ตอนที่ 116 วันมงคล

แสงแดดยามสายส่องลอดผ่านซุ้มศาลาริมน้ำ เงาไม้ไหวระริกตามแรงลมเย็น เสียงน้ำกระทบฝั่งดังแผ่วเบา บรรยากาศรอบกายดูสงบสุขราวกับไม่มีคลื่นลมใด ๆ เคยเกิดขึ้นบนโลกใบนี้

ซูจิ่งหลงนั่งนิ่ง สายตาเหม่อมองสตรีตรงหน้าอย่างไม่รู้จักเบื่อ หลานเยว่ ยังคงสงบนิ่งเช่นเคย มือเรียวยกถ้วยชาขึ้นจิบอย่างอ่อนช้อย แววตาเย็นชาไร้อารมณ์ ทำให้เขารู้สึกว่าผู้หญิงผู้นี้…ไม่เพียงแต่เป็นมือสังหาร แต่ราวกับเป็นผู้ชี้ขาดโชคชะตาของผู้คนเพียงแค่ปรายตามอง นางไม่จำเป็นต้องลงมือเองเสมอไป เพียงกำหนดเส้นทางให้ เรื่องราวก็จะดำเนินไปอย่างที่นางปรารถนา

ชายหนุ่มพยายามสลัดภาพชะตากรรมอันน่าสมเพชของจ้าวหย่งหยูออกจากใจ แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกสะท้านทั้งจากความโหดเหี้ยมของฟ้า และจากสตรีผู้ลึกลับตรงหน้า

“เจ้ามองอะไร” เสียงของนางดังขึ้นเรียบเย็น แต่กลับกระทบเข้ากลางใจเขาราวกับใบมีดบางเฉียบซูจิ่งหลงสะดุ้งเล็กน้อย เขารีบยกยิ้มประดับใบหน้า พยายามกลบเกลื่อนความรู้สึกที่กำลังพลุ่งพล่าน “เปล่า… ข้าเพียงแค่รู้สึกดีที่มีเจ้าอยู่เคียงข้างเท่านั้น”

รอยยิ้มของเขาดูจริงใจ แต่ดวงตากลับซ่อนความเขินอายไว้ไม่มิดหลานเยว่ไม่กล่าวสิ่งใด นางเพียงวางถ้วยชาลงบนโต๊ะไม้ช้า ๆ ก่อนเงยหน้าขึ้นสบตากับเขาโดยตรง แววตาคมกริบเย็นชา ราวกับสามารถทะลุทะลวงหัวใจของชายตรงหน้าได้ทุกเสี้ยวความคิด

ซูจิ่งหลงแม้เป็นชายหนุ่มใหญ่ ผ่านโลกมืดมามากมาย แต่กลับต้องหลบสายตาแทบไม่ทัน หัวใจของเขาเต้นแรงยิ่งกว่าเวลาที่ต้องต่อกรกับศัตรูนับสิบ ความหวั่นไหวที่ไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อน กลับบังเกิดขึ้นเพียงเพราะสายตาของสตรีผู้หนึ่ง

“เจ้าเป็นบุรุษที่อ่อนแอ… ต่อไปหากมีใครกล้ารังแกเจ้า จงบอกข้า ข้าจะเป็นผู้จัดการให้เอง”

ซูจิ่งหลงถึงกับสะท้านไปทั้งร่าง ดวงตาเบิกกว้างอย่างไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้ยิน เขาผู้ที่เคยเป็นเงามืดคุมบังเหียนโลกอาชญากรรม ผู้คนเอ่ยชื่อก็ยังตัวสั่น กลับถูกสตรีที่เขารักตราหน้าว่า อ่อนแอ

“ไม่นะ! เจ้าคงเข้าใจผิด” เขารีบร้องเสียงหลง น้ำเสียงสั่นเครือปนตื่นตระหนก “ข้าเป็นผู้ชาย ข้ามีหน้าที่ปกป้องเจ้าและลูกต่างหาก ไม่ใช่ให้เจ้ามาปกป้องข้า!”

หัวใจของเขาเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่นจริงแท้ เขาอยากให้นางวางมือจากเลือดและความตาย เขาจะเป็นผู้รับทุกสิ่งแทน ทั้งภัยและศัตรู ไม่ว่ายากเย็นเพียงใดแต่สิ่งที่ได้รับกลับมามีเพียงสายตาคมกริบของหลานเยว่ นัยน์ตาที่เย็นยะเยือก

“เจ้า…กล้าขัดใจข้าอย่างนั้นหรือ”

ถ้อยคำเพียงประโยคเดียว ทำให้หัวใจของซูจิ่งหลงหดเล็กลงราวกับถูกบีบแน่น ความเด็ดเดี่ยวเมื่อครู่มลายสิ้น เขารู้ดีว่านี่ไม่ใช่คำถาม แต่คือคำสั่ง ที่ไม่ห้ามปฏิเสธ

“ข้า… ข้าเข้าใจแล้ว…”

เสียงตอบของเขาเบาหวิว แฝงด้วยความจำนนอย่างสมบูรณ์ ร่างใหญ่ที่เคยโหดเหี้ยมกลับสั่นไหวดุจลูกนกไร้แรงบิน เขาหลบตาในทันที ไม่กล้าสบแววตาของนางอีก ในใจซูจิ่งหลงบอกตัวเองชัดเจน ต่อจากนี้เขาต้องทำทุกวิถีทางเพื่อลดศัตรู ลดเรื่องราว ไม่ใช่เพราะกลัวตาย แต่เพราะเขาไม่อาจทนให้หลานเยว่สตรีที่เขารักต้องลงมืออีกครั้ง

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา โลกที่เคยย้อมด้วยสีเลือดค่อย ๆ เลือนหายจากปลายนิ้วของ ซูจิ่งหลง เขาเลือกจะวางมือจากงานสีเทาและใบสั่งฆ่าทั้งหมด เงียบงันราวกับผู้หายสาบสูญในวงการที่เคยครอบครอง รอยเท้าของเขาค่อย ๆ เลือนหายไป ให้โอกาสแก่ผู้ทะเยอทะยานรายใหม่ก้าวขึ้นแทนที่

จากชายผู้ยืนอยู่ท่ามกลางเงามืด มาบัดนี้เขากลับหันหลังให้ความตายอย่างเด็ดขาด ความมั่งคั่งจาก โรงประมูลอันยิ่งใหญ่ที่สุดในเมืองหลวง ก็เพียงพอแล้วที่จะเลี้ยงดูครอบครัวที่เขารักให้สุขสบายไปชั่วชีวิต ไม่จำเป็นต้องอาบเลือดใครอีก

ยามอรุณรุ่งสาดแสงสีทองลงบนผืนหลวง วันที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง วันมงคลสมรสระหว่างซูจิ่งหลงและหลานเยว่ บริเวณจวนใหญ่ของแม่ทัพหลานซือเหยียนถูกตกแต่งอย่างงดงามด้วยผืนแพรแดงโบกสะบัดตามแรงลม เสียงดนตรีมงคลขับขานก้องไปทั่วทั้งเรือน คนรับใช้สวมชุดใหม่สะอาดสะอ้านต้อนรับแขกเหรื่ออย่างขยันขันแข็ง

แขกผู้ทรงเกียรติมากมายพากันมาร่วมเป็นสักขีพยานในพิธี ไม่เว้นแม้แต่ ฮ่องเต้หรงจวิ้น ผู้เสด็จมาด้วยพระองค์เอง ท่ามกลางสายตาของขุนนางและชนชั้นสูงทั้งหลายที่ต่างจับจ้องด้วยความตื่นตะลึงในความยิ่งใหญ่ของงาน

กลางเรือนพิธี เสียงประทัดดังลั่นเป็นสัญญาณเริ่มต้นบรรยากาศแห่งความสุข ซูจิ่งหลงปรากฏกายในชุดเจ้าบ่าวสง่างาม ดวงตาคมที่เคยชินกับความโหดเหี้ยมบัดนี้กลับเต็มไปด้วยประกายแห่งความอบอุ่น ส่วนหลานเยว่ ในชุดเจ้าสาวแพรแดงปักดิ้นทอง งดงามราวเทพธิดา ก้าวเดินอย่างสงบมั่นคงเคียงข้างเขา

เมื่อทั้งคู่หันหน้าสบตากัน หลานเยว่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นเฉยแต่แฝงความจริงจัง“เจ้าจะไม่เสียใจในภายหลังใช่ไหม ที่จะใช้ชีวิตร่วมกันกับข้า”

ซูจิ่งหลงเพียงยิ้มบาง ดวงตาสะท้อนความหนักแน่น“หลานเยว่ เจ้าและหลานจิ่วอวิ๋น คือโลกทั้งใบของข้า ข้าให้คำมั่นสัญญา…ว่าจะทำให้เจ้าสองแม่ลูกมีความสุขที่สุด”

เสียงหัวใจของเขาและนางประสานกันในความเงียบสงบที่งดงามกว่าทุกบทเพลง เสียงปรบมือ เสียงสาธุการ และรอยยิ้มจากผู้คนรอบข้างเป็นดั่งพรอันยิ่งใหญ่ที่โอบล้อมคู่บ่าวสาวไว้

ในยามนั้น แม้ฟ้าและแผ่นดินยังคงกว้างใหญ่ไพศาล แต่สำหรับทั้งสองแล้วโลกทั้งใบได้กลายเป็นเพียง เรือนเล็ก ๆ ที่มีครอบครัวอยู่พร้อมหน้า

หลังจากพิธีแต่งงานผ่านพ้นไป เสียงประทัดและเสียงหัวเราะของผู้คนค่อย ๆ จางหาย ทิ้งไว้เพียงบรรยากาศอันอบอุ่นภายในเรือนใหญ่ หลานจิ่วอวิ๋น เด็กน้อยที่เคยเอ่ยเรียกซูจิ่งหลงว่า “ท่านลุง” วิ่งเข้ามาเกาะชายเสื้อของเขาด้วยแววตาเป็นประกาย

ซูจิ่งหลงก้มตัวลง ใช้มือใหญ่ลูบศีรษะเด็กน้อยเบา ๆ ความรู้สึกที่พลุ่งพล่านภายในอกไม่ใช่เพียงความสุขจากการแต่งงานเท่านั้น แต่เป็นความตื้นตันที่บัดนี้เขาได้กลายเป็น “ท่านพ่อ” อย่างแท้จริง

แม้สายเลือดจะมิได้ผูกพัน แต่สายใยแห่งความรักกลับแน่นแฟ้นยิ่งกว่าโลหิตเดียวกันเสียอีก เขาสูดลมหายใจลึก ยกเด็กน้อยขึ้นมากอดแนบอก ใบหน้าที่เคร่งขรึมยามอยู่ต่อหน้าคนอื่นกลับละลายไป เหลือเพียงรอยยิ้มอ่อนโยนที่มีไว้เพื่อครอบครัวของเขาเท่านั้น

หลานเยว่มองภาพตรงหน้าด้วยสายตานิ่งสงบ ทว่าในส่วนลึกของหัวใจ นางสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่ค่อย ๆ แทรกซึมเข้ามา เหมือนเรือนที่เคยว่างเปล่าถูกเติมเต็มด้วยเปลวไฟเล็ก ๆ ที่พร้อมจะโอบอุ้มทุกชีวิตให้ดำรงอยู่อย่างสงบสุข

จากวันนี้เป็นต้นไป ซูจิ่งหลงไม่ใช่เพียง สามี ของหลานเยว่ แต่ยังเป็น บิดาผู้เปี่ยมด้วยรักและความอบอุ่นของหลานจิ่วอวิ๋น ครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์ด้วยสายเลือด บัดนี้กลับงดงามและสมบูรณ์ด้วยหัวใจ