ตอนที่ 117 สิบสี่ปีต่อมา (จบ)

กาลเวลาล่วงเลยผ่านไปสิบสี่ปี… ชื่อเสียงของ นักฆ่าไร้นาม ค่อย ๆ กลายเป็นเพียงตำนานเล่าขานในหมู่ผู้คน ถึงแม้ในโลกมืดจะยังมีใบสั่งตายมากมาย แต่ไม่มีใครเคยเห็นพวกเขาออกมาเคลื่อนไหวอีก ราวกับได้หายลับไปจากยุทธภพ เหลือเพียงความเงียบงันที่แฝงไว้ด้วยปริศนา

ในเวลานี้ ภายในจวนตระกูลซู กลิ่นหอมอ่อนของชาอบอวลอยู่ในห้องโถง หลานเยว่ วัยสี่สิบปี นั่งอยู่ตรงหน้าต่าง แสงแดดอ่อนยามเช้าส่องกระทบเรือนผมดำขลับที่ยังคงเงางาม ความงดงามของนางหาได้ลดทอนลงตามกาลเวลา หากแต่เพิ่มพูนด้วยเสน่ห์อันสงบเย็นและน่าเกรงขาม นางหันไปถามสามีด้วยเสียงอ่อนโยน แฝงด้วยความเย็นชาที่ไม่เคยเลือนหายไป

“ท่านพี่… หลานจิ่วอวิ๋น ลูกของเราไปที่ใด?”

คำถามของนางเหมือนหยดน้ำเย็นไหลผ่านกลางอก ซูจิ่งหลง ชายวัยหกสิบกว่า ที่แม้ร่างกายจะผ่านศึกและกาลเวลามานับไม่ถ้วน แต่ความสง่างามและอำนาจในแววตายังคงไม่เสื่อมคลาย เขายกยิ้มบาง ๆ ตอบเสียงนุ่ม แต่แฝงความเกรงใจ

“เจ้าจะไปห่วงทำไมกัน… บัดนี้หลานจิ่วอวิ๋นเติบใหญ่แล้ว ไม่ใช่เด็กตัวน้อยอีกต่อไป”

สายตาของ หลานเยว่ หันมาสบเขา ดวงตาคู่นั้นนิ่งสนิทและเย็นชา ราวกับคมดาบที่ซ่อนอยู่ใต้ฝัก คำตอบนั้นไม่ใช่สิ่งที่นางอยากได้ยิน และ ซูจิ่งหลง เองก็รู้ดี เขารีบเอ่ยต่อแทบจะทันที เสียงของเขาอ่อนลงกว่าทุกครั้งราวกับกลัวจะเผชิญสายตาเย็นยะเยือกของภรรยา

“หลานจิ่วอวิ๋น… เขาเพียงอยากออกไปหาของขวัญวันเกิดมาให้เจ้าเท่านั้น”

หลานเยว่ ยังคงจ้องเขม็งไปยัง ซูจิ่งหลง ด้วยแววตาเย็นชาเฉกเช่นคมดาบที่ไร้ความปรานี ส่วนชายหนุ่มใหญ่ผู้เคยยิ่งใหญ่ในโลกมืด กลับได้แต่นั่งนิ่ง ทว่าก่อนที่ความตึงเครียดจะกัดกินจนขาดอากาศหายใจ เสียงหวานใสเสียงหนึ่งก็ดังแทรกขึ้นมา คล้ายสายลมอ่อนพัดผ่านน้ำแข็งที่จับหนา

“ท่านแม่…”

เป็นเสียงของ ซูเหยียนหลาน เด็กสาววัยสิบสามปี ผู้มีเค้าหน้าละม้ายคล้ายมารดา ความงดงามของนางแม้ยังอ่อนเยาว์ แต่กลับเปล่งประกายดุจบุปผาที่เพิ่งผลิบานในยามเช้า

เพียงแค่เสียงเรียกนั้น สายตาของ หลานเยว่ ที่แข็งกร้าวกลับอ่อนโยนลงโดยไม่รู้ตัว ขณะที่ ซูจิ่งหลง ลอบถอนหายใจยาวอย่างโล่งอกในยามที่สายตาของภรรยาแฝงความเย็นชา มีเพียงบุตรสาวผู้นี้เท่านั้นที่สามารถทำให้ความแข็งกระด้างนั้นละลายหายไปได้

เขาหันมองบุตรสาวด้วยรอยยิ้มจาง ๆ เต็มไปด้วยความรักและความขอบคุณ เพราะรู้ดีว่า… วันนี้เขารอดพ้นจากการถูกความเย็นเยียบของนางกดทับหัวใจได้อีกหนึ่งวัน

“ท่านแม่ ข้าตั้งใจเย็บผ้าเช็ดหน้าไว้เป็นของขวัญวันเกิดให้ท่าน” ซูเหยียนหลาน เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงออดอ้อน ดวงตากลมใสสะท้อนประกายความตื่นเต้นและความภูมิใจในผลงานเล็ก ๆ ของตน

หลานเยว่ เงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะยกมือขึ้นลูบศีรษะบุตรสาวเบา ๆ แววตาที่มักจะเย็นชาเมื่อเผชิญโลกภายนอก บัดนี้กลับอ่อนโยนดั่งสายน้ำที่ไหลเอื่อย “แม่เพียงแก่ขึ้นอีกหนึ่งวัน เหตุใดเจ้าต้องลำบากถึงเพียงนี้” น้ำเสียงของนางเต็มไปด้วยความรักใคร่เอ็นดูสำหรับนางแล้ว ชีวิตที่เรียบง่ายคือสิ่งที่นางปรารถนามากที่สุด เพียงแค่ได้เห็นลูก ๆ อยู่ใกล้ชิดก็ถือว่าเป็นความสุขสูงสุดของนางแล้ว

สิบสี่ปีผ่านไป เด็กชายที่เคยเกาะชายเสื้อแม่ บัดนี้เติบใหญ่เป็นบุรุษหนุ่มผู้สง่างาม หลานจิ่วอวิ๋น อายุยี่สิบปีแล้ว ใบหน้าอ่อนโยนหล่อเหลา ร่างสูงสง่าเฉกเช่นหยกขาวชั้นเลิศที่ถูกขัดเกลา ทุกย่างก้าวเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจจนสตรีทั่วทั้งเมืองต่างหมายปอง แต่ความอ่อนโยนนั้นกลับเป็นเพียงภาพลวงตา เพราะแท้จริงเบื้องลึกแฝงไว้ด้วยอำนาจและแรงกดดันที่ทำให้ผู้คนไม่กล้าแม้แต่จะสบตา

แม้จะไม่มีตำแหน่งในราชสำนัก แต่บรรดาขุนนางมากหน้าหลายตากลับห้อมล้อมอยู่เสมอ ต่างประจบเอาใจราวกับเป็นเจ้านายที่แท้จริง ทั้งหมดนี้เพราะพวกเขาติดหนี้หลานจิ่วอวิ๋นจนไม่อาจหลีกหนีได้

ในห้องโถงอันหรูหรา เขานั่งเอนหลังอย่างผ่อนคลาย มือเรียวยกพัดงามขึ้นสะบัดเบา ๆ ราวกับไม่ใส่ใจสิ่งใด ริมฝีปากหยักลึกยกยิ้มบาง ขณะเอื้อนเอ่ยถ้อยคำที่ทำให้ทุกคนในที่นั้นตัวเย็นวาบ

“หนี้…พวกเจ้าจะไม่จ่ายก็ได้” เขาหยุด สายตาคมดุจคมดาบกวาดมองไปทั่วทั้งห้อง จนทุกคนก้มหน้าต่ำ “…แต่ข้าต้องการของขวัญชิ้นหนึ่งจากพวกเจ้า อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันเกิดท่านแม่ของข้าแล้ว”

ทันใดนั้นความเงียบก็โรยตัวลงมาอย่างหนักอึ้ง ทุกคนต่างรู้ดีว่าชายหนุ่มผู้นี้ แม้จะยิ้มอ่อนโยน แต่หากใครละเมิดคำสัญญาหรือกล้าดูแคลน ก็ไม่มีใครสามารถรักษาลมหายใจได้

ขุนนางผู้หนึ่งก้าวออกมาโค้งศีรษะ เสียงสั่นเครือเอ่ยแทนทุกคน “คุณชาย โปรดวางใจเถิด ข้าจะหาสิ่งที่ดีที่สุดมาเพื่อมารดาท่าน”

หลานจิ่วอวิ๋นหัวเราะเบา ๆ เสียงหัวเราะนั้นไม่ดังนัก แต่กลับเย็นยะเยือกพอที่จะทำให้หลังของคนทั้งห้องชุ่มเหงื่อ พัดในมือสะบัดอีกครั้งก่อนเอื้อนเอ่ยช้า ๆ

“เช่นนั้นก็ดี… คงต้องลำบากพวกเจ้าแล้ว”

วันถัดมา ขบวนรถม้ามากมายทยอยมาจอดแน่นอยู่หน้าจวนซู ราวกับเป็นงานเทศกาล ขุนนางน้อยใหญ่ต่างหอบหิ้วหีบสมบัติ ของหายาก และเครื่องประดับล้ำค่ามาถวาย บางรายถึงขั้นนำของที่สืบทอดกันมาในตระกูลออกมาแลกเพียงเพื่อให้ได้ชื่อว่ามอบของขวัญแด่ หลานเยว่ ฮูหยินผู้สูงศักดิ์แห่งตระกูลซู

ยามหัวค่ำ แสงโคมไฟส่องวาววับ ท้องฟ้าถูกแต่งแต้มด้วยแสงจันทร์สีเงิน หลานจิ่วอวิ๋น เดินทางกลับเข้าจวน หลังจากหายไปตลอดหลายวัน

ทันทีที่เขาก้าวเข้ามา เสียงของมารดาก็ดังขึ้นโดยไม่ต้องรอให้บ่าวรายงาน “เจ้าหายไปไหนมา” น้ำเสียงนั้นเย็นชาเพียงเล็กน้อย แต่กลับกรีดแทงเข้าไปถึงหัวใจ

ชายหนุ่มผู้ที่แม้แต่ขุนนางใหญ่ยังต้องก้มหัวให้ ในยามนี้กลับยิ้มบาง เสียงอ่อนลงราวกับลูกแมวตัวน้อย “ข้าเพียงแค่ออกไปหาของขวัญมา… เพื่อท่านแม่เท่านั้น”

สายตาของ หลานเยว่ จ้องมองลูกชายอย่างนิ่งเฉย ไม่อาจคาดเดาความรู้สึก นางยกถ้วยชาขึ้นแตะริมฝีปากพลางเอ่ยต่อ “เดี๋ยวนี้เจ้าเป็นใหญ่เป็นโตไม่เลว… เป็นอย่างไรบ้างล่ะ เพลิดเพลินไปกับอำนาจที่ปู่กับพ่อเจ้าทิ้งไว้ให้หรือไม่?”

บรรยากาศในห้องโถงพลันหนักอึ้ง แม้จะเป็นเพียงถ้อยคำถามธรรมดา แต่แฝงไว้ด้วยแรงกดดันที่ทำให้หลานจิ่วอวิ๋นก้มหน้าต่ำ ไม่กล้าตอบโต้ ความองอาจที่ใช้กับคนนอกถูกกลบหายสิ้น เหลือเพียงความเคารพและเกรงใจในยามที่ยืนต่อหน้ามารดา

หลานเยว่ ค่อย ๆ ถอนลมหายใจออกมาอย่างเนิบช้า ดวงตาที่นิ่งเฉยมองบุตรชายตรงหน้า “เจ้ารู้ใช่หรือไม่…ว่าแม่รักเจ้ามาก” น้ำเสียงอ่อนโยน หากแต่แฝงไปด้วยความเย็นเยียบที่กดดันจนบรรยากาศรอบกายหนักอึ้ง

นางวางถ้วยชาลงบนโต๊ะเบา ๆ ก่อนกล่าวต่อ “แต่ความรักที่ข้ามีให้เจ้านั้น… ข้าจะไม่มีวันยอมให้เจ้าก้าวล้ำเส้น ไปเหยียบหัวผู้อื่นเพียงเพราะความเย่อหยิ่ง เพลิดเพลินกับอำนาจและบารมีได้ แต่หากเมื่อใดที่เจ้าหลงลืมความเป็นคน… จำไว้ แม่จะเป็นผู้หยุดเจ้าเอง”

คำพูดนั้นดุจดาบคมกริบ กรีดลึกเข้าไปถึงหัวใจของ หลานจิ่วอวิ๋น ชายหนุ่มผู้ที่ทั่วทั้งเมืองหลวงเกรงกลัวบารมี ในยามนี้กลับก้มหน้าลงเล็กน้อย ไม่กล้าสบตาผู้ให้กำเนิด หัวใจสั่นสะท้านราวกับเด็กน้อยที่ถูกตักเตือน

“ท่านแม่… ข้าทราบแล้ว” เสียงของเขาเบาลงจนแทบเป็นเสียงกระซิบ “ข้าจะไม่มีวันทำให้ท่านผิดหวัง… ไม่ว่าเมื่อใดก็ตาม”

หลานเยว่ เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่สายตาเย็นชาที่ใช้ตักเตือนเมื่อครู่จะค่อย ๆ คลายลง นางมองบุตรชายด้วยแววตาอ่อนโยนที่มีเพียงมารดาจะมอบให้ได้ “ไปกินข้าวด้วยกันเถิด… ท่านพ่อของเจ้าและน้องสาวของเจ้ากำลังรออยู่” น้ำเสียงอ่อนนุ่มราวกับละลายความหนักอึ้งที่ยังหลงเหลืออยู่ในใจ หลานจิ่วอวิ๋น

เมื่อได้ยินถ้อยคำอันอบอุ่นนั้น แววตาของเขาเปล่งประกายสว่างไสว รอยยิ้มจริงใจแต้มบนริมฝีปาก เขารีบกุมมือมารดาแน่นราวกับกลัวว่าจะสูญเสียความรู้สึกนี้ไป “ท่านแม่… ข้ารักท่านมากที่สุด” เสียงของเขาสั่นสะท้านไปด้วยความจริงใจ

โต๊ะอาหารในยามนั้นอบอวลไปด้วยบรรยากาศแห่งความรักและความอบอุ่น ซูจิ่งหลง มองภาพสองแม่ลูกด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน แววตาของเขาเต็มไปด้วยความพึงใจและความภาคภูมิ ขณะที่ ซูเหยียนหลาน น้องสาวคนเล็กส่งเสียงหัวเราะคิกคัก ยื่นมือมาตักอาหารให้พี่ชายอย่างร่าเริง

เสียงหัวเราะ เสียงสนทนา และความห่วงใยที่เอ่ยขึ้นบนโต๊ะ ทำให้ค่ำคืนนั้นอบอวลไปด้วยความสุขสมบูรณ์แบบ ไม่ว่าจะผ่านความมืดมนหรือการนองเลือดมามากเพียงใด สำหรับครอบครัวนี้… ณ เวลานี้ พวกเขาเพียงแค่เป็นครอบครัวธรรมดาที่นั่งกินข้าวร่วมกันท่ามกลางความรักอันแท้จริง