ตอนที่ 112 นักฆ่าไร้นามเคลื่อนไหว

ภายในห้องโถงที่เงียบสงัด แสงตะเกียงเพียงไม่กี่ดวงส่องให้เห็นเงาเรียงรายของผู้คนที่ยืนรอคำสั่งอย่างพร้อมเพรียง มือสังหารนับร้อยในชุดดำสนิท ปิดบังใบหน้าแน่นหนา ราวกับเป็นเงามืดที่ไร้ตัวตน แต่ละคนแผ่รังสีอันตรายคล้ายคมดาบที่ซ่อนอยู่ในฝัก ทุกสายตาหันมาจับจ้องยังสตรีเพียงผู้เดียวที่นั่งอยู่เบื้องหน้า

หลานเยว่ เอนกายเล็กน้อยบนเก้าอี้ไม้ แววตาคมเรียบเฉยดั่งผืนน้ำแข็งที่ไร้คลื่นกระเพื่อม ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มเพียงเสี้ยว ราวกับกำลังพูดเรื่องเล็กน้อยที่ไม่ต้องใส่ใจนัก ก่อนเสียงเย็นยะเยือกจะเอื้อนเอ่ยออกมา

“สังหารสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำในร่างคนพวกนั้นให้สิ้นซาก… และชิงเอาทรัพย์สินของมันมาให้หมด”

น้ำเสียงนั้นสงบนิ่งเสียจนชวนขนลุก คล้ายกับนางไม่ได้สั่งการล้างชีวิตผู้คนนับร้อย แต่เป็นเพียงการบอกให้คนของนางไปดูแลสวนหรือจัดการเรื่องบ้านเรือน ความเย็นชานี้เองทำให้ทุกคำยิ่งดังก้องและหนักหน่วงนางหยุดเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยสายตาที่เฉียบคม “เหลือชีวิตไว้แต่เพียง…เจ้าง่อย และคนที่ไม่เกี่ยวข้อง”

ถึงแม้นางจะสั่งฆ่าอย่างไร้ความปรานี แต่ก็ไม่มีวันเอ่ยคำให้พรากชีวิตผู้บริสุทธิ์ คำสั่งของหลานเยว่เด็ดขาด นางต้องการเพียงให้ จ้าวหย่งหยู เจ็บปวดและสิ้นหวัง ทรัพย์สินพังทลาย อำนาจสูญสลาย ขณะที่ลมหายใจยังต้องติดอยู่กับร่างพิการอัปลักษณ์ของตน

ยามค่ำคืนที่มืดมิด ดวงจันทร์เพียงเสี้ยวถูกบดบังด้วยเมฆหมอก หนึ่งเงามืดทอดยาวลงคลุมทั้งจวนตระกูลจ้าว และในเงามืดนั้นเองคือเหล่า นักฆ่าระดับพระกาฬ แห่งสำนักไร้นามของหลานเยว่

พวกมันเคลื่อนไหวประหนึ่งเงาผี ไม่มีเสียงฝีเท้า ไม่มีแม้แต่ลมหายใจ ทุกย่างก้าวเป็นดั่งคมมีดที่แทงทะลุอากาศ ความมืดกลายเป็นสนามล่า ร่างของข้ารับใช้และบ่าวรับใช้ผู้จงรักภักดีต่อเจ้าง่อยถูกดับชีวิตลงในพริบตา ไม่มีเสียงกรีดร้อง ไม่มีโอกาสดิ้นรน เพียงดวงตาที่เบิกกว้าง ก่อนร่างจะทรุดลงไร้ลมหายใจ

มีดสั้นเงาวับแล่นผ่านแสงตะเกียงเพียงเสี้ยวแล้วก็จมหายเข้าไปในร่าง ดาบบางเฉียบแทงทะลุหัวใจโดยไม่เหลือร่องรอยเลือดกระเซ็น ทุกครั้งที่คมอาวุธจู่โจม เสียงกระดูกหัก ดังแผ่วในความเงียบ แต่ไม่ทันที่เสียงนั้นจะดังก้อง สติก็ถูกพรากไปแล้ว

บ้างถูกสังหารด้วยเชือกดำที่รัดคอแน่นเพียงชั่วอึดใจ บ้างถูกแทงเข้าจุดตายที่ทำให้ร่างแข็งค้างก่อนจะร่วงลงเหมือนหุ่นไร้เชือกควบคุม และทุกศพล้วนถูก จัดการทำลายทันที 

ไม่เพียงชีวิต ทรัพย์สินสมบัติที่ตระกูลจ้าวสะสมมายาวนานก็ถูกกวาดไปเหมือนพายุ ทุกหีบสมบัติ หยกทอง และเงินตรา ถูกลำเลียงออกอย่างรวดเร็วไม่ต่างจากสายลมที่ปลิดชีวิตผู้คนในคืนนั้น

ตลอดทั้งการสังหารและการกวาดล้าง ไม่มีแม้เสียงสุนัขเห่า ไม่มีเสียงผู้คนตื่นลุกขึ้นจากเตียง มีเพียง เงียบงัน ความเงียบที่โหดเหี้ยมยิ่งกว่าการกรีดร้อง

และในห้องบิดเบี้ยวแห่งหนึ่งกลางเรือนใหญ่ จ้าวหย่งหยู นอนบนเก้าอี้โยก หลับตาพริ้ม ริมฝีปากบิดเบี้ยวเผยรอยยิ้มชั่วช้า มันยังฝันหวานอยู่ในความใฝ่ฝันต่ำทรามของตนเอง ไม่รู้เลยว่า…ทั้งคน ทั้งสมบัติ และทั้งอำนาจของมัน ถูกกวาดหายไปจนสิ้นแล้ว

คืนนั้น… จวนตระกูลจ้าว มิใช่เพียงเรือน แต่กลับกลายเป็น สุสานไร้เสียง ที่เหลือเพียงเงามืดของนักฆ่ากับกลิ่นเลือดจาง ๆ คลุ้งไปทั่วอากาศ

แสงแรกของรุ่งอรุณค่อย ๆ ทอดผ่านม่านหมอกยามเช้า สาดลงบนกำแพงสูงของจวนตระกูลจ้าว แต่แทนที่จะเต็มไปด้วยเสียงฝีเท้าของทหารเวรยามเหมือนเช่นทุกวัน กลับมีเพียง ความเงียบสงัด ที่คล้ายกับกลืนกินทุกสิ่งไว้บ่าวไพร่ที่ตื่นแต่เช้าตามหน้าที่ ต่างพากันชะงักงันเมื่อก้าวออกมาพบกับลานว่างเปล่า ไม่มีทหารยืนเฝ้า ไม่มีเสียงเคลื่อนไหวของผู้คุ้มกัน ทุกจุดที่ควรจะมีคนเฝ้า กลับเหลือเพียงเก้าอี้ว่างและตะเกียงที่มอดดับ

“นี่มัน…เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”เสียงสั่นพร่าของบ่าวผู้หนึ่งดังขึ้น ความตื่นตระหนกฉายชัดอยู่ในสายตาของทุกคน พวกเขาแลกเปลี่ยนสายตากันด้วยความหวาดกลัว ราวกับได้ก้าวเข้าสู่สถานที่ต้องคำสาป

“ข้าเองก็ไม่รู้… แต่ข้าว่า…นี่คือโอกาสแล้ว หากพวกเรายังอยู่ต่อไป มีหวังไม่รอดแน่” อีกคนเอ่ยเสียงเบา แต่เต็มไปด้วยความร้อนรน ความเงียบที่กดดันบีบคั้นหัวใจกลับกลายเป็นแรงผลักดันให้บ่าวรับใช้แต่ละคนตัดสินใจรวดเร็ว พวกเขารีบเก็บของเพียงเล็กน้อยที่ติดมือได้ แล้วเร่งฝีเท้าออกจากจวนราวกับกำลังหนีตาย

บางคนหันกลับไปมองกำแพงจวนเป็นครั้งสุดท้าย เห็นเพียง เรือนใหญ่ที่เคยโอ่อ่า แต่บัดนี้กลับเงียบวังเวง จนทำให้สั่นสะท้านไปถึงกระดูกดำและแล้ว… เสียงฝีเท้าวิ่งหนีดังระงม พวกเขาต่างพากันกระจายออกไปเหมือนฝูงนกแตกฮือ ทิ้งให้จวนตระกูลจ้าวที่ยิ่งใหญ่ในอดีต เหลือเพียงความเงียบงัน และลางร้ายที่เริ่มคลี่คลุม…

แสงแดดอุ่นยามเช้าสาดลอดผ่านบานหน้าต่างไม้ เข้ามาแทงตาผู้ที่ยังนอนหมกตัวอยู่บนเตียงเก่า ร่างพิการบิดเบี้ยวของ จ้าวหย่งหยู ค่อย ๆ กระตุกตาเปิดขึ้นด้วยความขุ่นเคือง เสียงหอบหืดดังครืดคราดจากลำคอแหบแห้ง ก่อนที่ริมฝีปากบิดเบี้ยวของมันจะเอื้อนเอ่ยอย่างเกียจคร้าน

“ค-ใคร… กะ-ก็ได้… หยิบ…ชุดให้ข้า…ที”เสียงแตกพร่าของมันดังลอดออกมา แต่เต็มไปด้วยความเคยชินของคนที่ชอบใช้อำนาจบังคับผู้อื่นทุกวัน… เพียงแค่คำพูดประโยคแรกของมัน บ่าวไพร่จะรีบกรูกันเข้ามา เสื้อผ้า รถเข็น เครื่องชงยาล้วนพร้อมสรรพ ราวกับพิธีต้อนรับนายเหนือหัว แต่วันนี้ เวลาผ่านไป… กลับไม่มีใครขยับเขยื้อนเข้ามาเลย

ความรำคาญฉายชัดบนใบหน้าบิดเบี้ยว เส้นเลือดบนขมับปูดโปน มันคำรามออกมาเสียงแหบต่ำ แต่เต็มไปด้วยโทสะ

“ไอ้… สะ-สารเลววว! ถะ-ถ้ายัง… ไม่มาอีก… ข้ะ-ข้าจะ… ดับลมหายใจ… ของพวกเจ้า!”

เสียงตะคอกนั้นสะท้อนก้องไปทั่วห้อง แต่สิ่งที่ตอบกลับมาคือ ความเงียบวังเวง เงียบเสียจนแม้แต่เสียงฝีเท้าหรือเสียงหายใจของใครสักคนก็ไม่มี ปกติในยามเช้า จวนทั้งจวนควรจะครึกครื้นด้วยเสียงบ่าววิ่งวุ่นทำงาน แต่เวลานี้กลับว่างเปล่าอย่างน่าสะพรึง

ร่างพิการโยกตัวบนเตียง ใบหน้าที่อัปลักษณ์เริ่มฉายแววกังวล ดวงตาขุ่นมัวสอดส่ายมองรอบห้อง ทว่าทั่วทั้งเรือนยังคงนิ่งสงบ ไม่มีแม้แต่เงาคนปรากฏ คล้ายกับว่าทั้งโลกเหลือเพียงมัน… เพียงคนเดียว

บรรยากาศนั้นกดทับหัวใจจนมันเริ่มรู้สึกว่า อำนาจที่เคยโอบล้อมกำลังสลายไปพร้อมกับเสียงฝีเท้าของบ่าวไพร่ที่ไม่มีวันกลับมาอีก…