บทที่ 77 ความรู้สึกของเจ้าแฝดที่มีต่อ ‘พ่อ’

บทที่ 77

ความรู้สึกของเจ้าแฝดที่มีต่อ ‘พ่อ’

            เมื่อกลับมาถึงคฤหาสน์ ก็เห็นจิ่นเซี่ยกับชายหนุ่มที่แต่งตัวด้วยชุดรัดกุมสีดำเหมือนองครักษ์ห้าคนยืนรอลู่ซินฟางอยู่หน้าประตูใหญ่

            อาการปวดหัวจู่โจมขึ้นมาทันใด นางยกมือกุมขมับ

            วันนี้นางเหนื่อยมาทั้งวัน อยากกอดเจ้าแฝดตัวน้อยนุ่มนิ่มให้หายเหนื่อยเร็วๆ

            ไม่เพียงคิด ลู่ซินฟางยังเดินดุ่มๆ เข้าประตูทำเหมือนมองไม่เห็นใครทั้งนั้น

            แต่จู่ๆ หลางไป๋ก็เรียกรั้งลู่ซินฟางไว้

            “นายหญิง ช้าก่อน”

            สยงจวินกับพี่น้องกระต่ายหันมองคนทั้งสอง และยืนรอเผื่อมีอะไรให้ช่วย แต่หลางไป๋โบกมือให้พวกเขากลับเข้าไปข้างในกันก่อน

            หญิงสาวทำไหล่ตกทันที ด้วยคิดว่าหลางไป๋คงโยนงานให้กับนางอีกแหง

            “หลางไป๋ วันนี้ข้าเหนื่อยมากแล้ว คิดอะไรไม่ออกเลย เจ้ากับกงเยียนซูตกลงเรื่องคนคุ้มกัน เช่นนั้นเจ้าก็ต้องจัดการอำนวยความสะดวกให้พวกเขา ข้าไม่ไหวแล้วจริงๆ”

            ไม่เพียงพูดจาอย่างเอาแต่ใจ ท่าทางของนางยังเหมือนเด็กอายุไม่กี่ขวบ

            หลางไป๋ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ “เรื่องคนคุ้มกัน ข้าจะจัดการต่อเอง แต่ที่เรียกท่านไว้ เป็นเรื่องอื่นต่างหาก”

            “คงเป็นเรื่องด่วน เช่นนั้นเจ้ารีบว่ามาเถอะ”

            “เรื่องของผู้ชายคนนั้น ท่านจะบอกกับเฉิงเอ๋อร์และเป่าเอ๋อร์หรือไม่” หมาป่าหนุ่มถามเข้าประเด็น

            “บอกสิ” ลู่ซินฟางตอบอย่างไม่ลังเล “ไม่ช้าก็เร็ว ผู้ชายเฮงซวยคนนั้นก็จะสืบได้ว่าข้ากับลูกอยู่ที่นี่ แล้วก็คงมาก่อกวน”

            “ท่านคิดถูกแล้วขอรับ ข้าไม่อยากให้ท่านมองเฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์เป็นแค่เด็กไม่รู้ความ ตั้งแต่ที่ข้าคลุกคลีกับพวกเขา ก็รู้ทันทีว่าเด็กทั้งสองฉลาดมาก และมีความคิดเป็นของตัวเอง ถ้าเมื่อกี้ท่านตอบว่าจะปิดบังและจัดการกับผู้ชายคนนั้นด้วยตัวคนเดียว ข้าก็จะเตือนสติท่านว่าโปรดอย่าลืมความรู้สึกของเด็กทั้งสอง พวกเขามีสิทธิ์ที่จะรับรู้”

            “เข้าใจแล้ว” 

            “ท่านเข้าไปข้างในเถอะขอรับ ข้าจะคุยกับจิ่นเซี่ยสักหน่อย”

            “ขอบใจนะ”

            ในที่สุดก็ได้พักสักที!

            ลู่ซินฟางรีบก้าวเข้าคฤหาสน์ เมื่อเดินเข้ามาถึงห้องโถง เจ้าแฝดตัวน้อยก็โผเข้ามากอดทั้งซ้ายขวา หัวใจของนางพลันอุ่นวาบขึ้นมา ความเหนื่อยล้าและอาการปวดหัวที่ต้องเผชิญมาทั้งวันราวกับถูกปัดเป่าเพราะอ้อมกอดของลูกๆ

            “ท่านแม่ วันนี้พี่สาวเม่ยเม่ยกับตงตงมาที่บ้านของเราด้วย” เป่าเอ๋อร์พูดเสียงใสแจ๋ว

ถึงวันนี้เด็กๆ ไม่มีวิชาที่ต้องเรียน แต่ลู่ซินฟางเคยบอกกับจางต้วนไว้ว่า พาลูกๆ ของเขามาเล่นกับเด็กทั้งสองที่คฤหาสน์ได้ตลอด

            วันนี้จางต้วนคงเข้าเมืองมาทำธุระ จึงพาลูกๆ มาฝากไว้ที่นี่

            “แล้วพวกเจ้าเล่นอะไรกันหรือ” ลู่ซินฟางย่อตัวนั่งยองๆ ตรงหน้าเป่าเอ๋อร์

            “พวกเราช่วยกันดูแลผักที่ปลูกในกระถาง แล้วก็กินขนมด้วยกัน แล้วก็…วิ่งไล่จับกันที่ลานหน้าบ้าน”

            “อย่างนั้นหรือจ๊ะ”

            “อย่าเอาแต่พูดเรื่องปลูกผักกับวิ่งเล่นสิ พวกเรายังทำชาดอกไม้กับน้าเหนียงซิ่นด้วยไม่ใช่หรือ” เฉิงเอ๋อร์เตือนสติน้องสาว

            “ใช่ๆ พวกเราเก็บดอกไม้ในสวนมาทำชาดอกไม้กันด้วย แต่ตงตงไม่ชอบ บอกว่าเป็นงานของผู้หญิง ก็เลยเอาแต่กินขนม”

            เด็กผู้ชายก็แบบนี้ละนะ โดยเฉพาะเจ้าลิงอย่างตงตง ไม่มีความอดทนฝึกทำงานละเอียดอ่อนเช่นนั้นได้

            “แล้วเฉิงเอ๋อร์ล่ะ ได้ลองทำชากับน้าเหนียงซิ่นหรือไม่”

            “ข้าไม่ได้เกียจคร้านเหมือนตงตงสักหน่อย แน่นอนว่าต้องช่วยน้าเหนียงซิ่นทำชาดอกไม้อยู่แล้ว” เฉิงเอ๋อร์บอกด้วยสีหน้าภูมิใจ 

            เห็นแบบนี้ลู่ซินฟางก็ยิ้มจางๆ ด้วยความเอ็นดู

            เฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์ยังเล่าต่ออีกว่า พวกเขาเก็บแครอทได้ห้าหกหัว มื้อกลางวัน เหนียงซิ่นเลยทำเกี๊ยวไส้หมูผสมแครอท พวกเขาเองก็ช่วยกันห่อเกี๊ยวด้วย

            เด็กทั้งสองพูดพลางยิ้มสดใส

            ลู่ซินฟางยิ้มตามเมื่อเห็นลูกๆ มีความสุข

            ทว่า ต่อมานางก็รู้เกิดปวดใจอยู่เล็กๆ เมื่อนึกถึงคนสารเลวที่มาตามเฉิงเอ๋อร์

            หากสู้กันในศาล นางมั่นใจว่าหลักฐานใบหย่าที่อยู่ในมือต้องชนะคดีได้แน่ กระนั้น เล่ห์เหลี่ยมของคนพวกนั้นก็ประมาทไม่ได้

            แต่…ไม่ว่าจะต้องเจออะไร นางจะปกป้องลูกๆ และจะไม่ยอมให้ใครพาตัวเฉิงเอ๋อร์ไป!

            ลู่ซินฟางไม่เพียงคิดในใจ นางยังเผลอลูบศีรษะของลูกชาย

            เฉิงเอ๋อร์เอียงศีรษะมองมารดาอย่างสงสัย

            ลู่ซินฟางจึงยิ้มแล้วส่ายหน้าเหมือนจะบอกว่าไม่มีอะไร

            ตอนนี้ค่ำมากแล้ว ถ้าจะพูดเรื่องเหอถิงก็คงยาว เอาไว้พรุ่งนี้ดีกว่า ให้พวกเด็กๆ ได้พักผ่อนเต็มที่

            “ท่านแม่ ทำไมพี่ชายจิ่นเซี่ยมาที่นี่หรือ”

            จู่ๆ เป่าเอ๋อร์ก็นึกขึ้นมาได้ นางดึงเสื้อลู่ซินฟางแล้วถามประโยคนั้น

            “พี่ชายจิ่นเซี่ยชอบพี่ชุนน่ะสิ จะอะไรเสียอีก” เฉิงเอ๋อร์คิดว่าจิ่นเซี่ยมาหาชุน เลยบอกกับน้องสาวฝาแฝดเช่นนั้น

            ศีรษะเล็กๆ ของเป่าเอ๋อร์ขยับขึ้นลง “อย่างนี้เอง แหะๆ”

            ชุนที่อยู่ตรงนั้นได้ยินจึงเอ่ยขึ้นว่า “ข้าเองก็ไม่ได้เกลียดเขาหรอกนะ แต่เห็นเขาบอกว่าจะมาช่วยเฝ้ายาม เกิดเรื่องหรือเจ้าคะ ตอนบ่ายๆ ซินหลินก็หงุดหงิดกลับมา”

            คำถามของชุนทำเอาลู่ซินฟางถึงกับเผลอแสดงสีหน้าลำบากใจ

            ชุนอาจความรู้สึกช้าในเรื่องความรัก แต่ถ้าเป็นสัญชาตญาณ นางมีความรู้สึกไวมาก พอเห็นสีหน้าของลู่ซินฟาง นางจึงพยักหน้าแล้วเปลี่ยนเรื่อง “เหนียงซิ่นน่าจะทำอาหารเย็นเสร็จแล้ว ข้าจะพาเด็กๆ ออกไปก่อน ท่านก็รีบมานะ”

            หลังจากชุนกับเจ้าแฝดออกไปได้สักพัก ลู่ซินฟางก็ดึงอารมณ์กลับมาได้  เดินออกไปร่วมกินมื้อเย็นกับทุกคนด้วยสีหน้าและท่าทางปกติ

            เช้าวันรุ่งขึ้น พอกินข้าวเช้าอิ่ม ทุกคนเตรียมตัวออกไปเปิดร้าน และทำสวน

            ลู่ซินฟางกวักมือเรียกเด็กทั้งสองให้เข้ามาใกล้ๆ

            เจ้าแฝดทั้งสองวิ่งเข้ามาเกาะเอวผู้เป็นแม่

            หญิงสาวอุ้มเป่าเอ๋อร์ขึ้นนั่งบนตัก จากนั้นก็ลูบศีรษะเล็กๆ ของเฉิงเอ๋อร์

            เฉิงเอ๋อร์เป็นเด็กฉลาด ถึงท่านแม่จะยิ้มแย้มเหมือนทุกที แต่แววตาเหมือนกังวลกับอะไรสักอย่าง

            “ท่านแม่ ท่านมีเรื่องกลุ้มใจหรือ”

            คำถามของลูกชายทำเอาลู่ซินฟางถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ สักพักก็พยักหน้าเบาๆ แล้วบอกว่า “แม่ปิดบังเจ้าไม่ได้เลยสินะ”

            เป่าเอ๋อร์แม้ไม่ได้พูดอะไร เด็กน้อยที่นั่งบนตัก สอดสองแขนกอดเอวมารดาเงียบๆ

            อ้อมกอดเล็กๆ นี้ แต่กลับมีพลังยิ่งใหญ่ ลู่ซินฟางไม่เพียงอุ่นวาบในใจ ยังรู้สึกมีความกล้าขึ้นมาด้วย

            ครุ่นคิดสักครู่ นางก็บอกกับเด็กทั้งสอง และครั้งนี้ไม่มีความลังเล

            “เฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์ แม่มีบางอย่างต้องบอกกับพวกเจ้า”

            เด็กน้อยมองมารดาตาแป๋ว

            ในตอนนี้ คนอื่นๆ ล่าถอยออกจากห้องกันหมดแล้ว เหลือเพียงสามคนแม่ลูก ลู่ซินฟางจึงเปิดปากถามเด็กๆ 

            “ถ้าหาก…หากว่าพ่อของพวกเจ้ากลับมา พวกเจ้าจะทำอย่างไร”

            ตอนที่ลู่ซินฟางพูดคำว่า พ่อของพวกเจ้า นางต้องฟันพูดด้วยความรู้สึกรังเกียจ

            ทันใดนั้น ร่างน้อยๆ บนตักก็สั่นเทา

            “เป่าเอ๋อร์?”

            ลู่ซินฟางไม่เข้าใจท่าทีของเด็กหญิง หากก็ลูบแผ่นหลังเล็กๆ ของนางเพื่อเป็นการปลอบโยน

            ส่วนเฉิงเอ๋อร์นั้น พูดเสียงแผ่วเบาว่า “ท่านแม่หมายถึงชายผู้นั้นหรือ”

            นางเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ เฉิงเอ๋อร์เลี่ยงคำว่า ‘พ่อ’ แต่ใช้คำว่า ‘ชายผู้น้ัน’ แทน เด็กคนนี้ฉลาดไม่เบา 

            “ใช่ ชายผู้นั้นนั่นแหละ”

            “เขาไม่ใช่พ่อของพวกเราสักหน่อย”

            ใบหน้าเล็กๆ ที่ซุกในอ้อมกอดของลู่ซินฟางส่ายรัวๆ ทั้งน้ำเสียงนั้นก็ดังอย่างอู้อี้ เห็นแบบนี้ลู่ซินฟางก็ปวดหนึบในหัวใจ

            “เป่าเอ๋อร์พูดถูกแล้ว เขาไม่ใช่พ่อของพวกเรา” เฉิงเอ๋อร์บอก สองมือกำแน่นเป็นกำปั้นเล็กๆ

            ท่าทางของเด็กทั้งสอง ไม่ได้แสดงออกว่าหวาดกลัวธรรมดา หากแฝงไว้ด้วยความโกรธ

            ในขณะที่ลู่ซินฟางคนเก่าอยู่บ้านเหอ ยังมีอะไรที่นางไม่รู้เกี่ยวกับผู้ชายคนนั้นอีกหรือ?

            “เฉิงเอ๋อร์ เป่าเอ๋อร์ พวกเจ้าลองเล่าทุกอย่างตอนอยู่บ้านเหอให้แม่ฟังที”

            เป่าเอ๋อร์เม้มปาก ตัวสั่นเทา

            เฉิงเอ๋อร์ยังกำหมัดแน่น

            จากนั้น เด็กแฝดทั้งสองก็พูดออกมาพร้อมกัน “ข้าเกลียดคนผู้นั้น!”