บทที่ 93 เที่ยวชมฟาร์ม

บทที่ 93

เที่ยวชมฟาร์ม

            กินขนมอิ่มกันแล้ว หลินก็ถามเด็กน้อยทั้งสองว่า “พวกเจ้าอยากไปชมฟาร์มกันไหม?” 

            “ไปขอรับ/เจ้าค่ะ”

            เฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์ตอบแบบไม่ต้องคิด

            เด็กน้อยคิดเหมือนว่า ฟาร์มในแดนสวรรค์กว้างขวางขนาดนี้ ต้องมีพืชผักที่ไม่เคยเห็นอีกเยอะแยะแน่ๆ ยิ่งคิดแล้วก็ยิ่งรู้สึกตื่นเต้น

            พอช่วยกันเก็บโต๊ะเสร็จเรียบร้อย ทั้งสี่คนก็เดินมาที่ฟาร์ม

ฟาร์มในมิติมีขนาดกว้างใหญ่กว่าฟาร์มตระกูลลู่ที่อยู่ในหมู่บ้านกว่างซูหลายเท่า เด็กทั้งสองยืนมองสวนผักผลไม้ด้วยความตื่นตาตื่นใจ

            “ท่านแม่ ผักผลไม้พวกนี้ใช่ที่ท่านเอาออกไปวางขายในร้านหรือไม่”

            เฉิงเอ๋อร์เป็นเด็กฉลาด เห็นผักผลไม้ปุบก็เข้าใจทันที ว่าเป็นสินค้าที่มารดาเอาออกไปวางขายในร้าน

            “เจ้าเข้าใจถูกแล้ว ผักผลไม้ในแดนสวรรค์ แม่แบ่งออกไปขายข้างนอก เพราะพืชในที่แห่งนี้เติบโตเร็วกว่าข้างนอกหลายเท่า”

            “เป็นแบบนี้เอง”

            ตอนนั้นเอง สัตว์อสูรในร่างจำแลงมนุษย์ที่กำลังทำสวนหันมาเห็นลู่ซินฟางกับภูตประจำมิติพอดี พวกเขาต่างโบกมือทักทาย

            “ท่านหลิน ท่านลู่ซินฟาง”

            ทั้งสองเองก็โบกมือตอบ 

            ในเวลานี้ พวกเด็กๆ เพิ่งสังเกตเห็นว่าชาวสวนเหล่านั้นมีหูกับหางของสัตว์ ทั้งที่รูปร่างเป็นมนุษย์

เฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์ยืนมองด้วยความตะลึง

            “ท่านแม่ พวกเขามีหูกับหางด้วยละ” เป่าเอ๋อร์บอก พร้อมกับกระตุกเสื้อคลุมของมารดา

            อย่างไรก็ตาม แม้เด็กทั้งสองจะมองเหล่าชาวสวนด้วยสีหน้าตะลึง แต่พวกเขาก็ไม่ได้รู้สึกหวาดกลัว กลับกันแล้ว ยิ่งรู้สึกสนใจมากกว่า

            “ในแดนสวรรค์ นอกจากท่าหลินกับนายหญิง คนอื่นๆ ล้วนเป็นสัตว์อสูร ที่ยังมีหูกับหางปรากฏเพราะพวกเขายังแปลงร่างได้ไม่สมบูรณ์ ข้าเองก็เป็นสัตว์อสูรนะ” ชุนอธิบายให้เด็กๆ ฟัง และยังทำให้หูกับหางปรากฏออกมา

            เด็กทั้งสองมองหูกับหางหมาป่าที่นุ่มฟูของชุนด้วยความตื่นเต้น 

            “พี่สาวชุนคือหมาป่าหรือ” เป่าเอ๋อร์ร้องถาม

            “ใช่แล้วเจ้าค่ะ ข้า แล้วก็น้าหลางไป๋เป็นหมาป่า” ชุนตอบยิ้มๆ “ยังมีเผ่าอื่นๆ ด้วยนะ…ครอบครัวของลุงสยงจวิน เป็นเผ่าหมี ส่วนพี่ชายอวิ๋นกับพี่สาวเสี่ยวเหมยเป็นเผ่ากระต่าย” 

            ระหว่างฟังคำพูดของชุน เด็กๆ ก็นึกภาพตามไปด้วย ดวงตากลมโตอันไร้เดียงสาทั้งเปล่งประกายทั้งซ่อนความตื่นเต้นไม่มิด  

            “เหมือนเรื่องเล่าในนิทานของท่านแม่เลย” เป่าเอ๋อร์หันไปพูดกับพี่ชาย

            “เด็กโง่ นั่นไม่ใช่เรื่องเล่า แต่เป็นเรื่องจริงต่างหาก อย่าลืมสิว่าตอนนี้พวกเราอยู่ในแดนสวรรค์กันนะ” เฉิงเอ๋อร์เตือนน้องสาว

            เป่าเอ๋อร์ยิ้มเขินพลางร้องว่า “จริงด้วย!”

            ได้ยินเด็กทั้งสองคุยกัน พวกผู้ใหญ่ก็หัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้  

            จังหวะนั้นเอง ชายหนุ่มเผ่าหมาป่าคนหนึ่งหิ้วตะกร้าที่มีผลแก้วมังกรเดินผ่านมาพอดีจึงเข้ามาทักทาย พอก้มมองเด็กแฝดสองคน เขาก็ถาม

“ท่านหลิน ท่านลู่ซินฟาง ชุนด้วย…อ๊ะ อ้าว แล้วเจ้าตัวเล็กสองคนนี้มาจากไหนหรือขอรับ”

            “เด็กทั้งสองคือลูกของนายหญิง เด็กชายท่าทางเฉลียวฉลาดตรงนี้คือเฉิงเอ๋อร์ ส่วนเด็กหญิงน่ารักๆ คนนี้คือเป่าเอ๋อร์ เจ้าก็ทักทายเด็กๆ สิ” ชุนยืดอกตอบอย่างภูมิใจ

            “ที่แท้เด็กน่ารักทั้งสองก็เป็นลูกของนายหญิงนี่เอง…สวัสดีขอรับ ข้าชื่ออาเยว่ คอยดูแลสวนแก้วมังกรที่อยู่ตรงนั้น…จริงด้วยสิ พวกคุณหนูอยากลองกินผลแก้วมังกรหรือไม่”

            ว่าแล้ว อาเยว่ก็วางตะกร้าลง หยิบแก้วมังขึ้นมาสองลูก

            เด็กน้อยทั้งสองมองผลไม้ที่มีเปลือกสีแดงอมม่วงตาใสแป๋ว

            “ผลของมังกรหรือ กินได้ด้วยหรือ” เป่าเออร์ถามอย่างใสซื่อ

            ผลไม้หน้าตาแปลกๆ แบบนี้ เด็กทั้งสองเพิ่งเห็นเป็นครั้งแรก แถมยังถูกเรียกว่าผลแก้วมังกร พวกเด็กๆ จึงคิดว่าเป็นลูกแก้วของเทพมังกร มนุษย์อย่างพวกเขากินไม่ได้   

            ทุกคนที่ได้ฟังต่างก็หัวเราะให้กับความไร้ดียงสาของเด็กน้อย 

            “นี่ไม่ใช่ลูกแก้วของมังกร แต่เป็นผลไม้ ในสวนของเรายังไม่มีปลูก เพราะสำหรับคนอื่น ผลไม้นี้เป็นของชนชั้นสูง” ลู่ซินฟางอิบายให้ลูกๆ ฟัง

            “มา ข้าจะปอกให้พวกหนูๆ ชิมนะ” อาเยว่ปอกเปลือกผลแก้วมังกรเสร็จแล้วก็ส่งให้เด็กทั้งสองคนละลูก

            เฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์รับผลแก้วมังกรมากิน ทันทีที่เนื้อผลไม้ฉ่ำน้ำ ซ้ำยังมีรสหวานให้รู้สึกสดชื่นล่วงเข้าสู่ลำคอ บนใบหน้าของเจ้าแฝดก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม 

            “อร่อยหรือไม่” อาเยว่ถาม

            “อือๆ อร่อย” เฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์ตอบพลางพยักหน้ารัวๆ

            อาเยว่ยิ้มด้วยความยินดี ก่อนจะขอตัวไปทำงานต่อ

ลู่ซินฟางพาพวกเจ้าแฝดเดินชมสวนผักผลไม้ พร้อมกับทักทายสัตว์อสูรที่พบเจอระหว่างทางแค่พอประมาณ จากนั้น หลินค่อยใช้เวทมนตร์พาทุกคนมาที่บ่อเกลือ ซึ่งอยู่กลางป่า และยังถือโอกาสพาเด็กๆ เข้าไปดูผลึกหินที่อยู่ในถ้ำใกล้ๆ ด้วย

            ลู่ซินฟางบอกกับลูกๆ ว่าผลึกพวกนี้นำไปผลิตเป็นแก้วที่วางขายในร้าน

            เด็กๆ ตื่นเต้นกันยกใหญ่   

            นอกจากนี้ พวกเขายังได้มาดูเล้าไก่และโรงผลิตแก้ว ตลอดทางพวกเขาได้เจอเหล่าสัตว์อสูรในร่างจำแลงมากมาย

            ไม่เพียงแค่เด็กๆ ที่ตื่นเต้น เหล่าสัตว์อสูรเองก็ตื่นเต้นไม่ต่างกันที่ได้เจอทายาทของนายหญิง

            ภายใต้แสงตะวันยามบ่าย สายลมเย็นสดชื่น ลู่ซินฟางกับหลินนั่งพักอยู่ใต้ต้นไม้ พลางมองเด็กทั้งสองกับชุนเล่นน้ำในลำธานอย่างสนุกสนาน

            หลังจากเที่ยวชมฟาร์มจนทั่ว พวกเขาก็เปลี่ยนบรรยากาศมานั่งเล่นแถวลำธารกันต่อ  

            ระหว่างนั่งกินขนมกันอยู่นั้นเอง ชุนถามกับพวกเด็กๆ ว่า อยากเล่นน้ำหรือไม่

            เด็กกับน้ำเป็นของคู่กันอยู่แล้ว พอได้ยินอย่างนั้น เด็กท้ังสองมีหรือจะปฏิเสธ ตรงกันข้าม เฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์เป็นฝ่ายเข้ามาจูงมือชุนอย่างกระตือรือร้นแล้วเดินไปทางลำธาร 

            เนื่องจากน้ำในลำธารไม่ลึก ทั้งยังมีชุนคอยดูแล ลู่ซินฟางเลยปล่อยให้พวกเขาเล่นน้ำกันอย่างหายห่วง

            “หลิน ข้ามีแผนขยายฟาร์มครั้งต่อไปแล้วนะ”

            ต่อมา ลู่ซินฟางก็หยิบแผนที่ต่างมิติออกมาแล้วกางออก 

            “ขยายฟาร์มหรือ เย่ เย่!”

            หลินกางสองแขนเล็กๆ ทั้งสองข้าง กระโดดกลางอากาศด้วยท่าทางดีใจ

            “ข้าได้คุยกับคนจากเผ่าอสรพิษแล้ว ทางนั้นขอให้สร้างโรงเก็บสมุนไพร เลยคิดว่าหากขยายพื้นที่เพาะปลูกสมุนไพรเพิ่มก็คงดีไม่น้อย…ส่วนตรงนี้ ข้าจะทำเล้าหมู แล้วก็ตรงนี้จะสร้างโรงตีเหล็ก” ระหว่างพูด ลู่ซินฟางชี้นิ้วไปตามจุดต่างๆ บนแผนที่

            หลินมองตามพร้อมกับผงกศีรษะขึ้นลงอย่างเห็นด้วย “ทางนี้เองก็ปูพื้นถนน กับสร้างบ้านพักให้เหล่าสัตว์อสูรได้เยอะแล้ว ทำอย่างที่เจ้านายวางแผนได้เลย” 

            “อะแฮ่ม…”

            เสียงกระแอมกระไอของชุนดังขึ้น

            ลู่ซินฟางกับหลินหันมอง

            หมาป่าสาวหรี่ตาพร้อมกล่าวว่า “เป้าหมายของนายหญิงที่มามิติวันนี้ เพื่อจะพักผ่อนไม่ใช่หรือเจ้าคะ”

            ได้ยินแบบนี้ ลู่ซินฟางก็ยิ้มแห้งๆ

            “ถูกของเจ้า”

            “เพราะอย่างนั้น…”         ชุนเว้นคำพูด เปลี่ยนเป็นยิ้มร้าย ก่อนจะใช้มือวักน้ำสาดใส่ทั้งสองที่นั่งอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่ 

            ลู่ซินฟางเอี้ยวตัวหลบน้ำ แม้ว่าทำแบบนี้จะไม่มีประโยชน์อะไรก็ตาม

            “จะเล่นแบบนี้ใช่ไหม” หลินทำท่าถลกแขนเสื้อ ปีกเล็กๆ ขยับไหว ก่อนเจ้าตัวจะบินขึ้น พร้อมกับทำท่าวักน้ำกลางอากาศ ทันใดนั้นน้ำในลำธารกลายเป็นคลื่นสูง สาดใส่เต็มหน้าของชุน

            “เหวอ…ท่านหลินขี้โกง ใช้พลังเวทได้ยังไง”

            “ฮ่าๆๆ พี่สาวชุนเปียกหมดแล้ว”

“เปียกหมดเลย”

เด็กทั้งสองหัวเราะชอบใจ

            ชุนทำแก้มป่อง ก่อนจะวักน้ำใส่เด็กๆ เพื่อเอาคืน

            “หวา…เปียกแล้ว เปียกแล้ว”

            “ฮิๆ ข้าก็เปียกแล้ว”

            จากนั้นทุกคนก็เล่นน้ำกันต่อด้วยความสนุกสนาน

            ลู่ซินฟางมองภาพเหล่านั้น พร้อมกับยิ้มตามอย่างมีความสุข