บทที่ 92 พรสวรรค์ของเจ้าแฝด (ครึ่งหลัง)

บทที่ 92

พรสวรรค์ของเจ้าแฝด (ครึ่งหลัง)

            ใต้ร่มไม้ใหญ่ใกล้กับสวนดอกไม้ข้างบ้านทรงตะวันตกจะมีโต๊ะกลมสีขาวหนึ่งชุด ไม่ไกลจากสวนดอกไม้ มองไปก็จะเห็นฟาร์มอันกว้างขวาง

            หลังจากตัดสินใจว่าจะนั่งเล่นกันที่ใต้ร่มไม้ เด็กน้อยทั้งสองก็ปีนขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้สีขาว เตะขาเล่นในขณะที่รอคอยขนมอร่อยๆ

            สักครู่หนึ่ง ชุนก็ยกเค้กสตอเบอรี่กับนมอุ่นๆ มาวางบนโต๊ะ ส่วนถาดที่อยู่ในมือของลู่ซินฟางคือชากุหลาบกลิ่นหอมกลมกล่อมกับคุกกี้เนยสด

            “ท่านแม่ ข้าไม่เคยเห็นของพวกนี้มาก่อนเลย” เฉิงเอ๋อร์บอกด้วยสีหน้าตื่นเต้น ดวงตากลมโตเปล่งประกายขณะกวาดตามองขนมบนโต๊ะ

            “น่ากินทุกอย่างเลย ขะ…ข้ากินได้หรือไม่” เป่าเอ๋อร์พูดจบก็กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่

            “กินกันตามสบายเลยนะจ๊ะ” ลู่ซินฟางบอกพลางลูบศีรษะเล็กๆ ของลูกน้อยทั้งสอง

            เจ้าแฝดตัวน้อย รวมถึงภูตน้อยหลิน หยิบส้อมขึ้นมาตักเค้กสตอเบอรี่ส่งเข้าปาก

            ทันทีที่ได้กินของหวานแสนอร่อย รอยยิ้มสดใสปรากฏบนใบหน้าของทั้งสามคน แก้มขาวแดงระเรื่ออย่างน่าเอ็นดู ทำเอาลู่ซินฟางกับชุนถึงกับยิ้มตาม 

            “อร่อย!”

เจ้าแฝดและภูตหลินประสานเสียงชมเปราะ

            “ท่านแม่ขอรับ ท่านจะทำขนมนี้วางขายที่ร้านหรือไม่” เฉิงเอ๋อร์ถามด้วยท่าทีตื่นเต้น ในหัวของเด็กชายตอนนี้เต็มไปด้วยก้อนเงิน 

            ขนมพวกนี้อร่อยมาก ถ้าวางขายต้องขายดีแน่ๆ

            ลู่ซินฟางหัวเราะให้กับเจ้าตัวน้อยหัวการค้า ก่อนตอบว่า “วางขายไม่ได้”

            “ทำไมหรือ” เฉิงเอ๋อร์ทำหน้าเสียดาย

            “เพราะว่าขนมของแดนสวรรค์ต่างจากขนมที่อยู่ข้างนอก หากนำออกไปวางขาย ทุกคนจะต้องสงสัย และมองว่าพวกเราเป็นคนประหลาด” ลู่ซินฟางให้เหตุผลกับลูกชาย

            ใบหน้าน้อยๆ ของเฉิงเอ๋อร์ก้มลงเหมือนกำลังทำความเข้าใจคำพูดของท่านแม่ 

            ผ่านไปสักครู่หนึ่ง เด็กชายเงยหน้าขึ้นแล้วบอกว่า “เข้าใจแล้วขอรับ”

            “ถ้าอยากกินเมื่อไร พวกเราทำกินได้ตลอด ขอแค่ไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกคนข้างนอกก็พอ” ชุนบอก

            “พี่สาวเม่ยเม่ยก็บอกไม่ได้หรือ” เป่าเอ๋อร์ถามอย่างไร้เดียงสา

            “ถูกต้อง เม่ยเม่ย ตงตง แม้แต่น้าชิงเหลียนของพวเจ้าก็ห้ามบอก” 

            “ทำไมหรือ”

            “สำหรับคนข้างนอก แดนสวรรค์ไม่มีอยู่จริง ถ้าบอกคนอื่นๆ ว่าพวกเจ้าเข้ามาที่นี่ พวกเขาต้องคิดว่าพวกเจ้าโกหก พวกเจ้าเองก็ไม่อยากไปถกเถียงกับคนอื่นใช่หรือไม่”

“อืม”

“ฉะนั้นแล้ว เรื่องของแดนสวรรค์ต้องเก็บเป็นความลับสุดยอดเลยนะ”

            “เข้าใจแล้วพี่สาวชุน พวกเราจะปิดปากเงียบไว้”

ว่าจบ ทั้งเฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์ก็ยกมือขึ้นปิดปากเล็กๆ ของตัวเอง

            “เข้าใจอะไรเร็วจริงๆ เก่งมาก เจ้าเด็กน้อย” หลินบินมาตรงหน้าเฉิงเอ๋อร์ ใช้มือเล็กๆ ลูบศีรษะเด็กชาย

            เฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์ยิ้มกว้างเมื่อถูกชม

            “เฉิงเอ๋อร์เป็นเด็กฉลาด ชอบเรียนรู้สิ่งต่างๆ และยังเข้าใจอะไรได้เร็ว เป่าเอ๋อร์ชอบเพาะปลูก ผักที่เอามาฝากหลิน ส่วนใหญ่นางเป็นคนดูแลเอง ข้าแค่สอนนางเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น” ลู่ซินฟางบอกความสามารถของลูกๆ ให้ภูตน้อยฟัง

            คราวนี้หลินบินมาหยุดตรงหน้าเป่าเอ๋อร์

            เด็กหญิงมองภูตน้อยด้วยดวงตาใสแป๋วเป็นประกาย

            หลินลูบศีรษะน้อยๆ ของเป่าเอ๋อร์ สักครู่ก็บินกลับมายังที่นั่งของตน ก่อนเอ่ยขึ้น

            “เด็กทั้งสองมีพรสวรรค์และพลังเวทแฝง คนหนึ่งเก่งฉลาดชอบเรียนรู้และเป็นนักพัฒนา คนหนึ่งมีความสามารถในการเพาะปลูก อนาคตพวกเขาต้องเป็นกำลังสำคัญให้กับเจ้านายได้แน่นอน”

            ลู่ซินฟางยิ้มอย่างภูมิใจ นางเองก็คิดแบบเดียวกันกับหลิน แต่ว่า เรื่องที่พวกเขามีพลังเวทแฝง นางเพิ่งรู้เมื่อกี้เลยนะเนี่ย

            เจ้าเด็กแฝดเข้าใจครึ่งไม่เข้าใจครึ่ง เอาแต่มองสลับระหว่างมารดากับภูตน้อยที่คุยกัน

            เป่าเอ๋อร์ที่นั่งข้างๆ ลู่ซินฟางสงสัยจับใจ กระตุกเสื้อของท่านแม่แล้วถาม

            “ท่านแม่ ท่านแม่ พวกท่านคุยอะไรกันหรือ”

            “หลินบอกว่า พวกเจ้ามีความสามารถกันคนละแบบ เมื่อโตขึ้น ความสามารถของพวกเจ้าจะเป็นกำลังสำคัญให้กับแม่น่ะ” ลู่ซินฟางบอกกับลูกทั้งสองด้วยถ้อยคำที่ชัดเจน

เป่าเอ๋อร์ยิ้มสดใส “ข้าอยากเป็นกำลังให้กับท่านแม่”

“จ๊ะๆ”

            ทว่า เฉิงเอ๋อร์กลับนั่งก้มหน้า บีบมือเล็กๆ ของตัวเอง สีหน้าของเด็กชายราวกับมีบางอย่างในใจ  

            เห็นลูกชายแสดงออกเหมือนไม่สบายใจ ลู่ซินฟางจึงถาม

“เฉิงเอ๋อร์ ลูกอยากพูดอะไรหรือ”

            เฉิงเอ๋อร์ช้อนดวงตาขึ้นมองมารดา ปากน้อยๆ ของเด็กชายเดี๋ยวอ้าเดี๋ยวหุบ รออยู่สักพัก ในที่สุดเฉิงเอ๋อร์ก็พูดออกมา

            “พวกเรา…ไม่ได้ไร้ประโยชน์ใช่หรือไม่”

            ลู่ซินฟางชะงักไปครู่หนึ่งเมื่อได้ยินแบบนี้

            เฉิงเอ๋อร์เป็นเด็กฉลาดมีไหวพริบ ความจำก็ดี เด็กคนนี้คงยังจดจำคำพูดของคนบ้านเหอได้ ดลยเก็บเอามาคิดมาก

            คนพวกนั้นมักจะตวาดใส่ลู่ซินฟางกับลูก นอกจากพ่นคำหยาบคายให้พวกเด็กๆ ได้ยินแล้ว ยังเน้นย้ำว่า ‘พวกเจ้าแม่ลูกมันตัวไร้ประโยชน์’

            เรื่องนี้คงกวนใจเด็กๆ มานาน ทว่า…

            “เฉิงเอ๋อร์ เป่าเอ๋อร์ ฟังแม่ให้ดีนะ พวกเจ้าคือคนตระกูลลู่ แม่และคนอื่นๆ ไม่มีใครคิดว่าเจ้าทั้งสองเป็นเด็กไร้ประโยชน์ พวกเจ้าเพิ่งห้าขวบ จะเล่นซุกซนหรือเอาแต่ใจก็ได้ ไม่ต้องฝืนทำในสิ่งที่ไม่ชอบ”  

            ระหว่างฟังคำพูดของท่านแม่ เด็กทั้งสองมองตาไม่กะพริบ สักครู่หนึ่ง รอยยิ้มน้อยๆ ก็ปรากฏบนใบหน้าของเด็กทั้งสอง จากนั้น พวกเขาก็เอ่ยออกมาอย่างกระตือรือร้น

            “ท่านแม่ ข้าอยากช่วยท่านแม่หาเงินให้ได้เยอะๆ”  

            “ข้าก็จะช่วยท่านแม่ทำสวน พวกเราจะได้มีของขายเต็มร้าน”

            “จ๊ะๆ ห้ามฝืนเด็ดขาดเชียวนะ”

“อือ”

            ลู่ซินฟางตอบพลางลูบศีรษะเล็กๆ ของลูกแฝดด้วยความรักใคร่