ตอนที่ 23 สัญญาณแรก

เมื่อแม่ทัพหลานซือเหยียนและซ่งเจี้ยนหงกลับมาถึงค่ายพัก พลบค่ำก็เริ่มโรยตัวลงบนทิวเขา เสียงธงผ้าปลิวไหวกับสายลมเย็นยะเยือก กลบเสียงฝีเท้าม้าจนเงียบสนิท

“เจ้าคนนี้จะทำแผลให้เจ้า” แม่ทัพหลานกล่าวเรียบๆ พลางส่งสายตาเรียกหนึ่งในทหารหนุ่มเข้ามาซ่งเจี้ยนหงเหลือบตามองตามคำพูด ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ อย่างไม่ใส่ใจ...เขาไม่รู้เลยว่า ทหารหนุ่มที่ดูธรรมดาคนนี้ ก็คือ หลานเยว่หญิงสาวที่เขาเคยเหยียบย่ำเกียรติอย่างไม่เหลือชิ้นดี

หลานเยว่ในยามนี้ เปลี่ยนไปจนไม่หลงเหลือเงาของหญิงสาวเมื่อวันวาน ใบหน้าถูกแปลงแต่งอย่างแนบเนียน ร่างกายเคลื่อนไหวด้วยความมั่นคง เงียบขรึม สายตาของนางมืดดำ…ปิดบังความแค้นที่กำลังไหลเวียนในโลหิตทุกหยด

“แผลของท่านติดพิษ ต้องใช้ไฟเผาเพื่อล้างพิษออก” นางกล่าวเสียงเรียบ ขณะหยิบมีดปลายแหลมขึ้นมาแนบไฟจนปลายโลหะเปลี่ยนสีเป็นส้มจัด

ซ่งเจี้ยนหงยิ้มหยัน “เหอะ เรื่องแค่นี้ ข้าไม่กลัวหรอก ข้าเคยโดนมีดเฉือนเกือบตายมาแล้ว เจ้าแค่ทำหน้าที่ของเจ้าไปเถอะ”

นางไม่ตอบ…แววตาที่ก้มมองเนื้อของเขาในจุดที่พิษยังแฝงฝังเงียบ ๆ นั้น เงียบจนน่าขนลุกปลายมีดถูกแตะลงบนผิวที่ถูกธนูปักไว้ก่อนหน้า ซู่...!

เสียงโลหะร้อนจี้เนื้อหนังดังขึ้นพร้อมกลิ่นไหม้จาง ๆ ควันบาง ๆ ลอยเอื่อยขึ้นสู่ฟ้า ใบหน้าของซ่งเจี้ยนหงกระตุกเล็กน้อย แต่ยังฝืนยิ้มเขาไม่รู้เลยว่า ใต้คมมีดนั้น ไม่ได้มีเพียงไฟ…แต่ยังมี พิษ ที่นางแอบย้อมไว้ เป็นพิษชนิดเดียวกับลูกธนูที่เขาโดนก่อนหน้า พิษนั้นค่อย ๆ ซึมเข้าไปในเลือด เติมเต็มเส้นทางของ คำสาปชีพจรดำ ให้สมบูรณ์

เขารู้สึกดีขึ้นหลังผ่านการรักษา สีหน้าผ่องใส ดวงตาคืนประกายคิดว่าพิษได้ถูกขจัดไปแล้ว

แต่ที่จริง คือมันเพิ่งจะ เริ่มต้น หลานเยว่เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย หันหลังถอยออกไปโดยไม่พูดสิ่งใด ดวงตาของนางเย็นชา ราวกับไม่ใช่แพทย์สนาม…แต่คือผู้ประกาศคำพิพากษาการลงทัณฑ์ที่แท้จริง ไม่ใช่ดาบในสนามรบ แต่คือยาพิษที่ค่อย ๆ กลืนกินเขาทั้งเป็นภายใต้เงาของความวางใจ

“ฮ่าฮ่า! สมกับเป็นศิษย์ที่ข้าภาคภูมิใจ”เสียงหัวเราะของแม่ทัพหลานซือเหยียนก้องกังวานกลางลานค่าย ราวกับพ่อผู้ปลาบปลื้มในความแข็งแกร่งของบุตรชาย “แผลจากพิษแค่นี้ยังทำอะไรเจ้าไม่ได้… ข้าชื่นชมจริงๆ”

ดวงตาเขาเปล่งประกายเหมือนอาบแสงตะวัน ทว่าแววตานั้น...กลับว่างเปล่า เยียบเย็นจนแทบสัมผัสได้ถึงเงาในน้ำเสียง

“ศึกครั้งนี้ เจ้าเป็นดาวเด่นแห่งแนวหน้า”เขายื่นมือมาตบบ่าเบา ๆ อย่างผู้ใหญ่ใจดี ก่อนจะหันไปสั่งการกับทหารด้วยน้ำเสียงยินดี

“เตรียมสุรา เตรียมอาหารให้พร้อม คืนนี้เราจะจัดงานเลี้ยง! ให้สมกับชัยชนะ และเพื่อปลอบขวัญทหารทุกนายโดยเฉพาะเจ้าศิษย์ของข้า!”

ดูเหมือนคำพูดนั้นจะเป็นเพียงการเอาใจ ทว่าในความเป็นจริง แม่ทัพหลานซือเหยียนกำลังเร่งเวลา…เร่งให้พิษในกายของซ่งเจี้ยนหงเริ่มแผลงฤทธิ์พิษนั้นไม่รุนแรงจนล้มทั้งยืนมันอ่อนโยน…อ่อนโยนจนเหมือนจะหายแต่ในความอ่อนนั้น คือแรงกัดกร่อนที่แทรกซึมลงสู่ทุกลมหายใจ

ท่านแม่ทัพหลานซือเหยียน...มิได้สั่งเพียงแค่สุราอาหารมาเลี้ยงฉลองชัยชนะเท่านั้นแต่ยังจัดเตรียม สาวงาม เอาไว้เป็นพิเศษ นางในชุดผ้าบางแนบเรือนร่าง เดินออกมาช้า ๆ พร้อมรอยยิ้มหวานหยดยิ่งกว่าราตรีฤดูร้อนเพียงแรกสบตา ใบหน้างดงามนั้นก็ทำเอาหลายคนแทบหยุดหายใจ

นาง...งามเกินจะเป็นเพียงบำเหน็จหลังสงครามแต่กลับงามราวกับเป็นเครื่องสังเวยหรืออาจจะเครื่องล่อสายตาทหารหนุ่มแทบทั้งค่ายจับจ้องราวถูกมนต์สะกดซ่งเจี้ยนหงเองก็ไม่ต่างดวงตาเขาเป็นประกายเมื่อหญิงสาวก้าวเข้ามาใกล้หัวเราะเสียงดังด้วยความพึงพอใจ

“ฮ่า ๆ ๆ สมกับเป็นอาจารย์ของข้าจริง ๆ!” เขากล่าวเสียงห้าว ปราศจากความเกรงใจ ไม่ปิดบังความสำราญในแววตา“ใครจะไปคิด ว่าท่ามกลางควันสงครามเช่นนี้... ท่านยังจัดสาวงามมาให้ข้าได้อีก”

แม่ทัพหลานซือเหยียนยิ้มรับ รอยยิ้มของชายชราใจดีที่ใครก็ยากจะระแวงเสียงของเขานุ่มลึก ชวนให้รู้สึกถึงความอบอุ่น...แม้ในใจกลับแฝงด้วยความเย็นเฉียบเหมือนเหล็กกล้า

“อีกไม่นาน เจ้าก็จะมีครอบครัวแล้วนี่นา”เขากล่าวเรียบ ๆ พลางยกถ้วยชาขึ้นจิบ “ถือเสียว่า...เป็นความสุขเล็กน้อย ก่อนเจ้าจะเข้าเรือนหอ”

ซ่งเจี้ยนหง เพลิดเพลินอยู่กลางวงสุรา ท่ามกลางเสียงหัวเราะและคำสรรเสริญจากลูกน้องที่ยกย่องเขาไม่ต่างจากวีรบุรุษบนสนามรบสุราเลิศรสหลั่งไหลไม่ขาดมือ อาหารชั้นดีเรียงรายเต็มโต๊ะ และเรือนร่างบอบบางของสาวงามที่ยืนรออยู่เคียงข้าง ล้วนทำให้ค่ำคืนนี้ช่างงดงามเกินจะบรรยาย

ยามงานเลี้ยงล่วงเลยจนดึกดื่น แสงดาวพร่างพรายเต็มท้องฟ้าซ่งเจี้ยนหงก็ไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อยที่จะอุ้มสาวงามผู้เย้ายวนกลับไปยังกระโจมส่วนตัวค่ำคืนนี้...ควรจะเป็นค่ำคืนแห่งความเร่าร้อน คืนแห่งชัยชนะที่สมบูรณ์แบบทั้งในสนามรบและบนเตียงแต่ช่างน่าขัน…

ชายผู้เคยเย่อหยิ่งในความเป็นบุรุษ ผู้เคยกวาดเรือนร่างสตรีนับไม่ถ้วนอย่างเหนือชั้นกลับกลายเป็นเจ้าไก่อ่อน...ที่เพียงแค่ได้แนบกายก็ถึงปลายฝันอย่างรวดเร็วไม่ทันได้สัมผัสกลิ่นหอมให้เต็มอิ่ม ความเร่าร้อนที่ตั้งใจกลับจบลงอย่างน่าอับอาย

และเมื่อเขาหมายจะเริ่มต้นใหม่อีกครั้งกลับพบว่า...ไม่มีอะไรตอบสนองอีกเลยซ่งเจี้ยนหงกัดฟันแน่น พยายามอย่างสุดความสามารถ แต่ความเป็นชายของเขากลับแข็งตัวไม่ได้อีกราวกับมีมือของยมทูตคว้าบางสิ่งในกายเขาไปอย่างไร้เยื่อใย

เขาได้แต่นอนกอดร่างสาวงามเงียบงัน ท่ามกลางความผิดหวังที่ไหลเอ่อขึ้นมาจากก้นบึ้งของศักดิ์ศรี

แต่เขาไม่รู้เลย...ว่านี่ไม่ใช่ความบังเอิญหากแต่เป็นสัญญาณแรกของพิษร้ายที่เริ่มแผ่ซ่านในร่างกายอย่างเงียบเชียบ

เช้าวันรุ่งขึ้น แสงแดดยามเช้าส่องผ่านผืนฟ้าที่จางจากกลิ่นคาวเลือดของสงครามเมื่อคืน แม่ทัพหลานซือเหยียนปรากฏกายต่อหน้าศิษย์รักพร้อมเสียงหัวเราะที่สดใสราวกับพายุเมื่อวานไม่เคยมีอยู่จริง

"ฮ่าฮ่า... สีหน้าเจ้าดูอิดโรยนัก!"เขากล่าวด้วยรอยยิ้มกว้าง "หรือว่าเจ้า...ใช้คืนวานหมดไปกับการ ฝึกฝนบนเตียง กับสาวงามที่ข้ามอบให้กันล่ะ?”

ซ่งเจี้ยนหงชะงักเล็กน้อย ร่างกายยังรู้สึกปวดร้าว ความผิดปกติในกายนั้นยังคงเกาะแน่นราวเงาหมอกที่ไม่อาจสลัด

แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังเชิดหน้ารับคำอย่างคนไม่ยอมแพ้"ข้าเพลิดเพลินกับนางจนลืมทั้งคืน..." เขาพูดพร้อมหัวเราะเบา ๆ "นางช่างเร่าร้อนเสียจนข้ารู้สึกแทบสิ้นเรี่ยวแรง"

คำพูดนั้นดูคล้ายผู้ชนะแต่แววตาที่หลบเลี่ยงไม่กล้าสบตาอาจารย์กับสีหน้าอิดโรยที่ไม่อาจปิดบังกลับบอกเล่าความจริงอีกด้านอย่างชัดเจนแม่ทัพหลานซือเหยียนยิ้มรับอย่างใจดี ทว่าในดวงตาลึกล้ำแฝงไว้ด้วยประกายเยียบเย็น

"เจ้าควรพักผ่อนให้มากกว่านี้ ข้ากลัวว่า...ศึกหน้า เจ้าอาจไม่มีเรี่ยวแรงจะยกดาบ"

เขาตบไหล่ศิษย์รักเบา ๆรอยยิ้มของเขาอบอุ่นราวบิดาผู้ห่วงใยแต่หากซ่งเจี้ยนหงสังเกตดี ๆบางที...เขาอาจจะได้ยินเสียงแว่วของความพึงพอใจที่แฝงมากับน้ำเสียงอ่อนโยนนั้น