ้าจะไปมีความสามารถเลี้ยงดูน้อง ๆ ของเจ้าได้อย่างไรกัน ที่ป้าสะใภ้พูดไปทั้งหมดก็เพราะเป็นห่วงและหวังดีต่อพวกเจ้าทั้งสามคนพี่น้องนะ”

นางเจียงที่คิดว่าตนเองกำลังถือไพ่เหนือกว่าเจียงหลินอยู่นั้นก็ทำเป็นจีบปากจีบคอพูดบอกเล่าความหวังดีที่ตนเองมีต่อสามพี่น้องออกมาอย่างลื่นไหลราวกับสายน้ำ

แต่สำหรับเจียงหลินที่ได้ฟังคำพูดเสแสร้งของนางเจียงแล้วนั้นแทบอยากจะโก่งคออาเจียนออกมาด้วยความสะอิดสะเอียนในความหวังดีนั้นของป้าสะใภ้ตรงหน้า

“ข้าสามารถเลี้ยงดูน้อง ๆ ของข้าได้เจ้าค่ะ ไม่รบกวนให้ท่านป้าสะใภ้ต้องมารับเป็นภาระของตนเองหรอกเจ้าค่ะ”

“อีกอย่างไม่ใช่ว่าที่ผ่านมาท่านบอกว่าข้ากับน้อง ๆ ของข้าเป็นตัวภาระสำหรับครอบครัวของท่านหรอกหรือเจ้าคะ ลุง ป้า น้า อา ทั้งหลายย่อมเคยได้ยินท่านป้าสะใภ้ของข้าพูดอยู่บ่อยครั้งอย่างแน่นอน”

แต่เมื่อนางเจียงได้เห็นรอยยิ้มมุมปากของเจียงหลินที่มาพร้อมกับคำพูดที่หักล้างกับคำพูดของตนเองก็อดใบหน้าถอดสีไม่ได้

ยิ่งคำพูดของเด็กสาวที่เป็นความจริงที่สามารถหาพยานได้ทั่วทั้งหมู่บ้านแล้วนั้น ก็ยิ่งทำให้นางเจียงรู้สึกโมโหเด็กสาวตรงหน้าขึ้นมามากกว่าเดิม แต่จะให้นางยอมแพ้ก็ดูจะง่ายไปเสียหน่อยหรือไม่

“แต่ว่าเรื่องที่เจ้ายังอายุน้อยอยู่ก็คือความจริง ตามหลักแล้วน้องทั้งสองของเจ้าจะต้องอยู่ในความดูแลของผู้ใหญ่อยู่นั้นก็เป็นความจริง”

“อีกอย่างเจ้าเองก็ยังเอาตัวไม่รอดจะดื้อรั้นพาน้อง ๆ ของเจ้าไปตกระกำลำบากด้วยมันใช้ได้ที่ไหนกันเสี่ยวหลิน”

“พวกเราจะไปกับพี่ใหญ่ขอรับ / เจ้าค่ะ”

แต่แล้วหลังจากจบคำพูดของนางเจียงที่ดูจะมีเหตุผลขึ้นมาอยู่แล้วนั้นก็ถูกเสียงของเด็กชายหญิงคู่หนึ่งเอ่ยขัดขึ้นมา

ก่อนที่ร่างผอมแห้งทั้งสองจะวิ่งเข้าไปเกาะแขนผู้เป็นพี่สาวเอาไว้คนละข้างอย่างเหนียวแน่นเพื่อแสดงให้เห็นว่าถึงตายพวกเขาก็จะไม่ห่างจากพี่สาวของตนเองอย่างแน่นอน

“เสี่ยวหลาน เสี่ยวหยวน พวกเจ้ากลับมากันแล้วหรือ”

เจียงหลินเอ่ยถามน้องทั้งสองของตนเอง เมื่อเห็นร่างผอมเล็กของน้องฝาแฝดชายหญิงนามว่า เจียงหยวน เจียงหลาน เป็นครั้งแรกก็รู้สึกสงสารเด็กน้อยทั้งสองเป็นอย่างมาก

เพราะทั้งที่อายุของเด็กทั้งสองนั้นครบ 10 หนาวแล้วแต่ร่างกายกลับผอมเล็กราวกับเด็กที่อายุเพียงแค่ 6-7 หนาวเท่านั้น คงเพราะทั้งสองต้องอดมื้อกินมื้อตามแต่อารมณ์ของป้าสะใภ้ตัวดี

“เจ้าค่ะพี่ใหญ่ / ขอรับ”

ส่วนเด็กน้อยฝาแฝดทั้งสองเองก็เงยหน้าขึ้นตอบกลับคำถามของพี่สาวด้วยรอยยิ้มสดใสอย่างที่พวกเขาชอบยิ้มให้กับผู้เป็นพี่สาวอยู่เป็นประจำ

“เช่นนั้นพวกเจ้ารอพี่ใหญ่พูดคุยธุระให้เสร็จเรียบร้อยก่อน แล้วพวกเราค่อยกลับไปอยู่ที่บ้านของเรากันดีหรือไม่?”

เจียงหลินที่ได้รับรอยยิ้มที่แสนจะสดใสและใสซื่อของเด็กน้อยทั้งสอง ก็ทำให้นางตัดสินใจได้ในทันทีว่าต่อให้ต้องประกาศสงครามกับนางเจียงนางก็ต้องเอาน้องทั้งสองของตนเองไปอยู่ด้วยกันให้ได้

และดูเหมือนว่าคังหนานกับเจียงไห่เองก็พอจะอ่านความคิดผ่านทางสายตาของเด็กสาวออก ชายชราจึงหันกลับไปสบตากับชายวัยกลางคนอีกครั้งเพื่อถามความเห็น

ทางด้านเจียงไห่เองเมื่อได้รับคำถามผ่านทางสายตาก็ทำเพียงแค่พยักหน้าส่งไปให้ชายชราเพื่อบอกว่าให้ชายชราจัดการได้เลย

“เอาละ ๆ ในเมื่อเด็กทั้งสองคนก็ได้เลือกแล้วว่าจะอยู่กับผู้ใด เช่นนั้นก็เอาตามที่เด็กทั้งสองคนต้องการก็แล้วกัน”

“เพราะถึงอย่างไรเสียเจียงหลินนางก็เป็นพี่สาวแท้ ๆ ของพวกเขา อีกทั้งยังเป็นญาติเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ของเด็กแฝดทั้งสองคนนั้น”

คำตัดสินของคังหนานสร้างความยินดีให้กับสามพี่น้องบ้านเจียงเป็นอย่างมาก หรือแม้แต่เหล่าชาวบ้านที่อยู่ในที่แห่งนี้ก็รู้สึกดีใจไปกับสามพี่น้องที่ไม่ต้องแยกจากกัน

ต่างก็พากันส่งรอยยิ้มเป็นเป็นกำลังส่งไปให้กับเจียงหลินกันแทบจะทุกคน จะมีก็เพียงแค่นางเจียงที่รู้สึกไม่ยินยอมกับคำตัดสินในครั้งนี้

แต่นางก็ไม่สามารถทำสิ่งใดต่อไปได้ มีเพียงเก็บซ่อนความโกรธแค้นลงท้องไป แล้วค่อยคิดหาทางเอาคืนสามพี่น้องให้สามสมกับสิ่งที่พวกเขาทั้งสามทำกับนางในวันนี้เอาไว้อย่างเงียบ ๆ

****************************************************************************************************************************************

ยังดีที่ท่านลุงยังรักหลาน ๆ อยู่ ส่วนอิป้าข้างบ้านนี่ต้องโดนยัยน้องเก็บเข้าสักวันแน่ ๆ