ตอนที่ 113 ของขวัญแต่งงาน

ภายในจวนร้างที่เงียบงัน เสียงล้อรถเข็นยังคงเสียดสีพื้นหินดังเอี๊ยดอ๊าดไม่ขาดสาย จ้าวหย่งหยู เข็นตัวเองไปอย่างทุลักทุเล ใบหน้าบิดเบี้ยวชุ่มไปด้วยน้ำตาและน้ำลายที่ไหลยืดเลอะเปรอะคาง ร่างพิการสั่นเทาคล้ายจะล้มพังได้ทุกเมื่อ

ทุกห้องที่มันเปิดเข้าไป ภาพที่ปรากฏตรงหน้าไม่ต่างอะไรกับฝันร้ายตู้หีบสมบัติถูกเปิดอ้า หยกงาม ทองคำ และเงินก้อนโตที่เคยเป็นภูเขาทรัพย์หายวับไปราวกับไม่เคยมีอยู่ ร่องรอยการกวาดล้างปรากฏทุกซอกมุม เหลือเพียงความว่างเปล่ากับความเย้ยหยันที่บีบคั้นหัวใจอันบิดเบี้ยวมันสั่นระริกทั้งร่าง ก่อนจะเงยหน้าขึ้น หัวเราะปนสะอื้นเสียงแหบพร่า

“ฮึ่กก… ฮือออ… มะ-ไม่… ไม่นะะะ… ทรัพย์… ซะ-สินของข้าาาาา… ทองคำของข้าาา! ฮ่ะ…ฮึ่กก!”

หยาดน้ำตาที่ไหลพรั่งพรูออกมานั้น มิใช่เพราะมันเสียใจที่ถูกเหล่าคนรับใช้ทอดทิ้ง แต่เป็นเพราะ เกราะกำบังเพียงหนึ่งเดียวในชีวิตของมันทรัพย์สมบัติที่พ่อทิ้งไว้ถูกพรากไปจนสิ้น

มันรู้ดีแก่ใจ ว่าที่ผ่านมาอำนาจและรัศมีที่มันอวดอ้างล้วนแล้วแต่เป็นเพียงเงาของบิดาผู้ล่วงลับ กับกำแพงทองคำที่ห้อมล้อมคุ้มครองมัน หากปราศจากสิ่งเหล่านี้ มันก็เป็นเพียง ซากพิการอัปลักษณ์ที่ไร้ค่า เดินเหินยังยากลำบาก มิหนำซ้ำยังไร้คนเหลียวแล

ความจริงอันโหดร้ายทิ่มแทงเข้ามาในหัวใจสิ่งที่มันร้องไห้หาไม่ใช่คน ไม่ใช่ความภักดี ไม่ใช่ครอบครัว หากแต่เป็น กองเงินกองทองที่เคยปิดบังความอัปลักษณ์ของมัน ซึ่งบัดนี้กลับสูญสลายไปจนสิ้น

“แล…แล้วแบบนี้ ขะ-ข้าจะ…ใช้ชีวิต…อย่างไรดี…”เสียงพร่าขาดห้วงดังลอดออกมาจากปากบิดเบี้ยวของ จ้าวหย่งหยู ดวงตาขุ่นมัวเอ่อด้วยน้ำตา ร่างพิการโยกสั่นบนรถเข็นไม้เก่าที่ถูกผลักไปอย่างทุลักทุเลโดยแรงแขนเพียงครึ่ง ๆ กลาง ๆ ทุกการเคลื่อนไหวเต็มไปด้วยความเหน็ดเหนื่อย ราวกับจะขาดลมหายใจได้ทุกเมื่อ

ครั้งหนึ่งมันเคยไปไหนมาไหนอย่างยิ่งใหญ่มีเกี้ยวทอง มีขบวนรถม้า มีคนก้มหัวค้อมคำนับ แต่วันนี้กลับเหลือเพียงเสียงล้อรถเข็นเสียดสีกับพื้นหินดังเอี๊ยดอ๊าด ดึงดูดสายตาชาวเมืองที่มองมันด้วยความสมเพชปนรังเกียจ

ความหวังสุดท้ายที่มันยึดไว้แน่น คือ กิจการการค้า ของบิดาผู้ล่วงลับ หากยังเหลือสักแห่ง อย่างน้อยมันก็ยังมีที่พึ่ง มีเกราะกำบังให้ยืนหยัดต่อไป

แต่เมื่อมันลากร่างถึงสถานที่แห่งแรก ดวงตาที่หม่นมัวก็เบิกโพลงด้วยความตกตะลึง โรงเก็บสินค้าถูกไฟโหมไหม้ ลุกท่วมสูงจรดฟ้า เสียงไม้แตกดังเปรี๊ยะ ๆ เสียงผู้คนกรีดร้องดังสะท้อนท่ามกลางควันดำโขมง เถ้าถ่านปลิวว่อนไปทั่วทุกมุมราวกับกำลังโปรยซากศพ

มันกัดฟันเข็นต่อไปยังอีกแห่ง… ทว่าร้านค้าใหญ่ที่เคยรุ่งเรืองกลับเหลือเพียงเศษซากที่ถูกเผาเป็นเถ้าดำ ทุกกิจการที่มันเคยนึกว่าจะยึดไว้เป็นเสาหลัก กลับล้มครืนลงต่อหน้าต่อตา

ลมหายใจของมันหอบถี่ น้ำลายปนเลือดไหลยืดลงมาตามคาง ร่างพิการสั่นสะท้าน ดวงตาแดงก่ำแทบจะถลนออกมาจากเบ้า

“มะ…ไม่… ไม่นะะะ… ซะ-สมบัติของข้าาาาาาา!!!”

เสียงแตกพร่าของมันแผดก้องไปท่ามกลางเพลิงนรก แต่กลับไร้ใครเหลียวแล มีเพียงเสียงไฟลุกไหม้ที่ตอบรับ ความสิ้นหวังบีบคั้นหัวใจจนมันแทบขาดใจตายตรงนั้นเอง จ้าวหย่งหยู เพิ่งเข้าใจในวินาทีนั้นว่า สิ่งที่มันยึดถือเป็นเกราะสุดท้าย ถูกเผาผลาญจนไม่เหลือแม้เศษเถ้า

สิ่งที่เกิดขึ้นกับ จ้าวหย่งหยู สะท้านใจไปทั่วทั้งเมืองหลวง จากนายน้อยผู้สูงศักดิ์ผู้เป็นที่หวั่นเกรงของผู้คน กลับกลายเป็นเพียงคนพิการต่ำต้อยที่เข็นรถเข็นไปอย่างเดียวดาย ร่างอัปลักษณ์โยกคลอนบนรถไม้เก่าคือเครื่องหมายแห่งความตกต่ำที่ใคร ๆ ต่างพูดถึงกันอย่างสนุกปาก

ครั้งหนึ่งเขาเคยเป็นบุตรชายเพียงคนเดียวของอัครเสนาบดีจ้าวเจี้ยนกั๋ว ผู้มีอำนาจใหญ่ล้นฟ้า แต่เพียงชั่วพริบตา บิดาสิ้นลม สมบัติถูกกวาดเกลี้ยง บ่าวรับใช้แตกหนีราวฝูงนกกระจอกที่ไร้รัง เหลือไว้เพียง เจ้าง่อยที่กลายเป็นตัวตลกให้ผู้คนเหยียบย่ำซ้ำเติม

และในยามที่มันตกต่ำถึงเพียงนี้ ผู้คนมากหน้าหลายตาที่เคยติดหนี้บุญคุณหรือหนี้สินมหาศาลกับอัครเสนาบดี ต่างถือโอกาสชักดาบ ปฏิเสธทุกความรับผิดชอบ เสมือนสุนัขป่าที่รอเวลาฉีกเหยื่อให้แหลกคาที่

ค่ำวันหนึ่ง รถเข็นเก่าของจ้าวหย่งหยูเคลื่อนมาหยุดหน้าจวนใหญ่แห่งหนึ่ง มันเงยหน้ามองประตูสูงสง่าอย่างเหน็ดเหนื่อยแต่เต็มไปด้วยความหวัง ความคิดเดียวที่พยุงหัวใจพิการของมันคือ ทวงหนี้ หนี้ที่เจ้าของเรือนผู้นี้เคยติดบิดามันเอาไว้

“ขอทานที่ไหนกัน! ไสหัวไปให้พ้นเรือนนายท่านข้าเดี๋ยวนี้!” เสียงคนเฝ้าประตูตวาดก้อง ดวงตาเหยียดหยามเย็นชาไม่ต่างจากการมองเศษขยะ จ้าวหย่งหยูสะดุ้ง ร่างพิการสั่นสะท้าน ดวงตาเบิกโพลงด้วยความตื่นตระหนก มันรีบเอ่ยเสียงแตกพร่าติดขัด“บะ-บะ…บิดาข้า…เ-เ-คยมีบุญคุณ! เ-เจ้าของเรือนนี้…ยั-ยังคงติดหนี้พะ-พะ…พวกเจ้า… ข้าเพียงแต่จะมะ-มาทวงคืน…” น้ำเสียงของมันเต็มไปด้วยความหวาดหวังปนสิ้นหวัง ความหวังสุดท้ายที่จะทำให้ชีวิตที่เหลือรอดยังพอมีเกราะกำบังอีกครั้งแต่สิ่งที่ได้กลับมา… คือเสียงหัวเราะเย้ยหยันกับถ้อยคำที่ฟังแล้วชวนให้เลือดลมตีขึ้น

“ถุย! เจ้าง่อยเช่นเจ้ากล้าอวดดีบอกว่าเป็นเจ้าหนี้นายท่านข้าเรอะ? ฮ่าๆๆ… สามหาวสิ้นดี! หากยังไม่รีบหนีไป ข้าจะกระทืบเจ้าให้ดิ้นตายเหมือนหมาข้างถนน!”

ดวงตาขุ่นมัวของจ้าวหย่งหยูสั่นไหว ริมฝีปากบิดเบี้ยวพยายามจะเปล่งเสียงตะโกน แต่กลับมีเพียงลมหอบแหบพร่ากับน้ำลายฟูมปาก ความจริงอันโหดร้ายกระแทกใจจาก นายน้อยสูงศักดิ์ วันนี้เขาไม่ต่างจาก ขอทานพิการที่ไร้ใครเหลียวแล

ทุกฝีก้าวอันน่าสมเพชของ จ้าวหย่งหยู ถูกจับตามองอยู่เงียบ ๆ โดยสายตาของสองบุรุษสตรีที่นั่งเคียงกัน ณ ศาลาริมน้ำ

ในจวนหลานเยว่ ดวงตาของนางเย็นเฉียบ ริมฝีปากเรียบสงบ ไม่บ่งบอกความรู้สึกใด ๆ เมื่อเอ่ยเสียงเบา ทว่าคมคายเฉือนใจ “เจ้าชอบหรือไม่… ของขวัญแต่งงานที่ข้ามอบให้เจ้า”

เพียงประโยคสั้น ๆ แต่กลับทำให้หัวใจของ ซูจิ่งหลง สะท้านไหวไปทั้งดวง ร่างสูงใหญ่ของเขาแทบสั่นระรัว ความจริงแล้วเพียงไม่กี่วันก่อนเขายังอ้อนวอนนางให้วางมือ ไม่อยากให้ผู้หญิงที่ตนรักต้องแปดเปื้อนเลือดและความแค้นอีก แต่เมื่อได้เห็นสภาพอัปลักษณ์ของศัตรูที่เคยทำให้เขาชอกช้ำบัดนี้กลับตกต่ำไร้เกียรติราวกับเศษสวะในสายตาผู้คนความสะใจกลับแล่นพล่านขึ้นมาแทนที่

เขาเงยหน้ามองสตรีตรงหน้า แววตาสั่นไหวด้วยทั้งความประทับใจและความพอใจจนเกินเก็บงำ ริมฝีปากหนากระตุกยิ้มออกมา แม้น้ำเสียงทุ้มจะพยายามกดให้ราบเรียบ แต่ก็ยังแฝงด้วยความตื้นตันที่เอ่อล้น“สมกับเป็นว่าที่ฮูหยินของข้า… ตัวเจ้าช่างรู้ใจข้ายิ่งนัก”

ในใจเขาปรารถนาจะโอบกอดนางไว้แนบอก ชี้ให้ฟ้าดินรู้ว่าตนมีสตรีเช่นนี้เคียงข้าง แต่เพียงขยับแขนก็พลันหยุดชะงักเพราะเขารู้ดี ต่อให้นางกำลังจะเป็นภรรยา หากเขาเผลอรุกล้ำโดยพลการ บางทีแขนขาของเขาอาจถูกนางหักได้อย่างไม่ลังเล