ตอนที่ 25 หนอนน้อยที่หลบซ่อนจากแสงตะวัน

หลายวันมานี้…ภายในเรือนของซ่งเจี้ยนหงเต็มไปด้วยขบวนสาวใช้หมุนเวียนเข้ามาไม่ขาดสายไม่ใช่เพราะเขาเป็นบุรุษเจ้าสำราญคลั่งไคล้กามราคะ หากแต่เป็นเพราะ…ความเงียบงันในร่างกายของเขาความเงียบ…ที่ควรจะตื่นเมื่ออยู่ต่อหน้าร่างอ่อนนุ่มและเสียงครางอันเร้าใจแต่กลับไร้ซึ่งการตอบสนองไม่ว่าเรือนร่างของหญิงสาวเหล่านั้นจะงดงามเพียงใดไม่ว่าพวกนางจะใช้เล่ห์กลหรือสัมผัสที่เร่าร้อนสักเพียงไหนเขาก็ยังคงนอนนิ่ง…ราวกับก้อนหินไร้ชีวิตเจ้าน้องชายของเขา…ไม่ต่างอะไรจากหนอนตายซากที่ไม่ยอมขยับแม้แต่น้อย

"บัดซบ! มันเกิดอะไรขึ้นกับข้ากันแน่!?" เสียงคำรามด้วยความขุ่นเคืองทั้งที่เสียงนั้นแฝงไว้ด้วยความหวาดหวั่นอย่างลึกซึ้งสำหรับซ่งเจี้ยนหงแล้วเรื่องนี้มิใช่แค่ความผิดปกติของร่างกายแต่มันคือเรื่องของศักดิ์ศรี คือหัวใจของความเป็นบุรุษและในฐานะขุนพลแห่งสนามรบ มันยิ่งเหมือนคมหอกที่ปักอยู่กลางใจ

เขาไม่อาจบอกผู้ใดได้ ไม่ใช่ท่านพ่อที่เข้มงวดดุดัน ไม่ใช่เพื่อนร่วมรบที่อาจหัวเราะเยาะมีเพียงบุรุษผู้หนึ่งเท่านั้นที่เขาคิดว่าพอจะรับฟังได้...อาจารย์ของเขาแม่ทัพหลานซือเหยียน แม้บางคราแม่ทัพหลานจะดูเป็นคนที่มีอะไรเร้นลับเกินคาดเดา แต่กับเขา…ก็มักพูดคุยกันได้ทุกเรื่องโดยไม่มีข้อห้ามซ่งเจี้ยนหงกัดฟันแน่น ควบม้าออกจากเรือน ไม่แม้แต่จะแจ้งให้ใครทราบเขามุ่งหน้าไปยังจวนตระกูลหลานอย่างเร่งรีบ หวังว่าจะไขปริศนาแห่งความผิดปกตินี้ได้เสียที

แม่ทัพหลานซือเหยียนทอดสายตามองร่างของลูกศิษย์ที่ก้าวเข้ามาด้วยความเร่งรีบ สีหน้ายังมิทันสงบจากความกลัดกลุ้ม

"ลมอะไรหอบเจ้ามาถึงจวนข้าแต่เช้าตรู่เช่นนี้เล่า?" น้ำเสียงของเขาอบอุ่นดั่งผู้ใหญ่ใจดี ดูคล้ายห่วงใยจากใจจริง            ซ่งเจี้ยนหงก้มศีรษะเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจยาว สีหน้าสลักความอับจนในใจ

"ท่านอาจารย์...ข้าไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใครแล้ว นอกจากท่าน"เขาเงยหน้าขึ้นด้วยแววตากระวนกระวาย แล้วค่อย ๆ กล่าวสิ่งที่เขาหนักใจที่สุดออกมา

"ร่างกายของข้า...มันผิดปกติ" เสียงของเขาแผ่วลง ก่อนหลุบตาต่ำ "ข้า...ไม่อาจเป็นชายได้ดั่งเคย"

คำพูดนั้นเต็มไปด้วยความละอายและเจ็บลึก มันไม่ใช่เพียงแค่เรื่องของกาย แต่คือศักดิ์ศรี ความเป็นขุนพลผู้ถือดาบกลางศึกที่กำลังถูกกัดกร่อนอย่างเงียบงันแม่ทัพหลานซือเหยียนนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะแสดงสีหน้าเข้าใจและเห็นใจเต็มเปี่ยม"เจี้ยนหง...เจ้าคงคิดว่าอาการนี้มีเพียงเจ้าที่เคยประสบ ขอบอกว่า…แม้แต่ข้า ก็เคยเผชิญมาแล้ว"

ซ่งเจี้ยนหงเงยหน้าขึ้นทันที แววตาเต็มไปด้วยความหวัง

"จริงหรือขอรับ?" แม่ทัพพยักหน้าอย่างแช่มช้า แววตาราวกับย้อนรำลึกถึงอดีต"ในช่วงสงครามใหญ่หลายปีก่อน ข้าเองก็เคยเหน็ดเหนื่อยถึงขั้นร่างกายตอบสนองไม่ได้ ความเครียดจากศึก มักจะแฝงเข้ามาเงียบ ๆ จนเจ้ารู้สึกว่าวิญญาณของตนไม่ตื่น"

"เช่นนั้นข้าจะต้องรักษาอย่างไร?" ซ่งเจี้ยนหงเอ่ยถามอย่างมีความหวังเต็มเปี่ยม"ข้าสาบาน หากอาการนี้หาย ข้าจะไม่ลืมบุญคุณของท่านจนวันตาย" แม่ทัพหลานซือเหยียนยิ้มออกมาบาง ๆ"อาการแบบนี้…ต้องใช้ไฟ... ไฟแห่งสตรีผู้ช่ำชอง ไม่ใช่เพียงแค่สาวใช้หน้าหวาน แต่ต้องเป็นหญิงที่รู้วิธีจุดปรารถนาในวิญญาณของชาย" เขาหรี่ตาลงเล็กน้อยก่อนกล่าวต่อ

"หญิงในย่านโคมแดง…แม้ชื่อเสียงของพวกนางจะไม่ได้งามนัก แต่เชื่อข้าเถิด หากใครจะเยียวยาเจ้าให้ฟื้นคืนศักดิ์ศรีได้ นางพวกนั้นคือคำตอบ" ซ่งเจี้ยนหงนิ่งคิด ก่อนจะพยักหน้ารับ

"ขอบคุณท่านอาจารย์ ข้าจะไปเยือนย่านโคมแดง เพื่อบำบัดร่างกายของข้าให้กลับมาเป็นดั่งเดิม"

ดวงตาของเขาฉายแววซาบซึ้ง โดยที่ไม่ล่วงรู้เลยว่า ย่านโคมแดง ที่เขากำลังจะไปเยือนนั้น…เป็นเพียงบทต่อไปของกับดักที่อาจารย์ผู้นี้วางไว้อย่างแยบยล

"เจี้ยนหง เจ้าเหน็ดเหนื่อยมานัก ดื่มชาหอมถ้วยนี้ก่อนเถิด" เสียงของแม่ทัพหลานซือเหยียนเอื้อนเอ่ยอย่างอ่อนโยน ก่อนจะยื่นถ้วยชาให้ด้วยมือที่มั่นคงแววตาของเขาอบอุ่นราวบิดาผู้ห่วงใยบุตร สีหน้าแฝงรอยเมตตา…ชนิดที่ใครเห็นก็ยากจะปฏิเสธซ่งเจี้ยนหงยกมือรับด้วยความนอบน้อม"ขอบคุณขอรับ ท่านอาจารย์"

กลิ่นชาลอยอวลออกมาจากถ้วย รัญจวนใจราวกับดอกไม้แรกแย้มในฤดูใบไม้ผลิ กลิ่นหอมละมุนแทรกด้วยกลิ่นเย็นของสมุนไพรล้ำค่า มันคือชาโอสถจากตำรับโบราณ ชนิดที่ว่ากันว่าสามารถชุบชีวิตชายให้กลับคืนมาจากเงามืดแห่งความอ่อนแรง

ซ่งเจี้ยนหงยกถ้วยขึ้นจิบอย่างไม่ลังเล รสชาติขมปลายลิ้น ก่อนจะกลายเป็นหวานล้ำแทรกซึมลงสู่กระแสโลหิตในวินาทีนั้น เขารู้สึกเหมือนเลือดในกายไหลเวียนแรงขึ้น หัวใจเต้นรัว ดวงตาสว่างไสว ความร้อนลามจากทรวงอกลงสู่ส่วนล่างของร่างกายอย่างรวดเร็วแม่ทัพหลานซือเหยียนยิ้มอย่างพึงใจ

“อีกไม่นาน เจ้าจะรู้สึกถึงพละกำลังดั่งมังกรฟื้นจากห้วงนิทรา” เสียงของเขาราบเรียบ...แต่เต็มไปด้วยนัยยะลึกซึ้งทว่าความจริงที่หลบซ่อนอยู่ภายใต้ถ้วยชา…กลับเป็นความโหดร้ายที่สุดชาโอสถถ้วยนั้น แม้สามารถปลุกความเป็นชายให้ลุกโชนชั่วข้ามคืนได้ แต่ก็เป็นเพียงเปลวไฟสุดท้ายก่อนความมืดมิดจะกลืนกินทุกสิ่งเมื่อฤทธิ์ยาคลายลง กายของเขาจะไม่เหลือเค้าความเป็นบุรุษอีกเลย…โลหิตจะไม่หล่อเลี้ยงเส้นเอ็นที่เคยหยัดตึงสิ่งที่เคยยืดหยุ่นจะหดสั้นลงทุกค่ำคืน ราวกับหนอนตัวน้อยที่หลบซ่อนจากแสงตะวัน

เสียงหัวเราะดังลั่นราวกับมังกรตื่นจากการจำศีล"ฮ่าฮ่าฮ่า! ข้าฟื้นคืนชีพแล้ว! ข้าฟื้นคืนชีพแล้ว!"ซ่งเจี้ยนหง ตะโกนลั่นอย่างคนเปี่ยมชีวิตชีวา แววตาเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้นเกินพอดีเลือดในกายสูบฉีดราวกับเปลวเพลิงพัดไล่ลมหนาว ความรู้สึกที่เคยสูญสิ้น…บัดนี้หวนคืน เขาก้มมองร่างกายของตนเองด้วยความตื่นตะลึงหนอนน้อยที่หลับใหล…บัดนี้กลับมายืนหยัดสง่างามอีกครั้ง ราวกับไม่เคยมีความล้มเหลวเกิดขึ้น

“ซ่งเจี้ยนหง…”เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง เป็นเสียงของแม่ทัพหลานซือเหยียนที่เอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ“หากเจ้าต้องการฟื้นฟูอย่างสมบูรณ์ อย่าลืมปฏิบัติตามคำแนะนำของข้าให้ครบทุกข้อ”วาจาของเขาแฝงความอบอุ่นดั่งบิดา ห่วงใยในสรรพสิ่งหากแต่ในแววตา…หาใช่ความห่วงใยแท้จริงหากแต่คือรอยยิ้มแผ่วเบา ของคนที่กำลังผลักศิษย์ให้ดิ่งลึกลงสู่ขุมนรกอย่างนุ่มนวล…