บทที่ 2 ใจร้ายจริง ๆ

บทที่ 2 ใจร้ายจริง ๆ

หลินชิงเสียงได้ยินเสียงคนพูดคุยกันแถมยังได้ยินเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของเด็กชายที่ดังอยู่ใกล้ ๆ หู เธอพยายามลืมเปลือกตาที่หนักอึ้งขึ้นทว่าความทรงจำของเธอก็แวบเข้ามาเมื่อครู่เธอได้แลกเปลี่ยนตกลงกับผู้หญิงที่งดงามคนหนึ่งและตอนนี้เธอเองก็ตายไปแล้ว ทำไมถึงได้รู้สึกที่ถึงลมหายใจเสียงหัวใจที่เต้นตึกตักเช่นนี้เมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบแสงสว่างและที่น่าตกใจคือทุกคนที่อยู่ตรงหน้าเธอ เหมือนเป็นคนที่ยังมีชีวิตอยู่

"ที่นี่ที่ไหน แล้วทำไมเสื้อผ้าของฉันถึงเปียกโชกแบบนี้ โอ๊ยปวดหัววว" หลี่ยั่วถงเห็นภรรยาของตนฟื้นคืนจากความตายเขาไม่ได้หวาดกลัวเธอแต่อย่างไรแต่รีบเข้ามาหาเธอด้วยความดีใจ

"จื่อเหยาเธอฟื้นกลับมาแล้ว สวรรค์เมตตาจริง ๆ ต่อจากนี้ไม่ว่าเธอจะรังเกียจต่อว่าฉันหรือจะเย็นชาต่อกันเพียงใดฉันจะไม่นึกโกรธเธอเลย ขอแค่เธอมีลมหายใจอยู่ต่อเพียงเท่านี้ฉันก็ดีใจแล้ว" หลินชิงเสียงกุมขมับตัวเองเงยหน้าจ้องมองชายที่ยืนอยู่ใกล้ ดวงตาของเขาเริ่มคลอด้วยหยาดน้ำตารอยยิ้มที่เผยให้เห็นว่าเขาดีใจแค่ไหนที่ร่างนี้ฟื้นขึ้นมา แต่ทว่าเมื่อเห็นใบหน้าของเขาความทรงจำมากมายได้พรั่งพรูเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง

' คุณแม่ครับวันนี้เป็นวันเกิดครบรอบสี่ขวบของผม ผมไม่หวังของขวัญอะไร ขอแค่คุณแม่กอดผมสักครั้งได้มั้ยครับ ' เด็กชายตัวน้อยยืนก้มหน้าต่อหน้าผู้เป็นแม่มือเล็ก ๆ สองข้างบีบกันแน่นบ่งบอกว่าเขาต้องใช้ความกล้ามากแค่ไหนที่จะเข้ามาพูดกับเธอ แต่ทว่าหญิงที่ขึ้นชื่อว่าแม่ไม่แม้แต่จะสนใจคำพูดเด็กชาย เธอหันหลังหนีพร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา

'ตั้งแต่ไหนมาแล้วที่แกอ้อนวอนขอแล้วมีสักครั้งมั้ยที่ฉันจะทำให้ เมื่อรู้คำตอบก็ออกไปซ่ะไม่ว่าวันไหนสำหรับแกก็ไม่มีความหมายสำหรับฉันทั้งนั้น แค่เห็นหน้าแกฉันกินอะไรไม่ลงวันนี้ได้ยินเสียงของแกอีกคงเป็นวันที่แย่ที่สุดในชีวิตของฉันแล้ว' เด็กน้อยบีบมือแรงกว่าเดิม เขาคิดว่าเขาโตขึ้นไม่ดื้อทำตัวดี ๆ จะทำให้คุณแม่เอ็นดูและรักเขาบ้างแต่ไม่เลย เธอไม่เคยสนใจเขาด้วยซ้ำความน้อยเนื้อต่ำใจของเด็กชายมิอาจจะกลั้นเอาไว้ต่อไปได้ เขาสะอื้นไห้ร่างกายสั่นเทาขยับปากเอ่ยถามแม่ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

'คุณแม่เคยรักผมบ้างมั้ยครับ ทำไมคุณแม่ทำเหมือนผมไม่ใช่ลูกของคุณแม่เลย' เธอหันขวับกลับมามองดูเด็กน้อยเธอไม่ได้หวั่นไหวหรือสงสารแต่กลับกัน เธอรู้สึกเบื่อหน่ายรำคาญเพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเอ่ยถามเธอ เธอเดินเข้ามาใกล้ใช้มือทั้งสองข้างจับที่แขนของเด็กชายพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

'ถามกี่ครั้งคำตอบก็เช่นเคย แล้วครั้งนี้ก็จำใส่สมองกลวง ๆ ของแกเอาไว้ด้วยจะได้จำได้ขึ้นใจว่าฉันไม่เคยรักแกเลย และไม่เคยอยากมีลูกชายอย่างแกด้วยซ้ำไม่ว่าจะเป็นแกพ่อของแกฉันเกลียด เกลียดไปหมดแม้กระทั่งคนในตระกูลหลี่ แต่ที่ฉันยังทนอยู่ที่นี่เพราะจะได้ทำให้ทุกคนทุกข์ทรมานใจอย่างที่ฉันเคบพบเจออย่างไรล่ะ' คำพูดของเธอได้ทำให้จิตใจของเด็กชายแตกสลายไปหมด เขาร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจเธอสะบัดแขนของเขาจนเด็กชายล้มลงกับพื้นและเดินหนีไม่ใยดี ครั้นนั้นหลี่ยั่วถงเดินเข้ามาเห็นพอดีรีบเข้าไปประคองลูกชายของเขาก่อนจะต่อว่าภรรยา

'ฉันรู้ว่าเธอรังเกียจฉัน แต่นี่หลี่เจ้อหยูร์เป็นลูกชายของเธอ เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเธอทำไมเธอถึงได้รังเกียจและเย็นชาใส่ลูกแบบนี้กัน '

'เฮอะ! ฉันไม่สนใจเด็กนี่จะเจ็บปวดแค่ไหนแล้วยังไงล่ะ ฉันไม่ได้อยากมีเด็กนี่แต่แรกด้วยซ้ำเพราะความโลภมากตัณหาของคุณไม่ใช่หรือไงที่ทำให้เรื่องนี้มันเกิดขึ้นมา มาก็ดีช่วยสั่งสอนลูกของคุณด้วยอย่ามาวุ่นวายกับฉันอีก ถ้ามีอีกครั้งฉันจะลงโทษด้วยการโบยตีแล้วอย่าหาว่าฉันไม่เตือน'

"เฮือก! นี่มันอะไรกันความทรงจำเมื่อครู่นี่คืออะไรแล้วที่นี่ที่ไหน" หลินชิงเสียงส่ายหน้าไปมาความทรงจำที่ผุดขึ้นมาในสมองเธอเมื่อครู่ช่างเป็นผู้หญิงที่โหดร้ายจริง ๆ เธอรีบถามเขาที่อยู่ตรงหน้าด้วยความสงสัย แต่เมื่อนึก ๆ ดูผู้หญิงที่เข้ามาในความทรงจำเหมือนเธอเคยเห็นที่ไหนมาก่อน ทำไมใบหน้าของเธอถึงได้คุ้นเคยเช่นนี้

"จื่อเหยานี่บ้านของฉันไงบ้านสกุลหลี่เธอจำฉันได้มั้ย"

"ยั่วถงแม่ว่าอย่าพึ่งถามอะไรเธอเลย เธอพึ่งพ้นจากความตายมาเราต้องรีบพาเธอไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลก่อนดีกว่า"

"ชิ! จะพาเธอไปทำไมกันเปลืองเงินเปล่า ๆ ตอนนี้เธอก็ฟื้นแล้วไม่เห็นมีอะไรน่าเป็นห่วงเลย " หลันเหย่พูดแทรกขึ้นมาเมื่อได้ยินแม่สามีให้พาสะใภ้เล็กไปหาหมอ จนซืออี้สามีของเธอต้องจับแขนกระตุกส่งสายตาให้เธอเงียบปากเอาไว้

"พี่สะใภ้พี่ไม่ต้องกลัวว่าผมจะเอาเงินของที่บ้านไปใช้หรอกนะครับ ผมจะเอาเงินในส่วนของผมพาเธอไปหาหมอเอง เจ้อหยูร์อยู่กับคุณย่านะเดี๋ยวพ่อจะพาคุณแม่ไปหาหมอเพื่อตรวจร่างกายก่อน"

"ได้ครับ คุณพ่ออย่าให้คุณแม่หยุดหายใจอีกนะครับต้องพาคุณแม่กลับมาให้ได้นะครับ" หลินชิงเสียงกำลังงงงวยกับเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้า เธอหันมองเด็กชายกับผู้ชายที่กำลังพาเธอไปหาหมอครั้นนั้นเธอก็จำคำพูดของหญิงที่เธอเจอก่อนจะทำสัญญากัน นั่นคือกลับมาแก้ไขทุกอย่างให้ทุกคนมีความสุข อย่างนั้นหมายความว่าเธอเข้ามาอยู่ในร่างของผู้หญิงที่จิตใจเย็นชาโหดร้ายแม้กระทั่งลูกชายอย่างนั้นหรือ?

"ไม่ฉันไม่เป็นอะไร ไม่ต้องพาไปหาหมอตอนนี้ฉันต้องการเปลี่ยนเสื้อผ้าคุณพาฉันไปที่ห้องที" เธอจับแขนของยั่วถงและตอนนี้เธอเริ่มเข้าใจแล้วว่านี่คือสามีของเจ้าของร่างและต่อจากนี้คนคนนี้คือสามีของเธอ

"ได้สิฉันจะพาเธอไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่ว่าฉันอยากให้เธอไปตรวจร่างกายให้แน่ชัด"

"ไม่ล่ะ ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้เป็นอะไร" เพียงหลินชิงเสียงพูดออกมาอย่างนี้ทำให้เขายิ้มกริ่มออกมานี่เขาดีใจที่เธอต่อว่าเหรอ

"สมกับที่เป็นเธอหน่อย คุณแม่ครับผมจะพาจื่อเหยาไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและให้เธอนอนพัก ทุกคนแยกย้ายเถอะครับและเรื่องที่เกิดขึ้นผมอยากให้ทุกคนช่วยปิดเป็นความลับเรื่องที่จื่อเหยาตายแล้วฟื้นด้วยนะครับ" ยั่วถงบอกทุกคนก่อนจะพยุงร่างของจื่อเหยาไปที่ห้อง ตอนนี้หลินชิงเสียงแม้จะยังไม่เข้าใจอะไรหลาย ๆ อย่างแต่สิ่งที่เธออยากรู้ตอนนี้คือทำไมเธอถึงได้ชั่วร้ายเย็นชากับครอบครัวที่รักเธอมากขนาดนี้กัน