ตอนที่ 24 ด้านชา

ถึงแม้พิษร้ายในกายจะมิได้รุนแรงถึงขั้นทำให้ซ่งเจี้ยนหงล้มลงดิ้นพราดกลางค่ายรบ ไม่ได้แสดงอาการคุ้มคลั่งหรือหมดสติให้ผู้ใดตื่นตระหนก แต่พิษชนิดนี้…มันแยบยลเกินกว่าจะมองเห็นด้วยตาเปล่า

มันไม่กัดกินร่างกายอย่างหฤโหดแต่มันกัดกิน ความภูมิใจ อย่างเงียบงันทีละนิด ทีละน้อยเริ่มต้นจากจุดที่เปราะบางที่สุดของชายชาติทหาร ความเป็นบุรุษ สำหรับซ่งเจี้ยนหง...ยอดขุนพลผู้เคยเชิดหน้าท่ามกลางเสียงสรรเสริญแห่งสนามรบ ผู้เคยชูดาบพิชิตศัตรู และ พิชิตสตรี ด้วยความมั่นใจไม่รู้โรยความอหังการในเรือนกายนั้นคือสิ่งที่หล่อเลี้ยงศักดิ์ศรีของเขาเสมอมาแต่นับจากค่ำคืนนั้นความแข็งแกร่งอันเป็น หลักฐานแห่งความเป็นชาย กลับกลายเป็นสิ่งที่ไม่อาจเรียกคืนมาได้ในตอนนี้...เขาอาจยังไม่รู้ตัวอาจยังคิดว่าเป็นเพียงความเหนื่อยล้า หรือฤทธิ์สุราที่ตกค้างแต่เมื่อคืนแล้วคืนเล่า ความไม่สมบูรณ์ นั้นยังคงเงียบงันอยู่ในเงาร่างของเขาวันแล้ววันเล่า…เขาจะเริ่ม กลัว เมื่ออยู่ต่อหน้าหญิงงามจะเริ่ม ร้อนรุ่ม ไม่ใช่ด้วยราคะ แต่ด้วยความหวั่นวิตกว่าเขาจะล้มเหลวอีกว่าเขา...ไม่ใช่เขาคนเดิมอีกต่อไปพิษที่ชื่อว่า คำสาปชีพจรดำ ไม่ได้ปลิดชีวิตด้วยมีด แต่ใช้เวลาค่อย ๆ ฆ่า ศักดิ์ศรีอย่างเลือดเย็นซ่งเจี้ยนหง...ยังไม่รู้ว่าตัวเองกำลังจะตกลงไปในขุมนรกที่ลึกยิ่งกว่าความตายและคนที่จุดไฟนรกนั้นขึ้น...ไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็น อาจารย์ ที่เฝ้ามองเขาด้วยรอยยิ้มราวกับรอชมดอกไม้ที่ตนเองเพาะปลูกบานสะพรั่ง...แล้วค่อยๆ เหี่ยวเฉาต่อหน้า

“พวกเรากลับเมืองหลวงกันเถิด... พ่อของเจ้าคงกลับมาถึงแล้วเช่นกัน”เสียงของแม่ทัพหลานซือเหยียนนุ่มนวล ราวกับบิดาผู้เปี่ยมเมตตา“ข้าจะไปกล่าวกับเขาด้วยตนเอง...บอกถึงชัยชนะของเจ้าในศึกครั้งนี้ ว่าศิษย์ของข้า...สมเกียรติยิ่งนัก และจะขอขมาเขาเสียด้วย ที่ปล่อยให้เจ้าต้องบาดเจ็บกลางสนามรบ”

เขายิ้มอย่างอบอุ่น แววตาเจือความห่วงใยหากแต่น้ำเสียงนั้น…ไม่มีแม้เศษเสี้ยวของความสำนึกผิดไม่สะท้านใจแม้แต่น้อย กับการที่เขาเป็นผู้ลงมือ ลอบทำร้ายศิษย์ของตนเองแต่สำหรับแม่ทัพหลานซือเหยียน นี่เป็นเพียง บทเริ่มต้น เท่านั้น

“ขอรับ ท่านอาจารย์” ซ่งเจี้ยนหงรับคำด้วยน้ำเสียงมั่นใจ แม้ร่างกายจะเริ่มส่งสัญญาณผิดปกติอย่างเลือนรางกล้ามเนื้อบางส่วนตึงชาอย่างน่าประหลาด ปราณในกายเคลื่อนไหวไม่แนบสนิทเหมือนเคยแต่ท่ามกลางความคลางแคลงที่ก่อตัวขึ้น เขากลับกลบเกลื่อนด้วยความรู้สึกหนึ่งเดียวความภาคภูมิใจ

ชัยชนะในศึกครั้งนี้ คือเกียรติที่เขาภูมิใจที่สุดในชีวิตไม่รู้เลยว่า...สิ่งที่เขาแบกกลับไปพร้อมเกียรติยศนั้นคือ พิษ ที่จะกลืนกินเขาอย่างช้า ๆ คือ คำสาป ที่จะพรากศักดิ์ศรีไปทีละเสี้ยวจนไม่เหลือสิ่งใดให้ยึดเหนี่ยวและผู้ที่มอบมันให้ก็กำลังเดินเคียงข้างเขาอย่างอ่อนโยนที่สุด

เวลาผ่านไปไม่นานนักทั้งสองศิษย์และอาจารย์ก็เดินทางกลับถึงจวนตระกูลซ่ง ข่าวการกลับมาของพวกเขามาถึงหูแม่ทัพซ่งไห่หยางอย่างรวดเร็ว เขาเองก็เพิ่งเดินทางกลับมาจากแนวรบเช่นกันและเมื่อสหายเก่าได้พบหน้ากันอีกครั้ง...บทละครอันแยบยลจึงเริ่มต้นขึ้น แม่ทัพหลานซือเหยียนยิ้มกว้าง เอ่ยด้วยน้ำเสียงชื่นชมเปี่ยมความจริงใจ“ข้าล่ะอิจฉาเจ้ายิ่งนัก...ที่มีบุตรชายเช่นซ่งเจี้ยนหงเขาเป็นชายหนุ่มเปี่ยมด้วยพลัง มีสายตาของผู้นำ และกลิ่นอายของวีรบุรุษหากให้เวลาอีกไม่นาน ข้าเชื่อแน่ว่า...เขาจะกลายเป็นเสาหลักแห่งแผ่นดินเหมือนพวกเราในวันนี้”

คำพูดนั้น…อ่อนโยน อบอุ่น เปี่ยมด้วยความภาคภูมิใจหากแต่ในใจของหลานซือเหยียน มันกลับดังก้องด้วยเสียงเย้ยหยัน และเฝ้ารอเวลาที่พิษร้ายในกายซ่งเจี้ยนหงจะสำแดงผลมากขึ้นอีกนิดอีกนิด...ก่อนที่เขาจะใช้ ฝ่าเท้า เหยียบศิษย์ผู้ภาคภูมิใจให้จมลงไปในดินอย่างไร้ศักดิ์ศรี

ด้านแม่ทัพซ่งไห่หยาง เมื่อได้ฟังคำยกยอจากสหายเก่า สีหน้าของเขาก็เปี่ยมไปด้วยความยินดีเขาหัวเราะเบา ๆ พลางตบบ่าของอีกฝ่ายอย่างเต็มมิตร“หลานซือเหยียน หากไม่ได้เจ้าช่วยขัดเกลา เขาคงไม่เติบโตถึงเพียงนี้ข้ามอบชีวิตของเขาให้เจ้าสั่งสอน เจ้าก็เปรียบเสมือนอาจารย์ของเขาโดยแท้” หลานซือเหยียนถอนหายใจออกมาแผ่วเบา สีหน้าเจือความสลด“ศึกครั้งนี้...เป็นความผิดของข้าเองที่ไม่รอบคอบข้ามิอาจปกป้องเขาจากอันตรายได้ทันเวลา จึงทำให้เขาบาดเจ็บข้ารู้สึกละอายใจยิ่งนัก ไม่รู้จะเอ่ยคำขอโทษอย่างไรดี”

คำว่า ละอาย เอ่ยออกจากปากด้วยท่วงทำนองที่ชวนเชื่อหากแต่ดวงตาของเขา...วาวโรจน์ด้วยความยินดีลึก ๆ ยินดีที่แผนเริ่มดำเนินไปอย่างแนบเนียน ยินดีที่ซ่งเจี้ยนหงเริ่มเดินเข้าสู่ขุมนรกที่เขาขุดไว้ด้วยมือของตนเอง

“ฮ่า ๆ ๆ เจ้าอย่าได้ใส่ใจกับเรื่องเล็กน้อย” ซ่งไห่หยางตอบด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ“มันเป็นเพราะเจี้ยนหงประมาทเองต่างหาก นับเป็นบทเรียนสำคัญบนเส้นทางของแม่ทัพ”

สองแม่ทัพสองสหายผู้ร่วมรบเคียงบ่ายิ้มให้กันราวกับมิตรแท้ทว่าในใจของทั้งคู่...กลับแหลมคมดุจดาบในฝัก เพราะต่างคนต่างรู้ดีว่าไม่มีมิตรแท้ในโลกของผู้ครองอำนาจมีเพียงผลประโยชน์เท่านั้น...ที่ตัดสินว่าใครจะอยู่เหนือใคร

ต่างฝ่ายต่างวางหมาก...แต่สุดท้าย ใครจะเป็นคนลงดาบก่อน?ใครจะเป็นฝ่ายถูกกลืน...และใครจะเป็นฝ่ายกดให้จม?

"หากเช่นนั้น...ข้าขอตัวก่อน" แม่ทัพหลานซือเหยียนเอ่ยพลางประสานมือคำนับเบา ๆ เมื่อส่งศิษย์รักกลับถึงจวนตระกูลซ่งรถม้าหรูที่จอดรออยู่แล้วค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกจากจวนอย่างเงียบงันเสียงล้อไม้เสียดสีกับพื้นถนนหินก้องแผ่วในยามสายลมพัดเอื่อยภายในรถม้าที่ดูเงียบสงบ ทว่าอบอวลไปด้วยบรรยากาศอึดอัด มีร่างของหญิงสาวผู้หนึ่งนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามแม่ทัพนางคือหลานเยว่บุตรสาวของเขาเอง

ในความเงียบ ดวงตาของนางยังคงแข็งกร้าว ไร้แวววาบแห่งลูกผู้หญิงที่เคยอ้อนหวานดั่งวันวาน มีเพียงความเย็นชา...และความปวดร้าว แม้แผนการแห่งการล้างแค้นจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว แม้ศัตรูของนางจะเริ่มลิ้มรสความเสื่อมถอยของร่างกายทีละน้อย แต่ไม่มีสิ่งใดสามารถลบเลือนเงาเยือกเย็นในดวงตาคู่นั้นได้เลยเพราะสำหรับนางแล้วไม่มีใครคือผู้บริสุทธิ์ในเรื่องนี้แม้แต่ชายตรงหน้าบิดาผู้ให้กำเนิด ที่วันหนึ่งเคยส่งตัวนางไปเป็นเพียง สาวอุ่นเตียง ให้ซ่งเจี้ยนหงด้วยมือของตนเองความอัปยศของนาง เริ่มต้นจากเขาความเจ็บปวดของนางก็เพราะเขาและแม้ในวันนี้จะดูเหมือนเขากำลัง ยื่นมือช่วย ล้างแค้นให้นางแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า มือข้างนั้น...เคยผลักนางลงสู่หุบเหวด้วยตนเอง

บรรยากาศภายในรถม้าเต็มไปด้วยความเงียบ และเสียงลมหายใจที่ไม่เคยประสานกันเลยแม้แต่น้อยสองพ่อลูก...นั่งตรงข้ามกันในโลกที่แตกต่างในขณะที่รถม้าค่อย ๆ แล่นไปข้างหน้าความรู้สึกของทั้งสองกลับยิ่งห่างออกไป… ไกลเกินกว่าจะเรียกคืน

"เจ้ารู้สึก...พึงพอใจในแผนการของข้าบ้างไหม?" เสียงของแม่ทัพหลานซือเหยียนเอ่ยขึ้นเบา ๆ ท่ามกลางความเงียบงันที่กดทับภายในรถม้าเป็นคำถามที่ไม่แน่ชัดนัก...ระหว่างต้องการคำยืนยัน หรือแค่พยายามจะลบรอยร้าวที่ไม่เคยสมาน

หญิงสาวตรงหน้ายังคงนั่งนิ่ง แววตาไม่สั่นไหวนางไม่แม้แต่จะหันมาสบตากับผู้พูด เหมือนว่าแม้แต่การมอง ก็ยังถือเป็นความเมตตาเกินควรเงียบงันชั่วอึดใจ ก่อนที่ริมฝีปากเรียวจะขยับอย่างช้าๆ

"สมแล้ว...ที่ท่านเป็นคนหยาบช้า" เสียงของนางราบเรียบและเย็นชา "แผนการเลวทรามเช่นนั้นย่อมไร้ที่ติจากคนแบบท่าน"

วาจาที่เอ่ยออกมาช่างตรงเสียจนไม่อ้อมค้อมคำพูดที่คล้ายชม หากแต่ทุกคำล้วนคลุกเคล้าด้วยพิษร้ายที่กัดลึกยิ่งกว่าคำด่าใดแม่ทัพหลานซือเหยียนถึงกับนิ่งไปครู่หนึ่ง สีหน้าแข็งค้าง ใบหน้าชาวาบราวกับถูกตบด้วยฝ่ามือล่องหนเขาไม่เอ่ยอะไรตอบกลับเพียงแต่ดวงตาคู่นั้นสั่นไหวเล็กน้อยไม่แน่ว่าเพราะความโกรธ...ความเสียใจหรือเพราะในที่สุด เขาก็เริ่มรู้สึกถึง ราคาที่ต้องจ่าย จากการหักหลังเลือดเนื้อของตนเอง

รถม้าค่อย ๆ แล่นต่อไป เบื้องนอกมีเพียงเสียงล้อไม้บดถนนแต่ภายในนั้น มีเพียงความเงียบอึดอัดที่ไม่มีใครยอมเอ่ยคำใดอีก...จนกระทั่งล้อหยุดหมุนในปลายทางของใครบางคน