ตอนที่ 114 อดีตบ่าวรับใช้

สำหรับบางคน…ความตายอาจเป็นเพียงการปลดปล่อย แต่สำหรับจ้าวหย่งหยู เศษเดนในร่างพิการผู้นี้ มันไม่ควรมีจุดจบที่เรียบง่ายถึงเพียงนั้นชีวิตของมันเต็มไปด้วยมลทินที่แม้ตัวมันเองยังจำไม่ได้ว่าก่อกรรมชั่วกับใครไปมากเท่าไรแล้วเคยสั่งลูกน้องรุมซ้อมบัณฑิตผู้ใฝ่ดีจนพิการ เพียงเพราะริษยาที่อีกฝ่ายมีสติปัญญาดีมากกว่าตนเคยฉุดคร่าสตรีงามที่สะดุดตา ไม่สนใจว่านางมีครอบครัวหรือฐานะเช่นไรเคยเหยียบย่ำชีวิตผู้คนจนพังพินาศนับครั้งไม่ถ้วน

เพราะบารมีและอำนาจของบิดาอย่าง อัครเสนาบดีจ้าวเจี้ยนกั๋ว ที่คอยปกปิด เก็บกวาด และอุ้มชู ทำให้มันยังลอยหน้าลอยตาอยู่ได้จนถึงวันนี้แต่เมื่อเสาหลักล้มลงแล้ว โลกทั้งใบของมันก็ดิ่งลงเหวอย่างไร้ทางหนี

ค่ำคืนหนึ่ง ร่างพิการที่นั่งค่อมบนรถเข็นเก่า ๆ จมอยู่ในความมืด ดวงตาขุ่นหมองฉายแววโหยหวน น้ำเสียงแหบพร่าเล็ดลอดออกมาพร้อมหยาดน้ำตา“ท่ะ…ท่านพ่อ… ข้า…คึ-คิดถึงท่าน… เหลือเกิน…”

เสียงนั้นไม่ใช่เสียงของนายน้อยผู้เคยอหังการ แต่คือเสียงสะอื้นของเศษมนุษย์ที่ไร้ที่พึ่งตลอดทั้งวันทั้งคืน ไม่มีแม้แต่อาหารสักคำตกถึงปาก ความหิวกัดกินจนท้องไส้บิดเกร็ง แต่ถึงกระนั้น จ้าวหย่งหยู ก็ยังยึดมั่นในศักดิ์ศรีอันน้อยนิด มันไม่ยอมยื่นมือขอทาน หรือก้มหัวขอข้าวจากใคร เพียงได้แต่นั่งมองผู้คนเดินผ่านไปมาด้วยสายตาแดงก่ำ น้ำลายเหนียวไหลรินจากมุมปาก

ศักดิ์ศรีที่มันยึดไว้ในยามนี้ ไม่ได้ทำให้ผู้ใดเคารพ กลับทำให้ภาพลักษณ์ของมันยิ่งดูน่าสมเพชดั่งสัตว์ป่าพิการที่กำลังรอวันสิ้นลม แต่ยังคงแหงนหน้าพยายามหลอกตัวเองว่าเป็นราชสีห์ แต่แล้วเสียงตะโกนด้วยความตื่นเต้นปนยินดีพลันดังขึ้น“นายน้อย! ใช่หรือไม่…นายน้อย จ้าวหย่งหยู! ข้าคืออดีตบ่าวรับใช้ในเรือนของท่าน!”

หย่งหยูสะดุ้งเฮือก ดวงตาขุ่นมัวเหลือบมองอย่างไม่แน่ใจ ความทรงจำเลือนรางเพราะตลอดชีวิตที่ผ่านมามีบ่าวไพร่นับไม่ถ้วนผลัดเปลี่ยนเข้ามา เขาไม่อาจจดจำหน้าใครได้เลยทว่าความโกรธและความเคยชินกลับทำให้ริมฝีปากบิดเบี้ยวของมันคำรามออกมาทันที“เจ้าไพร่ชั้นต่ำ…หาอะไรมาให้ข้ากินเดี๋ยวนี้! ได้ยินหรือไม่!”

น้ำเสียงดุดันเหี้ยมเกรียม ประหนึ่งยังเป็นนายน้อยผู้สูงศักดิ์ แม้ร่างจะทรุดโทรมไร้อำนาจ แต่ในใจยังคิดว่าตนคือเจ้านายที่บ่าวไพร่ต้องยอมก้มหัวบ่าวรับใช้โค้งคำนับพลางเอ่ยเสียงนอบน้อม“นายท่าน โปรดกินนี่ก่อนขอรับ”

เขายื่นห่อข้าวห่อหนึ่งที่หาซื้อมาจากร้านริมทาง กลิ่นควันจาง ๆ ของอาหารยังอุ่นอยู่ หย่งหยูฉกฉวยมากินอย่างมูมมามไม่สนใจสิ่งใด มือสั่นเทาแต่ปากกลับเคี้ยวเอื้องอย่างตะกละราวกับสัตว์ป่าในยามหิวโหย

ดวงตาของบ่าวรับใช้แอบมองภาพนั้น แววสมเพชฉายชัด เขายกมุมปากยิ้มเย็น รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความชั่วร้ายและสะใจที่เห็น อดีตนายน้อยผู้ยิ่งใหญ่ตกต่ำเช่นนี้เขาก้าวเข้าใกล้ เอ่ยเสียงเรียบแต่แฝงเล่ห์ร้าย“นายท่าน…หากท่านเมตตาให้เกียรติ ข้าจะรู้สึกภาคภูมิใจอย่างยิ่ง หากท่านจะไปเยือนเรือนเล็ก ๆ ของข้าสักครั้ง…”

ในแววตาของบ่าวเก่า ไม่มีแม้แต่ความภักดีที่แท้จริง มีเพียงประกายแห่งการล้างแค้นที่รอคอยจังหวะมานานแสนนาน

จ้าวหย่งหยู เวลานี้ไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว ความหิวกัดกินจนลำไส้แทบบิดตัว แม้อยากจะทำท่าถือตัวสูงศักดิ์เพียงใด หากปฏิเสธไปอีกครู่เดียวก็คงหมดแรงสิ้นสติไปเองมันเชิดหน้าขึ้น เสียงแหบพร่าปนทิฐิยังดังลอดริมฝีปากซีดเซียว“จง…ภูมิใจเสียเถิด… ที่ผู้สูงศักดิ์เช่นข้า…จะลดตัวไปเหยียบเรือนของเจ้า”

บ่าวเก่าเพียงก้มหน้ารับคำ แต่แววตาลอบฉายแสงประหลาด คล้ายซ่อนคมมีดไว้หลังรอยยิ้ม เขากล่าวประโยคต่อมาอย่างสุภาพ นอบน้อม แต่ทุกถ้อยคำกลับชวนให้ผู้ฟังสะท้านใจ“ภรรยาของข้า…นางจะยินดีเป็นล้นพ้นแน่ขอรับ เพราะนาง…นึกถึงท่านเสมอ ไม่มีวันเลือนลืม”

จ้าวหย่งหยูหอบหายใจแรง หูที่พร่าเลือนด้วยความหิวไม่รับรู้ถึงเลศนัยในคำพูดนั้น มันเพียงแค่คิดว่า จะได้กินอีก ความดีใจพลันบดบังสัญญาณอันตรายทั้งหมด

เสียงล้อรถเข็นครืดคราดไปตามหินกรวด บ่าวเก่าค่อย ๆ พามันออกจากตรอกแคบของเมืองหลวง ผ่านสายตาชาวเมืองที่หันมามองด้วยแววรังเกียจปนสมเพช ภาพเจ้าง่อยในรถเข็นสกปรกนั้น ช่างแตกต่างจากครั้งเมื่อยังมีขบวนเกี้ยวหรูรายล้อมดั่งสวรรค์และโลกคนละใบ

ไม่นานนัก สองร่างก็ถูกพาเข้าสู่ย่านเสื่อมโทรมของเมืองสถานที่ที่เต็มไปด้วยซากเรือนผุพัง กลิ่นเน่าเหม็นของโคลนและขยะอบอวล ราวกับความสิ้นหวังได้จับตัวจนข้นหนืดในอากาศ

หย่งหยูเหลือบตามองแล้วหัวเราะเย้ย เสียงแตกพร่าออกมาพร้อมน้ำลายเหนียวที่ไหลเลอะมุมปาก“แค่กก… แค่กกก… ฮึ่กกก… สถานที่สกปรกเช่นนี้…สมแล้ว! เหมาะนัก…กับครอบครัวชั้นต่ำเช่นพวกเจ้า!”

แม้ปากจะกล่าววาจาดูแคลน แต่ภาพตรงหน้าร่างพิการผ่ายผอมบนรถเข็นเก่า กลับดูน่าเวทนามากกว่าน่าเกรงขาม ความโอหังของมันยิ่งทำให้ทุกก้าวที่ถูกเข็นไป กลายเป็นการนำพาเข้าสู่ห้วงชะตาที่มันเองไม่รู้ตัว…

อดีตบ่าวรับใช้ ทำเพียงยิ้มบางบนใบหน้า ท่าทีเรียบเฉยราวกับชายปัญญาทึบที่ไม่รู้สึกรู้สาอะไร แววตาที่แท้จริงกลับซ่อนเร้นอยู่ลึกจนผู้พิการตรงหน้ามิอาจมองออกเขาก้มศีรษะเล็กน้อย เอ่ยเสียงสุภาพนอบน้อม“นายท่าน โปรดรออยู่ที่หน้าประตูเรือนของข้าสักครู่ ภายใน…สกปรกนัก ข้าหวั่นว่าจะไม่สมเกียรติแก่ท่าน ข้าจะรีบไปแจ้งภรรยาของข้า ให้ปัดกวาดเช็ดถูเสียก่อน”

จ้าวหย่งหยู ได้ยินก็แค่นหัวเราะพร่า เสียงหอบปนไอกรนดังลอดออกมาพร้อมน้ำลายเหนียว มันเชิดหน้าขึ้นสูง ดวงตาขุ่นมัวฉายแววถือตัวราวกับยังเป็นนายน้อยสูงศักดิ์ในอดีต“อืม… ดีแล้ว! จงเร่งทำความสะเอือนเรือนชั้นต่ำของเจ้าให้สะอาดเสีย อย่าให้ความต้อยต่ำของพวกเจ้า…มาติดชายเสื้อข้าเด็ดขาด!”

คำพูดโอหังนั้นแผดดังออกมาจากปากของชายผู้ร่างพิการซูบผอมบนรถเข็นเก่า ๆ แต่แท้จริงกลับสะท้อนความน่าสมเพชยิ่งนักเพราะเขาไม่อาจมองเห็นเงาหัวของตนเอง ว่าสภาพที่แท้จริงนั้นตกต่ำเพียงใด

เบื้องหน้าเรือนซอมซ่อ เสียงล้อรถเข็นหยุดนิ่ง ความเงียบงันปกคลุมอยู่ครู่หนึ่ง มีเพียงลมเย็นยามค่ำที่พัดผ่าน เสมือนกระซิบว่าบัดนี้นายน้อยผู้เคยเรืองอำนาจ กำลังถูกพาเข้าสู่ฉากบทใหม่