บทที่ 78 พวกเขาไม่จำเป็นต้องมีพ่อ

บทที่ 78

พวกเขาไม่จำเป็นต้องมีพ่อ

            เมื่อมองไปบนสีหน้าหวาดกลัวของลูกๆ ลู่ซินฟางก็รู้สึกหดหู่หัวใจ

            หญิงสาวกอดลูกแฝด มอบความรักและความเชื่อใจให้กับพวกเขา กล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เฉิงเอ๋อร์ เป่าเอ๋อร์ ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น แม่ไม่ได้อ่อนแอเหมือนเมื่อก่อน ตอนนี้แม่ปกป้องพวกเจ้าได้ เล่าให้แม่ฟังทั้งหมด เกิดอะไรขึ้นตอนอยู่ที่บ้านเหอ”

            เด็กทั้งสองกัดปากเงียบๆ

สักพักหนึ่ง เฉิงเอ๋อร์ก็ขยับปากเล็กๆ ของเขาแล้วพูดขึ้นว่า “ท่านแม่ ผู้ชายคนนั้นน่ะ…มักจะทุบตีเป่าเอ๋อร์ แล้วบอกว่านางเสียงดัง ไม่มีสมาธิอ่านหนังสือสอบ”

            “แต่ข้า…ข้าไม่ได้เข้าใกล้เขาเลยนะ” เป่าเอ๋อร์พูดเสียงสั่นเครือเหมือนจะร้องไห้

            “แม่เชื่อ” ลู่ซินฟางลูบศีรษะของเป่าเอ๋อร์

            เหอถิงคืออนาคตของบ้านเหอ พ่อแม่ของเขาจึงสร้างเรือนแยกเพื่อให้มีสถานเงียบๆ ไว้อ่านหนังสือเตรียมสอบจอหงวน หลายปีที่ต้องอยู่บ้านนั้น ลู่ซินฟางคอยอำนวยความสะดวกให้กับเหอถิงทุกอย่าง และยังสั่งให้เด็กๆ ห้ามเข้าใกล้เรือนแยกแห่งนั้น เด็กๆ ไม่กล้าเข้าใกล้ที่นั่น หากไม่ได้รับอนุญาต

            “เขาเรียกข้าเข้าไปที่เรือนนั้น แล้วก็สั่งไม่ให้ข้าบอกท่านแม่” เป่าเอ๋อร์บอก

            “วันนั้นข้าแอบตามไปเพราะอิจฉาที่นางได้เข้าเรือนของท่านพ่อ แต่ไม่คิดว่านางจะถูกทุบตี” เฉิงเอ๋อร์กล่าวเสริม

            “แล้วเขาตีเจ้าด้วยหรือไม่” ลู่ซินฟางถามเฉิงเอ๋อร์ 

            เด็กชายส่ายหน้าก่อนจะพูดต่อ “เพราะข้าเป็นลูกชาย เขาจะไม่ตีข้า เขาบอกมาแบบนั้น” 

            ขณะที่ฟังเด็กทั้งสองเล่า ลู่ซินฟางลองปะติปะต่อเรื่องราวที่หลงเหลือในความทรงจำ

            ในอดีต ตอนเห็นร่างกายของเป่าเอ๋อร์ช้ำกลับมา นางยังคิดว่าเป็นฝีมือของคนบ้านเหอ ยกเว้นก็แต่เหอถิง เพราะคนเป็นพ่อแท้ๆ ไม่มีทางทำร้ายลูกของตนเองได้

            ลู่ซินฟางจึงบอกเรื่องนี้กับสามี เหอถิงยังรับปากว่าจะไปเตือนคนอื่นๆ ไม่ให้รังแกลูกๆ ของตน แต่เป่าเอ๋อร์ก็ตัวช้ำกลับมาอีก

            ไม่คิดเลยว่า คนที่ทำร้ายเด็กๆ จะเป็นพ่อแท้ๆ เสียเอง

            “น่ารังเกียจที่สุด!”

            ลู่ซินฟางกับลูกทั้งสองถูกคนบ้านเหอเอารัดเอาเปรียบและถูกรังแกบ่อยๆ ด้วยข้ออ้างที่ว่านางกับลูกเป็นพวกไร้ประโยชน์ มาเกาะบ้านเหอกิน แต่นี่เป็นเรื่องที่ลู่ซินฟางรู้ดีอยู่แล้ว ทว่า…เพิ่งมารู้เอาตอนนี้ว่าเหอถิงลงมือทุบตีเป่าเอ๋อร์ และยังบังคับไม่ให้เด็กๆ เล่าให้ลู่ซินฟางฟัง

            มิน่าเล่า หลังจากที่ลู่ซินฟางฟื้นขึ้นมาในร่างใหม่ ใช้ชีวิตกับลูกแฝดมานาน แต่ไม่มีสักวันที่พวกเขาจะถามถึงคนเป็นพ่อ หรือร้องอยากกลับบ้านเหอ

            “ข้าไม่อยากเจอเขา” เป่าเอ๋อร์บอก แล้วซุกใบหน้าเล็กๆ กับอกของลู่ซินฟาง

            “เขามาตามหาพวกเราทำไม” เฉิงเอ๋อร์ถาม ใบหน้าของเด็กชายค่อนข้างเครียดและหวาดกลัว

            มาถึงตรงนี้ ลู่ซินฟางคิดว่าไม่มีอะไรที่ต้องปิดบังเด็กทั้งสองอีกต่อไป นางจึงบอกความจริงว่า “เขาต้องการพาตัวเฉิงเอ๋อร์กลับไป”

            “ข้าคนเดียวหรือ”

            “ใช่”

            “ไม่เอานะ!” เป่าเอ๋อร์ร้องลั่น ทั้งยังกุมมือพี่ชายแน่น “ข้าไม่ให้พี่ใหญ่ไป”

            “ข้าเองก็จะอยู่กับเป่าเอ๋อร์และท่านแม่”

            “แม่รู้ เพราะอย่างนั้น แม่จะปกป้องพวกเจ้า ไม่สิ ทุกคนพร้อมใจกันปกป้องพวกเจ้านะ”

            “เพราะแบบนี้พวกพี่ชายถึงมาอยู่ที่นี่หรือ” เป่าเอ๋อร์หมายถึงจิ่นเซี่ยและองครักษ์คนอื่นๆ

            “ใช่แล้ว พวกพี่ชายจิ่นเซี่ย และทุกคนที่นี่จะปกป้องพวกเจ้า”

            เฉิงเอ๋อร์ตาแดง จมูกแดง ต่อมา เด็กชายก็โผกอดลู่ซินฟางแล้วร้องไห้โฮ 

            เป่าเอ๋อร์เห็นพี่ชายสะอึกสะอื้น นางก็ร้องไห้ออกมาไม่ต่างกัน 

            ถึงเด็กแฝดทั้งสองจะเฉลียวฉลาด แต่ยังไงพวกเขาก็ยังเป็นแค่เด็ก

            “โอ๋ๆ แม่อยู่ตรงนี้ พวกเจ้าไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้นแล้ว”

            ในเมื่อเหอถิงไม่คิดว่าเด็กทั้งสองเป็นลูก เช่นนั้นนางก็ตัดสินใจได้แล้ว…พวกเขาไม่จำเป็นต้องมีพ่อ!

            เหล่าสัตว์อสูรนั้นหูดีมาก แม้จะยืนอยู่นอกห้อง หากก็ได้ยินบทสนทนาของสามแม่ลูกชัดเจน

            พวกเขากำหมัดแน่น นัยน์ตาเปลี่ยนเป็นประกายเย็นชา

            “ฆ่าเลยดีไหม” ชุนถามเสียงเย็น

            “เรื่องนั้นพวกเจ้าห้ามทำเด็ดขาด” หลางไป๋เอ่ยเตือน

            “เจ้าก็ได้ยินแล้วไม่ใช่หรือ ผู้ชายคนนั้นยิ่งกว่าสารเลวเสียอีก ข้าทนอยู่เฉยไม่ได้หรอก” เหนียงซิ่นบอก สีหน้าแสดงออกว่ากำลังโกรธจัด

            “ยังไงก็ไม่ได้” หลางไป๋ย้ำ ก่อนจะให้เหตุผล “หากพวกเจ้าฆ่าคนผู้นั้น นายหญิงจะเดือดร้อน”

            ไม่ต้องอธิบายเยอะ แค่เหตุผลสั้นๆ นี้ก็ทำให้เหล่าสัตว์อสูรเม้มปากเงียบและเข้าใจ

            “แล้วตอนนี้พวกเราควรทำอย่างไร” ชุนถามต่อ

            “พวกเจ้าจับตามองคนพวกนั้นไว้ ส่วนชุน เจ้าอยู่กับเด็กๆ อย่าให้พวกเขาเข้ามาใกล้เฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์ได้ก็พอ”

            “เข้าใจแล้ว”

            หลางไป๋เงียบไปสักครู่ ทันใดนั้น นัยน์ตาของหมาป่าหนุ่มก็ฉายแววของความเจ้าเล่ห์ในขณะที่พูดต่ออีกว่า “แต่ว่านะ ถ้าไม่ทำให้ถึงตาย ด้วยการสร้างสถานการณ์ให้ดูเหมือนว่าเป็นแค่อุบัติเหตุ คิดว่าคงไม่ทำให้นายหญิงเดือดร้อน”

            ได้ยินแบบนี้ เหล่าสัตว์อสูรคลี่ยิ้มชั่วร้าย

            แต่แล้ว หลางไป๋ก็ตัดบทแบบปุบปับ “เอาละ เอาละ แยกย้ายไปทำงานของตัวเองได้แล้ว อ้อ ซินหลินกับสยงอู๋ไปที่โกดังต่างมิติ ดูสินค้าตามรายการนี้ นี่คือสเบียงที่ท่านกงจะส่งไปยังกองทัพ อย่าทำแบบขอไปทีล่ะ”

            ซินหลินรับรายการสินค้ามา จากนั้นก็ชวนสยงอู๋เดินทางไปที่โกดังต่างมิติ

            สยงจวินกับเหนียงซิ่นไปที่สวน ส่วนคนอื่นๆ ไปเตรียมตัวเปิดร้าน

            แม้ยุ่งกับงานที่อยู่ตรงหน้า หากพวกเขาก็ไม่ลืมเฝ้าระวังเรื่องของเหอถิงด้วยเช่นกัน