ตอนที่17 เปิดเผยตัวตน

“หากพวกท่านอยากรู้เรื่องของพวกข้า ถ้าเช่นนั้น ก็บอกความจริงเรื่องของพวกท่านมาก่อนเจ้าค่ะ ว่าพวกท่านเป็นใคร หากพวกท่านแสดงความจริงใจออกมา ข้าก็จะแสดงความจริงกลับคืนเช่นกันเจ้าค่ะ” ซิ่วอิงเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าผ่อนคลาย เฉินซีฮันที่เห็นเช่นนั้นก็เบาใจ เขากลัวว่านางจะโกรธ ที่เขาอยากรู้เรื่องของพวกนาง เขาจึงตัดสินใจเอ่ยออกมา

  “ข้าคือองค์ชายใหญ่นามว่า เฉินซีฮัน เป็นโอรสของฮ่องเต้เฉินหมิงเจ๋อกับฮองเฮา”

  “ข้าคือองค์ชายรองนามว่า เฉินเจียวหมิง เป็นโอรสของฮ่องเต้กับพระสนมกุ้ยเฟย”

  “ข้าคือองค์ชายสามนามว่า เฉินจางหย่ง เป็นโอรสของฮ่องเต้กับพระสนมเสียนเฟย” 

  “ส่วนข้าเป็นเสด็จปู่ของพวกเขา” เฉินเจ๋อหยวนเอ่ยแนะนำตนเองขึ้นมาบ้าง เพราะนางพูดถึงความจริงใจ เขาต้องแสดงให้นางเห็น ซิ่วอิงรับฟังอย่างไม่แปลกใจเท่าใดนัก แต่ลี่อิน เจียวจู ตงฮวนและหานเกอ พากันตกใจนั่งตัวแข็งค้าง พวกเขาคือคนของราชวงศ์อย่างนั้นหรือ

  “พวกหม่อมฉันเป็นเด็กในหมู่บ้านไฉ่หลินเพคะ ไม่นานมานี้ทางการ ได้ปิดป้ายประกาศแจ้งว่า หมู่บ้านไฉ่หลินเกิดโรคระบาด และโรคระบาดนี้สามารถแพร่ได้อย่างรวดเร็ว ทางการจึงจำเป็นต้องฆ่าทุกคน และเผาบ้านเรือนทุกหลัง เพื่อหยุดยั้งโรคระบาด พวกหม่อมฉันทั้งห้าคน แอบซ่อนตัวถึงรอดมาได้เพคะ”

  “ถึงขั้นฆ่าทุกคนและเผาบ้านเรือน นี่มันโหดร้ายเกินไปแล้ว” เฉินเจ๋อหยวนทุบโต๊ะดังปัง! ด้วยความไม่พอใจ ทางการทำเกินกว่าเหตุเกินไปแล้ว เกิดโรคระบาดแทนที่จะหาทางแก้ปัญหา และช่วยเหลือราษฎรให้ปลอดภัย กลับใช้วิธีนี้ในการแก้ปัญหา ช่างโหดเหี้ยมจริง ๆ เขาต้องให้หลานชายไปรายงานต่อองค์ฮ่องเต้

  “พวกข้าออกมาอยู่ข้างนอกเช่นนี้ ก็พูดธรรมดาเถิดซิ่วอิง” เฉินซีฮันเอ่ยบอกกับนาง เพราะไม่อยากให้นางรู้สึดอึดอัดจนเกินไป

  “ดีเจ้าค่ะ ข้าก็สะดวกพูดแบบนี้มากกว่า” ซิ่วอิงยิ้มระรื่นเมื่อรู้ว่าไม่ต้องพูดเต็มพิธีการ กับเชื้อพระวงศ์

  “แล้วพลังของพวกเจ้าได้มาอย่างไร?”

  “ก่อนออกไปสู้กับคนร้าย ท่านแม่ได้มอบหนังสือโบราณให้ข้าเล่มหนึ่ง หลังจากข้ารอดตายจากกองเพลิง ข้าก็ลองเปิดหนังสือดู ไม่คาดคิดว่าพลังทุกอย่างจะมาอยู่ในตัวของข้าเจ้าค่ะ และถ่ายทอดไปยังลี่อิน เจียวจู ตงฮวนและหานเกอ ทุกคนต่างได้รับพลังปราณและวิชายุทธด้วยเช่นกันเจ้าค่ะ”

  “พลังที่พวกข้าได้รับมา เป็นพลังของเทพผู้พิทักษ์ลี่อินได้พลังของเทพมังกรฟ้า เจียวจูได้พลังของเทพหงส์แดง ตงฮวนได้พลังของเทพเตาดำ และหานเกอได้พลังของเทพพยัคฆ์ขาว ข้าคิดว่าสวรรค์คงอยากให้พวกข้ามาคอยปกป้องคนดี และมาต่อสู้กับคนชั่ว”

  “แล้วเจ้าได้พลังของเทพอะไร?” ชายชราเอ่ยถามอย่างอยากรู้

  “ข้าเหรอเจ้าคะ ข้าก็ได้พลังของเทพทั้งสี่ ที่อยู่ในร่างของข้าอย่างไรละเจ้าคะ พวกเขาแยกจากข้าไปอีกทีเจ้าค่ะ ที่ข้าต้องปิดบังว่ามาจากที่ใด เพราะข้าอยากสืบหาคนบ่งการ และความจริงของเรื่องนี้ให้กระจ่าง รอเวลาเติบโตเป็นผู้ใหญ่ และแก้แค้นให้กับทุกคนเจ้าค่ะ” ซิ่วอิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงโกรธแค้น ถึงนางจะมาจากยุคปัจจุบัน แต่นางมาอยู่ในร่างที่ตายจากไป ด้วยความไม่เป็นธรรม ครอบครัวของนางและตัวนางเอง ก็คงอยากให้นางแก้แค้นให้อย่างแน่นอน

  “และข้าคิดว่าเรื่องนี้ต้องมีเบื้องลึกเบื้องหลังอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ และข้าคิดว่าต้องเกี่ยวพันกับคนมีอำนาจหลายคน เพราะฉะนั้นการแก้แค้น รอสิบปีก็ไม่สายเจ้าค่ะ”

   พวกเขาฟังที่นางพูดก็รู้สึกเห็นใจและสงสาร รู้สึกโกรธและเจ็บแค้นขึ้นมา ทางการต้องมีส่วนรู้เห็นเรื่องนี้แน่ การสร้างเรื่องขึ้นมาว่า หมู่บ้านไฉ่หลินเป็นโรคระบาด พวกเขาคิดว่าน่าจะมีอะไรซ่อนอยู่กับเรื่องนี้ แต่สิ่งที่พวกเขาประหลาดใจ แต่ไม่กล้าพูดออกมานั่นก็คือ ซิ่วอิงมีอายุเพียงเท่านี้ แต่นางกลับมีความคิดมากมาย ดั่งผู้ใหญ่คนหนึ่งเลยทีเดียว

  เด็กห้าคนรอดมาได้คงเพราะสวรรค์คงเมตตา และให้พลังพวกเขามา เทพผู้พิทักษ์คือเทพที่คอยปกป้องคนดี เขาไม่แปลกใจเลย ที่นางให้ความช่วยเหลือเด็กกำพร้าไร้ที่อยู่เหล่านั้น พวกเขาต้องช่วยพวกนางสืบเรื่องนี้ให้กระจ่าง จะปล่อยให้คนชั่วลอยนวลไม่ได้

  ซิ่วอิงไม่ได้เล่ารายละเอียดทั้งหมด นางเล่าเพียงเพียงบางส่วนเท่านั้น และแต่งเรื่องให้ดูเหมาะสม เพราะนางคิดว่า เพิ่งรู้จักกันกับพวกเขาได้ไม่นาน และเรื่องนี้เกี่ยวพันกับคนมีอำนาจ นางไม่กล้าไว้ใจใคร 

  เมืองเหยียนฟางเป็นเมืองใหญ่ ที่เจริญรุ่งเรืองมาก มีเจ้าเมืองเป็นคนปกครองเมือง และมีนายอำเภอคอยปกครองเขตอีกที ทุกอย่างคล้ายในเมืองหลวงแต่ย่อส่วนลงมา นางไม่เร่งรีบที่จะแก้แค้น เพราะพวกนางยังเด็กมาก และนางเชื่อว่าเจ้าเมืองเหยียนฟาง ต้องมีส่วนรู้เห็นกับเรื่องนี้อย่างแน่นอน

  ในความคิดของนาง หากจะต่อสู้กับคนมีอำนาจ เราก็ต้องสร้างฐานของเราให้มั่งคงเสียก่อน นางเชื่อว่าที่นางมาอยู่ในร่างนี้ และยังได้รับพลังเช่นนี้ สวรรค์คงต้องการให้นางและสหายทั้งสี่ คอยดูแลปกป้องผู้คนให้ปลอดภัย ลางสังหรณ์ของนางบอกว่า บ้านเมืองอาจเกิดภัยพิบัติครั้งใหญ่ 

  นางไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่นางต้องเตรียมแผนรับมือเอาไว้ ไม่ว่าจะเป็นภัยที่มาจากภัยธรรมชาติ หรือภัยที่คนสร้างขึ้น เพราะใช้อำนาจในทางที่ผิด รังแกผู้คนที่อ่อนแอ หรือแม้แต่สงครามในแคว้นและต่างแคว้น 

  “แต่ว่าพี่ซีฮัน คนร้ายที่มาวันนี้ ท่านคิดว่าพวกเขาตั้งใจมาฆ่าพวกข้าหรือว่าพวกท่าน?” ซิ่วอิงเอ่ยถามออกไปตรง ๆ แต่เป็นท่าปู่เฉินเจ๋อหยวน ที่ร้องขึ้นด้วยความตกใจ

  “อะไรนะ! พวกเจ้าถูกลอบสังหาร เหตุใดไม่บอกข้าให้เร็วกว่านี้?” ชายชรามองสำรวจร่างกายของพวกเขา จึงเห็นว่ามีเลือดเปรอะเปื้อนที่กางเกง ก็หน้าซีดเผือดด้วยความเป็นห่วงและกังวล

  “ท่านปู่ไม่ต้องกังวล พวกเขาปลอดภัยแล้วเจ้าค่ะ” ซิ่วอิงรีบตอบเพื่อให้เขาคลายกังวล

  “จริงเหรอ เจ้าแน่ใจนะ?”

  “เจ้าค่ะ ข้ารักษาเองกับมือ” ซิ่งอิงได้โอกาสคุยโอ้อวดเสียหน่อย ชายชราหัวเราะออกมา เมื่อเห็นท่าทางน่าเอ็นดูของนาง

  “ข้าว่านักฆ่าที่มาในวันนี้ คงตั้งใจมาฆ่าพวกข้า ดีแล้วที่เจ้าให้ตงฮวนและหานเกอ จัดการพวกเขาทั้งหมด ไม่เช่นนั้นพวกเขาอาจต้องเดือดร้อนไปด้วย เพราะพวกมันต้องเอาไปรายงานคนสั่งการ ว่าพวกเจ้าเป็นคนช่วยเหลือ หากเป็นเช่นนั้น ชีวิตของพวกเจ้าก็คงไม่สงบ”

  “อะไรนะ! เจ้าเด็กตงฮวนกับหานเกอ จัดการกับนักฆ่าทั้งหมด นี่มันน่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว” เป็นอีกครั้งที่เฉินเจ๋อหยวนทั้งตกใจและประหลาดใจ เด็กพวกนี้เก่งเกินไปแล้ว 

  “ไม่ใช่แต่ตงฮวนและหานเกอนะขอรับ เจียวจูยังรักษาข้าที่ถูกพิษด้วยเลือดของนาง” เฉินเจียวหมิงเอ่ยขึ้น อย่างภาคภูมิใจในตัวเจียวจู

  “ลี่อินนางก็นำเลือดของนาง มารักษาพิษให้ข้าเช่นกันขอรับท่านปู่” เฉินจางหย่งรีบเอ่ยเล่าชายชราฟัง อย่างไม่ยอมน้อยหน้าเฉินเจียวหมิง

“หา…เป็นเรื่องจริงรึ ข้าอายุจนปูนนี้ เพิ่งจะเคยเห็นและได้ยินเรื่องราวแปลกประหลาดเช่นนี้” ชายชราครุ่นคิดแล้วถอนใจออกมา เรื่องราวแปลกประหลาดเหล่านี้ เข้าไม่อยากเชื่อว่าจะเป็นความจริง เด็กห้าคนนี้มีพลังที่สวรรค์มอบให้ และเลือดของพวกเขายังสามารถช่วยคนได้ เขาต้องช่วยปกป้องเด็กเหล่านี้ให้ดี เพื่ออนาคตที่ดีของชาวแคว้นเป่ยเซี่ยะ