บทที่ 6

“แต่ข้าคิดว่าเจ้าเหมาะสมกับมันแล้ว” หลินเข่อซิงตอบพลางยิ้ม “ข้าไม่รู้ว่าต่อจากนี้จะเจอเรื่องบ้าๆ บอๆ อะไรอีก แต่ข้ารู้ว่าถ้ามีเจ้าคอยอยู่ข้างๆ ข้าคงจะผ่านมันไปได้อย่างแน่นอน”

หลิงเฉินยิ้มอย่างซาบซึ้ง “ท่านวางใจได้เลยเจ้าค่ะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ข้าจะอยู่เคียงข้างท่านเสมอ”

หลินเข่อซิงฟังแล้วก็รู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมาอีกครั้ง ถึงจะทะลุมิติมาอยู่ในโลกนิยายแบบนี้ แต่ก็ยังดีที่มีหลิงเฉินคอยช่วยเหลืออยู่เสมอ เธอคิดในใจ ขณะเอนตัวลงบนเตียง รู้สึกได้ถึงความสบายใจอย่างไม่เคยมีมาก่อน

หลิงเฉินนั่งอยู่ข้างเตียงของคุณหนูหลินพลางมองดูเจ้านายของตนเอนตัวลงนอนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ใจของเธออดคิดไม่ได้ว่า ตั้งแต่วันที่คุณหนูหลินฟื้นขึ้นมาจากการตกน้ำ ก็มีอะไรหลายอย่างที่เปลี่ยนไปอย่างมาก

คุณหนูหลินคนเดิม ที่เธอเคยรู้จักนั้น เป็นหญิงสาวที่สงบเสงี่ยม อ่อนหวาน และมักจะระมัดระวังทุกกิริยา คำพูดคำจานุ่มนวลเสมอ แต่พอเธอตื่นขึ้นมาหลังจากเหตุการณ์ตกน้ำ... คุณหนูหลินกลับดูมีชีวิตชีวามากกว่าเดิมจนเกือบจะเป็นคนละคน

“คุณหนูหลินที่ข้ารู้จัก กลายเป็นคนใหม่เสียแล้ว...” หลิงเฉินคิดในใจ พลางยิ้มบางๆ

“หลิงเฉิน เจ้าคิดอะไรอยู่หรือ?” เสียงของคุณหนูหลินดังขึ้น ทำให้หลิงเฉินสะดุ้งเล็กน้อย นางยิ้มแห้งๆ และตอบไปอย่างสุภาพ “เปล่าเจ้าค่ะ ข้าแค่ว่านับตั้งแต่วันที่ท่านฟื้นขึ้นมา ท่านก็ร่าเริงขึ้นมากจริงๆ เจ้าค่ะ”

“ร่าเริง?” หลินเข่อซิงยิ้มกว้าง “ดีสิ! ข้าก็อยากให้ชีวิตมันสนุกบ้าง! ข้าไม่อยากอยู่แบบเดิมแล้ว ดูสิ ข้ายังทำให้เฟยหลงตกตะลึงได้เลยวันนี้”

หลิงเฉินหัวเราะเล็กน้อย “แต่บางครั้งท่านก็...” นางหยุดพูด คิดในใจว่าควรจะบอกเรื่องนี้อย่างไรดี “...อืม...ท่านก็ออกจะไม่สำรวมเท่าไรนักนะเจ้าคะ”

“ข้าเหรอ!?” หลินเข่อซิงทำหน้าตกใจ “ไม่สำรวมตรงไหนกัน?”

หลิงเฉินยิ้มแห้ง “ก็อย่างเช่นเมื่อสองวันก่อน ที่ท่านเจอท่านอาจารย์เซวียจางหมิ่น จำได้ไหมเจ้าคะ?

ท่านเผลอเรียกท่านอาจารย์ว่า ‘พี่’ ด้วยความตื่นเต้น ตอนท่านพยายามอธิบายว่าทำไมถึงอยากเจอเขา ท่านก็เผลอพูดเร็วๆ จนท่านอาจารย์ทำหน้ามึนไปชั่วครู่เลย”

หลินเข่อซิงหัวเราะหนักขึ้น “ใช่แล้ว! ข้าตื่นเต้นเกินไปจนเผลอเรียกพี่ แต่ข้าก็รีบแก้ไขแล้วนี่น่า! ท่านอาจารย์ยังยิ้มขำๆ ไม่ถือสาเลย”

หลิงเฉินยิ้มกว้าง “เจ้าค่ะ ท่านอาจารย์ใจดีมากจริงๆ”

หลินเข่อซิงนอนเอนตัวลงแล้วหัวเราะเบาๆ

แล้วก็ที่ท่านเจอกับองค์ชายห้า ท่านจำได้ไหมเจ้าคะ?” หลิงเฉินยิ้มขำๆ ก่อนจะเล่าต่อ “ท่านพยายามจะช่วยเขาเก็บพัดที่ทำตก แต่ตอนย่อตัวลง ท่านดันสะดุดชายกระโปรงตัวเองจนล้มหน้าคะมำ! องค์ชายถึงกับรีบเข้ามาพยุงท่านด้วยความตกใจ แต่ท่านกลับลุกขึ้นมาพร้อมหัวเราะเสียก่อน ท่านยังพูดอีกว่า ‘ไม่เป็นไร ข้าล้มเองบ่อยๆ!’”

“โอ๊ย! ข้าลืมไปแล้ว!” หลินเข่อซิงหัวเราะจนตัวงอ “ใช่! ข้าคิดว่าเขาจะตกใจกลัวข้าล้มหัวทิ่มหัวตำ แต่ข้าดันขำซะก่อน ฮ่าๆๆ”

หลิงเฉินพยายามกลั้นหัวเราะ “องค์ชายห้าคงไม่ค่อยเจอผู้หญิงแบบท่านบ่อยนัก ข้าคิดว่าเขาคงอึ้งไปเลยตอนที่ท่านลุกขึ้นมาหัวเราะได้เร็วขนาดนั้น”

หลิงเฉินยิ้มตาม แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะคอยเตือนคุณหนูของเธอ “แต่คุณหนูเจ้าคะ ข้าว่าบางทีท่านควรสำรวมบ้างสักนิด เผื่อว่าเหล่าขุนนางหรือบุคคลสำคัญจะมองท่านแปลกๆ แต่ตอนนี้...” นางเว้นจังหวะแล้วหัวเราะคิก “ท่านดูราวกับคนใหม่เลยเจ้าค่ะ ไหนจะภาษาที่พูด บางคำข้ายังไม่ค่อยเข้าใจนักเจ้าค่ะ”

“เอ่ออ… ก็ ข้าหัวกระแทกด้วยมั้ง บางอย่างเลยเพี้ยนๆไปบ้างน่ะ บางอย่างก็จำได้บ้างไม่ได้บ้างเจ้าก็คอยเตือนข้าด้วยก็แล้วกัน” หลินเข่อซินว่าพลางยิ้มแห้งๆ

กลับกันหลิงเฉินมองดูคุณหนูหลินด้วยความชื่นชมและเอ็นดู นางรู้ว่าคุณหนูหลินของเธออาจจะไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไปแล้ว แต่การเปลี่ยนแปลงนี้กลับทำให้เธอรู้สึกมีชีวิตชีวาและอบอุ่นใจขึ้นมาก เพราะคุณหนูหลินในวันนี้...เป็นคนที่กล้าหาญ มั่นใจ และไม่กลัวที่จะเป็นตัวของตัวเอง แม้จะมีกิริยาที่ไม่สำรวมบ้าง แต่ก็ทำให้ทุกคนรอบข้างต้องหัวเราะและมีความสุขไปด้วย

หลิงเฉินยิ้มกว้าง “ท่านเป็นคุณหนูที่น่ารักที่สุดเท่าที่ข้าเคยรับใช้มาจริงๆ เจ้าค่ะ”

“ข้ารู้!” หลินเข่อซิงยิ้มยิงฟัน “เพราะข้าน่ารักแบบนี้ไง เจ้าถึงรักข้าใช่ไหมล่ะ?”

“เจ้าค่ะ คุณหนู!” หลิงเฉินตอบกลับพร้อมเสียงหัวเราะอย่างจริงใจ