ตอนที่41 แผนการของทุกคน

หลังจากลูกค้ารอบแรกจากไป พนักงานก็เตรียมจัดโต๊ะ รอลูกค้ารอบต่อไป ซิ่วอิงรู้สึกเหนื่อยมากที่ต้องมา รบรากับลูกค้าหัวหมอ ที่คิดจะเอาเปรียบอยู่ตลอดเวลา แต่จากประสบการณ์ในรอบแรก นางก็พอมีภูมิต้านทานขึ้นมาบ้างแล้ว รอบต่อไปนางพร้อมที่จะรับมือ

 พนักงานเองรอบแรกก็ดูเคอะ ๆ เขิน ๆ อยู่บ้าง แต่มารอบนี้ทุกคนดูมีความมั่นใจขึ้นเยอะ ซิ่วอิงระบายยิ้มด้วยความพอใจและผ่อนคลาย 

สามพี่น้องสกุลอู่ก็ทำงานกันอย่างแข็งขัน นางมองพวกเขาด้วยความชื่นชมจากใจจริง บางทีคนเราก็ไม่สามารถตัดสินคน จากภายนอกที่พบเห็น เพราะในจังหวะที่เราไปเห็น เขาอาจมีความจำเป็น ที่จะต้องทำเช่นนั้นก็อาจเป็นได้ 

แต่ก็ใช่ว่าจะจริงทั้งหมด เพราะกับคนบางคนสิ่งที่เห็น เลวอย่างไหนก็เลวอยู่อย่างนั้น และบางคนดีงามต่อหน้าทุกคน เบื้องหลังเนาะเฟะก็มี เพราะฉะนั้นอย่าตัดจากสิ่งที่เห็น เพราะว่าเหรียญยังมีสองด้าน ยิ่งเป็นคนจิตใจยากแท้หยั่งถึง ควรมองให้นาน ๆ ก่อนจะตัดสิน

ลูกค้ารอบยามอู่ (11.00-13.00) ต่างเดินกันเข้ามาอย่างยิ้มแย้มแจ่มใส ซิ่วอิงเดินมาดูสามบุรุษว่าเป็นอย่างไรบ้าง เพราะนางวิ่งวุ่นจนไม่มีเวลาดูใครเลย

“เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ คิดเงินกันทันหรือไม่?”

“ทันสิมีตั้งสามคน พวกข้ายังสลับกันออกไปช่วยเก็บโต๊ะ” เฉินเจียวหมิงตอบขึ้นอย่างโอ้อวด พวกเขานึกภูมิใจที่สามารถช่วยงานได้ จากองค์ชายผู้สูงส่ง สู่สามัญชน พวกเขาต้องเรียนรู้การใช้ชีวิตต่อไป

พวกเขารู้สึกว่าโชคดี ที่ได้มาพบเด็กห้าคนนี้ ไม่เช่นนั้นตอนนี้ไม่รู้ว่า พวกเขาจะมีสภาพอย่างไร เฉินอ๋องจิตใจโหดเหี้ยมอำมหิต จนกว่าจะพบศพเขาไม่มีทางรามือแน่ 

“ข้าเหนื่อยมากเลยเจ้าค่ะ รบกับลูกค้าหัวหมอที่มีข้ออ้างสารพัด อยากมากินอาหาร แต่ไม่อยากจ่ายเงิน” พวกเขามองนางอย่างเห็นใจ พวกเขาพอมาใช้ชีวิตธรรมดาสามัญเช่นนี้ ก็เพิ่งจะพบเห็นผู้คนในหลายรูปแบบ และเล่ห์เหลี่ยมต่าง ๆ เห็นแล้วสงสารนางอยู่ไม่น้อย

“ไหวหรือไม่?” เฉินซีฮันเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง ยกมือมาลูบหัวนางอย่างปลอบโยน

“ไหวเจ้าค่ะ ข้านะอึดและทนมาก รอบแรกข้ายังตั้งตัวไม่ทัน รอบนี้ข้าพร้อมมากเจ้าค่ะ”

“เก่งจริงตัวแค่นี้”

“เล็กใหญ่ไม่สำคัญ สิ่งสำคัญอยู่ที่ใจเจ้าค่ะ” นางตบไปที่อกข้างซ้ายแปะ ๆ อย่างทระนงตน พวกเขาหัวเราะออกมาอย่างเอ็นดู

“ข้าเข้าไปในครัวก่อนนะเจ้าค่ะ มีอะไรก็ไปเรียกข้า”

พอซิ่วอิงเข้ามาในครัว ก็เห็นทุกคนทำงานกันอย่างกระฉับกระเฉงและคล่องแคล่ว มีบางคนยังคงสั่งอาหารดั้งเดิมเข้ามาบ้างประปราย เพราะลูกค้ารอบแรก หลังจากกลับออกไปแล้ว ต่างก็พูดถึงอาหารที่ทางโรงเตี๊ยมทำขึ้นมาใหม่ ที่มีรสชาติอร่อยเลิศล้ำไม่มีที่ใดเทียบได้ ทำให้ลูกค้าที่เข้ามา รอบใหม่หันไปลองสั่งมากินดูบ้าง

“นายหญิงน้อย มีลูกค้ามาขอพบขอรับ” ซิ่วอิงได้ยินก็ถอนใจออกมาอีกแล้วหรือ

“พาข้าไป”

พนักงานพานางมาตรงบริเวณนั่งรอ ของลูกค้า ก่อนสายตานางจะไปสะดุดกับ ชายร่างอ้วนคนเดิม มาทำไมอีกนะ พอเขาเห็นนางก็รีบลุกขึ้น แล้วเดินเข้ามาอย่างอ่อนน้อมและประจบประแจง นางมองท่าทีที่เปลี่ยนไปของเขาอย่างงุนงง

“นายหญิงน้อย ข้าอยากจะมาขอโทษ ข้าไม่มีเจตนาจะพูดจาแบบนั้นออกไป เป็นเพราะเป็ดอร่อยมากจริง ๆ ข้าถึงอยากเจอตัวคนทำ แต่ว่าพอนายหญิงน้อยบอกว่าเป็นคนทำเอง มันก็เชื่อยากใช่หรือไม่? ” เขาเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าสำนึกผิด ซิ่วอิงมองชายตรงหน้าอย่างพิจารณาแล้วกล่าวขึ้น

“ข้าจะให้อภัยหากท่านจะซื้อเป็ดย่าง10ตัว” ซิ่วอิงเอ่ยยิ้ม ๆ ที่จริงที่เขาพูดมาก็ถูก เพราะเด็กอายุเพียงเท่านี้ จะมีความสามารถในการทำอาหารได้อย่างไร 

“แน่นอนว่าเอา20ตัวไปเลย ข้าจะเอาไปแจกคนงาน ถือเสียว่าให้รางวัลคนทำงานหนัก” เขาตอบขึ้นอย่างคนใจป้ำ

“ท่านทำกิจการอะไรหรือเจ้าคะ?” ซิ่วอิงถามขึ้นอย่างสนใจ ชายร่างอ้วนเชิดหน้าก่อนจะตอบขึ้นอย่างภูมิใจ 

“ข้าทำฟาร์มการเกษตร ประเภทเลี้ยงสัตว์ หมู ไก่ เป็ด วัว แพะ แกะ” ซิ่วอิงได้ยินก็ตาโต เจ้าพ่อค้าส่งอยู่นี่เอง 

“หากข้าสนใจทำการค้ากับท่านจะได้หรือไม่?”

“แน่นอนว่าต้องได้” ซิ่วอิงยกยิ้ม

“ถ้าเช่นนั้นเป็ด20ตัว ข้าแถมให้สองตัวเจ้าค่ะ”

“ดี แบบนี้การค้าต้องไปได้ดีแน่” เขาหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ

“ท่านไปจ่ายเงินกับบุรุษตรงนั้นนะเจ้าคะ เดี๋ยวข้าขอไปห่อเป็ดให้ท่านก่อนนะเจ้าค่ะ ไม่ทราบว่านามของท่านคือ?”

“ข้ารูปงามนามเพราะ นามว่ากู้เนี่ยนเจิน” เขายืดอกตอบออกมา อย่างแสนจะภูมิใจในชื่อของตน ซิ่วอิงหัวเราะกับท่าท่างของเขา ก่อนจะรีบไปจัดการห่อเป็ดให้เขา อย่างอารมณ์ดี

“ท่านลุงลู่ไฉ่ช่วยข้าห่อเป็ด22ตัวเจ้าค่ะ”

“ได้ ๆ ขอรับ” ลู่ไฉ่รีบช่วยนางห่อเป็ดอย่างคล่องแคล่ว ไม่อยากเชื่อว่าเป็ดย่างจะขายดีขนาดนี้ นางช่างมีความสามารถจริง ๆ

“ห่อเสร็จเอาใส่ในลังไม้นี่นะเจ้าคะ เดี๋ยวข้าจะออกไปบอกพี่อู่ถง ให้กลับไปเอาเป็ดมาเพิ่ม” อู่ถง อู่จิ้ง อู่หย่ง มีหน้าที่ไปเอาของที่จวนมาส่งที่โรงเตี๊ยม พวกเขานั่งรออยู่หลังโรงเตี๊ยม เพื่อรอคำสั่ง

“พี่อู่ถง พี่อู่จิ้ง มาช่วยข้ายกเป็ดไปให้ลูกค้าทีเจ้าค่ะ เสร็จแล้วกลับไปเอาเป็ดมาเพิ่มอีกนะเจ้าคะ”

“ขอรับ”

ทางด้านจวนตระกูลเฟย เฟยจูหลงและเฟยฮูหยิน กำลังกำชับคนที่จะส่งไปกลั่นแกล้งโรงเตี๊ยมฟู่จิน เพราะการแข่งขันครั้งก่อน สร้างความอับอายให้โรงเตี๊ยมเฟยเจินเป็นอย่างมาก มันน่าขายหน้าจริง ๆ ที่มาแพ้เด็กเช่นนี้ 

เขาได้ข่าวว่านางจะทำบะหมี่ขายที่โรงเตี๊ยม และอาหารอย่างอื่นอีกหลายอย่าง เขาจึงส่งคนไปจองโต๊ะ เพื่อลิ้มลองรสชาติอาหารที่นางทำ สรุปทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า อร่อยมากจริง ๆ พอเขาได้ยินก็ยิ่งโกรธแค้นและเจ็บใจ จากนั้นแผนการกลั่นแกล้งจึงเกิดขึ้น 

ตอนนี้คนทั้งเมืองเหยียนฟาง ต่างพากันไปจองโต๊ะกันอย่างล้นหลาม ได้ข่าวว่านางถึงกับปิดรับจองก่อนชั่วคราว เขาคิดว่าขืนปล่อยไปแบบนี้ กิจการโรงเตี๊ยมของเขาคงเจ๊งไม่เป็นท่า

“เรื่องนี้ห้ามให้คุณชายเฟยรู้เด็ดขาด”

“ขอรับ”

จวนตระกูลจิน จินฮูหยินนั่งจิบชาอย่างอารมณ์ดี เมื่อนึกถึงแผนการที่ตนได้วางแผนกับจินฟูฮวา เด็กน้อยคนนั้น ถึงนางจะมีฝีมือในการทำอาหารแล้วอย่างไร หากคนกินแล้วตายขึ้นมา ผู้คนต้องหวาดกลัว ไม่กล้าไปกินอาหารที่นางทำแน่

ถึงจะตรวจสอบภายหลังว่าไม่ใช่ความจริงแล้วอย่างไร เพราะกว่าจะตรวจสอบพบ ผู้คนต้องไม่กล้ากินอาหารของนางไปสักพัก การเพาะพันธุ์ความหวาดระแวงและไม่เชื่อใจ กระจายออกไปแล้ว มันจะอยู่ในจิตใจของผู้คนไม่มากก็น้อย มีใครบ้างไม่รักชีวิตตนเอง นางอยากรู้ว่า เด็กน้อยวัยเพียงแค่นั้นจะรับมือกับเรื่องนี้อย่างไร 

“ท่านแม่คิดอะไรอยู่หรือเจ้าคะ?”

“แม่กำลังคิดว่า เราคงไม่ทำรุนแรงเกินไปใช่หรือไม่?” จินฮูหยินแสร้งเอ่ยขึ้นมา พลางสังเกตท่าทีของบุตรสาว

“ข้าว่าน้อยไปด้วยซ้ำ กล้ามาแข่งกับข้าผู้เป็นบุตรสาวของนายอำเภอ การทำให้ข้าขายหน้าเช่นนี้ นางต้องรับผิดชอบ” จินฮูหยินยกยิ้มอย่างพอใจ 

“เช่นนั้นเราก็มาคอยฟังข่าวกันเถิด ว่าทางโรงเตี๊ยมฟู่จินจะทำอย่างไร”