บทที่ 40 สั่งสอนฝางลี่

บทที่ 40

สั่งสอนฝางลี่

            จากการทดลองของลู่ซินฟาง เป็นที่แน่นอนแล้วว่าสัตว์จากโลกมนุษย์ก็เข้ากับโลกต่างมิติได้เป็นอย่างดี เมื่อเทียบกับลูกเจี๊ยบที่เลี้ยงในสวน ทั้งที่ซื้อมาพร้อมกัน กินอาหารจากกระสอบเหมือนกัน ลูกเจี๊ยบที่เลี้ยงในโลกต่างมิติเติบโตเร็วกว่าปกติถึง 2 เท่า

            ไม่ต้องเดาเลย ทั้งหมดเป็นผลมาจากอากาศและน้ำอันเกิดจากอณูเวทของหลิน ก็เหมือนกับพืชผักในโลกต่างมิติแห่งนี้ที่เจริญเติบโตงอกงามและออกผลผลิตตลอดทั้งปี มิหนำซ้ำรสชาติยังหวานอร่อยกว่าโลกข้างนอก

            “ตอนนี้พวกเรามีฟาร์มไก่แล้ว!” หลินพูดอย่างตื่นเต้น

            ลู่ซินฟางยิ้มอ่อนโยน “ตอนแรกก็กังวลอยู่ ถ้าเอาสิ่งมีชีวิตเข้ามาโลกทางนี้แล้วจะเป็นอะไรไหมนะ แต่ดูเหมือนจะไม่มีปัญหาอะไรแล้ว”

            “อือ นั่นสิน๊า”

            หลินยิ้มร่าเริง เหมือนจะมีความสุขมาก ออร่าพลังเวทก็แข็งแกร่งขึ้นด้วย เป็นผลจากที่ขยายฟาร์มหรือเปล่านะ ลู่ซินฟางคิด พร้อมทั้งสงสัย

            “จริงสิ ข้าได้สิ่งนี้มาแล้ว”

            พูดพร้อมกับใช้สองมือประคองขวดแก้วเล็กๆ แล้วยื่นให้กับลู่ซินฟาง

            นางรับขวดแก้วที่มีของเหลวสีม่วงมา

            ครั้งก่อนที่ขนลูกเจี๊ยบมาไว้ในโลกมิติ ลู่ซินฟางได้ขอบางอย่างกับหลิน นั่นก็คือสิ่งนี้

            “ของอันตรายแบบนั้น เจ้านายจะเอาไปทำอะไรเหรอ” หลินยิ้มถามด้วยสีหน้าใสซื่อ 

            พอเห็นความไร้เดียงสาของภูตน้อย ลู่ซินฟางเจ็บแปลบๆ ในอก ใจหนึ่งไม่อยากโกหกหลิน อีกใจก็ไม่อยากบอกว่าจะใช้สิ่งนี้ไปทำเรื่องสกปรก   

            ของเหลวในขวดแก้วนี้คือพิษจากเผ่างู ไม่ใช่พิษร้ายแรงที่ทำให้ถึงตาย แต่หากนำไปทาบนอาวุธในปริมาณมากๆ มันจะกลายเป็นอาวุธร้ายแรงทันที อานุภาพของพิษทำให้เป็นอัมพาต ถ้าไม่ถอนพิษออก แผลที่เกิดจากพิษจะค่อยๆ เน่าเปื่อยและส่งกลิ่นเหม็น

            ถึงลู่ซินฟางขอหลินมาแค่หนึ่งหยด ใช้ในปริมาณที่น้อยสุดๆ แต่แค่นี้ก็นับว่าอันตรายแล้ว

            นางมองหลินอย่างลังเล ดวงตาของภูตน้อยเองก็เป็นประกายใสแป๋ว เป็นความอยากรู้ที่แสนบริสุทธิ์ ยิ่งเห็นก็ยิ่งปวดหัวใจ แต่การปิดบังและโกหกน่าปวดใจมากกว่า 

            ด้วยเหตุนี้ ลู่ซินฟางจึงสารภาพด้วยสีหน้าลำบากใจ “มีบางคนที่อยากสั่งสอนน่ะ”

            “สั่งสอนเหรอ?”

            “เป็นคนนิสัยไม่ดี พูดจาใส่ร้ายคนอื่น และยังยุแหย่ให้คนอื่นทำเรื่องแย่ๆ แต่ตัวเองกลับลอยนวล”

            “นิสัยไม่ดีเลย”

            “มากไปกว่านั้น ผู้หญิงคนนั้นเกือบทำให้ข้าและทุกคนต้องเดือดร้อนกันหมด ร้ายแรงมากเลยละ เพราะอย่างนั้น ข้าถึงอยากสั่งสอนนางให้เข็ดหลาบ”

            “อย่าปล่อยไว้ ต้องสั่งสอน!” หลินพูดด้วยสีหน้าขึงขัง ทั้งยังทำท่าชกอากาศ

            ลู่ซินฟางเบิกตาเล็กน้อย “หลินไม่โกรธเหรอ ข้าเอาของจากโลกมิติแห่งนี้ออกไปสั่งสอนคนข้างนอกนะ”

            หลินส่ายหน้า “หนึ่งหยดไม่ทำให้ตาย เจ้านายไม่ได้จะฆ่าใครใช่ไหมล่ะ ไม่ถือว่าผิดกฎ แล้วก็...คนทำผิดต้องสั่งสอนให้รู้สำนึกนะ”

            “อืม จริงด้วย”

            พูดคุยกับหลินต่ออีกหน่อย จากนั้นลู่ซินฟางค่อยกลับออกมาจากมิติ

            พอมาถึงคฤหาสน์ ลู่ซินไปหาเหนียงซิ่น บอกแผนการบางอย่าง แล้วให้ขวดเก็บพิษเผ่างูกับเหนียงซิ่นไป

            เมื่อฟังแผนการจบ ริมฝีปากของเหนียงซิ่นยกยิ้ม มีความร้ายกาจแฝงอยู่ในรอยยิ้มนิดๆ

            “เหนียงซิ่นจัดให้เจ้าค่ะ!”

            ชาวบ้านในหมู่บ้านชนบทต่างตื่นแต่เช้ามืด ลุกขึ้นมาทำงานของตน

            เช้าวันนี้อากาศสดชื่นแจ่มใส ฝางลี่หอบผ้าออกมาซักที่ลำธาร พอมาถึงก็เจอเหล่าแม่บ้านนั่งเรียงกัน 5 คน กำลังส่งเสียงเจี้ยวจ้าวสนุกสนาน ราวกับว่าพวกนางไม่ได้นัดกันมาซักผ้า แต่นัดมาพูดคุยกัน

            ปกติแล้วเจียงลิ่วก็จะออกมาซักผ้าเวลานี้เหมือนกัน ทว่านับตั้งแต่เกิดเรื่องเกิดราว ฝางลี่กับเจียงลิ่วไม่ได้พูดคุยอีกเลย

            ถึงจะน่าเสียดายที่ต้องเสียเพื่อนร่วมอุดมการณ์(นินทา) แต่ตอนนี้สาวๆ ในหมู่บ้านต่างหันมาให้ความสนใจฝางลี่มากกว่าแต่ก่อน

            “อ้าว พี่ฝางลี่ วันนี้ก็มาซักผ้าหรือ”

            “น้องตู้ เจ้าเพิ่งซักผ้าไปเมื่อวานไม่ใช่หรือ วันนี้ก็มาซักอีกแล้ว?”

            “ก็แหม ครั้งก่อนข้ายังฟังไม่สะใจเลย วันนี้อยากมาฟังเรื่องนั้นต่อ สรุปแล้วเจียงลิ่วคนน่ารังเกียจตอนนี้เป็นอย่างไร ตั้งแต่เกิดเรื่องก็ไม่เห็นหัวนางเลย”

            ตั้งแต่มีเรื่องขึ้นโรงขึ้นศาล เจียงลิ่วที่ได้รับโทษโบยนอนซมเป็นไข้อยู่หลายวัน ต่อมาก็ถูกจางต้วนยื่นเรื่องขอหย่า นับจากนั้นเจียงลิ่วก็เอาแต่หมกตัวอยู่แต่ในบ้าน ไม่กล้าออกมาเจอหน้าใคร ฝางลี่เคยทำทีไปเยี่ยมด้วยความหวังดี แต่ถูกเจียงลิ่วไล่ตะเพิดกลับมา จากเพื่อนซี้ก็กลายเป็นบาดหมางกันไปเลย 

            ฝางลี่ทำเสียง ฮึ เหมือนเจ็บใจก่อนจะพูดด้วยสีหน้าเยาะเย้ย “แผลถูกโบ้ยดูเหมือนจะเริ่มดีขึ้นแล้ว แต่ใจชอกช้ำเพราะถูกจางต้วนทิ้ง ชาตินี้คงรักษาไม่หาย”

            พอฝางลี่พูดเช่นนั้น สาวๆ ที่มารอฟังเรื่องสนุกต่างก็หัวเราะร่วน

            “จางต้วนโชคดีแล้วที่หย่ากับนางได้ ผู้หญิงอย่างเจียงลิ่วน่ะ ชอบกดขี่สามี”

            “พวกเจ้าคิดว่าข้าควรไปรักษาใจให้จางต้วนหรือไม่”

            “นั่นก็ขึ้นอยู่กับจางต้วนด้วย อีกอย่าง ถ้าเจ้าคิดจะจับจางต้วน ยังต้องเลี้ยงลูกเลี้ยงถึงสองเชียวนะ”

            “ข้าลืมไป”

            เห็นแบบนั้น จางต้วนก็ไม่ใช่ผู้ชายมักมาย ทั้งยังรับเลี้ยงลูกทั้งสองด้วยตัวเอง ฝางลี่พูดเช่นนั้นก็เพื่อเตือนสติคนที่คิดจะจับจางต้วน

            “นี่ พูดแล้วก็เหมือนไม่จบ นางเจียงลิ่วดูถูกลู่ซินฟางไว้เยอะ เป็นไงล่ะ คราวนี้เข้าตัวเสียเอง ช่างตลกยิ่งนัก ฮะๆๆ”

            “นั่นสิ เข้าตัวเองทั้งนั้น”

            พวกนางพูดไปก็ขบขันกันยกใหญ่

            นี่คือธาตุแท้ของความเป็นมนุษย์ เห็นคนอื่นได้ดีก็อิจฉา พอตกต่ำก็สมน้ำหน้า ปากบอกสนิท แต่ใจกลับเป็นอื่น โลกนี้ช่างหาความจริงใจได้ยากแท้  

            หึ่ง…

            ในขณะที่สาวๆ นินทาเจียงลิ่วอย่างสนุกปาก เวลานั้น ผึ้งน้อยตัวหนึ่งบินออกมาจากพุ่มไม้แถวลำธาร วนเวียนอยู่ใกล้ๆ ฝางลี่มาสักพักแล้ว เนื่องจากพวกนางคุยกันเสียงดัง ทั้งยังหัวเราะคิกคักและกรี้ดกร้าดจนไม่ได้ยินเสียงรอบข้างใดๆ แต่พอพวกนางก้มหน้าซักผ้ากันต่อ ฝางลี่ถึงได้รู้ว่ามีผึ้งบินรอบใบหน้าของตน

            ฝางลี่โบกมือไล่ผึ้งตัวนั้น

            “น่ารำคาญจริง ชิ่วๆ”

            “แถวนี้ไม่น่าจะมีรังผึ้งนี่น่า”

            “คงเป็นผึ้งหลงฝูงกระมัง”

            หึ่ง…หึ่ง…

            “แล้วทำไมถึงต้องมาตอมข้าเนี่ย” ฝางลี่โวยวายพลางสะบัดมือไล่ผึ้งตัวนั้นเป็นพัลวัน ไม่เพียงมันจะไม่ไป กลับบินโฉบไปโฉบมาด้วยความเร็วผิดปกติ “ไม่ไหวแล้ว รำคา...โอ๊ย!!”

            ก่อนจะพูดจบประโยคดี ปากของฝางลี่ถูกผึ้งน้อยต่อยเข้าเต็มรัก

            ฝางลี่รีบยกมือขึ้นกุมปาก

            เหล่าสาวๆ รีบวางผ้าลงตะกร้า ลุกขึ้นมาดูปากของฝางลี่

            “โห ผึ้งนั่นต่อยโดนปากพี่ฝางลี่เต็มๆ เลย” หญิงสาวคนหนึ่งบอก

            “เดี๋ยวข้าจะช่วยเอาเหล็กในออกให้” อีกคนอาสาช่วย จากนั้นใช้เล็บค่อยๆ ขูดตรงตำแหน่งที่ถูกต่อย ก่อนจะจิกเอาเหล็กในออก

            “โอ๊ย เบาๆ มือหน่อยสิ” 

            “ผึ้งต่อยก็เจ็บแบบนี้แหละ”

            “เอ้า เอายาทาแก้พกช้ำไปทาไว้ก่อน พอดีเจ้าหนูบ้านข้าซุกซนมาก มักจะวิ่งหกล้มเป็นประจำ” แม่บ้านอีกคนควักกระปุกยาทาออกมาจากอกเสื้อ 

            พวกนางช่วยกันทายาให้ฝางลี่ ทั้งปลอบใจ 

            “น่าจะบวมแค่วันสองวัน เดี๋ยวก็หายแล้ว”

            “ไม่เจ็บนะพี่ฝางลี่”

            ถึงปากพวกนางจะบอกว่าเป็นห่วง หากในใจกลับเยาะเย้ยสมน้ำหน้า

            …แม้แต่เพื่อนสนิทอย่างเจียงลิ่วยังเอามาขายได้ สมควรโดนแล้ว!

            วันต่อมา…

            ฝางลี่ตกใจหนักเมื่อตื่นขึ้นแล้วพบว่าปากชาขยับไม่ได้ ไม่ใช่แค่บวมเจ๋อและเจ็บระบมทั่วทั้งปาก ยังเหมือนกับเป็นอัมพาตไปแล้ว!

            ถึงจะบอกว่าเป็นอาการปกติหลังถูกผึ้งต่อย แต่ตรงแผลที่ถูกเหล็กในฝังถึงได้มีแผลพุพองสีคล้ำ มิหนำซ้ำยังส่งกลิ่นเหม็นอีกด้วย 

            มันไม่ควรเป็นเช่นนี้

            ฝางลี่ส่องกระจกพลางส่ายหน้าด้วยความพรั่นพรึง

            เห็นๆ อยู่ว่าเป็นผึ้งมิ้มตัวเล็ก พิษของมันไม่ได้ร้ายแรงขนาดทำให้เกิดแผลพุพองหลังจากถูกต่อย อีกอย่าง นางไม่เคยแพ้พิษผึ้ง เป็นไปไม่ได้ที่จะกลายเป็นเช่นนี้ 

            ไม่ใช่เรื่องปกติแล้ว!!