บทที่ 79 เหอถิงเคลื่อนไหว (ครึ่งแรก)

บทที่ 79

เหอถิงเคลื่อนไหว (ครึ่งแรก)

            วันต่อมา เหอถิงย้อนกลับมาที่ร้านซินหลิน

            พอมองเข้าไปในร้าน เห็นลูกจ้างสาวที่ตนเล็งไว้ตั้งแต่เมื่อวานไม่ได้ต้อนรับลูกค้าอยู่ มุมปากของเขาก็ยกยิ้ม ก่อนจะสาวยาวๆ เข้าไปหาเด็กสาว

            อีกแค่ก้าวเดียวก็เข้าถึงตัวลูกจ้างคนนั้น แต่แล้วจู่ๆ กลับถูกชายหนุ่มแต่ตัวดีคนหนึ่งชิงเข้ามาตัดหน้า

            “แม่นางน้อย ข้าสนใจสินค้าตรงนั้น ช่วยแนะนำได้หรือไม่”

            “ได้เจ้าค่ะ”

            จากนั้น ทั้งสองก็ย้ายไปยังที่จัดวางชุดชงชาและใบชา

            เหอถิงชะงักปลายเท้า ทำทีเป็นดูสินค้าตรงนั้น รอคอยจังหวะให้ลูกค้าคนนั้นรีบๆ ซื้อสินค้าแล้วออกจากร้านไป แต่รอแล้วรอเล่า ชายคนนั้นกลับทำทีเหมือนต้องการถ่วงเวลา พอดูสินค้าตรงนี้เสร็จก็ย้ายไปตรงจุดอื่น

            มิหนำซ้ำ หลังจากลูกค้าคนนั้นซื้อสินค้าเสร็จ ลูกจ้างสาวถูกผู้ดูแลสั่งย้ายให้ไปประจำตำแหน่งอื่นต่อ จากนั้นรอบๆ ตัวนางก็มีคนป้วนเปี้ยนตลอดเวลา

            คอยอยู่ครึ่งค่อนวันก็ยังไม่มีจังหวะเข้าใกล้แม่นางน้อยคนนั้น เหอถิงจึงตัดใจ หมุนตัวแล้วเดินออกนอกร้านมา

            ที่เล็งเด็กสาวคนนั้นเพราะดูแล้วนางน่าจะหัวอ่อน หลอกได้ง่าย ไม่คิดว่าลู่ซินฟางจะรู้เจตนาของเขาเสียก่อน

            แต่การที่ลู่ซินฟางไม่เปิดโอกาสให้เข้าใกล้เด็กๆ ในร้าน เป็นการยืนยันว่านางรักพวกพ้อง ในเมื่อเล่นงานลู่ซินฟางไม่ได้ผล ก็ต้องเปลี่ยนเป้าหมายมาเป็นลูกจ้างของนางแทน

            เหอถิงคิดพร้อมกับยิ้มชั่วร้าย

           

            ย้อนกลับมาทางด้านหู่จือเหมย

            ลูกค้าชายที่ป้วนเปี้ยนรอบๆ ตัวเด็กสาวคนนั้นก็คืออิ้งเหยียน

            เนื่องจากอิ้งเหยียนอาศัยอยู่ที่คฤหาสน์ของกงเยียนซู เมื่อทราบสถานการณ์ของลู่ซินฟางกับร้านซินหลินคร่าวๆ อิ้งเหยียนก็พูดกับสหายด้วยสีหน้าสบายๆ ว่า ‘จนกว่าจะได้กำหนดการสอนหนังสือที่แน่นอน ข้าว่างอยู่พอดี ขอเล่นสนุกด้วยคนสิ’

            กงเหยียนซูไม่ได้ตอบกลับและไม่ได้ห้าม หมายความว่า ‘อนุญาต’ อิ้งเหยียนจึงมาที่ร้านซินหลิน

            เดิมที อิ้งเหยียนสนใจสินค้าของร้านซินหลินอยู่แล้ว จึงมาที่นี่ เลือกดูสินค้าพลางรับบทเป็นไม้กันหมาให้กับเด็กสาว ทั้งหมดก็เป็นเช่นนี้…

            “ขอบคุณอาจารย์อิ้งเจ้าค่ะ”

            หู่จือเหมยโค้งศีรษะให้กับอิ้งเหยียน

            “เรื่องเล็กน้อย อย่างที่บอกไป ข้าอยู่ว่างๆ ไม่มีอะไรทำ อีกอย่าง ผู้ดูแลร้านหลางบอกว่าเจ้าเองก็เป็นหนึ่งในนักเรียนของข้าด้วย ข้าก็แค่ช่วยเหลือนักเรียนของตัวเองเท่านั้น ไม่ต้องคิดมาก”

            อันที่จริง หู่จือเหมยก็ไม่ได้คิดว่าเป็นบุญคุณใหญ่หลวงอะไรนัก หากเทียบกับเผ่าหมาป่าและเผ่าหมี นางกับพี่ชายที่เป็นเผ่ากระต่าย แน่นอนว่าต้องอ่อนแอที่สุด แต่ถ้าพูดถึงการเอาตัวรอด เผ่ากระต่ายเคลื่อนไหวรวดเร็ว ถ้าชายที่ชื่อเหอถิงเลือกเป้าหมายเป็นนาง นางคงต้องจู่โจมเขากลับด้วยความเร็วแบบไม่ให้รู้ตัว

            อย่างไรก็ตาม ก่อนออกจากมิติ หลางไป๋เตือนว่าต้องทำตัวให้กลมกลืนกับพวกมนุษย์ หมายความว่านางต้องแกล้งทำตัวอ่อนแอนั่นเอง

            และด้วยภาพลักษณ์อ่อนแอที่หู่จือเหมยแสดง ทุกคนจึงเชื่อสนิทใจตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

            พอรู้ว่าเป้าหมายของเหอถิงว่ากำลังเล็งหู่จือเหมย ทุกคนก็ยิ่งตามประกบเพื่อคอยปกป้อง

            หู่จือเหมยรู้สึกผิดนิดหน่อยที่ถูกเข้าใจผิดเช่นนั้น แต่หากความอ่อนแอของนางเป็นประโยชน์ต่อนายหญิง นางจะปิดปากเงียบไปก่อนแล้วกัน

           

           

            เมื่อเหอถิงออกมาจากร้านซินหลิน นางเหอที่รออยู่นอกร้านก็รีบพุ่งเข้ามาถาม

            “เป็นยังไง ได้ความอะไรหรือไม่”

            เหอถิงส่ายหน้า “คนพวกนั้นรู้เป้าหมายของข้าแล้ว ต่อไปคงเข้าร้านซินหลินไม่ได้อีก”

            “นังตัวแสบนั่น!”

            “แล้วทางท่านแม่ล่ะ”

            นางเหอทำหน้าลังเล แต่สักครู่ก็เอ่ยขึ้นว่า “ลู่ซินฟางยังไม่ได้แต่งสามีใหม่”

            เหอถิงเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ “ท่านแม่หมายความว่ายังไง ที่นางร่ำรวยขึ้นมาได้ไม่ใช่เพราะสามีของนางหรอกหรือ”

            “ข้าเองก็ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไร แต่คนแถวนี้พูดเป็นเสียงเดียวกันทั้งนั้น ลู่ซินฟางยังไม่ได้แต่งงาน”

            ตั้งแต่เมื่อวาน นางเหอไล่สอบถามคนในเมืองกับชาวบ้านที่หมู่บ้านกว่างซู ทุกคนพูดเหมือนกันหมด ว่าลู่ซินฟางสร้างเนื้อสร้างตัวจากการขายสูตรขนมให้กับโรงเตี๊ยมตระกูลกง และนางก็ยังไม่ได้แต่งงาน

            “เช่นนั้นทั้งร้านค้าแล้วก็ที่ดิน ล้วนเป็นของนางทั้งหมด?” เหอถิงถามมารดา แววตาเต็มไปด้วยความละโมบ

            คำพูดของลูกชาย ทำให้นางเหอผุดความคิดแบบเดียวกัน หากดึงตัวลู่ซินฟางกลับเข้าตระกูลเหอ ทั้งรานค้าและที่ดินของนางก็จะตกเป็นของเหอถิง

            “อ้อ ยังมีข่าวลืออีกอย่าง”

            “อะไรหรือ”

            “ลือกันว่า ลู่ซินฟางกับเถ้าแก่โรงเตี๊ยมตระกูลกงคบหากันอยู่ บางทีคนที่ช่วยนางสร้างเนื้อสร้างตัวอาจเป็นเขาคนนี้นี่แหละ”

            “โรงเตี๊ยมตระกูลกงหรือ?” เหอถิงพึมพำ รู้สึกคลับคล้ายคลับคลาว่าจะเคยได้ยินชื่อโรงเตี๊ยมนี้จากที่ไหน แต่ถึงอย่างนั้นกลับนึกไม่ออก

            “ยังไงก็เถอะ สรุปแล้วลู่ซินฟางมีตาแก่เศรษฐีเลี้ยงดูนั่นแหละ คนอย่างนางจะเอาปัญญาที่ไหนสร้างร้านใหญ่โต ไหนจะหาเงินมาซื้อที่ดินทำสวนแบบนั้น แม่พูดถูกหรือไม่” นางเหอตัดบทด้วยน้ำเสียงติดจะรำคาญ

            ผู้หญิงอ่อนแอย่างลู่ซินฟางมีดีแค่หน้าตา หากไม่ใช้ร่างกายเข้าแลก ก็ไม่มีปัญญาทำอะไรอย่างอื่น

            “แต่นางก็ยังไม่ได้ตบแต่งเป็นภรรยาของเศรษฐีแซ่กงคนนั้น?” เหอถิงถามพลางยิ้มบนมุมปาก “ท่านแม่ ท่านคิดว่าข้าในตอนนี้ดูเป็นยังไงในสายตาของนาง”

            ในตอนแรก นางเหอยังไม่เข้าใจว่าทำไมลูกชายถึงถามเช่นนั้น เหอถิงยังคงหล่อเหลาและภูมิฐานเหมือนเดิม

            ทว่า เมื่อมองไปบนใบหน้าของลูกชาย เห็นแววตาและรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยแผนการ นางเหอก็เข้าใจอย่างรวดเร็ว

            อย่างนี้นี่เอง คิดจะดึงลู่ซินฟางกลับมาจริงๆ สินะ เจ้าลูกคนนี้ร้ายไม่เบา!

            “ชายแก่อย่างเถ้าแก่กงคนนั้นจะดีกว่าเจ้าที่ยังหนุ่มแน่นได้ยังไง อีกอย่าง เจ้าเคยบอกว่า เจ้าเป็นคนแรกของนางไม่ใช่หรือ ต่อให้หย่าขาดไปแล้ว แต่ผู้หญิงอย่างเราๆ ไม่มีทางลืมคนรักเก่าที่เป็นคนแรกได้หรอก”

            คำเยินยอของมารดาทำเอาเหอถิงหุบยิ้มไม่ลง

            “ท่านแม่ หลังจากนี้ข้าจะออกหน้าเอง ไม่ว่าพวกนั้นจะพูดอะไร ท่านอย่าเพิ่งโมโห ไม่อย่างนั้นพวกเราอาจจะพลาดทั้งตัวเฉิงเอ๋อร์และเงินของนาง”

            “ได้ๆ” นางเหอรับปากอย่างว่าง่าย “เจ้าเป็นคนฉลาด มีแต่เจ้าที่ทำสำเร็จ เช่นนั้นแม่จะช่วยเจ้าหาข้อแก้ตัวดีๆ กับสะใภ้ใหญ่จี๋หลิน”

            “ขอบคุณท่านแม่”

            ถึงตอนแรก เหอถิงคิดจะใช้คนของลู่ซินฟางมาเป็นเหยื่อเพื่อต่อรองแลกตัวกับเฉิงเอ๋อร์ แต่เมื่อรู้ว่าลู่ซินฟางยังไม่ได้แต่งงานใหม่ อีกทั้งนางยังมีเงินทองมากมาย แผนการเดิมจึงเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว