บทที่ 39 เลี้ยงไก่ (ครึ่งหลัง)

บทที่ 39

เลี้ยงไก่ (ครึ่งหลัง)

            ข้าวของของลู่ซินฟางกับลูกทั้งสองมีไม่มาก อันที่จริง ขนย้ายแค่เสื้อผ้าเท่านั้น เพราะที่เรือนหลักมีเครื่องเรือนพร้อมใช้อยู่แล้ว

            ทว่าในส่วนของเรือนเล็กนั้นยังไม่มีเครื่องเรือนใดๆ ลู่ซินฟางจึงยกโขยงสยงจวินกับพี่น้องกระต่ายและคนอื่นๆ ไปร้านเครื่องเรือนเพื่อซื้อตู้ โต๊ะและเตียงซึ่งอยู่อีกถนนหนึ่ง 

            ตอนลู่ซินฟางพาพวกเขามาเลือกเครื่องเรือนก็เป็นเวลาเย็นมากแล้ว

            แม้ร้านเครื่องเรือนมีของให้เลือกมากมาย เนื่องจากเป็นเครื่องเรือนที่ทำสำเร็จรูป แต่กว่าจะเลือกเครื่องเรือนกันครบ และกว่าจะขนย้ายจากร้านมาถึงคฤหาสน์ก็ต้องใช้เวลา

            สรุปแล้ว กว่าทุกอย่างจะเข้าที่เข้าทางก็เป็นเวลาค่ำมืดพอดี 

            ตอนหัวค่ำ ระหว่างที่พวกเขากำลังจัดการห้อง ลู่ซินฟางกับเหนียงซิ่นซึ่งเป็นภรรยาของสยงจวินเข้าครัวช่วยกันทำอาหารขึ้นโต๊ะหลายอย่าง ถือเป็นการเลี้ยงฉลองเล็กๆ น้อยๆ 

            พอในบ้านมีสมาชิกเพิ่ม ทั้งบรรยากาศบนโต๊ะอาหารยังครึกครื้นเช่นนี้ ลู่ซินฟางรู้สึกว่า แม้อาหารที่ทำจะเป็นของง่ายๆ ธรรมดา แต่พอเห็นทุกคนกินอาหารด้วยความเอร็ดอร่อย สีหน้าเบิกบาน นางก็พลอยมีความสุขไปด้วย

            “นายหญิงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียวนะเจ้าคะ” เหนียงซิ่นเอ่ยถาม

            ลู่ซินฟางอมยิ้มพลางตอบ “ข้ารู้สึกว่าตอนนี้บ้านลู่กลายเป็นครอบครัวใหญ่ไปแล้ว หลังจากนี้คงสนุกไม่น้อย”  

            แฝดทั้งสองพอได้ยินมารดาพูดเช่นนั้นก็หันหน้ามองกัน ก่อนจะหัวเราะคิกๆ

            “ลูกๆ ก็ชอบให้บ้านเรามีสมาชิกเยอะๆ เหมือนกันสินะ” ลู่ซินฟางถามพลางเช็ดข้าวบนแก้มให้เป่าเอ๋อร์

            ศีรษะเล็กของเป่าเอ๋อร์พยักขึ้นลง “อยู่ด้วยกัน ข้าจะได้เล่นกับพี่ชายพี่สาวเยอะๆ เลย”

            พี่น้องกระต่ายยิ้มอ่อนโยนให้กับเด็กน้อยทั้งสอง ตอนอยู่ที่ร้าน พวกเขาเล่นกับเฉิงเอ๋อร์และเป่าเอ๋อร์เฉพาะตอนพัก แต่ถ้าอยู่บ้านเดียวกัน ก็มีเวลาเล่นด้วยกันเพิ่มขึ้น

            ลูกชายคนเล็กของสยงจวินอายุ 8 ขวบชื่อสยงเหยา เพิ่งเจอกับเด็กแฝดครั้งแรก วันนี้ระหว่างที่ผู้ใหญ่ยุ่งๆ เรื่องขนย้ายข้าวของเข้าบ้าน สยงเหยาก็อยู่เล่นกับเฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์อย่างดี และเห็นว่าจะเรียนหนังสือด้วยกัน ด้วยอายุที่ห่างกันไม่มาก เลยสนิทกันเร็ว 

            ลู่ซินฟางลูบศีรษะเล็กๆ ของลูกทั้งสอง 

            สามวันต่อมา สยงจวินกับสยงอู๋บอกว่าโรงเรือนเลี้ยงไก่สร้างเสร็จเรียบร้อย

            ไม่ใช่แค่เพียงที่สวน ทางมิติต่างโลกก็สร้างเสร็จเรียบร้อยแล้วเหมือนกัน

            ก่อนจะเกิดเรื่องโจรปล้นบ้าน ลู่ซินฟางเตรียมพื้นที่สร้างโรงเรือนสำหรับเลี้ยงไก่ไว้ทั้งสองโลก ฝั่งทางนี้สยงจวินเป็นคนจัดการ ฝั่งมิติต่างโลกเป็นหน้าที่ของสยงเจ๋อ น้องชายของสยงจวิน

            พอจัดการธุระในร้านเสร็จเรียบร้อย ลู่ซินฟางเดินมาหาชุนกับพวกเด็กๆ ที่พักในเรือนรังรองด้านหลัง

            “ชุน ประเดี๋ยวข้ากับหลางไป๋จะออกไปทำธุระที่สวน ฝากดูแลเด็กๆ ด้วยนะ”

            “ได้เจ้าค่ะ” ชุนตอบอย่างขมักเขม่น

            “ข้าก็จะช่วยนางอีกแรง นายหญิง”

            นั่นเป็นเสียงของชายหนุ่ม ถึงไม่ใช่ของคนแปลกหน้า แต่ก็ทำให้ลู่ซินฟางเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ 

            “แล้วทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่ได้”

            จิ่นเซี่ยหัวเราะแห้งๆ

            ทว่าก่อนที่ฝ่ายนั้นจะตอบ ลู่ซินฟางก็ตัดบทว่า “ช่างเถอะ ข้าไปธุระกับหลางไป๋คิดว่าอาจจะกลับมาเย็นๆ สักหน่อย มีคนช่วยดูแลเด็กๆ เพิ่มก็ดีเหมือนกัน”

            “ขอรับ”

            “ท่านแม่ รีบกลับมานะ” เป่าเอ๋อร์โผกอดมารดา

            นางเคาะจมูกเล็กๆ ของลูกสาว “ห้ามดื้อกับพี่สาวชุนล่ะ เฉิงเอ๋อร์ด้วยนะ ห้ามออกไปเล่นไกล”

            “เจ้าค่ะ”

            “ขอรับ”

            นางลูบศีรษะเล็กๆ ของลูกทั้งสอง

            จากนั้น ลู่ซินฟางกับหลางไป๋ก็ขึ้นรถม้าตรงมายังถนนปศุสัตว์เพื่อซื้อลูกเจี๊ยบกลับไปที่สวน 100 ตัว ทั้งยังซื้ออาหารไก่ไว้อีกหลายกระสอบ เมื่อมาถึงที่สวน นางแยกลูกเจี๊ยบออกมา 50 ตัวเพื่อนำไปเลี้ยงที่มิติต่างโลก

            อันที่จริง โลกทางนั้นมีไก่ แต่เป็นไก่ป่าสายพันธุ์อสูร

            แม้ออกไข่และกินเนื้อได้ปกติ แต่รสชาติก็ไม่เหมือนไก่ของโลกมนุษย์ที่เนื้อสัมผัสชุ่มฉ่ำ กลิ่นคาวก็น้อย ที่ผ่านมาเคยแต่นำเมล็ดพืชจากโลกมนุษย์มาปลูกในโลกนี้ ยังไม่เคยเลี้ยงสัตว์ ลู่ซินฟางต้องการทดลองว่าสัตว์พวกนี้จะสามารถเข้ากับโลกนี้ได้หรือไม่