สหายวัยเยาว์ / 1

"รองแม่ทัพคนเมื่อกี้?"

"เจ้าค่ะ นี่คือท่านชิงหรง รองแม่ทัพแห่งกองทัพมังกรขาว สหายสนิทตั้งแต่วัยเยาว์ของคุณหนูเจ้าค่ะ"

เสี่ยวโหรวอธิบายถึงตัวตนอีกคนที่เพิ่งมาเยือน นางจับมือคุณหนูที่เกาะแขนนางไว้ด้วยความสั่นกลัวออกช้า ๆ เพื่อให้เผชิญหน้ากับสหายสนิทที่มองคุณหนูนางด้วยแววตาใคร่สงสัย

"ช..ชิงหรง สหายสนิทข้า?"

ดวงวิญญาณจากภพอื่นที่เพิ่งมาสิงสู่ร่างนี้ค่อย ๆ ทำความเข้าใจกับเหตุการณ์ตรงหน้า

"เกิดอะไรขึ้น" ชิงหรงเอ่ยถามความ

ตั้งแต่รู้จักกันมาสิบกว่าปี เสี่ยวซินของเขาไม่เคยแสดงท่าทางหวาดกลัวเขาสักนิด ขนาดตอนที่ชุดเขาเปื้อนเลือดเกรอะกรัง เฟิงเยว่ซินยังไม่รังเกียจที่จะพบปะพูดคุยด้วยสักครา

"ท่านรองแม่ทัพโปรดใจเย็นก่อนเจ้าค่ะ หลังจากที่คุณหนูรู้ข่าวท่านเสนาเฟิงทำให้เสียใจจนถึงขั้นหมดสติ พอฟื้นขึ้นมาคุณหนูนางก็..."

เสียงสะอื้นพร้อมใบหน้าสลดมองคุณหนูที่เคารพรัก

"นางก็อันใด เจ้ารีบเล่าให้หมด!"

ชิงหรงเริ่มหงุดหงิดใจกับการอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ของสาวใช้ข้างกายสหายสนิท

"คุณหนูเหมือนจะจำอะไรไม่ได้เจ้าค่ะ"

"จำอะไรไม่ได้? เจ้ากำลังหมายถึงเสี่ยวซินสูญเสียความทรงจำงั้นรึ?"

"เจ้าค่ะ บ่าวคิดว่าเป็นเช่นนั้น" เสียงเสี่ยวโหรวแผ่วลงอย่างสลด

ความจำเสื่อมที่ไหนล่ะ ฉันไม่ใช่เสี่ยวซินอะไรนั่นเลยละ

"เจ้าจำอันใดมิได้เลยจริงหรือเสี่ยวซิน"

แววตาชิงหรงที่ทอดมองสหายวัยเด็กมีแต่ความสงสารและใคร่สงสัย

อีกคนที่ถูกถามยังอยู่ในอาการหวาดกลัวคนแปลกหน้าทำแค่พยักหน้าแล้วหลบข้างหลังสาวใช้นางต่อ

"แม้แต่ข้า เพื่อนเล่นของเจ้าตั้งแต่สองขวบเจ้าก็จำไม่ได้?"

จะเพื่อนกี่ขวบกี่เดือนนางก็จำไม่ได้ทั้งนั้นแหละ เพราะนางคือหลันจินเยว่ที่มาจากโลกอนาคต มิใช่เฟิงเยว่ซินเจ้าของร่างกายนี้

"มิใช่แค่ท่านรองแม่ทัพนะเจ้าคะที่คุณหนูจำไม่ได้ แม้แต่ตัวของคุณหนูเอง นางยังจำไม่ได้เลยเจ้าค่ะ"

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!

รองแม่ทัพผู้บุกป่าผ่าเจ็ดด่านผ่านทุกสงครามไม่เคยได้ยินว่าจะมีผู้ใดเสียความทรงจำถึงขั้นจำแม้กระทั่งตนเองไม่ได้เช่นนี้

"เสี่ยวซิน เจ้าจำข้าไม่ได้จริงหรือ ข้าหรงหรงที่เจ้าชอบขี่คอ พาเจ้าเล่นว่าวไง"

ชิงหรงรีบรุดเข้าไปไตร่ถามอีกรอบ ทว่าสิ่งที่เขาได้กลับมามีเพียงแววตาที่บ่งบอกว่านางจำเขาไม่ได้จริง ๆ

"เจ้าช่างน่าสงสารยิ่งนัก ต้องมาสูญเสียบุพการีและตัวตนของตนเองไปพร้อม ๆ กัน"

เฟิงเยว่ซินหญิงสาวผู้เพียบพร้อมทุกอย่าง เปรียบเสมือนแหล่งความสุขของเขาต้องกลายเป็นสตรีที่ช่างโชคร้ายน่าเวทนาที่สุดเพียงแค่คืนเดียว

ทุกอย่างมันบีบหัวใจคนเป็นสหายอย่างชิงหรงยิ่งนัก

"ข้า..."

'ไม่ใช่เสี่ยวซินของพวกเจ้าสักหน่อย'

แม้มีหมื่นคำพูดที่อยากอธิบาย หากแต่มองดูความเป็นไปแล้วบุคคลทั้งสองคงมิเชื่อ นางจึงหยุดคำพูดไว้ในใจดังเดิม

"มีอะไร เจ้าจำข้าได้สักนิดแล้วหรือ"

ชิงหรงอยากได้ข่าวดีให้ใจชื้นขึ้นมาหากแต่กลับต้องผิดหวัง

"ข้าขอโทษ แต่สักวันคงจำท่านได้"

'ต้องมีสักวันที่เราจะได้กลับโลกของเรา เมื่อวันนั้นมาถึงเฟิงเยว่ซินตัวจริงก็จะกลับมา เรื่องราวยุ่งเหยิงนี้ก็จะจบลง'

"ท่านรองแม่ทัพมาที่นี่เพื่อช่วยคุณหนูใช่ไหมเจ้าคะ" เสี่ยวโหรวรีบเปลี่ยนเรื่องเมื่อเห็นว่าบรรยากาศช่างโศกเศร้ายิ่งนัก

"ข้าเกือบลืมไป วันนี้ข้ายังพาพวกเจ้าออกไปไม่ได้ ต้องรอให้ท่านแม่ทัพกลับมาเสียก่อน"

เสี่ยวโหรวรู้ดีว่า 'ท่านแม่ทัพ' ที่ว่าคือใครนางรีบแย้มยิ้มดีใจอย่างโล่งอก

"ถ้าเป็นเช่นนั้นก็ดียิ่งนัก พวกเราจะได้ออกจากที่แห่งนี้แล้วนะเจ้าคะคุณหนู"

หลันจินเยว่ยิ้มตามเมื่อรู้ว่าอีกไม่นานจะได้เป็นอิสระ

แต่ลึก ๆ นางก็แอบหวั่นใจเช่นกันว่าจะอยู่ในที่แห่งนี้ที่ไม่ใช่ที่ของตนได้หรือไม่

"พวกทหารยามไม่มีใครเอาน้ำเอาอาหารมาให้พวกเจ้าเลยหรือ"

ชิงหรงมองดูรอบคุกที่ทั้งสองอยู่ไม่มีแม้กาน้ำหรือว่าถ้วยน้ำสักชาม ทำแบบนี้มันเกินไปหน่อยกระมัง