บทที่ 8 (รีไรท์)

หลังจากได้รับฟังข้อตกลงจากปากของท่านโหวแล้ว ทำเอาหลินเข่อซิงถึงกับอ้าปากค้าง ราวกับสมองหยุดทำงานไปชั่วขณะ ตอนเธออ่านไม่มีเนื้อเรื่องส่วนนี้นี่นา จากที่อวิ๋นเฟยหลงจะตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น ชายหนุ่มจะคอยช่วยเหลือและเฝ้ามองอยู่ห่าง ๆ จนกระทั่งได้รับสมรสพระราชทานจากฮ่องเต้ ถึงตอนนั้นหลินเข่อซิงที่เป็นนางเอกของเรื่องถึงจะได้เข้าจวนตระกูลอวิ๋น

แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น เนื้อหาส่วนนี้เพิ่มาจากไหนกัน หรือเพราะเธอเกิดทะลุเข้ามาในนิยาย เลยทำให้เหตุการณ์ต่าง ๆ ไม่เหมือนเดิม

“คุณหนู ๆ คุณหนูเจ้าคะ?” หลิงเฉินสาวใช้ตัวน้อยเรียกเธออยู่ใกล้ ๆ ซ้ำยังคอยเอาผ้าชุบน้ำเช็ดตามใบหน้าและลำคอให้หลินเข่อซิง

หลังจากตั้งสติได้ หลินเข่อซิงจึงได้สอบถามหลิงเฉิน แล้วจึงได้รู้ว่า เมื่อครั้งที่ท่านพ่อและท่านแม่ของหลินเข่อซิงยังอยู่ ตระกูลอวิ๋นเคยช่วยเหลือตระกูลหลินเอาไว้ ซ้ำยังมีไมตรีที่ดีต่อกันมาตลอด ดังนั้นนายท่านผู้เฒ่าทั้งสองตระกูลจึงตกลงกันไว้ว่า หากบุตรสาวสกุลหลินพ้นวัยปักปิ่นเมื่อใด ให้แต่งเข้าจวนอวิ๋น เป็นภรรยาเอกของอวิ๋นเฟยหลง

แต่ทว่า ยามนี้นายท่านผู้เฒ่าและฮูหยินผู้เฒ่าของทั้งสองตระกูลต่างล่วงลับไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงหนังสือสัญญาเท่านั้น บิดาของอวิ๋นเฟยหลงนั้น ไม่ชอบใจกับการคลุมถุงชนเช่นนี้สักเท่าใด แม้เขาเองจะอยากให้บุตรชายแต่งภรรยา และมีลูกหลานไว้สืบสายสกุล แต่ก็อยากให้เป็นสตรีที่บุตรชายของตนเองเลือกเอง

ดังนั้นจึงรั้งรอมาจนหลินเข่อซิงพ้นวัยปักปิ่นมาได้หนึ่งปีแล้ว อีกทั้งบิดามารดาก็ล้มป่วยและพากันจรจากบุตรสาวอันเป็นที่รักไปจนสิ้น นับได้ว่าหลินเข่อซิงกำพร้าเสียแล้ว ตระกูลอวิ๋นจึงไม่อาจหาข้ออ้างอันใดได้อีก หากยังทำเช่นนั้นคงมิพ้นถูกคนครหาว่าใจจืดใจดำเป็นแน่

ฉะนั้นบ้านที่หลินเจ๋อซิงเข้าใจว่าเป็นจวนตระกูลหลินยามตื่นขึ้นมาหลังทะลุมิตินั้น แท้จริงเป็นเรือนที่ถูกซื้อไว้นอกจวน มิมีผู้ใดอยู่อาศัย นอกจากสองนายบ่าวอย่างหลินเข่อซิงและหลิงเฉิน โดยคุณหนูหลินนั้นรับความสะเทือนใจมิไหว ที่ต้องสูญเสียทั้งบิดาและมารดาไปพร้อมกัน จึงคิดจะกระโดดบ่อน้ำฆ่าตัวตายตามท่านทั้งสองไป แต่ใครจะรู้ว่า นางจะรอดมาได้ จนหลินเข่อซิงจากต่างโลกมาอาศัยร่างของนางอยู่

…….

หลินเข่อซิงและหลิงเฉินสองนายบ่าวถูกจัดให้อยู่ในเรือนถัดมาจากเรือนหลัก ที่มีท่านโหวและฮูหยินใหญ่พักอาศัยอยู่ ส่วนอวิ๋นเฟยหลงนั้นอยู่แยกไปอีกเรือนหนึ่ง จะว่าโชคดีหรือโชคร้ายของหญิงสาวกันแน่ เมื่อเรือนที่เธอต้องอยู่ ดันอยู่ตรงกันข้ามกับเรือนของแม่ทัพใหญ่อย่างอวิ๋นเฟยหลงพอดิบพอดี

“จะบ้าตาย ฉันขอย้ายเรือนได้ไหมเนี่ย จะให้ไปอยู่เรือนเล็ก ๆ หรือห่างไกลผู้คนก็ได้ทั้งนั้น ทำไมจะต้องจัดให้อยู่ตรงข้ามกันแบบนี้ด้วย” หลินเข่อซิงบ่นเสียงดัง จนหลิงเฉินต้องรีบทำท่าให้คุณหนูของนางลดเสียงลง

“บ่าวว่าแบบนี้ก็ดีนะเจ้าคะ คุณหนูจะได้เจอหน้าคุณชายบ่อย ๆ ไม่แน่ว่าท่านอาจจะพึงใจคุณหนูก็เป็นได้ เช่นนี้คุณหนูจะได้อยู่เรือนนี้อย่างไม่ลำบากอย่างไรเล่าเจ้าคะ” หลิงเฉินพูดไปยิ้มไป สองแก้มแดงปลั่งยามพูดถึง 'คุณชาย'

“เหอะ ไม่เอาด้วยหรอก ปากสุนัขไม่รับประทานแบบนั้น แม้ว่าหน้าจะหล่อก็เถอะ แต่ชอบเก๊กหน้านิ่ง ทำตาดุอย่างกับจะจับคนเชือด ถ้าเธออยากได้ ฉันยกให้” หลินเข่อซิงว่าพลางลูบแขนตัวเองไปมา

“ตายแล้วคุณหนู พูดอะไรแบบนั้นเจ้าคะ หากมีใครมาได้ยิน บ่าวหัวขาดแน่ ๆ คุณหนูก็รู้ว่านายท่านจวนนี้ไม่นิยมหลายเมีย แม้แต่เมียบ่าวก็ไม่มี ต่อไปอย่าพูดอะไรเช่นนี้อีกเลยเจ้าค่ะ” สาวใช้ว่าพลางลูบคอตัวเอง ราวกับสำรวจว่ายังอยู่ดีหรือไม่

“จ้า ๆ ไม่พูดก็ไม่พูด เราไปจัดของเข้าบ้านกันดีกว่า” หลินเข่อซิงมองไปยังข้าวของและห่อผ้าที่พกติดตัวมา นางหยิบมาแต่ของที่จำเป็น อย่างเช่นเสื้อผ้า และของใช้ส่วนตัว และกล่องเครื่องประดับไม่กี่กล่อง แต่หลิงเฉินก็คะยั้นคะยอให้หลินเข่อซิงเก็บมาให้หมด จนเธอต้องตวาดออกมาอย่างหงุดหงิดว่า ถ้าอยากเอาไปนักก็ขนเองสิ ท้ายสุดหลิงเฉินก็ออกไปจ้างวานคนแถวนั้นให้มาช่วยกันขนของจากเรือนพักที่พวกตนอยู่ไปยังจวนตระกูลอวิ๋น

เพียงไม่นาน บรรดาหญิงสาวหลายคนในชุดของบ่าวรับใช้ก็มาปรากฏตัวอยู่ที่หน้าเรือนพร้อมกับหัวหน้าบ่าวรับใช้ นางเป็นผู้หญิงมีอายุ และดูเคร่งครัดกับระเบียบวินัยอย่างมาก

“คุณหนูหลิน ข้าน้อย จงอวี่ซี เป็นหัวหน้าบ่าวรับใช้เจ้าค่ะ ได้รับคำสั่งจากนายท่านให้คัดเลือกสาวใช้มามากหน่อย เพื่อให้ท่านสะดวกใช้สอย จะได้ไม่ลำบาก ท่านลองดู มีใครถูกใจก็บอกบ่าวได้ทันทีเลยนะเจ้าคะ”

“อืม…” หลินเข่อซิงเดินดูบ่าวแต่ละคน มีสองถึงสามคนที่นางหยุดมองอย่างพิจารณา หลินเข่อซิงสังเกตเห็นว่า ยามนางไปหยุดยืนตรงหน้าใคร บ่าวคนนั้นจะเชิดหน้า พร้อมตวัดสายตามองเธอราวกับจะบอกว่า 'ข้าไม่ยินยอมรับเจ้า อย่าบังอาจมาเลือกข้าเชียว'

“เกรงว่าข้าคงไม่อาจรับได้หรอก ข้ามีหลิงเฉินคอยปรนนิบัติคนเดียวก็พอแล้ว และขอบ่าวชายสักคนสองคนไว้คอยดูแลความปลอดภัย และคอยรับใช้ยามมีงานต้องใช้แรงก็พอ”

“จะได้อย่างไรกันเจ้าคะ อีกไม่นานคุณหนูก็จะเป็นนายหญิงของจวนอวิ๋นเรา แบบนี้บ่าวจะกล้าละเลยได้อย่างไร หรือคุณหนูไม่ชอบสาวใช้ชุดนี้ เช่นนั้นข้าจะเรียกคนอื่นมา จนกว่าคุณหนูจะพอใจ”

“เปล่าหรอก ข้าไม่ชอบคนเยอะ เช่นนั้นข้าคงต้องรบกวนให้ท่านเลือกสาวใช้ให้ข้าสักสองคนก็แล้วกัน” หลินเข่อซิงเอ่ยอย่างตัดปัญหา เธอไม่ชอบอะไรที่มันยุ่งยากและยืดเยื้อ หากสาวใช้เหล่านี้ก่อปัญหา ค่อยไล่ไปในภายหลังก็ได้

หัวหน้าบ่าวรับใช้จงอวี่ซี เดินเข้าไปดึงแขนบ่าวรับใช้สตรีสองนาง หนึ่งในนั้นตัวเล็กบอบบาง ก้มหน้างุดจนคางชิดอก ส่วนอีกนางหนึ่งนั้นท่าทางกระตือรือร้น ซ้ำดูเฉลียวฉลาด

“ต่อไปพวกเจ้าจงดูแลฮูหยินน้อย เอ่ออ คุณหนูหลนให้ดี อย่าได้ขาดตกบกพร่องเป็นอันขาด เข้าใจหรือไม่”

สองเสียงประสานรับคำพร้อมกัน หหนึ่งเบาหนึ่งหนักแน่น เมื่อจัดแจงทุกอย่างเสร็จสรรพ จงอวี่ซีจึงขอตัวลาหลินเข่อซิง โดยทิ้งสองสาวรับใช้เอาไว้

“หลิงเฉิน สองคนนี้ข้าก็มอบหมายให้เจ้าพาไปเดินดูรอบเรือน และมอบหน้าที่ให้พวกนางแต่ละคนก็แล้วกัน”

“ได้เจ้าค่ะคุณหนู” หลิงเฉินรับคำ แต่ก่อนจะไป หนึ่งเจ้านาย หนึ่งบ่าวคู่ใจสบสายตากัน หลิงเฉินพลันเข้าใจในทันทีว่าเจ้านายต้องการสิ่งใด ก่อนจะพาสองสาวรับใช้ที่เพิ่งได้รับ เดินออกไปด้านนอกห้อง

หลินเข่อซิงถอนหายใจยาว ก่อนจะหันไปหยิบสิ่งของออกมาจัดวางในห้องของตนเองให้เป็นระเบียบ ทันใดนั้นเสียงเดินลงน้ำหนักที่ไม่คุ้นเคยก็ดังขึ้นข้างหลังเธอ และกำลังจะก้าวผ่านธรณีประตูเข้ามา เป็นอวิ๋นเฟยหลงนั่นเอง หลินเข่อซิงหันไปมองอย่างสงสัย เขามาทำอะไรที่นี่

เธอกลืนน้ำลาย เอียงคอมองเขาด้วยความสงสัย "มีธุระอะไรกับข้าหรือเจ้าคะ?" อวิ๋นเฟยหลงมองเธอครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวเสียงเรียบ

"เดินตามข้ามา" จบประโยคร่างสูงสง่าก็ก้าวเท้าออกไปทันที โดยไม่หันกลับมามองสักนิดว่าหญิงสาวจะเดินตามเขาไปหรือไม่

“อะไรของเขา?” หลินเข่อซิงยกมือเกาศีรษะตัวเอง แต่ก็ยอมเดินกึ่งวิ่งตามชายหนุ่มไปทันที