ตอนที่ 115 จุดจบของกากเดนในร่างมนุษย์

แรกเริ่ม จ้าวหย่งหยู ยังยกยิ้มเยาะบนใบหน้า มันแสดงสีหน้าถือดีนักที่ได้เห็นอดีตบ่าวรับใช้ทำตัวราวกับสุนัขเชื่อง ๆ ยอมหมอบคลานต่อหน้า ทว่ากาลเวลาไม่เคยเข้าข้างใคร การรอคอยที่เนิ่นนานเกินไปกลับค่อย ๆ เผาอารมณ์อันบิดเบี้ยวของมันให้พลุ่งพล่าน

มันมาถึงตั้งแต่ฟ้ายังไม่เปลี่ยนสี จนบัดนี้ดวงอาทิตย์ค่อย ๆ คล้อยต่ำใกล้ตกดินแล้ว แต่เงาของเจ้าขี้ข้าก็ยังไม่กลับออกมาเสียที ใบหน้าที่เหยียดหยามในคราแรกจึงค่อย ๆ กลายเป็นความบิดเบี้ยวทั้งโกรธเกรี้ยวและน่าสมเพช

เจ้าง่อยตะเบ็งเสียงพร่าหอบ ริมฝีปากสั่นกระตุก น้ำลายเหนียวไหลเลอะเป็นทาง“แค่กกก… อ่อกกก… เจ้า…เจ้าขี้-ชะ-ชั้นต่ำ! กล้าาา…ปล่อยให้ข้า…รอออ…นานถึงเพียงนี้เรอะะะ! ขะ-ข้ามาตั้งแต่ฟ้าา…ยังไม่ทันเปลี่ยนสี…จนตะวัน…จวนจะตกแล้ววว!”

เสียงโวยวายแตกพร่า แผดก้องไปทั่วหน้าประตู ราวกับเด็กร่างพิการเอาแต่ใจในสลัมผู้ไม่รู้จักคำว่าอดทนหรือศักดิ์ศรี

ไม่นานนัก ประตูไม้เก่าโทรมค่อย ๆ ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดแล้วเปิดออกอย่างเชื่องช้า คล้ายเจตนาแอบทดสอบความอดกลั้นของนายเก่า อดีตบ่าวโค้งตัวลง น้ำเสียงราบเรียบคล้ายไร้เดียงสา“ขออภัยด้วยขอรับ… มันเป็นเพราะเรือนข้ารกและสกปรกมากเกินไปหน่อย ข้าจึงช้าไป”

เงามืดภายในเรือนซอมซ่อคืบคลานออกมาพร้อมคำตอบนั้น ท่ามกลางเสียงหอบหืดและโวยวายพร่าแตกของ จ้าวหย่งหยู ที่ยังสั่นสะท้านไปทั้งตัว บรรยากาศคล้ายพายุที่กำลังคืบเข้าหาเหยื่อผู้ไม่รู้ชะตากรรมของตนเองเลยสักนิด…

ทันทีที่ จ้าวหย่งหยู เข็นรถเข็นคดงอของมันเข้ามาในบ้านเก่าโทรม กลิ่นอับชื้นและฝุ่นสกปรกอบอวลอยู่ทุกมุม แต่แทนที่มันจะรู้สึกอับอายกับชะตากรรมของตน กลับเผยรอยยิ้มเย้ยหยันออกมา เสียงพร่าแหบหอบเล็ดลอดตามไรฟัน

“เห่อะะ… แค่กก… กะ-ก็สมกับ…เป็นบ้านขี้…ขี้ข้าาา… ฮ่าฮ่าาา…!”

ถ้อยคำต่ำตมราวกับเข็มทิ่มแทงเปล่งออกมาจากปากพิการ ทั้งที่แท้จริงแล้ว ตัวของมันเองก็มิได้ต่างอะไรไปจากผู้อาศัยอาศัยบุญเก่าของบิดา มาวิ่งเต้นหาที่พึ่งพิงอย่างน่าสมเพช ขณะเดียวกัน เสียงหวานใสก็ดังขึ้นจากในเรือน“นายท่าน…”

ทันทีที่เสียงนั้นแว่วถึงหู จ้าวหย่งหยูชะงัก ดวงตาขุ่นมัวเบิกกว้างขึ้นราวกับได้เห็นสวรรค์ปรากฏตรงหน้า ร่างพิการสั่นกระตุกด้วยความตื่นตะลึงเบื้องหน้าคือหญิงสาวรูปโฉมงดงามยิ่งนัก ใบหน้าอ่อนหวานเจือรอยเศร้า แต่กลับทำให้ความชั่วร้ายในดวงตาของมันลุกวาบขึ้นทว่าทันใดนั้นสายตาของมันกลับสะดุดที่ ท้องของนาง …กลมโต ชัดเจนว่านางกำลังตั้งครรภ์

ริมฝีปากบิดเบี้ยวคลี่ยิ้มเหยียด เสียงหัวเราะพร่าแตกกระเซ่าหอบหืดดังสะท้อนห้องแคบ“ฮ่าฮ่าฮ่าาา… คะ-ข้า…ไม่คิดเลยยย…ว่าในสัส-สถานที่เสื่อมโทรม…เช่นนี้ จะมีดอกไม้งามงามอยู่ด้วย… เห้อออ… ช่างเสียของนักกกก… ดอกไม้งามเช่นเจ้าาา…กลับไปเป็นของ… ไอ้ขี้ข้าาา…”

คำพูดต่ำช้าปานคมมีดกรีดกลางอก สามีภรรยา ดวงตาทั้งคู่ฉายแววเจ็บปวดทันทันที ความเศร้าแล่นผ่านแววตาของภรรยาเมื่อมืออ่อนแรงของนางเลื่อนลงมากุมท้องที่กำลังเติบโต ราวกับกำลังปกป้องสิ่งบริสุทธิ์ในครรภ์ที่ยังไม่ทันลืมตาดูโลก แต่กลับถูกตราหน้าว่าเป็นตราบาป

ชายผู้เป็นสามี กำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน เสียงหอบของจ้าวหย่งหยูยังคงดังสะท้อนทั่วเรือน ราวกับกำลังหัวเราะเยาะเย้ยชะตากรรมของคนทั้งบ้าน

“นายท่านขอรับ เชิญดื่มชาและรับประทานอาหารได้เต็มที่เถิด นางตั้งใจทำเพื่อท่านโดยเฉพาะ”

จ้าวหย่งหยู แค่นหัวเราะหอบ ๆ ดวงตาขุ่นมัวเลื่อนไปจ้องหญิงตั้งครรภ์ตรงหน้า แทนที่จะขอบคุณ เขากลับเอ่ยคำหยาบโลนด้วยน้ำเสียงกระเส่า“เจ้ะ…เจ้าเป็นคนทำอาหารนี่รึ ฮึ่กก… ถ้าข้า…ได้กินเจ้า…พร้อมกันด้วย มันคงจะดี…ยิ่งกว่านี้ ฮ่าฮ่า!”

คำพูดต่ำช้าสะท้อนออกมาจากปากพิการ ๆ ร่างโยกสั่นอยู่บนรถเข็น มันยกถ้วยชาขึ้นจิบ ก่อนใช้ลิ้นสาก ๆ เลียรอบขอบถ้วยอย่างจงใจ แววตาเต็มไปด้วยจินตนาการต่ำทรามเหมือนสัตว์เดรัจฉานที่หิวกระหาย

ทว่า…ยังไม่ทันให้ความเพลิดเพลินบิดเบี้ยวของมันดำเนินไป ร่างกายกลับแปรพักตร์หักหลังเจ้าของทันที ลิ้นในปากเริ่มชา แขนขาแข็งเกร็ง สั่นกระตุกจนถ้วยชาแทบร่วงแตก

“อ่อกกก… อะ-อะ…อะไรกัน… ลิ้นข้า…ชะ-ชา… แขน…ขา…มะ-ไม่ขยับบ…”

เสียงพร่าขาดหาย เปล่งออกมาได้เพียงแผ่วเบา ความอ่อนแรงถาโถมเข้าใส่ร่างพิการที่เดิมก็ไร้เรี่ยวแรงอยู่แล้ว คราวนี้แม้แต่เสียงร้องกู่ยังแทบไม่อาจเปล่งออกมาได้ ดวงตาของมันเบิกกว้างด้วยความหวาดผวา มือบิดเบี้ยวพยายามคว้าอากาศรอบตัว แต่กลับไร้สิ่งยึดเหนี่ยว

อดีตบ่าวรับใช้ ก้มกอดภรรยาที่กำลังตั้งครรภ์ น้ำเสียงของเขาสั่นสะท้านด้วยความเจ็บปวดและความคับแค้นที่กดทับอยู่ในอกมานาน

“เจ้ารู้หรือไม่…ว่าสตรีคนรักของข้าต้องทนทุกข์ทรมานเพียงใดเพราะเจ้า?”

ดวงตาของเขาแดงก่ำ สะท้อนทั้งความรักที่มีต่อนาง และความเกลียดชังที่มีต่อชายพิการตรงหน้า เขาโอบกอดภรรยาแน่นขึ้น ประหนึ่งจะปกป้องทั้งนางและลูกในครรภ์ไม่ให้ถูกเงามืดของปีศาจตรงหน้าแตะต้องอีก

หญิงสาวน้ำตาเอ่อคลอ นางเคยเป็นเพียง สาวใช้ต่ำต้อยในเรือน ที่ถูกย่ำยีโดยเจ้าง่อยผู้โสมมจนต้องตั้งท้องอย่างไม่เต็มใจ รอยแผลในใจฝังลึกยิ่งกว่าบาดแผลใด ๆ ที่ปรากฏบนร่างกาย

ทว่า จ้าวหย่งหยู กลับจ้องมองด้วยดวงตาเบิกกว้างไร้แววสำนึก เหงื่อไหลชุ่ม ร่างกายเกร็งสั่นไร้เรี่ยวแรง ลิ้นแข็งจนพูดไม่ออก ยิ่งพยายามนึกย้อนไปในอดีต ก็พบแต่ความพร่าเลือนเพราะสตรีมากมายที่เขาเคยย่ำยีผ่านไปเหมือนของเล่นไร้ค่า

เขาจำไม่ได้เลยว่าใบหน้านี้เคยอยู่ในเงื้อมมือของตนหญิงที่บัดนี้กำลังแบกครรภ์และตราบาปติดตัวตลอดชีวิตแท้จริงแล้ว สิ่งที่เขาเคยมอบให้นาง…ไม่ใช่ความทรงจำ แต่คือ ขุมนรก ที่ผลักดันให้นางต้องดิ้นรนทนอยู่จนถึงทุกวันนี้

ร่างพิการของ จ้าวหย่งหยู ถูกลากออกมาจากเรือนของอดีตบ่าวรับใช้แล้วทิ้งลงอย่างไร้ค่าในซอกแคบของตลาดเก่า พื้นดินเปรอะเปื้อนทั้งโคลนและเศษขยะ เขาถูกทุบตีจนใบหน้าบวมช้ำ ปากแตก เลือดแห้งเกรอะกรังตามขอบตาและริมฝีปาก ทุกลมหายใจที่เหลืออยู่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความอับอาย

เวลาผ่านไป วันแรก ร่างพิการนั้นยังพอส่งเสียงครางต่ำ ๆ ราวสัตว์บาดเจ็บที่กำลังรอคอยความตาย ผู้คนที่เดินผ่านไปมาต่างพากันทำเพียงเหลือบตามองแล้วเบือนหน้า ไม่มีใครคิดจะยื่นมือช่วย เพราะในความทรงจำของพวกเขา นายน้อยตระกูลจ้าว เคยเป็นเพียงปีศาจในคราบมนุษย์ ผู้ก่อความชั่วช้าให้ผู้คนมากมาย

วันที่สอง แสงแดดสาดแผดเผา ความหิวและความกระหายกัดกินจนดวงตาของมันขุ่นมัวเต็มไปด้วยน้ำตาเน่าเหม็น เสียงหอบกระเส่าขาดห้วง ร่างกายซูบซีดราวกับซากที่ไร้วิญญาณ แต่ก็ยังไม่สิ้นลม

วันที่สาม เมื่อรุ่งสางมาเยือน ซากร่างพิการนั้นแน่นิ่งไปโดยสิ้นเชิง ดวงตาที่เบิกโพลงค้างราวยังไม่อยากจากโลกนี้ไป ถูกฝุ่นและแมลงตอมจนไร้เค้าความเป็น นายน้อยผู้สูงศักดิ์ในอดีตอีกต่อไป

ความตายของ จ้าวหย่งหยู ผ่านไปโดยไร้เสียงร่ำไห้หรือผู้คนเหลียวแล สำหรับผู้คนในตลาด มันเป็นเพียงเศษขยะชิ้นหนึ่งที่ถูกกวาดทิ้ง ความทรงจำเดียวที่ผู้คนเหลือไว้ให้ คือภาพปีศาจพิการที่เคยก่อความชั่วช้าในยามรุ่งเรือง และสุดท้ายก็พบกับจุดจบอันน่าสมเพชเช่นนี้