ตอนพิเศษ (1)

ตอนพิเศษ (1)

            ต้นฤดูหนาวของปีนั้น ชุนกับจิ่นเซี่ยได้จัดพิธีแต่งงานแบบเรียบง่าย

            โดยหลางไป๋เป็นญาติฝ่ายหญิง ส่วนจิ่นเซี่ยนั้น เนื่องจากองครักษ์หนุ่มผู้นี้เป็นเด็กกำพร้า ญาติฝ่ายชายจึงเป็นกงเยียนซู 

            แม้เป็นงานแต่งที่เรียบง่าย แต่เพราะได้ลู่ซินฟางเป็นแม่งาน อาหารสุราจึงขึ้นเต็มโต๊ะตลอดทั้งวันทั้งคืน

            แขกเหรื่อที่มาร่วมงานล้วนเป็นคนกันเอง งานแต่งของชุนกับองครักษ์หนุ่ม จึงเหมือนกับวันรวมญาติมากกว่าเป็นงานมงคล 

            ลู่ซินฟางอนุญาตให้ชุนหยุดได้เท่าที่ต้องการ

            หลังเสร็จสิ้นงานแต่ง ทุกคนกลับมาใช้ชีวิตปกติเหมือนเดิม

            หลายวันหลังจากนั้น อุณหภูมิเริ่มลดต่ำ สายลมหนาวเย็นพัดมาเป็นระลอก

            ลู่ซินฟางยืนอยู่บนระเบียง มองพวกเด็กๆ วิ่งเล่นกันที่ลานกว้าง

            “เด็กๆ เนี่ย ไม่รู้จักความหนาวกันเลยหรือไงนะ”

            ลู่ซินฟางพึมพำด้วยความเอ็นดู

            “แอร๊…!”

            ตอนนั้นเอง เสียงเล็กๆ ของจินเอ๋อร์ดังมาจากในเปล ลู่ซินฟางผละสายตาออกจากพวกเฉิงเอ๋อร์ เดินกลับมาหาลูกน้อยที่นอนในเปล 

            จินเอ๋อร์อายุ 2 เดือนกว่าๆ แล้ว ถึงบางเวลาจะร้องไห้งอแงบ้าง แต่นางไม่ใช่เด็กที่เลี้ยงยาก

            “ว่าไงจ๊ะ ตื่นแล้วหรือคนสวยของแม่”

            หญิงสาวพูดพลางจับผ้าอ้อมของจินเอ๋อร์ เมื่อเห็นว่าผ้าอ้อมไม่ได้เปียก นางจึงอุ้มลูกน้อยขึ้นมา

            “แอร๊ๆ”

            “โอ๋ๆ อย่าร้องนะจ๊ะ อย่าร้อง”

            ลู่ซินฟางตบก้นน้อยๆ ของจินเอ๋อร์เบาๆ พร้อมกับปลอบไปด้วย เจ้าหนูน้อยถึงยอมสงบลง 

            “คุณหนูจินเอ๋อร์ตื่นแล้วหรือ” เหนียงซิ่นเดินเข้ามาถาม

            ในช่วงที่ชุนลาพักร้อนเพื่อไปดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์กับสามี เหนียงซิ่นย้ายมาอยู่ที่คฤหาสน์ของกงเยียนซูเป็นการชั่วคราว เพื่อช่วยดูแลพวกเด็กๆ

            “ตอนนี้เงียบไปแล้วละ” ลู่ซินฟางบอก

            เหนียงซิ่นยิ้มพร้อมกับยื่นหน้ามาหยอกเจ้าหนูน้อย

            “คุณหนูไม่ชอบอากาศหนาวหรือเปล่าเจ้าคะ ถึงได้รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาบ่อยๆ”

            “ข้าก็คิดแบบนั้นนะ” ลู่ซินฟางพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของเหนียงซิ่น

            “ว่าไปแล้วนะ ปีนี้พวกเรายังได้หมักสุราผลไม้กันเลยไม่ใช่หรือ” ขณะพูด แววตาของลู่ซินฟางเป็นประกาย

            ในทุกๆ ปี นางกับพวกสัตว์อสูรจะหมักเหล้าผลไม้ด้วยกัน ส่วนเหล้าของปีก่อนก็จะขุดขึ้นมาแล้วดื่มด้วยกัน นึกแล้วก็รู้สึกสนุก

            “นายหญิงยังให้นมคุณหนูอยู่เลยเจ้าค่ะ ท่านยังดื่มเหล้าไม่ได้”

            “เสียดายจังเลย” ลู่ซินฟางทำปากย่น ดูแล้วไม่ต่างจากเป่าเอ๋อร์ตอนที่เอาแต่ใจ

            เหนียงซิ่นยิ้มขบขำ สักครู่ก็ตอบกลับมาว่า “ถึงยังไงก็เป็นธรรมเนียมทุกปี ปีนี้ก็มาหมักเหล้าผลไม้กันเถอะเจ้าค่ะ”

            ลู่ซินฟางพยักหน้ารัวๆ พลางยิ้มกว้าง

            ถึงแม้จะยังดื่มไม่ได้ แต่นางจะรอถึงปีหน้า

            2 วันต่อมา ภายในมิติ ทุกคนเตรียมอุปกรณ์หมักเหล้ามารอกันหน้าโกดัง

            พ่อหมีสยงจวินนำกลุ่มผู้ชาย ช่วยกันยกตะกร้าผลไม้กับไหหินสำหรับหมักเหล้าไปวางเรียงที่ลานกว้าง

            เมื่อเตรียมของทุกอย่างพร้อมแล้ว ทุกคนก็ช่วยกันทำความสะอาดผลไม้ ผลทับทิม ผลบ๊วย ส้มและแอปเปิ้ล จากนั้นนำผลไม้ลงไปในไห ตามด้วยน้ำตาลกรวดและเหล้าขาว เมื่อทุกคนช่วยกันปิดฝาจนครบ ก็นำไปฝังไว้ที่ใต้ต้นหลิวข้างๆ แม่น้ำ  

            ปีนี้ลู่ซินฟางไม่ได้ลงมือหมักสุราเอง เพราะต้องอุ้มจินเอ๋อร์ จึงให้เฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์ช่วยพวกผู้ใหญ่ในส่วนเล็กๆ น้อยๆ เท่าที่จะทำได้

            เพราะครั้งแรกที่ได้หมักสุรา พวกเขาจึงตื่นเต้นและสนุกกันมาก

            “ท่านแม่ ข้าทำเสร็จแล้ว”

            เจ้าแฝดวิ่งกลับมา ยิ้มแก้มปริเพราะได้ช่วยงานพวกผู้ใหญ่หมักสุรา

            “เก่งมากจ๊ะ”

            ลู่ซินฟางชมลูกๆ

            เด็กแฝดทั้งสองทำทีเป็นปาดเหงื่อ หลังจากนั้นก็ออกไปวิ่งเล่นกับภูตน้อยหลินที่สวน  

            เนื่องจากเป็นหยุดพักผ่อน พอขุดสุราของปีที่แล้วขึ้นมา เหล่าสัตว์อสูรล้อมวงกันดื่มด่ำสุราผลไม้หมัก พร้อมกับร้องรำทำเพลงด้วยความสนุกสนาน

            ในจังหวะนั้นเอง หางตาของลู่ซินฟางเหลือบเห็นหางฟูฟ่องสีน้ำตาลออกส้มหลังต้นแอปเปิล เมื่อหันขวับไปมอง ก็เห็นหญิงสาวคนหนึ่งยื่นหน้าแอบมองทุกคนอยู่ 

            ลู่ซินฟางขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ในตอนนั้นเองที่อีกฝ่ายสัมผัสได้ถึงสายตาของนางเช่นกัน นางหมุนตัวหันหลัง วิ่งหนีไปทันที

            อย่างไรก็ตาม ลู่ซินฟางยังคงมองทิศทางที่หญิงสาวคนนั้นวิ่งไป

            “มองหาอะไรหรือขอรับ” หลางไป๋เดินเข้ามาถาม จากนั้นก็รายงานว่าไหสุราฝังเรียบร้อยแล้ว

            ลู่ซินฟางพยักหน้าทีหนึ่ง ก่อนจะบอก “เมื่อกี้ข้าเห็นผู้หญิง…ไม่สิ ต้องบอกว่าจิ้งจอกเพศเมียมาแอบดูพวกเราน่ะ”

            “เป็นนางอีกแล้วสินะ” หลางไป๋พึมพำเหมือนรู้อยู่แล้ว

            “จิ้งจอกสาวตนนั้นเป็นใครหรือ?” ลู่ซินฟางถามกลับไป

            “เหมือนว่านางจะเป็นลูกสาวของหัวหน้าเผ่าจิ้งจอก พักหลังมานี้มักจะมาป้วนเปี้ยนแถวฟาร์มบ่อยๆ ขอรับ”

            “ถ้าจำไม่ผิด หัวหน้าเผ่าจิ้งจอกบอกว่าจะไม่ล่วงล้ำเข้ามาในฟาร์มของเราไม่ใช่หรือ”

            “ใช่ขอรับ ตลอดมาพวกเขาไม่เคยล่วงล้ำเข้ามา หรือสร้างปัญหา ยกเว้นก็แต่ผู้หญิงคนนั้นขอรับ”

            “แค่มาแอบดูหรือ”

            หลางไป๋ผงกศีรษะทีหนึ่ง “ขอรับ นางแค่มาแอบดู ไม่ได้ทำอันตรายใครหรือขโมยของอะไรขอรับ”

            “ข้าพอเข้าใจความคิดของนางแล้วละ”

            “ข้าก็ด้วยขอรับ”

            จิ้งจอกสาวตนนั้นคงแค่อยากรู้อยากเห็นเท่านั้นเอง

            คิดจบ ทั้งหลางไป๋ทั้งลู่ซินฟางก็ทอดสายตามองไปทางทิศที่เผ่าจิ้งจอกอาศัยอยู่ ถ้าได้พวกเขามาเป้นพวกก็คงดีไม่น้อย