ตอนที่16 ถูกลอบสังหาร

พวกเขาเดินรับลมชมทิวทัศน์กันอย่างสนุกสนาน โดยมีเด็กสาวขี่อยู่บนหลังของสามบุรุษ มีตงหาน และหานเกอเดินขนาบข้าง และองครักษ์ของพวกเขาอีกสามคน เดินตามหลังและคอยระวังภัยให้ แต่แล้วเสียงบางอย่างก็ดังขึ้นมา

  ฟิ้ว! ฟิ้ว! ฟิ้ว! หมับ! หมับ! หมับ! สามเด็กสาวที่อยู่บนหลังของบุรุษทั้งสาม ด้วยสัญชาตญาณป้องกันตัว พวกนางรีบใช้มือคว้าจับลูกศรของธนู ที่พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว พวกเขามองการกระทำของพวกนาง อย่างไม่อยากเชื่อสายตา แรงยิงของธนูไม่ใช่ว่า เด็กเช่นพวกนาง จะจับมันเอาไว้ได้ง่าย ๆ เช่นนี้ นอกเสียจากมีพลังยุทธ และพลังปราณที่แข็งแกร่งเท่านั้น ไม่นานหลังจากนั้น ลูกธนูนับสิบก็พุ่งเข้ามาที่พวกเขาอีกครั้ง

  “ทุกคนระวัง!” ซิ่วอิงรีบร้องขึ้นเตือนทุกคน ก่อนที่พวกเขาจะรีบชักดาบออกมาปัดป้อง แต่ก็พลาดโดนลูกธนู ปักที่แขนและขาทั้งสอง และดูเหมือนลูกธนูจะอาบยาพิษ ซิ่วอิงเห็นเช่นนั้นก็รีบตะโกนบอก ตงฮวนและหานเกอทันที

  “พวกเจ้าใช้พลังย้อนลูกธนูกลับไป พี่ซีฮันรีบปล่อยข้าลงเจ้าคะ”

  “ได้” เฉินซีฮันปล่อยนางลงที่พื้น ส่วนตงฮวนและหานเกอ เมื่อได้ยินนางบอกเช่นนั้น ก็รีบรวบรวมพลังยุทธและพลังปราณ บังคับลูกธนูที่ปักอยู่กับพื้น ให้ลอยกลับไปยังคนที่ยิงมาทันที “อ๊าก!” เสียงร้องอยากเจ็บปวดดังขึ้นมาหลังจากนั้น แล้วร่างของคนร้ายก็พากันร่วงลงมาจากต้นไม้ใหญ่ บางคนตกลงน้ำและบางคนตกลงพื้น ไม่นานก็สิ้นใจตายเพราะลูกธนูอาบยาพิษ

  “เฉินซีฮัน เฉินจางหย่ง เฉินเจียวหมิง ยืนมองตงฮวนและหานเกอ อย่างไม่อยากเชื่อสายตาตนเอง เด็กสองคนนี้มีพลังยุทธ เป็นไปได้อย่างไร แต่ว่าสติของพวกเขาเริ่มพร่าเลือน เพราะยาพิษเริ่มออกฤทธิ์ 

  “เหมือนพวกเขาจะโดนพิษ” ซิ่วอิงเอ่ยขึ้นด้วยความตกใจ ก่อนจะหยิบดาบ แล้วปาดไปที่นิ้วชี้ของนาง ก่อนจะจ่อไปปากของเฉินซีฮัน จากนั้นก็นำไปหยดลงที่ปากเฉินจางหย่งและเงินเจียวหมิง

  จากนั้นนางก็รีบเปิดกล่องโบราณ เห็นเม็ดยาอยู่หลายเม็ด นางจึงหยิบมาใส่ปากของพวกเขาคนละเม็ด ไม่นานอาการของเฉินซีฮันก็เริ่มดีขึ้น แต่ว่าเฉินจางหย่งและเฉินเจียวหมิง กลับไม่มีทีท่าว่าจะดีขึ้น ซิ่วอิงรีบคว้าข้อมือของเขาขึ้นมาตรวจ ด้วยสีหน้าเป็นกังวล ยังมีพิษเป็นไปได้อย่างไร นางจึงไปคว้าขอมือของเฉินซีฮันมาตรวจดูอีกครั้ง ไม่มีพิษ นี่มันอะไรกัน

  “มีอะไรหรือซิ่วอิง?” ตงฮวนเอ่ยถามด้วยความสงสัย เพราะเห็นสีหน้าของซิ่วอิงไม่ค่อยดีนัก

  “เหมือนเลือดข้าจะไม่ได้ผล เจียวจูข้าคงต้องลองเลือดของเจ้า” เจียวจูเมื่อได้ยินก็หน้าซีด เพราะนางกลัวเลือดและที่สำคัญกลัวเจ็บ

  “หากเจ้ากลัวก็หันหน้าไปทางอื่น” กล่าวจบซิ่วอิงก็เฉือนไปที่นิ้วของเจียวจูทันที เจียวจูกำหมัดเอาไว้แล้วยกขึ้นมากัด เพื่อกลั้นความเจ็บ พอเลือดไหลออกมา นางก็น้ำนิ้วของนางไปจ่อ ที่ปากของเฉินเจียวหมิง ซิ่วอิงรีบจับข้อมือของเขา ขึ้นมาตรวจอีกครั้ง ก่อนจะพบว่า ครั้งนี้พิษในตัวเขาคล้ายเบาบางลง ซิ่วอิงได้แต่ครุ่นคิด เรื่องนี้แปลกมากจริง ๆ

  ซิ่วอิงให้เจียวจูนำนิ้ว ไปจ่อที่ปากของเฉินจางหย่งดูบ้าง แล้วซิ่วอิงก็จับข้อมือเขาขึ้นมาตรวจ ปรากฏว่ายังมีพิษ ที่มันเรื่องบ้าอะไรกัน นางงงไปหมดแล้ว

  “ข้าคงต้องลองใช้เลือดของเจ้าลี่อิน”

  “เลือดข้าเหรอได้” ลี่อินไม่รอให้ซิ่วอิงใช้ดาบ นางนกนิ้วขึ้นมากัดทันที แล้วหยดเลือดลงไปในปากของเฉินจางหย่ง ซิ่วอิงจับข้อมือของเขา ขึ้นมาตรวจพิษในร่างของเขาอีกครั้ง ไม่มีพิษแล้ว เรื่องนี้แปลกเกินไปแล้ว

  “ดูแล้วเลือดของเจียวจูจะเข้ากับพี่เจียวหมิง และเลือดของลี่อินจะเข้ากับพี่จางหย่ง แต่ว่าปกติเลือดของข้าก็ใช้ได้กับทุกคน หรือว่านี่จะเป็นโชคชะตาฟ้ากำหนด ให้ทั้งคู่มีวาสนาต่อกัน” ซิ่วอิงเอ่ยขึ้นมาอย่างวิเคราะห์ ก่อนจะหันไปมอง ชายอีกสามคนที่ได้รับบาดเจ็บเช่นกัน

  “พวกท่านอ้าปากเจ้าค่ะ” คราวนี้ซิ่วอิงเลือกที่จะปาดไปที่ข้อมือของนาง เพราะนางคิดว่า นางต้องใช้มือทำงาน ข้อมือน่าจะดีกว่า พอหยดเลือดให้พวกเขาครบทุกคน นางก็เปิดกล่องโบราณอีกครั้ง และหยิบเม็ดยาออกมา แล้วใส่ลงไปในปากของพวกเขา

  จากนั้นก็รอดูท่าทีว่าอาการพวกเขาจะเป็นเช่นไร ปรากฏว่าสีหน้าของพวกเขาค่อย ๆ ดีขึ้น นางจึงลองจับข้อมือพวกเขามาตรวจ พบว่าไม่มีพิษ นางก็ถอนใจออกมาอย่างโล่งอก เลือดของนางได้ผลกับทุกคน ยกเว้นพี่จางหย่งและพี่เจียวหมิง

  พวกเขามองการกระทำของเด็กทั้งห้าคน โดยไม่ปริปากพูดสิ่งใดออกมา เด็กกลุ่มนี้ต้องมีความลับบางอย่างปิดบังอยู่แน่ แล้วสิ่งที่ซิ่วอิงพูดคืออะไร เลือดของเจียวจูสามารถช่วยเฉินเจียวหมิง เพราะทั้งคู่มีวาสนาต่อกัน แล้วเลือดของลี่อินก็สามารถช่วยเฉินจางหย่ง และเลือดซิ่วอิงสามารถช่วยได้ทุกคนได้ แต่ไม่สามารถช่วย เฉินจางหย่งและเฉินเจียวหมิง เรื่องราวฟังดูสลับซับซ้อนเสียจริง

  บุรุษทั้งสามเมื่อได้รับรู้เช่นนี้ ความรู้สึกก็เริ่มเปลี่ยนไป เฉินจางหมิงเริ่มหันมามองลี่อินอย่างจริงจัง ที่ยามนี้ใช้ผ้าเช็ดหน้า มาเช็ดปากให้เขา เพราะเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด เขายกยิ้มในความเอาใจใส่ของนาง ดู ๆ ไปนางก็น่ารักดี เหตุใดก่อนหน้านี่เขาถึงมองไม่เห็นกันนะ แต่ก็อีกหลายปี กว่านางจะโตเป็นผู้ใหญ่ เวลานั้นนางคงงดงามไม่แพ้ใคร

  เฉินเจียวหมิงเองก็ เอาแต่มองเจียวจูไม่ว่างตา พร้อมครุ่นคิดว่า เด็กคนนี้เป็นคู่วาสนาของเขาจริงหรือ พอเขาพิจารณาดูนางดี ๆ นางก็มีความงดงามอยู่ไม่น้อย ในวันข้างหน้า นางต้องงดงามมากเป็นแน่ ก่อนหน้านี้ เขามัวแต่พุ่งสายตาไปที่ซิ่วอิง เขาเลยไม่ได้มองเจียวจูอย่างจริงจัง พอมองอย่างละเอียดเช่นนี้ ก็รู้สึกภูมิใจขึ้นมา เขาต้องดูแลและปกป้องนางให้ดี เพราะนางคือคู่วาสนาของเขา

   เฉินซีฮันให้องครักษ์ไปแจ้งทางการ เพราะว่าเขาจะไปส่งเด็ก ๆ ทั้งห้าคนที่จวน และเขามีเรื่องอยากถามพวกเขาทั้งห้าคน แต่ไม่รู้เด็กห้าคนนี้จะยอมเปิดใจ และไว้ใจพวกเขามากน้อยเพียงใด 

  ซิ่วอิงรู้ว่ายามนี้พวกเขากำลังสงสัย และนางเองก็สงสัยพวกเขาเช่นกัน เพราะนางสังเกตว่าหลายวันแล้วว่า พวกเขาน่าจะไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป 

  นักฆ่าที่มาวันนี้ เดาได้สองทาง หนึ่งมาฆ่าพวกนางทั้งห้าคน หรืออาจจะมาฆ่าพวกเขา เป็นครั้งแรกที่นางตัดสินใจ ให้ตงฮวนและหานเกอฆ่าคน นางรู้สึกผิดอยู่ไม่น้อย แต่หากว่าไม่ฆ่าพวกเขา พวกนางอาจเป็นฝ่ายถูกฆ่าแทน

  โลกใบนี้มันโหดร้าย หากเราอ่อนแอก็จะถูกรังแกอยู่ร่ำไป เพราะฉะนั้นหากไม่มายุ่งกับพวกนาง และรังแกคนบริสุทธิ์ พวกนางก็จะไม่ทำร้ายใคร

  “ข้ารู้ว่าพวกท่านมีเรื่องสงสัยและอยากถาม ข้าก็มีเรื่องสงสัยและอยากถามพวกท่านเช่นกัน เราไปหาที่เงียบ ๆ คุยกันเถอะเจ้าค่ะ”

  “ไปที่จวนท่านปู่เถอะ”

  “เจ้าค่ะ”

  พวกเขามาถึงจวนของเฉินเจ๋อหยวนก็ค่ำมากแล้ว เฉินซีฮันผลักประตูจวนเข้ามา ก็พบกันชายชราเฉินเจ๋อหยวน รดน้ำต้นไม้ในกระถางอย่างเพลิดเพลิน วันนี้ชายชรามีความสุขมาก ตั้งแต่ย้ายออกมาอยู่นอกวัง เขามีความสุขที่สุดก็วันนี้ พอเขาเหลือบไปเห็นสามหลายชาย พาเด็กๆ ทั้งห้ามาด้วยก็ยิ้มร่า

  “พวกเจ้ามากันได้อย่างไรกันละเนี้ยะ มา ๆ ไปนั่งที่ห้องโถงกันก่อน” ชายชรากุลีกุจอเดินนำไปก่อน เขาดีใจเป็นอย่างมาก ที่มีแขกคนสำคัญมาเยือน พอทุกคนนั่งลงกันเรียบร้อย ซิ่วอิงก็วาดมือเป็นวงกลม แล้วปล่อยคลื่นพลังบางอย่าง ปกคลุมไปทั่วทั้งห้อง ทุกคนมองการกระทำของนางอย่างสนใจ

  “ข้าต้องป้องกันไม่ให้ใครมาแอบฟัง หรือได้ยินสิ่งที่เราคุยกันเจ้าค่ะ ข้ายังไม่พร้อมจะเปิดศึกสงครามในยามนี้”

  “นี่มันเรื่องอันใดกัน?” เฉินเจ๋อหยวนเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้างุนงง เพราะยามนี้ทุกคนมีสีหน้าจริงจัง แล้วแม่นางน้อยซิ่วอิงกลับมีพลังขึ้นมา นี่เขาพลาดสิ่งใดไป แล้วนางพูดถึงศึกสงคราม มันคืออะไรกัน